Hégómafulla móðirin Snærós Sindradóttir skrifar 5. júlí 2014 09:00 Móðurhlutverkið þykir óeigingjarnt og vanþakklátt starf. Það er þekkt stærð að mæður fá ekki frið á klósettinu og eftir að hafa alið upp stjúpbörnin tvö í tæplega þrjú ár hef ég fyrirgert rétti mínum til að læsa að mér í sturtu. Það var ótvíræður gæðastimpill á minni eigin mömmu þegar stjúpbróðir minn (fjölskyldumeðlimir mínir eru meira og minna ekkert skyld hver öðrum) sagði að mamma mín væri svo góð því hún hugsaði alltaf um okkur börnin fyrst. Þess vegna kom það mér á óvart þegar ég vaknaði, með vömbina út í loftið, og áttaði mig á því að það hégómafyllsta sem ég hef á ævi minni gert er að eiga von á frumburðinum. Ég sem hafði planað að vera í móður Teresu-hlutverkinu. Æðrulaus gagnvart því að „takast á við þetta nýja ábyrgðarfulla verkefni“. Ég ætlaði að segja spekingslega út í loftið „Ég vona bara að barnið verði heilbrigt og annað skiptir engu máli.“ Kjaftæði. Það sló saman í höfðinu á mér. Þegar ég var hálfnuð með meðgönguna kveikti ég allt í einu á því að ég væri ekki bara að eignast eitthvað barn út í bláinn. Ég væri að eignast barn með minni eigin genasamsetningu. Hugsið ykkur. Sama hvaða mótþróakast þetta barn mun taka þá á ég alltaf helminginn af svamlandi litningum þess. Ég myndi eigna mér fleiri ef ég bara gæti. Og upphófst þá hégómaleg upptalning á kostum mínum. Ég vona svo innilega að barnið erfi góða skapið mitt. Og djöfull vona ég að barnið fái varir í þykkara lagi. Það væri ekki verra ef barnið yrði hávaxið eins og mamma sín og fengi í vöggugjöf hæfileikann til að verða sólbrúnt. Barnið má gjarnan erfa gáfurnar sem skiluðu mér fluglæsri inn í grunnskólann. Og hæfileikinn til að taka ákvarðanir hratt og örugglega, það þarf að koma frá mér. Barnið má svo taka rýmisgreindina frá pabba sínum. Og almenn skynsemi erfist vonandi frá honum líka. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Snærós Sindradóttir Mest lesið Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Embætti þitt geta allir séð Ragnheiður Davíðsdóttir Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun Sósíalistar á vaktinni í átta ár Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun
Móðurhlutverkið þykir óeigingjarnt og vanþakklátt starf. Það er þekkt stærð að mæður fá ekki frið á klósettinu og eftir að hafa alið upp stjúpbörnin tvö í tæplega þrjú ár hef ég fyrirgert rétti mínum til að læsa að mér í sturtu. Það var ótvíræður gæðastimpill á minni eigin mömmu þegar stjúpbróðir minn (fjölskyldumeðlimir mínir eru meira og minna ekkert skyld hver öðrum) sagði að mamma mín væri svo góð því hún hugsaði alltaf um okkur börnin fyrst. Þess vegna kom það mér á óvart þegar ég vaknaði, með vömbina út í loftið, og áttaði mig á því að það hégómafyllsta sem ég hef á ævi minni gert er að eiga von á frumburðinum. Ég sem hafði planað að vera í móður Teresu-hlutverkinu. Æðrulaus gagnvart því að „takast á við þetta nýja ábyrgðarfulla verkefni“. Ég ætlaði að segja spekingslega út í loftið „Ég vona bara að barnið verði heilbrigt og annað skiptir engu máli.“ Kjaftæði. Það sló saman í höfðinu á mér. Þegar ég var hálfnuð með meðgönguna kveikti ég allt í einu á því að ég væri ekki bara að eignast eitthvað barn út í bláinn. Ég væri að eignast barn með minni eigin genasamsetningu. Hugsið ykkur. Sama hvaða mótþróakast þetta barn mun taka þá á ég alltaf helminginn af svamlandi litningum þess. Ég myndi eigna mér fleiri ef ég bara gæti. Og upphófst þá hégómaleg upptalning á kostum mínum. Ég vona svo innilega að barnið erfi góða skapið mitt. Og djöfull vona ég að barnið fái varir í þykkara lagi. Það væri ekki verra ef barnið yrði hávaxið eins og mamma sín og fengi í vöggugjöf hæfileikann til að verða sólbrúnt. Barnið má gjarnan erfa gáfurnar sem skiluðu mér fluglæsri inn í grunnskólann. Og hæfileikinn til að taka ákvarðanir hratt og örugglega, það þarf að koma frá mér. Barnið má svo taka rýmisgreindina frá pabba sínum. Og almenn skynsemi erfist vonandi frá honum líka.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun