Erfið úrvinnsla ástarinnar Sólveig Ásta Sigurðardóttir skrifar 16. apríl 2013 12:00 Svandís Þóra Einarsdóttir og Hjalti Rögnvaldsson í hlutverkum sínum í leikriti Sigtryggs Magnasonar. Leikhús. Nú er himneska sumarið komið. Höfundur: Sigtryggur Magnason, Leikstjóri: Una Þorleifsdóttir. Dillonshús. Í Dillonshúsi Árbæjarsafnsins er til sýningar nýtt leikrit eftir Sigtrygg Magnason, Nú er himneska sumarið komið. Leikritið er byggt á sögu langafa Sigtryggs og sambandi hans við eiginkonu sína sem lést fyrir aldur fram af völdum berkla. Þar er stuðst við bréf sem langafi Sigtryggs fékk að handan frá konu sinni. Eitt sinn, stuttu eftir dauða hennar, þótti honum að hönd hans skrifaði ósjálfrátt ástarbréf frá henni, ástinni. Það bréf verður honum haldreipi í þeirri trú að hún sé enn hjá honum. Umgjörð sýningarinnar er einstaklega sjarmerandi. Það fylgir því ávallt mikil fortíðarþrá að koma á Árbæjarsafnið og sérlega viðeigandi að ástarsaga sé sett upp í Dillonshúsinu, einu elsta húsi Reykjavíkur sem er sagt hýsa anda eldheitrar ástar Dillons lávarðar og Madame Ottesen. Það eru þau Hjalti Rögnvaldsson og Svandís Þóra Einarsdóttir sem fara með aðalhlutverk í verkinu sem gerist á sveitabæ einum, norður í landi. Þrátt fyrir að hugmyndin sé einkar falleg, saga manns sem neitar að kveðja ástina og rígheldur í minningu hennar og nærveru, þá nær sagan ekki að njóta sín í leikriti Sigtryggs, því miður. Það er hreinlega erfitt að trúa sögunni, að ung kona sem hefur ekki hitt afa sinn í 22 ár tengist honum svo innilega á augabragði að þau geti samstundis deilt heimspekilegum hugmyndum um ástina og dauðann. Þar líður sýningin einnig fyrir háfleygt orðfæri persónanna en leikstjóri, Una Þorleifsdóttir, hefði mátt beina tjáningu leikaranna inn á lágstemmdari brautir og þannig aukið trúverðugleika sögunnar. Að því sögðu eru sterk augnablik í sýningunni. Túlkun Hjalta Rögnvaldssonar á hinum trúfasta sveitunga var oft mjög falleg og skemmtileg áhorfs. Hlutverk Svandísar Þóru Einarsdóttur er erfitt og þrátt fyrir góða viðleitni varð persóna hennar oft hjákátleg. Að lokum má hrósa Dóra Andréssyni fyrir hönnun á sérlega fallegri leikskrá. Niðurstaða: Falleg hugmynd sem líður fyrir ótrúverðugt handrit. Gagnrýni Mest lesið „Lífsstíllinn er að drepa okkur“ Lífið Ótrúleg tilviljun er Stefán brenndi fánann Lífið Stjörnulífið: Kóngar, drottningar og stjörnur í útlöndum Lífið Einhleypan: „Veit ekki hvort ég kunni ekki að skammast mín“ Makamál Sungu bakraddir fyrir Heru og eru nú byrjuð saman Lífið Dóttir Ingós og Alexöndru komin með nafn Lífið Fylgdist með Pétri Jóhanni byggja útieldhús Lífið Framhald: „Málið er að mig langar ekki til að deyja“ Áskorun Fékk ekki atvinnuviðtöl vegna kínverska nafnsins Lífið Fæturnir bera mig nú hraðar og lengra Lífið samstarf Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira
Leikhús. Nú er himneska sumarið komið. Höfundur: Sigtryggur Magnason, Leikstjóri: Una Þorleifsdóttir. Dillonshús. Í Dillonshúsi Árbæjarsafnsins er til sýningar nýtt leikrit eftir Sigtrygg Magnason, Nú er himneska sumarið komið. Leikritið er byggt á sögu langafa Sigtryggs og sambandi hans við eiginkonu sína sem lést fyrir aldur fram af völdum berkla. Þar er stuðst við bréf sem langafi Sigtryggs fékk að handan frá konu sinni. Eitt sinn, stuttu eftir dauða hennar, þótti honum að hönd hans skrifaði ósjálfrátt ástarbréf frá henni, ástinni. Það bréf verður honum haldreipi í þeirri trú að hún sé enn hjá honum. Umgjörð sýningarinnar er einstaklega sjarmerandi. Það fylgir því ávallt mikil fortíðarþrá að koma á Árbæjarsafnið og sérlega viðeigandi að ástarsaga sé sett upp í Dillonshúsinu, einu elsta húsi Reykjavíkur sem er sagt hýsa anda eldheitrar ástar Dillons lávarðar og Madame Ottesen. Það eru þau Hjalti Rögnvaldsson og Svandís Þóra Einarsdóttir sem fara með aðalhlutverk í verkinu sem gerist á sveitabæ einum, norður í landi. Þrátt fyrir að hugmyndin sé einkar falleg, saga manns sem neitar að kveðja ástina og rígheldur í minningu hennar og nærveru, þá nær sagan ekki að njóta sín í leikriti Sigtryggs, því miður. Það er hreinlega erfitt að trúa sögunni, að ung kona sem hefur ekki hitt afa sinn í 22 ár tengist honum svo innilega á augabragði að þau geti samstundis deilt heimspekilegum hugmyndum um ástina og dauðann. Þar líður sýningin einnig fyrir háfleygt orðfæri persónanna en leikstjóri, Una Þorleifsdóttir, hefði mátt beina tjáningu leikaranna inn á lágstemmdari brautir og þannig aukið trúverðugleika sögunnar. Að því sögðu eru sterk augnablik í sýningunni. Túlkun Hjalta Rögnvaldssonar á hinum trúfasta sveitunga var oft mjög falleg og skemmtileg áhorfs. Hlutverk Svandísar Þóru Einarsdóttur er erfitt og þrátt fyrir góða viðleitni varð persóna hennar oft hjákátleg. Að lokum má hrósa Dóra Andréssyni fyrir hönnun á sérlega fallegri leikskrá. Niðurstaða: Falleg hugmynd sem líður fyrir ótrúverðugt handrit.
Gagnrýni Mest lesið „Lífsstíllinn er að drepa okkur“ Lífið Ótrúleg tilviljun er Stefán brenndi fánann Lífið Stjörnulífið: Kóngar, drottningar og stjörnur í útlöndum Lífið Einhleypan: „Veit ekki hvort ég kunni ekki að skammast mín“ Makamál Sungu bakraddir fyrir Heru og eru nú byrjuð saman Lífið Dóttir Ingós og Alexöndru komin með nafn Lífið Fylgdist með Pétri Jóhanni byggja útieldhús Lífið Framhald: „Málið er að mig langar ekki til að deyja“ Áskorun Fékk ekki atvinnuviðtöl vegna kínverska nafnsins Lífið Fæturnir bera mig nú hraðar og lengra Lífið samstarf Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira