Dagur 17… Elsa Dóróthea Daníelsdóttir skrifar 14. janúar 2009 05:00 Ég vaknaði í morgun, fékk mér kaffi og kveikti á Aljazeera sjónvarpsstöðinni eins og ég geri alla morgna frá því þann 28. desember 2008. Svona er líf mitt orðið hér í Jerúsalem, eðlilegur morgunn í þessari fallegu borg margra trúarbragða. Tala látinna er komin upp í 917, 284 börn og 100 konur eða um 40%. Hversu margir af þeim 60% sem eftir eru, eru saklausir menn, feður, synir og bræður? Móðir missti 5 dætur sínar á aldrinum 1 árs til 12 ára. Faðir missti eiginkonu sína, foreldra og 4 ung börn í einni árásinni. Með morgunmatnum fæ ég myndir af myrtum börnum, konum og sundursprengdum byggingum, þar á meðal skólum, moskum og íbúðum. Ég fæ það ekki af mér að skipta um stöð, ég fæ samviskubit því mér finnst ég þurfa að horfa, ég þarf að sjá allt. Annars verð ég eins og langflestir í heiminum sem hafa horft í hina áttina síðastliðin 60 ár. Lygarnar sem vella úr Ísraelsmönnum eru fyrir neðan allar hellur. Vopnahléið sem á að vera daglega í 3 tíma er ekki til staðar, þeir halda áfram að sprengja á meðan íbúar Gaza hætta sér út fyrir hússins dyr til að sækja sér eitthvað matarkyns. Þeir eru matarlausir, vatnslausir, olíulausir og rafmagnslausir. Ísraelar segjast vera að forðast það að drepa saklausa borgara, hvert er þá markmiðið með að smala saklausu fólki, þar á meðal börnum, í skólabyggingu og sprengja hana svo? Þeir eru búnir að sprengja sjúkrabíla og lækna, bæði úr lofti og á landi. Ég er saklaus Íslendingur, fædd frjáls, ég skil ekki svona ofbeldi. Ég skil ekki hvernig fólk getur búið svona en íbúar Gaza hafa búið við þetta stríðsástand í fjöldamörg ár. Ég fór að sofa í gærkvöldi hugsandi hvort ég gæti sofið eitthvað þessa nóttina því yngri dóttir mín er að taka tennur og hefur sofið illa síðustu nætur. Eftir örskamma stund af þessum hugsunarhætti fylltist ég af skömm. Kvöld eftir kvöld fara íbúar Gaza að sofa í köldum húsum, svangir og hræddir, líklega hugsa þeir um alla þá hluti sem þá langar til að gera í framtíðinni á meðan þau kreista börnin sín af ótta við að húsið verði sprengt um nóttina. Kannski verður þetta síðasta nóttin þeirra. Í þessu stríðsástandi er það ekki ólíklegt, heilu fjölskyldurnar hafa verið myrtar með þessum hætti síðustu 17 daga. Hversu mikið get ég þolað að horfa á? Ég get ekki annað en fylgst með öllu sem gerist á Gaza, annars líður mér illa, mér líður eins og ég sé að bregðast fólkinu sem er að deyja til einskis ef ég horfi ekki á. Á meðan líkin hrannast upp sitjum við í hlýjunni heima hjá okkur og hugsum um alla þessa litlu óþarfa hluti sem okkur vantar eða langar í. Lítill 8 ára drengur kom á spítalann á Gaza. Þegar hann loks fór að tala, þá fór hann að gráta móðursýkislega, hann sagði að hann hefði séð svo mikið af látnu fólki á götunni og að skriðdrekarnir hefðu keyrt yfir öll líkin. Engin virðing fyrir þeim látnu, engin virðing fyrir þeim lifandi. Fyrir Ísraelum eru Palestínumenn skepnur eða vírus sem á ekki heima á "þeirra" landi og þeir ætla sér að útrýma þeim með einum eða öðrum hætti. Þvílík vanvirðing á mannslífi hefur ekki verið sýnd síðan Stalín, já og Hitler, voru á þessari jörð. Með réttu er hægt að kalla þetta fjöldamorð, helför. Helför Palestínumanna hefur staðið í rúm 60 ár, er ekki nóg komið? Áratugi eftir áratugi hafa Ísraelsmenn misþyrmt Palestínumönnum andlega jafnt sem líkamlega. Þeir gera allt sem þeir geta til að Palestínumönnum líði illa í sínu eigin landi. Þeir eru óvelkomnir hér og þeir fá að vita það daglega, meira að segja mörgum sinnum á dag. Sem dæmi má nefna að umferðaljósin á gatnamótum þar sem Ísraelar keyra í eina áttina og Palestínumenn í hina, þar eru ljósin stillt þannig að Palestínumenn fá aðeins örfáar sekúndur til að koma sér yfir gatnamótin en Ísraelar 2-3 mínútur. Þeir mega ekki einu sinni keyra allar götur, því sumar eru aðeins fyrir ísraelska landnema. Palestínumenn þurfa að standa í löngum biðröðum til að endurnýja öll skírteini og dvalarleyfi, þeir þurfa að koma aftur og aftur og aftur til útlendingaeftirlitsins með nýja og nýja pappíra til að fá öll tilskilin leyfi fyrir búsetu í eigin landi. Bróðir mannsins míns fór um daginn í útlendingaeftirlitið til að endurnýja ferðaleyfið sitt. Hann fékk það endurnýjað en konan sem afgreiddi hann spurði hann af hverju hann færi ekki bara til Íslands eins og bróðir sinn? En hún lét það fylgja með að hann ætti ekki að koma aftur eins og bróðir sinn eða eins og hún orðaði það "ekki vera eins vitlaus og bróðir þinn að koma hingað aftur með fjölskyldu". Ég hef margar svona sögur að segja, þessar eru þær skárstu, þið ættuð að heyra sögurnar frá tengdamömmu og tengdapabba. Það er ekki skrítið að ég gráti hér, ég græt öll börnin, ég græt alla misþyrminguna, ég græt öll lífin sem hafa misfarist vegna kúgunar og ofbeldis. Hvað er hægt að gera? Þú og við öll getum hjálpað með því að standa saman og sniðganga vörur Ísraelsmanna. Við getum ákveðið að styrkja EKKI stríðsrekstur þeirra og þar með verið að ýta undir kúgun Palestínumanna með því að versla af þeim. Á heimasíðu félagsins Ísland-Palestína (www.palestina.is) er hægt að nálgast lista yfir vörur og einnig lista yfir erlendar síður með fleiri listum yfir vörur og vörumerki sem þú getur sniðgengið ef þú vilt leggja þitt af mörkum. Einnig er þar að finna ýmsar aðrar upplýsingar og leiðir fyrir fólk sem hefur áhuga á að gera meira. Við getum einnig þrýst á íslensk yfirvöld til að hafa sama hugrekki og staðfestu eins og ríkisstjórn Venesúela til að hætta öllum samskiptum við Ísrael. VINNUM SAMAN - SNIÐGÖNGUM ÍSRAEL! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Halldór 01.06.2024 Halldór Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson Skoðun Ástþór Magnússon í spádómum? Gunnar Karl Halldórsson Skoðun Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun Barnapíu á Bessastaði! Karl Sigurðsson Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson Skoðun Halla Tómasdóttir og Sólskinsdrengurinn Margrét Dagmar Ericsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Ég kýs Michael Jordan (Höllu Hrund Logadóttur) Óskar Arnarson skrifar Skoðun Ástæður til að kjósa Jón Gnarr Helgi Hrafn Gunnarsson skrifar Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson skrifar Skoðun Gerum það! Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Bónaður brjóstkassi og barnaafmæli Þorbjörg Marínósdóttir skrifar Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Hæfasti einstaklingurinn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Verðmætin og sköpunarkraftur sá sem í mannauð okkar býr Pétur Már Halldórsson skrifar Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson skrifar Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson skrifar Skoðun Takk, Katrín Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving skrifar Skoðun Samherjar Hafþór Reynisson skrifar Skoðun Að hitta hetjuna sína Gréta Kristín Ómarsdóttir skrifar Skoðun Einstakt tækifæri Þóra Valný Yngvadóttir skrifar Skoðun Um afrekskonuna Katrínu Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr skrifar Skoðun Óskað eftir forseta sem færir ungu fólki völd Valgerður Eyja Eyþórsdóttir skrifar Skoðun Með ósk um velgengni, Halla Hrund Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Ég styð Höllu Hrund Logadóttur Þórólfur Árnason skrifar Skoðun Arnar Þór Jónsson Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Opið bréf til Jóns Ólafssonar heimspekings Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Þjóðaröryggi Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Tóbak markaðssett fyrir ungt fólk Guðlaug B. Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn, NATÓ, ýsan og blokkin Guðfinnur Sigurvinsson skrifar Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Aldrei hitta hetjurnar þínar Skarphéðinn Guðmundsson skrifar Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir skrifar Sjá meira
Ég vaknaði í morgun, fékk mér kaffi og kveikti á Aljazeera sjónvarpsstöðinni eins og ég geri alla morgna frá því þann 28. desember 2008. Svona er líf mitt orðið hér í Jerúsalem, eðlilegur morgunn í þessari fallegu borg margra trúarbragða. Tala látinna er komin upp í 917, 284 börn og 100 konur eða um 40%. Hversu margir af þeim 60% sem eftir eru, eru saklausir menn, feður, synir og bræður? Móðir missti 5 dætur sínar á aldrinum 1 árs til 12 ára. Faðir missti eiginkonu sína, foreldra og 4 ung börn í einni árásinni. Með morgunmatnum fæ ég myndir af myrtum börnum, konum og sundursprengdum byggingum, þar á meðal skólum, moskum og íbúðum. Ég fæ það ekki af mér að skipta um stöð, ég fæ samviskubit því mér finnst ég þurfa að horfa, ég þarf að sjá allt. Annars verð ég eins og langflestir í heiminum sem hafa horft í hina áttina síðastliðin 60 ár. Lygarnar sem vella úr Ísraelsmönnum eru fyrir neðan allar hellur. Vopnahléið sem á að vera daglega í 3 tíma er ekki til staðar, þeir halda áfram að sprengja á meðan íbúar Gaza hætta sér út fyrir hússins dyr til að sækja sér eitthvað matarkyns. Þeir eru matarlausir, vatnslausir, olíulausir og rafmagnslausir. Ísraelar segjast vera að forðast það að drepa saklausa borgara, hvert er þá markmiðið með að smala saklausu fólki, þar á meðal börnum, í skólabyggingu og sprengja hana svo? Þeir eru búnir að sprengja sjúkrabíla og lækna, bæði úr lofti og á landi. Ég er saklaus Íslendingur, fædd frjáls, ég skil ekki svona ofbeldi. Ég skil ekki hvernig fólk getur búið svona en íbúar Gaza hafa búið við þetta stríðsástand í fjöldamörg ár. Ég fór að sofa í gærkvöldi hugsandi hvort ég gæti sofið eitthvað þessa nóttina því yngri dóttir mín er að taka tennur og hefur sofið illa síðustu nætur. Eftir örskamma stund af þessum hugsunarhætti fylltist ég af skömm. Kvöld eftir kvöld fara íbúar Gaza að sofa í köldum húsum, svangir og hræddir, líklega hugsa þeir um alla þá hluti sem þá langar til að gera í framtíðinni á meðan þau kreista börnin sín af ótta við að húsið verði sprengt um nóttina. Kannski verður þetta síðasta nóttin þeirra. Í þessu stríðsástandi er það ekki ólíklegt, heilu fjölskyldurnar hafa verið myrtar með þessum hætti síðustu 17 daga. Hversu mikið get ég þolað að horfa á? Ég get ekki annað en fylgst með öllu sem gerist á Gaza, annars líður mér illa, mér líður eins og ég sé að bregðast fólkinu sem er að deyja til einskis ef ég horfi ekki á. Á meðan líkin hrannast upp sitjum við í hlýjunni heima hjá okkur og hugsum um alla þessa litlu óþarfa hluti sem okkur vantar eða langar í. Lítill 8 ára drengur kom á spítalann á Gaza. Þegar hann loks fór að tala, þá fór hann að gráta móðursýkislega, hann sagði að hann hefði séð svo mikið af látnu fólki á götunni og að skriðdrekarnir hefðu keyrt yfir öll líkin. Engin virðing fyrir þeim látnu, engin virðing fyrir þeim lifandi. Fyrir Ísraelum eru Palestínumenn skepnur eða vírus sem á ekki heima á "þeirra" landi og þeir ætla sér að útrýma þeim með einum eða öðrum hætti. Þvílík vanvirðing á mannslífi hefur ekki verið sýnd síðan Stalín, já og Hitler, voru á þessari jörð. Með réttu er hægt að kalla þetta fjöldamorð, helför. Helför Palestínumanna hefur staðið í rúm 60 ár, er ekki nóg komið? Áratugi eftir áratugi hafa Ísraelsmenn misþyrmt Palestínumönnum andlega jafnt sem líkamlega. Þeir gera allt sem þeir geta til að Palestínumönnum líði illa í sínu eigin landi. Þeir eru óvelkomnir hér og þeir fá að vita það daglega, meira að segja mörgum sinnum á dag. Sem dæmi má nefna að umferðaljósin á gatnamótum þar sem Ísraelar keyra í eina áttina og Palestínumenn í hina, þar eru ljósin stillt þannig að Palestínumenn fá aðeins örfáar sekúndur til að koma sér yfir gatnamótin en Ísraelar 2-3 mínútur. Þeir mega ekki einu sinni keyra allar götur, því sumar eru aðeins fyrir ísraelska landnema. Palestínumenn þurfa að standa í löngum biðröðum til að endurnýja öll skírteini og dvalarleyfi, þeir þurfa að koma aftur og aftur og aftur til útlendingaeftirlitsins með nýja og nýja pappíra til að fá öll tilskilin leyfi fyrir búsetu í eigin landi. Bróðir mannsins míns fór um daginn í útlendingaeftirlitið til að endurnýja ferðaleyfið sitt. Hann fékk það endurnýjað en konan sem afgreiddi hann spurði hann af hverju hann færi ekki bara til Íslands eins og bróðir sinn? En hún lét það fylgja með að hann ætti ekki að koma aftur eins og bróðir sinn eða eins og hún orðaði það "ekki vera eins vitlaus og bróðir þinn að koma hingað aftur með fjölskyldu". Ég hef margar svona sögur að segja, þessar eru þær skárstu, þið ættuð að heyra sögurnar frá tengdamömmu og tengdapabba. Það er ekki skrítið að ég gráti hér, ég græt öll börnin, ég græt alla misþyrminguna, ég græt öll lífin sem hafa misfarist vegna kúgunar og ofbeldis. Hvað er hægt að gera? Þú og við öll getum hjálpað með því að standa saman og sniðganga vörur Ísraelsmanna. Við getum ákveðið að styrkja EKKI stríðsrekstur þeirra og þar með verið að ýta undir kúgun Palestínumanna með því að versla af þeim. Á heimasíðu félagsins Ísland-Palestína (www.palestina.is) er hægt að nálgast lista yfir vörur og einnig lista yfir erlendar síður með fleiri listum yfir vörur og vörumerki sem þú getur sniðgengið ef þú vilt leggja þitt af mörkum. Einnig er þar að finna ýmsar aðrar upplýsingar og leiðir fyrir fólk sem hefur áhuga á að gera meira. Við getum einnig þrýst á íslensk yfirvöld til að hafa sama hugrekki og staðfestu eins og ríkisstjórn Venesúela til að hætta öllum samskiptum við Ísrael. VINNUM SAMAN - SNIÐGÖNGUM ÍSRAEL!