Mikið væri það ljúft Matthildur Björnsdóttir skrifar 11. október 2024 12:01 Mikið væri það ljúft ef trú Valdimars Víðissonar á að allir foreldar þekki börn sín það vel væri reynsla allra barna. Hann hlýtur að vera svo heppinn að koma frá foreldrum sem virkilega vildu eignast börn, og eiga innihaldsríkt samband við þau. Og það frá eigin sjálfsþekkingu og áhuga fyrir hver þau væru sem einstaklingar. En því miður var það ekki alltaf þannig, og er greinilega ekki heldur í dag. Fyrir daga getnaðarvarna komu oft fleiri börn inn í líf hjóna og líka einstaklinga sem skapaði ekki kringumstæður til slíks, né það viðhorf kennt foreldrum í skólum. Margar milljónir einstaklinga í heiminum hafa bara verið umborin af foreldrum sem sýndu engan áhuga fyrir hvað hrærðist í hugum og hjörtum barna sinna. Svo er á hreinu núna, að það er enn minni möguleiki á að foreldrar hafi þann tíma þegar dýrtíðin er orðin svo mikil. Hvort sem þau hafi virkilegan áhuga fyrir öllu um barn sitt eða ekki. Gæti sumum kannski fundist nóg að sjá um að gefa þeim að borða, klæða og hýsa. Síðan að fara með þau í ferðalög, ef þau hafi efni á slíku. Milljónir okkar sem fæddumst fyrir daga getnaðarvarna, misstum af að hafa þá sterku tengingu eða persónulegu tjáskipti við foreldra sem Valdimar talar um. Og vandræðin sem við lesum um í dag á blöðum um andlegt ástand unga fólksins, segir svo annarskonar sögu um það. Við sem fæddumst á þeim tímum, höfðum á hinn veginn ekki allar þær fjarlægu fjölmiðla raddir koma að okkur persónulega sem hafa orðið til á síðustu árum. Fjölmiðlar sem bjóða hverjum sem er, að segja hvað sem er við aðra á þeim. Það frá einstaklingum sem gusa óþverranum út úr sér til að ná einhverju sem þau vilja fá fram, en eru of langt í burtu til að hægt sé að verja sig almennilega til baka. Og án þess að þekkja þau sem velja þá slæmu hegðun. Þó að mörg okkar hafi upplifað munnlegar árásir á heimilum eða úti á götu, sem börn og unglingar og eldri. Það þá frá einstaklingum sem voru í kring um okkur og hentaði að haga sér þannig. Hvernig hvert barn höndlaði það, færi eftir ýmsu. En margir myndu hafa sent það í þöggunar bankann þarna inni. Það er ekki holllt fyrir kerfin, en var séð sem rétt þá. Einstaklingar sem þau hafa séð á þessum miðli. Sum ætla greinilega að vera með ótukt. En aðrir kannski ekki, og skilja ekki að þau séu að hafa mjög slæm áhrif inn í hugi viðtakenda. Það er of margt sem setur heilabú of margra þeirra úr jafnvægi. Sem væri af því að þau hafa ekki fengið þá innri uppbyggingu að hafa verðgildi sín og sjálfstraust uppbyggingu djúpt hið innra, til að skilgreina hismið frá kjarnanum frá því flæði. Og foreldrar hafa ekki tíma til að sjá um að koma í veg fyrir tjónið. Mörg okkar af fyrri kynslóðum lifðum við þöggun. Það að við áttum ekki að kvarta yfir slæmri meðferð. Og það hvort sem hún væri í slæmum orðum eða líkamlegu ofbeldi. Svo eins og áður er sagt, var þjóðarstefnan lítið hrifin af tilfinningasemi á þeim tímum. Ég fékk að heyra það frá tveim konum. Að ef fólk léti aðra sjá sig gráta í jarðarför voru þau aumingjar. Þau höfðu ekki staðið sig vel. Ég var og er aldrei sammála því, og veit að Alice A Bailey Guðspekingur sagði sannleikann um mikilvægi tilfinninga. Að þær séu mál sálarinnar. Svo er eðli sorgar svo margvíslegt eftir aldri og kringumstæðum þess að líf endi. Ættingjar eldri mannvera sem væru södd lífdaganna, væru kannski búin að smá vinna sorgina í gegn um það að mannveran varð veikari. Hvort sem það væri frá sjúkdóm eða elli. Þegar ótal önnur tilfelli væru þannig að það sé ekkert eðlilegra en að tárin streymi þegar sorgin og tilfinningarnar kerfin krefjast þess á þeim stað og stundu. Þöggun hefur annarskonar afleiðingar sem tekur langan tíma fyrir marga að fá safnið upp úr, sem fór inn í líkamann sem gömul atvik sem ekki hafði verið möguleiki til að tala um. Eða atvik sem þurftu táraflóð sem einstaklingurinn neyddist til að kyngja. Saga komu minnar í heiminn og afleiðingar slíkra tilfella sáu um að það sem á ensku er kallað „bonding“ tenging gerðist ekki. Lífsflæði sem eitthvað segir að öll börn fái eða eigi að fá að lifa með foreldrum. En var bara ekki nærri alltaf tilfellið með allar mannverur eða mannkyn. Það þarf svo margt til, að það dæmi sé eins fullkomið og ljúft og Valdimar virðist hafa notið, til að halda þessu fram um alla foreldra. Svo hvað vill Valdimar Víðisson að verði gert til að tryggja að allir foreldrar séu svona vel tengdir við allt um börnin sín. Að þau nái að hafa tíma til að vita allt um hug og tilfinningar þeirra frá því að þau fari að tala, og þangað til að þau flytji að heiman. Hvernig kæmi það inn í dæmi bjartsýninnar sem Valdimar sýnir. Það færi auðvitað heilmikið eftir því hvernig foreldrar vinna foreldrahlutverkið. Og hvort þau sinni því eins og Valdimar er bjartsýnn um að allir fái, sem er því miður ekki alltaf veruleikinn. Vonandi finnur hann leiðir til að orð hans eigi eftir að reynast sönn fyrir komandi kynslóðir. Og þá þarf ríkisstjórnin að vera með honum í liði að sjá um foreldrar nái að hafa þann tíma og færni sem þarf. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langan tíma. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Matthildur Björnsdóttir Hafnarfjörður Framsóknarflokkurinn Börn og uppeldi Mest lesið Ísland fyrst svo…hvað? Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Íslenskur Pútínismi Diana Burkot,Nadya Tolokonnikova Skoðun Peningar, vald og hvítþvottur þjóðarmorðs: Velkomin í nýja heimsmynd Trumps Helen Ólafsdóttir Skoðun Hinsegin ungmenni í Hafnarfirði mæta afgangi Óskar Steinn Ómarsson Skoðun Ömmur án landamæra Signý Jóhannesdóttir Skoðun Stöndum saman um félagshyggju og frið Hópur félagshyggjufólks Skoðun Hræðilegar aðstæður geta breytt manni til hins betra! Kristján Hafþórsson Skoðun Framtíð Framsóknar byrjar í grasrótinni Jónína Brynjólfsdóttir Skoðun Ein stærð passar ekki fyrir öll Sigrún Birgisdóttir ,Þóra Leósdóttir Skoðun Af hverju ætti Gylfi Þór Sigurðsson að fá aftur tækifæri í landsliðinu? Sölvi Breiðfjörð Skoðun Skoðun Skoðun Vita bændur ekki hvað bændum er fyrir bestu? Trausti Hjálmarsson skrifar Skoðun Ein stærð passar ekki fyrir öll Sigrún Birgisdóttir ,Þóra Leósdóttir skrifar Skoðun Ömmur án landamæra Signý Jóhannesdóttir skrifar Skoðun Peningar, vald og hvítþvottur þjóðarmorðs: Velkomin í nýja heimsmynd Trumps Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Ísland fyrst svo…hvað? Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hræðilegar aðstæður geta breytt manni til hins betra! Kristján Hafþórsson skrifar Skoðun Hinsegin ungmenni í Hafnarfirði mæta afgangi Óskar Steinn Ómarsson skrifar Skoðun Framtíð Framsóknar byrjar í grasrótinni Jónína Brynjólfsdóttir skrifar Skoðun Stöndum saman um félagshyggju og frið Hópur félagshyggjufólks skrifar Skoðun Af hverju eru Íslendingar svona feitir? Einar Baldvin Árnason skrifar Skoðun Íslenskur Pútínismi Diana Burkot,Nadya Tolokonnikova skrifar Skoðun Félagsráðgjafar lykilaðilar í stuðningi við geðheilbrigði Steinunn Bergmann skrifar Skoðun Skemmtilegri borg Skúli Helgason skrifar Skoðun Drögum úr svifryksmengun frá umferð heilsunnar vegna Þröstur Þorsteinsson skrifar Skoðun Að fara í stríð við sjálfan sig Rakel Hinriksdóttir skrifar Skoðun Þú hengir ekki bakara fyrir smið Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hvaða menntakerfi kæri þingmaður? Hermann Austmar skrifar Skoðun Friðarfundur utanríkisráðherra Íslands og Palestínu og leiðtogablæti Júlíus Valsson skrifar Skoðun Nýtt Reykjavíkurmódel í leikskólamálum Andri Reyr Haraldsson,Óskar Hafnfjörð Gunnarsson skrifar Skoðun Móðurást, skömm og verkjalyf Hjördís Eva Þórðardóttir skrifar Skoðun Framsókn sem þjónar fólki, ekki kerfum Einar Freyr Elínarson skrifar Skoðun Af hverju ætti Gylfi Þór Sigurðsson að fá aftur tækifæri í landsliðinu? Sölvi Breiðfjörð skrifar Skoðun Samfélagsmiðlar og ósýnilegu börnin Ásdís Bergþórsdóttir skrifar Skoðun Ég þori að veðja Jóhann Karl Ásgeirsson Gígja skrifar Skoðun Munum eftir baráttu kvenna alltaf og alls staðar Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Verkfærið sem vantar í fjármálastjórnun sveitarfélaga Marín Rós Eyjólfsdóttir skrifar Skoðun Að klúðra með stæl í tilefni alþjóðlega Mistakadagsins Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Kvartað yfir erlendum aðilum? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Þegar skynjun ráðherra verður að lögum Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Frá torfkofum til tækifæra Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Sjá meira
Mikið væri það ljúft ef trú Valdimars Víðissonar á að allir foreldar þekki börn sín það vel væri reynsla allra barna. Hann hlýtur að vera svo heppinn að koma frá foreldrum sem virkilega vildu eignast börn, og eiga innihaldsríkt samband við þau. Og það frá eigin sjálfsþekkingu og áhuga fyrir hver þau væru sem einstaklingar. En því miður var það ekki alltaf þannig, og er greinilega ekki heldur í dag. Fyrir daga getnaðarvarna komu oft fleiri börn inn í líf hjóna og líka einstaklinga sem skapaði ekki kringumstæður til slíks, né það viðhorf kennt foreldrum í skólum. Margar milljónir einstaklinga í heiminum hafa bara verið umborin af foreldrum sem sýndu engan áhuga fyrir hvað hrærðist í hugum og hjörtum barna sinna. Svo er á hreinu núna, að það er enn minni möguleiki á að foreldrar hafi þann tíma þegar dýrtíðin er orðin svo mikil. Hvort sem þau hafi virkilegan áhuga fyrir öllu um barn sitt eða ekki. Gæti sumum kannski fundist nóg að sjá um að gefa þeim að borða, klæða og hýsa. Síðan að fara með þau í ferðalög, ef þau hafi efni á slíku. Milljónir okkar sem fæddumst fyrir daga getnaðarvarna, misstum af að hafa þá sterku tengingu eða persónulegu tjáskipti við foreldra sem Valdimar talar um. Og vandræðin sem við lesum um í dag á blöðum um andlegt ástand unga fólksins, segir svo annarskonar sögu um það. Við sem fæddumst á þeim tímum, höfðum á hinn veginn ekki allar þær fjarlægu fjölmiðla raddir koma að okkur persónulega sem hafa orðið til á síðustu árum. Fjölmiðlar sem bjóða hverjum sem er, að segja hvað sem er við aðra á þeim. Það frá einstaklingum sem gusa óþverranum út úr sér til að ná einhverju sem þau vilja fá fram, en eru of langt í burtu til að hægt sé að verja sig almennilega til baka. Og án þess að þekkja þau sem velja þá slæmu hegðun. Þó að mörg okkar hafi upplifað munnlegar árásir á heimilum eða úti á götu, sem börn og unglingar og eldri. Það þá frá einstaklingum sem voru í kring um okkur og hentaði að haga sér þannig. Hvernig hvert barn höndlaði það, færi eftir ýmsu. En margir myndu hafa sent það í þöggunar bankann þarna inni. Það er ekki holllt fyrir kerfin, en var séð sem rétt þá. Einstaklingar sem þau hafa séð á þessum miðli. Sum ætla greinilega að vera með ótukt. En aðrir kannski ekki, og skilja ekki að þau séu að hafa mjög slæm áhrif inn í hugi viðtakenda. Það er of margt sem setur heilabú of margra þeirra úr jafnvægi. Sem væri af því að þau hafa ekki fengið þá innri uppbyggingu að hafa verðgildi sín og sjálfstraust uppbyggingu djúpt hið innra, til að skilgreina hismið frá kjarnanum frá því flæði. Og foreldrar hafa ekki tíma til að sjá um að koma í veg fyrir tjónið. Mörg okkar af fyrri kynslóðum lifðum við þöggun. Það að við áttum ekki að kvarta yfir slæmri meðferð. Og það hvort sem hún væri í slæmum orðum eða líkamlegu ofbeldi. Svo eins og áður er sagt, var þjóðarstefnan lítið hrifin af tilfinningasemi á þeim tímum. Ég fékk að heyra það frá tveim konum. Að ef fólk léti aðra sjá sig gráta í jarðarför voru þau aumingjar. Þau höfðu ekki staðið sig vel. Ég var og er aldrei sammála því, og veit að Alice A Bailey Guðspekingur sagði sannleikann um mikilvægi tilfinninga. Að þær séu mál sálarinnar. Svo er eðli sorgar svo margvíslegt eftir aldri og kringumstæðum þess að líf endi. Ættingjar eldri mannvera sem væru södd lífdaganna, væru kannski búin að smá vinna sorgina í gegn um það að mannveran varð veikari. Hvort sem það væri frá sjúkdóm eða elli. Þegar ótal önnur tilfelli væru þannig að það sé ekkert eðlilegra en að tárin streymi þegar sorgin og tilfinningarnar kerfin krefjast þess á þeim stað og stundu. Þöggun hefur annarskonar afleiðingar sem tekur langan tíma fyrir marga að fá safnið upp úr, sem fór inn í líkamann sem gömul atvik sem ekki hafði verið möguleiki til að tala um. Eða atvik sem þurftu táraflóð sem einstaklingurinn neyddist til að kyngja. Saga komu minnar í heiminn og afleiðingar slíkra tilfella sáu um að það sem á ensku er kallað „bonding“ tenging gerðist ekki. Lífsflæði sem eitthvað segir að öll börn fái eða eigi að fá að lifa með foreldrum. En var bara ekki nærri alltaf tilfellið með allar mannverur eða mannkyn. Það þarf svo margt til, að það dæmi sé eins fullkomið og ljúft og Valdimar virðist hafa notið, til að halda þessu fram um alla foreldra. Svo hvað vill Valdimar Víðisson að verði gert til að tryggja að allir foreldrar séu svona vel tengdir við allt um börnin sín. Að þau nái að hafa tíma til að vita allt um hug og tilfinningar þeirra frá því að þau fari að tala, og þangað til að þau flytji að heiman. Hvernig kæmi það inn í dæmi bjartsýninnar sem Valdimar sýnir. Það færi auðvitað heilmikið eftir því hvernig foreldrar vinna foreldrahlutverkið. Og hvort þau sinni því eins og Valdimar er bjartsýnn um að allir fái, sem er því miður ekki alltaf veruleikinn. Vonandi finnur hann leiðir til að orð hans eigi eftir að reynast sönn fyrir komandi kynslóðir. Og þá þarf ríkisstjórnin að vera með honum í liði að sjá um foreldrar nái að hafa þann tíma og færni sem þarf. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langan tíma.
Peningar, vald og hvítþvottur þjóðarmorðs: Velkomin í nýja heimsmynd Trumps Helen Ólafsdóttir Skoðun
Skoðun Peningar, vald og hvítþvottur þjóðarmorðs: Velkomin í nýja heimsmynd Trumps Helen Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Friðarfundur utanríkisráðherra Íslands og Palestínu og leiðtogablæti Júlíus Valsson skrifar
Skoðun Nýtt Reykjavíkurmódel í leikskólamálum Andri Reyr Haraldsson,Óskar Hafnfjörð Gunnarsson skrifar
Skoðun Af hverju ætti Gylfi Þór Sigurðsson að fá aftur tækifæri í landsliðinu? Sölvi Breiðfjörð skrifar
Peningar, vald og hvítþvottur þjóðarmorðs: Velkomin í nýja heimsmynd Trumps Helen Ólafsdóttir Skoðun