Bölvuð ekkisens... 10. júní 2007 06:00 Mér finnst ótrúlega sorglegt að sjá gengið út frá því sem vísu að hæfileikinn til að læra eigi að eldast af manni, að það að vera enn að þroskast og auka við þekkingu sína sé merki um vanþroska. Auðvitað ætti þessu að vera öfugt farið. Fátt ber einmitt gleggri merki um vanþroska en að geta ekki lært, þroskast og breyst, að bíta í sig skoðanir og viðhorf sem maður er ófáanlegur ofan af hvað sem tautar og raular. Sjálfum fannst mér það að skipta um viðhorf lengi vel jafngilda því að viðurkenna að maður væri vitleysingur sem hefði ekki haft vit á að hafa rétt fyrir sér allan tímann. Síðan áttaði ég á mig á því að það var í raun heimska dauðans. Engin lífvera er óbreytanleg fyrr en hún er orðin að steingervingi. Fyrir stuttu færði lítið smáatriði í daglega lífinu mér heim sanninn um að í mér eimir enn eftir af hæfileikanum til að þroskast, þótt kominn sé á fimmtugsaldur. Ég lenti í slysi sem gladdi mig mjög. Ég á forláta espressókaffikönnu. Maður hellir vatni í neðri hlutann, setur kaffi í síuna, skrúfar hana saman og setur á eldavélarhellu. Kanna þessi er einn fjölmargra smáhluta sem ég tel auka lífsgæði mín. Hins vegar brenndi ég mig illa á henni um daginn. Einhvern tímann hefði ég bölvað könnunni í sand og ösku, talið það alvarlegan hönnunargalla að hægt væri að stórskaða sig á heimilistækjum. Öll ábyrgðin á slysinu hefði í huga mínum hvílt á framleiðandanum. Eitthvað gerði það hins vegar að verkum að ég mundi eftir öllum þeim fjölda skipta sem ég hafði glaðst við að laga mér ljúffengt kaffi á þessari sömu könnu án þess að verða fyrir skakkaföllum, en ekki bara þessu eina skipti sem ég brenndi mig. Fyrir vikið gat ég ekki talið mér trú um að ekki væri hægt að laga kaffi á könnunni án þess að meiða sig, að hugsanlega hefði ástæða óhappsins ekki verið sú að kannan væri slysagildra heldur sú að í stað þess að hafa það í huga að ég var með sjóðandi heitan hlut í höndunum var ég að tala í símann og æpa á börnin mín um leið og ég tók könnuna af hellunni. Mér skildist að ekkert í lífinu er idíót-proof. Ef maður hagar sér eins og ídíót kemst maður að því fyrr en varir. Það er á okkar eigin ábyrgð að haga okkur ekki eins og fífl og bölva svo heiminum fyrir að vera ekki nógu fíflvænn. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Davíð Þór Jónsson Mest lesið Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Opið bréf til stjórnvalda Elín Ýr Arnar Hafdísardóttir Skoðun „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson Skoðun Næstu sólarhringar á Gaza skipta sköpum Hlynur Már Vilhjálmsson Skoðun Þjóðareign, trú og skattar Svanur Guðmundsson Skoðun Við skuldum þeim að hlusta Ólafur Adolfsson Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun Lífið er eins og konfektkassi, þú veist aldrei hvernig mola þú færð Elín Íris Fanndal Skoðun Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson Skoðun
Mér finnst ótrúlega sorglegt að sjá gengið út frá því sem vísu að hæfileikinn til að læra eigi að eldast af manni, að það að vera enn að þroskast og auka við þekkingu sína sé merki um vanþroska. Auðvitað ætti þessu að vera öfugt farið. Fátt ber einmitt gleggri merki um vanþroska en að geta ekki lært, þroskast og breyst, að bíta í sig skoðanir og viðhorf sem maður er ófáanlegur ofan af hvað sem tautar og raular. Sjálfum fannst mér það að skipta um viðhorf lengi vel jafngilda því að viðurkenna að maður væri vitleysingur sem hefði ekki haft vit á að hafa rétt fyrir sér allan tímann. Síðan áttaði ég á mig á því að það var í raun heimska dauðans. Engin lífvera er óbreytanleg fyrr en hún er orðin að steingervingi. Fyrir stuttu færði lítið smáatriði í daglega lífinu mér heim sanninn um að í mér eimir enn eftir af hæfileikanum til að þroskast, þótt kominn sé á fimmtugsaldur. Ég lenti í slysi sem gladdi mig mjög. Ég á forláta espressókaffikönnu. Maður hellir vatni í neðri hlutann, setur kaffi í síuna, skrúfar hana saman og setur á eldavélarhellu. Kanna þessi er einn fjölmargra smáhluta sem ég tel auka lífsgæði mín. Hins vegar brenndi ég mig illa á henni um daginn. Einhvern tímann hefði ég bölvað könnunni í sand og ösku, talið það alvarlegan hönnunargalla að hægt væri að stórskaða sig á heimilistækjum. Öll ábyrgðin á slysinu hefði í huga mínum hvílt á framleiðandanum. Eitthvað gerði það hins vegar að verkum að ég mundi eftir öllum þeim fjölda skipta sem ég hafði glaðst við að laga mér ljúffengt kaffi á þessari sömu könnu án þess að verða fyrir skakkaföllum, en ekki bara þessu eina skipti sem ég brenndi mig. Fyrir vikið gat ég ekki talið mér trú um að ekki væri hægt að laga kaffi á könnunni án þess að meiða sig, að hugsanlega hefði ástæða óhappsins ekki verið sú að kannan væri slysagildra heldur sú að í stað þess að hafa það í huga að ég var með sjóðandi heitan hlut í höndunum var ég að tala í símann og æpa á börnin mín um leið og ég tók könnuna af hellunni. Mér skildist að ekkert í lífinu er idíót-proof. Ef maður hagar sér eins og ídíót kemst maður að því fyrr en varir. Það er á okkar eigin ábyrgð að haga okkur ekki eins og fífl og bölva svo heiminum fyrir að vera ekki nógu fíflvænn.
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun