Andlegt ofbeldi í Sjálfstæðisflokknum Þórir Stephensen og fv. dómkirkjuprestur og staðarhaldari í Viðey skrifa 9. mars 2013 06:00 Ég gekk í Sjálfstæðisflokkinn sextán ára gamall. Ég fór fagnandi til starfs í flokki sem vildi efla gildi mennskunnar og sameina frjálsa, sterka einstaklinga til sameiginlegs átaks og áhrifa í þjóðfélaginu hinu unga Íslandi til blessunar. Þessi flokkur var þá höfuðvígi frjálsrar hugsunar og einstaklingsframtaks. Stjórnviska og víðsýni prýddu leiðtoga hans. Þeir tóku forystu í flestum hinum mikilvægustu málum. Þeir leiddu viðreisnarstjórnina, komu landhelginni í 200 mílur og áttu langstærstan hlut í að Íslendingar gengu í Atlantshafsbandalagið, varnarbandalag vestrænna þjóða. Í átökunum um hið síðastnefnda stóð ég stoltur vörð við Alþingishúsið, þegar kommúnistar gerðu árás á það 1949. Undir sjónarhorni sjálfstæðisstefnunnar hef ég horft glaður mót hækkandi sól í íslensku þjóðlífi og fundið mig æ betur í því fjölþjóðlega umhverfi, sem V-Evrópa nýtur nú. Ég hefði aldrei trúað því, að óreyndu, að þetta ætti eftir að breytast, að Sjálfstæðisflokkurinn yrði ekki lengur málsvari frjálsrar hugsunar, að þar ættu eftir að komast til valda fulltrúar einangrunar og forræðishyggju, þar sem flokkurinn ætti að ráða því hvað menn hugsuðu og gerðu, að ekki yrðu leyfðar samræður forystunnar og grasrótarinnar, ef upp kæmi meiningamunur.Við einir vitum Þetta er þó staðreyndin í dag. Umræðan um Evrópusambandið er, að mínu áliti, rekin á svo barnalegum og heimskulegum grunni og af slíku ofstæki, að enginn sæmilega viti borinn maður getur lagt slíku lið. Evrópusinnar í flokknum hafa beðið um það eitt að fá að sjá samning við ESB, sem svo verði lagður fyrir þjóðina. Enginn okkar vill missa neitt af sjálfstæði okkar. Það hefur heldur ekki gerst, þótt Alþingi sé þegar búið að samþykkja meirihluta regluverks Evrópusambandsins vegna EES. Við væntum hins vegar góðs samnings, er muni færa okkur aukið öryggi í fjármálum og hagkvæmustu leiðirnar til að losa okkur við verðtryggingu og óðaverðbólgu, styrkja helstu atvinnuvegi okkar og færa okkur menningarlegan ávinning. Við höfum margreynt að fá þessar hugmyndir ræddar í Valhöll, en svarið hefur ætíð verið: „Þess gerist ekki þörf. Við (einir) vitum allt um þetta. Við fáum ekkert út úr þessu.“ Vitandi betur gekk ég úr flokknum 2010 eftir 63 ára veru. Á síðustu tveimur landsfundum hefur verið samþykkt, fyrst að fresta en nú að slíta viðræðum og taka þær ekki upp fyrr en að undangengnu þjóðaratkvæði. Það er afar ósanngjarnt, að ætla mönnum að skoða slíkt undir stöðugu skítkasti og blekkingum Morgunblaðsins. Til þess að geta gefið yfirvegað samþykki sitt í svo miklu grundvallarmáli, þurfa menn að hafa samninginn sjálfan á borðinu, en ekki bara áróður já- og nei-manna.Skoðanakúgun og bókabrennur Að mínum dómi er það lítilsvirðing við þá, sem aðhyllast frjálsa hugsun, að bjóða upp á það sem flokkurinn gerði í lokaályktun sinni: Að slíta viðræðum, sem hafnar voru að ákvörðun Alþingis, er í raun uppreisn gegn þingræðinu. Að finna að því, að sendiherra ESB hér á landi tali hér á fundum, er fráleit hugsunarskekkja í nútímaþjóðfélagi. Og loks er ákvæðið um að láta loka upplýsingastofu ESB í Reykjavík fáheyrð skoðanakúgun. Aldrei nokkurn tíma var reynt að reka MÍR úr landi. En við fórum stundum þangað Heimdellingar til þess að fá sem gleggstar upplýsingar um þröngsýni Rússa. Upplýsingastofnun Bandaríkjanna var mjög hliðstæð Evrópustofunni og þar naut ég margs góðs til stuðnings starfi mínu. Ég þáði einnig boð í lærdómsríka ferð til Brussel og Óslóar á vegum Varðbergs. Allt var þetta jákvætt og í anda frjálsrar hugsunar. En það sem er nú komið á stefnuskrá Sjálfstæðisflokksins, rímar einkum við þrennt sem ég man eftir: Kaþólsku kirkjuna á hinum svörtustu miðöldum, er hún samdi „Skrá yfir bannaðar bækur“. Í öðru sæti eru bókabrennur Hitlers. Í þriðja sæti kemur svo ritskoðun Sovétsins. Allt fellur þetta undir hugtakið andlegt ofbeldi. Ég get vel viðurkennt, að ég hef fundið fyrir pólitískri heimþrá, síðan ég yfirgaf Sjálfstæðisflokkinn og hef nú í aðdraganda kosninganna lagt mjög að forystumönnum hans að gera okkur, hinum týndu sonum, fært að snúa heim aftur. Viðbrögðin hafa öll verið eins, algjört nei. En eftir lestur landsfundarályktunarinnar og þess hryllings andlegs ofbeldis, sem þar er boðaður, þá hefur heimþráin horfið sem dögg fyrir sólu. Hin frjálsa hugsun er horfin. Þess vegna á ég þarna hvorki skjól né erindi lengur og hlýt að spyrja: Hvers konar menn eru búnir að yfirtaka minn gamla flokk? Á hvaða leið er hann? Hann er a.m.k. ekki þess verður, að ég eða aðrir kjósi hann. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Heilbrigðiskerfi Íslands - Látum verkin tala! Victor Guðmundsson Skoðun Minni sóun, meiri verðmæti Heiða Björg Hilmisdóttir Skoðun Tími formanns Afstöðu liðinn Ólafur Ágúst Hraundal Skoðun Hvar á ég heima? Aðgengi fólks með POTS að heilbrigðisþjónustu Hugrún Vignisdóttir Skoðun Hróplegt óréttlæti í lífeyrismálum Finnbjörn A. Hermansson Skoðun „Við getum ekki": Þrjú orð sem svíkja börn á hverjum degi Hjördís Eva Þórðardóttir Skoðun Hvítþvottur í skugga samstöðu – þegar lögreglan mótmælir því sem hún sjálf reynir að þagga niður Daníel Þór Bjarnason Skoðun Íslendingar – rolluþjóð með framtíð í hampi Sigríður Ævarsdóttir Skoðun Konukot Sigmar Guðmundsson Skoðun Lærum af reynslunni Hlöðver Skúli Hákonarson Skoðun Skoðun Skoðun Málfrelsið Birgir Orri Ásgrímsson skrifar Skoðun Austurland lykilhlekkur í varnarmálum Ragnar Sigurðsson skrifar Skoðun Áhyggjur af fyrirhugaðri sameiningu Hljóðbókasafns Íslands Snævar Ívarsson skrifar Skoðun Fjárfesting í færni Maj-Britt Hjördís Briem skrifar Skoðun Hvar á ég heima? Aðgengi fólks með POTS að heilbrigðisþjónustu Hugrún Vignisdóttir skrifar Skoðun Lærum af reynslunni Hlöðver Skúli Hákonarson skrifar Skoðun Hvítþvottur í skugga samstöðu – þegar lögreglan mótmælir því sem hún sjálf reynir að þagga niður Daníel Þór Bjarnason skrifar Skoðun „Við getum ekki": Þrjú orð sem svíkja börn á hverjum degi Hjördís Eva Þórðardóttir skrifar Skoðun Hróplegt óréttlæti í lífeyrismálum Finnbjörn A. Hermansson skrifar Skoðun Tími formanns Afstöðu liðinn Ólafur Ágúst Hraundal skrifar Skoðun Þögnin sem mótar umræðuna Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Minni sóun, meiri verðmæti Heiða Björg Hilmisdóttir skrifar Skoðun Yfirborðskennd tiltekt Guðrún Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Konukot Sigmar Guðmundsson skrifar Skoðun Hvers vegna ekki bókun 35? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Íslendingar – rolluþjóð með framtíð í hampi Sigríður Ævarsdóttir skrifar Skoðun Við hvað erum við hrædd? Ingvi Hrafn Laxdal Victorsson skrifar Skoðun Höfuðborgin eftir fimmtíu ár, hvað erum við að tala um? Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Pólitískt ofbeldi, fasismi og tvískinnungur valdsins Davíð Aron Routley,Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Örugg heilbrigðisþjónusta fyrir öll börn frá upphafi - Alþjóðlegur dagur sjúklingaöryggis 2025 María Heimisdóttir skrifar Skoðun Einn pakki á dag Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfi Íslands - Látum verkin tala! Victor Guðmundsson skrifar Skoðun Hörmungarnar sem heimurinn hunsar Ragnar Schram skrifar Skoðun Dýrasti staður í heimi Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Grafið undan grunnstoð ríka samfélagsins Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Mennskan er fórnarlamb Menningarstríðsins! - Tilvist fólks er aldrei hugmyndafræði eða skoðun! Arna Magnea Danks skrifar Skoðun Milljarðar evra streyma enn til Pútíns Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Speglar geta aðeins logið – um hlutlægni, huglægni og mennskuna Hjalti Hrafn Hafþórsson skrifar Skoðun Að þétta byggð Halldór Eiríksson skrifar Skoðun Þegar viðskiptalíkan Vesturlanda er stríð – og almenningur borgar brúsann Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Sjá meira
Ég gekk í Sjálfstæðisflokkinn sextán ára gamall. Ég fór fagnandi til starfs í flokki sem vildi efla gildi mennskunnar og sameina frjálsa, sterka einstaklinga til sameiginlegs átaks og áhrifa í þjóðfélaginu hinu unga Íslandi til blessunar. Þessi flokkur var þá höfuðvígi frjálsrar hugsunar og einstaklingsframtaks. Stjórnviska og víðsýni prýddu leiðtoga hans. Þeir tóku forystu í flestum hinum mikilvægustu málum. Þeir leiddu viðreisnarstjórnina, komu landhelginni í 200 mílur og áttu langstærstan hlut í að Íslendingar gengu í Atlantshafsbandalagið, varnarbandalag vestrænna þjóða. Í átökunum um hið síðastnefnda stóð ég stoltur vörð við Alþingishúsið, þegar kommúnistar gerðu árás á það 1949. Undir sjónarhorni sjálfstæðisstefnunnar hef ég horft glaður mót hækkandi sól í íslensku þjóðlífi og fundið mig æ betur í því fjölþjóðlega umhverfi, sem V-Evrópa nýtur nú. Ég hefði aldrei trúað því, að óreyndu, að þetta ætti eftir að breytast, að Sjálfstæðisflokkurinn yrði ekki lengur málsvari frjálsrar hugsunar, að þar ættu eftir að komast til valda fulltrúar einangrunar og forræðishyggju, þar sem flokkurinn ætti að ráða því hvað menn hugsuðu og gerðu, að ekki yrðu leyfðar samræður forystunnar og grasrótarinnar, ef upp kæmi meiningamunur.Við einir vitum Þetta er þó staðreyndin í dag. Umræðan um Evrópusambandið er, að mínu áliti, rekin á svo barnalegum og heimskulegum grunni og af slíku ofstæki, að enginn sæmilega viti borinn maður getur lagt slíku lið. Evrópusinnar í flokknum hafa beðið um það eitt að fá að sjá samning við ESB, sem svo verði lagður fyrir þjóðina. Enginn okkar vill missa neitt af sjálfstæði okkar. Það hefur heldur ekki gerst, þótt Alþingi sé þegar búið að samþykkja meirihluta regluverks Evrópusambandsins vegna EES. Við væntum hins vegar góðs samnings, er muni færa okkur aukið öryggi í fjármálum og hagkvæmustu leiðirnar til að losa okkur við verðtryggingu og óðaverðbólgu, styrkja helstu atvinnuvegi okkar og færa okkur menningarlegan ávinning. Við höfum margreynt að fá þessar hugmyndir ræddar í Valhöll, en svarið hefur ætíð verið: „Þess gerist ekki þörf. Við (einir) vitum allt um þetta. Við fáum ekkert út úr þessu.“ Vitandi betur gekk ég úr flokknum 2010 eftir 63 ára veru. Á síðustu tveimur landsfundum hefur verið samþykkt, fyrst að fresta en nú að slíta viðræðum og taka þær ekki upp fyrr en að undangengnu þjóðaratkvæði. Það er afar ósanngjarnt, að ætla mönnum að skoða slíkt undir stöðugu skítkasti og blekkingum Morgunblaðsins. Til þess að geta gefið yfirvegað samþykki sitt í svo miklu grundvallarmáli, þurfa menn að hafa samninginn sjálfan á borðinu, en ekki bara áróður já- og nei-manna.Skoðanakúgun og bókabrennur Að mínum dómi er það lítilsvirðing við þá, sem aðhyllast frjálsa hugsun, að bjóða upp á það sem flokkurinn gerði í lokaályktun sinni: Að slíta viðræðum, sem hafnar voru að ákvörðun Alþingis, er í raun uppreisn gegn þingræðinu. Að finna að því, að sendiherra ESB hér á landi tali hér á fundum, er fráleit hugsunarskekkja í nútímaþjóðfélagi. Og loks er ákvæðið um að láta loka upplýsingastofu ESB í Reykjavík fáheyrð skoðanakúgun. Aldrei nokkurn tíma var reynt að reka MÍR úr landi. En við fórum stundum þangað Heimdellingar til þess að fá sem gleggstar upplýsingar um þröngsýni Rússa. Upplýsingastofnun Bandaríkjanna var mjög hliðstæð Evrópustofunni og þar naut ég margs góðs til stuðnings starfi mínu. Ég þáði einnig boð í lærdómsríka ferð til Brussel og Óslóar á vegum Varðbergs. Allt var þetta jákvætt og í anda frjálsrar hugsunar. En það sem er nú komið á stefnuskrá Sjálfstæðisflokksins, rímar einkum við þrennt sem ég man eftir: Kaþólsku kirkjuna á hinum svörtustu miðöldum, er hún samdi „Skrá yfir bannaðar bækur“. Í öðru sæti eru bókabrennur Hitlers. Í þriðja sæti kemur svo ritskoðun Sovétsins. Allt fellur þetta undir hugtakið andlegt ofbeldi. Ég get vel viðurkennt, að ég hef fundið fyrir pólitískri heimþrá, síðan ég yfirgaf Sjálfstæðisflokkinn og hef nú í aðdraganda kosninganna lagt mjög að forystumönnum hans að gera okkur, hinum týndu sonum, fært að snúa heim aftur. Viðbrögðin hafa öll verið eins, algjört nei. En eftir lestur landsfundarályktunarinnar og þess hryllings andlegs ofbeldis, sem þar er boðaður, þá hefur heimþráin horfið sem dögg fyrir sólu. Hin frjálsa hugsun er horfin. Þess vegna á ég þarna hvorki skjól né erindi lengur og hlýt að spyrja: Hvers konar menn eru búnir að yfirtaka minn gamla flokk? Á hvaða leið er hann? Hann er a.m.k. ekki þess verður, að ég eða aðrir kjósi hann.
Hvítþvottur í skugga samstöðu – þegar lögreglan mótmælir því sem hún sjálf reynir að þagga niður Daníel Þór Bjarnason Skoðun
Skoðun Hvítþvottur í skugga samstöðu – þegar lögreglan mótmælir því sem hún sjálf reynir að þagga niður Daníel Þór Bjarnason skrifar
Skoðun Pólitískt ofbeldi, fasismi og tvískinnungur valdsins Davíð Aron Routley,Karl Héðinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Örugg heilbrigðisþjónusta fyrir öll börn frá upphafi - Alþjóðlegur dagur sjúklingaöryggis 2025 María Heimisdóttir skrifar
Skoðun Mennskan er fórnarlamb Menningarstríðsins! - Tilvist fólks er aldrei hugmyndafræði eða skoðun! Arna Magnea Danks skrifar
Skoðun Speglar geta aðeins logið – um hlutlægni, huglægni og mennskuna Hjalti Hrafn Hafþórsson skrifar
Skoðun Þegar viðskiptalíkan Vesturlanda er stríð – og almenningur borgar brúsann Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar
Hvítþvottur í skugga samstöðu – þegar lögreglan mótmælir því sem hún sjálf reynir að þagga niður Daníel Þór Bjarnason Skoðun