Tímamót hjá Þórunni Lárusdóttur

Þórunn Lárusdóttir söng- og leikkona stendur á tímamótum því fyrir þessi jól gefur hún út plötu með þekktum dægurperlum. Lífið ræddi við þessa hæfileikaríku og hörkuduglegu fjölskyldukonu um sönginn, það sem fram undan er og síðast en ekki síst fjölskylduna.



Byrjum á plötunni þinni "Þórunn Lár og félagar“ sem þú gefur út. Hvernig kom það til? Ég hef alltaf haft yndi af tónlist og þykir ofboðslega gaman að geta haft hana sem hluta af vinnunni minni. Mig langaði til þess að skapa mér tækifæri til þess að syngja tónlist í mínum uppáhaldsstíl. Til þess að geta verið alfarið í "bílstjórasætinu“ ákvað ég að gefa plötuna út sjálf. Þetta er heilmikil vinna en mjög skemmtileg. Ég er búin að vera á fullu undan­farið, þar sem ég er bæði ræstitæknir og forstjóri hjá fyrirtækinu og allt þar á milli. 

Veislustjórn fékk boltann til að rúlla 

Í vor var ég veislustjóri á ráðstefnu í Hörpunni og fékk félaga mína, ­Kjartan Valdemarsson, ­Gunnar Hrafnsson og Jóhann Hjörleifsson til liðs við mig til að spila undir í nokkrum lögum. Við eigum langa sögu þar sem við spiluðum saman í "Kjallarakabarett“ í Þjóðleikhúskjallaranum í upphafi aldarinnar. Það samstarf gekk mjög vel og þegar við komum saman í vor fannst mér tilvalið að kalla þessa snillinga til og gera plötu. Platan inniheldur lög sem mér þykir afar vænt um og reyndar held ég að flestir Íslendingar tengi á margan hátt við þau af ýmsum ástæðum.

Ég hef alltaf haldið mikið upp á Afmælisdiktur til dæmis. Mér finnst útsetningin á því lagi á plötunni hafa tekist einstaklega vel en við unnum allar útsetningarnar saman. Við töldum bara í og þegar lagið var búið var "­fundur“, því haldið inni sem virkaði og uppástungur um betrun voru lagðar á borðið. Við spiluðum svo aftur og þannig urðu útsetningarnar til. Við tókum plötuna upp á heimaslóðum mínum og Kjartans, í Mosfellsbænum, í Hlégarði. Þar er dásamlegur Bösendorfer-flygill og andrúmsloftið mjög skemmtilegt. Platan er tekin upp í lifandi flutningi en við það myndast alveg sérstakur hljómur og tilfinningin í spilamennskunni nær inn á upp­tökurnar. Það er alveg nauðsynlegt í svona tónlist að mínu mati. Allt svo­lítið fljótandi og spontant. Við vorum að skemmta okkur við að breyta og bæta alveg fram að síðustu stund, í upptökunum sjálfum. Þetta var alveg rosalega gaman. 

Hefur þú ávallt verið hrifin af íslenskri tónlist? Ég hef alltaf haft unun af íslenskri tónlist. Sér í lagi gömlum dægurperlum. Ég hef unun af fallegum íslenskum ljóðum og söngtextum. Ætli það sé ekki uppeldið, ég veit það ekki. Ég reyni líka alltaf að fylgjast vel með nýrri íslenskri tónlist og þykir mjög gaman að því hvað tónlistarflóran er breið hérna á Íslandi. Það er alveg frábært og einstakt í svona litlu samfélagi.

Ertu alin upp á tónlistarheimili? Tónlist hefur verið hluti af mér frá blautu barnsbeini. Faðir minn, Lárus heitinn Sveinsson, var trompetleikari og móðir mín, Sigríður Þorvaldsdóttir, er leikkona og við systurnar þrjár ólumst því upp á miklu menningarheimili. Maður var að skottast um Þjóðleikhúsið meðan mamma var á æfingum og eins í Háskólabíói þegar pabbi var að vinna. Þannig saug maður inn alls kyns þekkingu á menningarsviðinu án þess að taka eftir því. Við gátum allar raulað Haydn-trompetkonsertinn áður en við fórum að tala. Pabbi var einnig kórstjórnandi. Hann stjórnaði meðal annars karlakórnum Stefni í mörg ár og í gegnum þá vinnu pabba kynntist ég mörgum lögum sem eru í uppáhaldi hjá mér. Ég held reyndar alveg sérstaklega upp á karlakóratónlist. Mamma var líka mikið í tónlistinni í leikhúsinu og þegar hún var að æfa fyrir hin ýmsu hlutverk kynntist maður annars konar tónlist. Þau hjónin voru ekki mikið fyrir rokkið og okkur systrunum þótti alltaf ömur­legt að það voru bara til klassískar plötur á heimilinu, en við kynntumst rokkinu bara á annan hátt eins og allir vinir okkar! Maður sér það núna að það voru forréttindi að fá að kynnast klassískri tónlist svona vel.

Söngurinn – lærðir þú að syngja eða er söngurinn þér í blóð borinn? Ég lærði söng í leiklistarskólanum í London. Þar var ég í söngtímum hjá tveimur frábærum en mjög ólíkum ­kennurum. Ég lærði bæði á trompet og píanó þegar ég var yngri og hefur það komið sér mjög vel á ferlinum. Ég hefði hins vegar alveg sjúklega gaman af því að læra meira í söng. Ég nýti mér auðvitað að systir mín er útlærður óperusöngvari og sæki tíma hjá henni þegar tími gefst. Nýjasti draumurinn er að skrá mig í djassdeild FÍH og læra dálítið í þeim fræðum.

Tekur að sér leikstjórn

En hvað er að frétta af leiklistinni – munum við sjá þig á sviði fljótlega?  Ég mun alveg örugglega rata aftur inn á leiksvið. Ég hef ekki sagt skilið við leiklistina þó ég hafi ekki verið að leika undanfarið. Ég mun stíga mín fyrstu spor sem leikstjóri í vetur og hlakka mikið til. Ég er líka að skrifa leikrit sem ég stefni á að frumsýna þarnæsta leikár ef allt gengur samkvæmt áætlun þannig að þó að það verði kannski ekki alveg strax, þá munið þið sjá mig á sviði aftur. Ég elska að leika á sviði og það kemur ekki til greina að gefa það upp á bátinn.

Lagði stund á sálfræði í HR

Hvað hefur þú verið að bauka undanfarið – hvar hefur þú ­haldið þig? Ég hef starfað við leiklist síðan ég útskrifaðist úr leiklistarskóla árið 1998. Lengst af hjá Þjóðleikhúsinu en hef þar að auki unnið með hinum ýmsu leikhópum. Í fyrra urðu straumhvörf í mínu lífi þegar mér var sagt upp störfum hjá Þjóðleik­húsinu. Það var mjög skrítið og erfitt. Ég fór í Háskólann í Reykjavík að læra sálfræði sem var alveg dásamlegt. Ég náði þar að hrista dálítið upp í ryðguðum heilasellum. Ég tók seint í sumar þá erfiðu ­ákvörðun að hætta því þar sem ­listin togar svo ofboðslega sterkt í mig. Allt sem ég var að læra um í sálfræðinni varð mér mikill innblástur og ég komst að því að ég get ekki flúið blessuðu listabakteríuna í mér. Ég verð bara að fá að vera í skapandi vinnu. Ég áttaði mig á þessu þegar ég var, eftir eitt ár í háskólanámi í sálfræði, komin með drög að kvikmyndahandriti, tveimur leikritum og á leiðinni að gefa út geislaplötu. Ég ákvað að byrja í tónlistinni. Ég stofnaði fyrirtæki í kringum útgáfuna og svo er stefnan að litla fyrirtækið mitt Leitóda ehf. starfi í hinum skapandi geira, gefi út tónlist, framleiði kvikmyndir og leikhús. 

Hefur unun af matargerð

Hvernig gengur að vera svona framkvæmdaglöð og reka fjölskyldu og heimili? Ha, ha! Já, það er nú stundum strembið. En maður verður bara að vera dálítið skipulagður. Nú heyri ég vini mína flissa. Ég lít nefnilega ekki út fyrir að vera neitt svakalega skipulögð. En ég er snillingur í skipulagðri kaos. Ég er með mitt kerfi sem virkar ágætlega. Ég get ekki verið með rútínu sem virkar eins alla daga. Ég hugsa að ég yrði brjáluð á svo­leiðis. Sem betur fer á ég mann sem er svipaður og börn sem þola svoleiðis. Ég bý bara til kerfi í kringum þá vinnu sem ég er að stunda og þá gengur þetta allt saman upp. Það er samt lykilatriði að forgangsraða rétt. Börnin og fjölskyldan eru í fyrsta sæti.

Hver eru þín áhugamál – hvað gerir þú á góðum degi til að lyfta andanum og já, lyfta þér upp? Ég og Snorri, maðurinn minn höfum bæði unun af matargerð og af því að fá fólk í heimsókn. Við fluttum nýlega í Vogahverfið, sem er mjög miðsvæðis og það er alltaf líf hérna hjá okkur. Vinir okkar kíkja í heimsókn með börnin sín og það þykir mér algert æði. Þá skellir maður í pönnsur og spjallar um pólitík, listir eða bara daginn og veginn við vinina á meðan krakkarnir leika sér. Ef ég vil algera afslöppun þá veit ég ekkert betra en að fara í gott nudd. En áhugamálin eru mörg. Mér þykir yndislegt að ferðast, hvort sem er hér innanlands eða erlendis. Ég gæti alveg búið heilt sumar uppi á íslensku fjalli en ég gæti líka verið heilt sumar á lúxushóteli í París. Hvort tveggja er yndislegt. Tónlistin er eðlilega stórt áhugamál hjá mér og eins og ég nefndi áðan, matargerð.

Systrasamkomulagið náið

Þú kemur úr stórri fjölskyldu. Systur þínar og þú, eruð þið duglegar að syngja saman og vera saman og eruð þið dug­legar að hjálpast að með ­börnin? Við systurnar höfum alla tíð verið mjög nánar. Það eru forréttindi að eiga tvær systur. Það var bara fínt að alast upp í systrahópi. Ég myndi segja hvorki erfitt né létt. Við áttum okkar rifrildi eins og öll systkini en við áttum miklu fleiri ánægjustundir. Við höfum stundum sungið saman og þykir okkur það öllum mjög skemmtilegt. Nú síðast í sumar vorum við með tónleika á æskuslóðum okkar í Hlégarði í Mosfellsbæ. Það var troðfullt hús og við skemmtum okkur konunglega. Við reynum að hittast sem oftast en það gengur því miður ekkert allt of vel því Dísella býr í New York þar sem hún er að sinna óperu­söngnum. Hún er að vinna hjá Metropolitan óperunni svo maður getur nú ekki annað en verið ánægður með það. Það er þó ansi kostnaðarsamt að fara á milli svo við getum ekki hist eins oft og okkur langar. Við Ingibjörg heimsóttum hana um daginn og lentum í fellibylnum Sandy. Sem betur fer hélst rafmagnið og flóðið náði ekki að íbúðinni hennar Dísellu. Við áttum því dásamlegar stundir í nokkra daga, borgin sem aldrei sefur fékk sér smá lúr og við nutum þess að vera bara saman. Ekkert stress og engin læti. Bara samvera. Það var ljúft.

Þrátt fyrir að vera mjög upp­teknar reynum við að hjálpast að með börnin okkar. Í það minnsta höldum við góðu sambandi, borðum oft saman og hringjum í Dísellu og Bjart Lárus, strákinn hennar á Skype. 

Mikilvægt að horfa á jákvæðu hliðarnar

Svona að lokum. Hvaða gildi ætlar þú að kenna börnunum þínum eftir það sem þú hefur lært í gegnum tíðina? Mér þykir afar mikilvægt að kenna börnunum mínum að fara sínar eigin leiðir og að þora að vera þau sjálf. Það er númer eitt, tvö og þrjú. Ég legg líka ríka áherslu á að þau virði heiðarleika og góðvild gagnvart náunganum. Svo finnst mér líka mjög mikilvægt að kenna þeim að horfa á jákvæðar hliðar lífsins, njóta þess að vera til, eins og mamma mín hefur alltaf kennt mér. Þurfum við ekki öll að muna það?