Öldungadeildin er lokuð deild 23. mars 2007 06:15 Kunn er sagan af ómaganum sem kominn var í kör þegar upp komst að hún var fædd í næsta hreppi: stóðu hreppstjórar tveir og deildu hart hvoru megin kerlingin skyldi vistuð. unni kerling fátt sér til varnar nema bölbænir til handa þeim sem sveit hennar byggðu - meðan hún tórði. Búum öldruðum gott ævikvöld, segir frasinn. Nýlega skammaðist heilbrigðisráðherra til að leggja fram á síðasta þingdegi yfirlit um sporslur úr framkvæmdasjóði aldraðra til ýmissa aðila. Listinn bar með sér að ráðamenn fara með fé úr sjóðnum eins og þeim sýnist. Þó er ljóst að í málefnum aldraðra er ástandið síður en svo gott. Sjúkrahús eru full af öldruðu fólki sem þarf skjól, ný heimili þar sem það nyti umsjár og atlætis. Um helgar er það sent út á guð og gaddinn. Fjölskyldur hafa ekki lengur rými í lífi sínu - eða hjarta - til að taka það til sín, aldraðir eru komnir upp á vandalausa, hrekjast milli dagvistar og helgarleyfa. Langur lífaldur er orðinn að þjóðfélagsmeini sem hinir yngri vilja ekki kannast við. Úr hópi aldraðra hafa sprottið fram hreyfingar sem berjast af vanmætti fyrir bættum hag eldri kynslóða í landinu. Samtök sem eru í nauðvörn en beina sjónum sínum að kjörum þeirra sem standa lágt á strái, þeirra sem búa við kröppust kjörin. Reglulega koma fram pótintátar sem vilja maka krókinn á atkvæðum þeirra sem eldri eru. En þeir eru vanafastir og njörvaðir í flokkaveldi landsmanna. Þetta vita stjórnmálamenn og óttast því ekki tilfæringar elstu þegna milli flokka. Öllum ber þó saman að umbætur verði að gera í málefnum aldraðra: : stjórnvöld geta séð langt fram í tímann um þarfir í þessum málaflokki. Framkvæmdasjóður aldraðra er notaður í ráðuneytinu sem stoppari: þar liggja óskir um endurbætur á dvalarheimilum sem fyrir eru. Reyndar er þöggunin í málaflokknum slík að ekki má kalla elliheimili réttu nafni - dvalarheimili skulu þau heita svona rétt til áréttingar að þar sé aðeins um skamma dvöl að ræða. En elli er áunninn sjúkdómur og bráðsmitandi og undan honum kemst engin. Hvernig ferst þjóð sem hrekur öldunga sína út fyrir garð samfélagsins? Svo lærir sem lifir. Það unga fólk sem lítur á meðferð á gamalmennum í samfélagi okkar hlýtur að hugsa ósjálfrátt sem svo: svona gerum við þegar mínir foreldrar verða komin á aldur. Við erum að ala börn okkar og barnabörn í þessu óhugnanlega viðhorfi til eldra fólks. Og það mun koma okkur í koll. Aurana vantar okkur ekki til lífsgæðanna svokölluðu, framboð af þeim er nóg og eftirsóknin ríkust í hugum okkar. Við borum göng í fjöllin á fáförnum leiðum, reisum virkjanir uppá reikning, byggjum hallir fyrirtækja og stofnana. Oflæti er okkar dyggð. En gamalmennin hrekjum við í þröng hælin og veitum þeim lágmarksþjónustu þótt það fólk eigi allt sína próventu skilið. Rétt eins og var á endanum býtti ómagans forðum. Sú þjóð er rík sem tímir að búa öldungum sínum sæmandi ævikvöld, sú þjóð er fátæk sem læst vilja það en kemur því ekki í verk sökum anna við fánýtisneysluæðið. Hún á bölbænir skilið - og fær þær í hljóði um síðir. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Páll Baldvin Baldvinsson Mest lesið Manneklan er víða Brynhildur Bolladóttir Skoðun Suður-Íslendinga sögurnar Hans Birgisson Skoðun Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun Hættulegustu tækin í umferðinni Eva Hauksdóttir Skoðun Hækka launin þín þegar fasteignamatið á íbúðinni þinni hækkar? Daði Freyr Ólafsson Skoðun Austurland – þrælanýlenda Íslands Björn Ármann Ólafsson Skoðun Hvað myndi Sesselja segja? Hallbjörn V. Fríðhólm Skoðun Þegar sannleikurinn verður fórnarlamb Davíð Bergmann Skoðun Hafrannsóknastofnun leggur til 95 prósent samdrátt í sjókvíaeldi á laxi Jón Kaldal Skoðun
Kunn er sagan af ómaganum sem kominn var í kör þegar upp komst að hún var fædd í næsta hreppi: stóðu hreppstjórar tveir og deildu hart hvoru megin kerlingin skyldi vistuð. unni kerling fátt sér til varnar nema bölbænir til handa þeim sem sveit hennar byggðu - meðan hún tórði. Búum öldruðum gott ævikvöld, segir frasinn. Nýlega skammaðist heilbrigðisráðherra til að leggja fram á síðasta þingdegi yfirlit um sporslur úr framkvæmdasjóði aldraðra til ýmissa aðila. Listinn bar með sér að ráðamenn fara með fé úr sjóðnum eins og þeim sýnist. Þó er ljóst að í málefnum aldraðra er ástandið síður en svo gott. Sjúkrahús eru full af öldruðu fólki sem þarf skjól, ný heimili þar sem það nyti umsjár og atlætis. Um helgar er það sent út á guð og gaddinn. Fjölskyldur hafa ekki lengur rými í lífi sínu - eða hjarta - til að taka það til sín, aldraðir eru komnir upp á vandalausa, hrekjast milli dagvistar og helgarleyfa. Langur lífaldur er orðinn að þjóðfélagsmeini sem hinir yngri vilja ekki kannast við. Úr hópi aldraðra hafa sprottið fram hreyfingar sem berjast af vanmætti fyrir bættum hag eldri kynslóða í landinu. Samtök sem eru í nauðvörn en beina sjónum sínum að kjörum þeirra sem standa lágt á strái, þeirra sem búa við kröppust kjörin. Reglulega koma fram pótintátar sem vilja maka krókinn á atkvæðum þeirra sem eldri eru. En þeir eru vanafastir og njörvaðir í flokkaveldi landsmanna. Þetta vita stjórnmálamenn og óttast því ekki tilfæringar elstu þegna milli flokka. Öllum ber þó saman að umbætur verði að gera í málefnum aldraðra: : stjórnvöld geta séð langt fram í tímann um þarfir í þessum málaflokki. Framkvæmdasjóður aldraðra er notaður í ráðuneytinu sem stoppari: þar liggja óskir um endurbætur á dvalarheimilum sem fyrir eru. Reyndar er þöggunin í málaflokknum slík að ekki má kalla elliheimili réttu nafni - dvalarheimili skulu þau heita svona rétt til áréttingar að þar sé aðeins um skamma dvöl að ræða. En elli er áunninn sjúkdómur og bráðsmitandi og undan honum kemst engin. Hvernig ferst þjóð sem hrekur öldunga sína út fyrir garð samfélagsins? Svo lærir sem lifir. Það unga fólk sem lítur á meðferð á gamalmennum í samfélagi okkar hlýtur að hugsa ósjálfrátt sem svo: svona gerum við þegar mínir foreldrar verða komin á aldur. Við erum að ala börn okkar og barnabörn í þessu óhugnanlega viðhorfi til eldra fólks. Og það mun koma okkur í koll. Aurana vantar okkur ekki til lífsgæðanna svokölluðu, framboð af þeim er nóg og eftirsóknin ríkust í hugum okkar. Við borum göng í fjöllin á fáförnum leiðum, reisum virkjanir uppá reikning, byggjum hallir fyrirtækja og stofnana. Oflæti er okkar dyggð. En gamalmennin hrekjum við í þröng hælin og veitum þeim lágmarksþjónustu þótt það fólk eigi allt sína próventu skilið. Rétt eins og var á endanum býtti ómagans forðum. Sú þjóð er rík sem tímir að búa öldungum sínum sæmandi ævikvöld, sú þjóð er fátæk sem læst vilja það en kemur því ekki í verk sökum anna við fánýtisneysluæðið. Hún á bölbænir skilið - og fær þær í hljóði um síðir.
Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun
Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun