Blessaður! Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 21. mars 2014 06:00 „Bíddu, er bara öllum hleypt inn í Hörpu?“ sagði ég brosandi við tónleikagest í glæsibyggingunni við höfnina á dögunum. Sá hafði þegar fengið sér sæti og kom ég auga á hann þar sem ég klöngraðist yfir aðra gesti í leit að mínu eigin. „Uuu, já,“ svaraði maðurinn sem ég taldi mig aldeilis þekkja vel. Auðvitað kom á daginn að viðkomandi var alls ekki Steini Halldórs heldur einhver sláandi líkur honum. Maðurinn klórar sér eflaust enn í hausnum yfir því hver hafi kastað á hann kveðju. Ég hef aldrei kunnað að meta fólk sem heilsar ekki öðru fólki sem það þekkir. Stundum mætir maður einhverjum úti á götu sem maður kannast við en lítur ekki einu sinni upp. „Djöfull er hann merkilegur með sig,“ hef ég stundum hugsað en í seinni tíð hef ég velt fyrir mér öðrum möguleikum. Viðkomandi geti verið feiminn, utan við sig eða einfaldlega ómannglöggur. Hvað sem því líður legg ég mig fram um að heilsa fólki og þá helst með nafni. Mér líður vel að heyra nafn mitt og veit að það gildir um fleira fólk. Á hinn bóginn er sérstaklega pínlegt þegar maður rangnefnir fólk. Það gerði ég, einu sinni sem oftar, í brúðkaupi um árið þar sem ég reyndi svo að redda mér með því að nefna til sögunnar gælunafn mannsins. Kom á daginn að viðkomandi kunni sérstaklega illa við umrætt gælunafn. Stundum tekst manni samt að bjarga sér fyrir horn. Þannig gekk ég fram hjá Vesturbæjarlauginni um daginn og sá kunnuglegt andlit nálgast. „Blessaður, Davíð,“ sagði ég en sá strax eftir orðum mínum eftir því sem við nálguðumst. Vegfarandinn, sem ég þekkti minna en ekki neitt, horfði spurnaraugum á mig þar til ég endurtók, algjörlega ósjálfrátt og af meiri krafti en áður, „Blessaður!“ Manninum brá svo að hann gat ekki annað en kastað á mig kveðju og skildu svo leiðir okkar, tveggja stórra spurningarmerkja. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Halldór 24.05.2025 Halldór #blessmeta - önnur grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir Skoðun Tuttugu ár af röddum sem áður voru þaggaðar, og framtíðin er okkar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson Skoðun Nú þurfa foreldrar að vera hugrakkir Jón Pétur Zimsen Skoðun „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
„Bíddu, er bara öllum hleypt inn í Hörpu?“ sagði ég brosandi við tónleikagest í glæsibyggingunni við höfnina á dögunum. Sá hafði þegar fengið sér sæti og kom ég auga á hann þar sem ég klöngraðist yfir aðra gesti í leit að mínu eigin. „Uuu, já,“ svaraði maðurinn sem ég taldi mig aldeilis þekkja vel. Auðvitað kom á daginn að viðkomandi var alls ekki Steini Halldórs heldur einhver sláandi líkur honum. Maðurinn klórar sér eflaust enn í hausnum yfir því hver hafi kastað á hann kveðju. Ég hef aldrei kunnað að meta fólk sem heilsar ekki öðru fólki sem það þekkir. Stundum mætir maður einhverjum úti á götu sem maður kannast við en lítur ekki einu sinni upp. „Djöfull er hann merkilegur með sig,“ hef ég stundum hugsað en í seinni tíð hef ég velt fyrir mér öðrum möguleikum. Viðkomandi geti verið feiminn, utan við sig eða einfaldlega ómannglöggur. Hvað sem því líður legg ég mig fram um að heilsa fólki og þá helst með nafni. Mér líður vel að heyra nafn mitt og veit að það gildir um fleira fólk. Á hinn bóginn er sérstaklega pínlegt þegar maður rangnefnir fólk. Það gerði ég, einu sinni sem oftar, í brúðkaupi um árið þar sem ég reyndi svo að redda mér með því að nefna til sögunnar gælunafn mannsins. Kom á daginn að viðkomandi kunni sérstaklega illa við umrætt gælunafn. Stundum tekst manni samt að bjarga sér fyrir horn. Þannig gekk ég fram hjá Vesturbæjarlauginni um daginn og sá kunnuglegt andlit nálgast. „Blessaður, Davíð,“ sagði ég en sá strax eftir orðum mínum eftir því sem við nálguðumst. Vegfarandinn, sem ég þekkti minna en ekki neitt, horfði spurnaraugum á mig þar til ég endurtók, algjörlega ósjálfrátt og af meiri krafti en áður, „Blessaður!“ Manninum brá svo að hann gat ekki annað en kastað á mig kveðju og skildu svo leiðir okkar, tveggja stórra spurningarmerkja.
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun