Mikið væri það ljúft Matthildur Björnsdóttir skrifar 11. október 2024 12:01 Mikið væri það ljúft ef trú Valdimars Víðissonar á að allir foreldar þekki börn sín það vel væri reynsla allra barna. Hann hlýtur að vera svo heppinn að koma frá foreldrum sem virkilega vildu eignast börn, og eiga innihaldsríkt samband við þau. Og það frá eigin sjálfsþekkingu og áhuga fyrir hver þau væru sem einstaklingar. En því miður var það ekki alltaf þannig, og er greinilega ekki heldur í dag. Fyrir daga getnaðarvarna komu oft fleiri börn inn í líf hjóna og líka einstaklinga sem skapaði ekki kringumstæður til slíks, né það viðhorf kennt foreldrum í skólum. Margar milljónir einstaklinga í heiminum hafa bara verið umborin af foreldrum sem sýndu engan áhuga fyrir hvað hrærðist í hugum og hjörtum barna sinna. Svo er á hreinu núna, að það er enn minni möguleiki á að foreldrar hafi þann tíma þegar dýrtíðin er orðin svo mikil. Hvort sem þau hafi virkilegan áhuga fyrir öllu um barn sitt eða ekki. Gæti sumum kannski fundist nóg að sjá um að gefa þeim að borða, klæða og hýsa. Síðan að fara með þau í ferðalög, ef þau hafi efni á slíku. Milljónir okkar sem fæddumst fyrir daga getnaðarvarna, misstum af að hafa þá sterku tengingu eða persónulegu tjáskipti við foreldra sem Valdimar talar um. Og vandræðin sem við lesum um í dag á blöðum um andlegt ástand unga fólksins, segir svo annarskonar sögu um það. Við sem fæddumst á þeim tímum, höfðum á hinn veginn ekki allar þær fjarlægu fjölmiðla raddir koma að okkur persónulega sem hafa orðið til á síðustu árum. Fjölmiðlar sem bjóða hverjum sem er, að segja hvað sem er við aðra á þeim. Það frá einstaklingum sem gusa óþverranum út úr sér til að ná einhverju sem þau vilja fá fram, en eru of langt í burtu til að hægt sé að verja sig almennilega til baka. Og án þess að þekkja þau sem velja þá slæmu hegðun. Þó að mörg okkar hafi upplifað munnlegar árásir á heimilum eða úti á götu, sem börn og unglingar og eldri. Það þá frá einstaklingum sem voru í kring um okkur og hentaði að haga sér þannig. Hvernig hvert barn höndlaði það, færi eftir ýmsu. En margir myndu hafa sent það í þöggunar bankann þarna inni. Það er ekki holllt fyrir kerfin, en var séð sem rétt þá. Einstaklingar sem þau hafa séð á þessum miðli. Sum ætla greinilega að vera með ótukt. En aðrir kannski ekki, og skilja ekki að þau séu að hafa mjög slæm áhrif inn í hugi viðtakenda. Það er of margt sem setur heilabú of margra þeirra úr jafnvægi. Sem væri af því að þau hafa ekki fengið þá innri uppbyggingu að hafa verðgildi sín og sjálfstraust uppbyggingu djúpt hið innra, til að skilgreina hismið frá kjarnanum frá því flæði. Og foreldrar hafa ekki tíma til að sjá um að koma í veg fyrir tjónið. Mörg okkar af fyrri kynslóðum lifðum við þöggun. Það að við áttum ekki að kvarta yfir slæmri meðferð. Og það hvort sem hún væri í slæmum orðum eða líkamlegu ofbeldi. Svo eins og áður er sagt, var þjóðarstefnan lítið hrifin af tilfinningasemi á þeim tímum. Ég fékk að heyra það frá tveim konum. Að ef fólk léti aðra sjá sig gráta í jarðarför voru þau aumingjar. Þau höfðu ekki staðið sig vel. Ég var og er aldrei sammála því, og veit að Alice A Bailey Guðspekingur sagði sannleikann um mikilvægi tilfinninga. Að þær séu mál sálarinnar. Svo er eðli sorgar svo margvíslegt eftir aldri og kringumstæðum þess að líf endi. Ættingjar eldri mannvera sem væru södd lífdaganna, væru kannski búin að smá vinna sorgina í gegn um það að mannveran varð veikari. Hvort sem það væri frá sjúkdóm eða elli. Þegar ótal önnur tilfelli væru þannig að það sé ekkert eðlilegra en að tárin streymi þegar sorgin og tilfinningarnar kerfin krefjast þess á þeim stað og stundu. Þöggun hefur annarskonar afleiðingar sem tekur langan tíma fyrir marga að fá safnið upp úr, sem fór inn í líkamann sem gömul atvik sem ekki hafði verið möguleiki til að tala um. Eða atvik sem þurftu táraflóð sem einstaklingurinn neyddist til að kyngja. Saga komu minnar í heiminn og afleiðingar slíkra tilfella sáu um að það sem á ensku er kallað „bonding“ tenging gerðist ekki. Lífsflæði sem eitthvað segir að öll börn fái eða eigi að fá að lifa með foreldrum. En var bara ekki nærri alltaf tilfellið með allar mannverur eða mannkyn. Það þarf svo margt til, að það dæmi sé eins fullkomið og ljúft og Valdimar virðist hafa notið, til að halda þessu fram um alla foreldra. Svo hvað vill Valdimar Víðisson að verði gert til að tryggja að allir foreldrar séu svona vel tengdir við allt um börnin sín. Að þau nái að hafa tíma til að vita allt um hug og tilfinningar þeirra frá því að þau fari að tala, og þangað til að þau flytji að heiman. Hvernig kæmi það inn í dæmi bjartsýninnar sem Valdimar sýnir. Það færi auðvitað heilmikið eftir því hvernig foreldrar vinna foreldrahlutverkið. Og hvort þau sinni því eins og Valdimar er bjartsýnn um að allir fái, sem er því miður ekki alltaf veruleikinn. Vonandi finnur hann leiðir til að orð hans eigi eftir að reynast sönn fyrir komandi kynslóðir. Og þá þarf ríkisstjórnin að vera með honum í liði að sjá um foreldrar nái að hafa þann tíma og færni sem þarf. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langan tíma. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Matthildur Björnsdóttir Hafnarfjörður Framsóknarflokkurinn Börn og uppeldi Mest lesið Að þröngva lífsskoðun upp á annað fólk Sævar Þór Jónsson Skoðun Hver erum við? Hvert stefnum við? Arnar Þór Jónsson Skoðun Kjarnorkuákvæði? Dagur B. Eggertsson Skoðun Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir Skoðun Hugtakið valdarán gengisfellt Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Samstarf er lykill að framtíðinni Magnús Þór Jónsson Skoðun Ábyrgðin er þeirra Vilhjálmur Árnason Skoðun Rölt að botninum Smári McCarthy Skoðun Skoðun Skoðun Samstarf er lykill að framtíðinni Magnús Þór Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæði? Dagur B. Eggertsson skrifar Skoðun Hver erum við? Hvert stefnum við? Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir skrifar Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir skrifar Skoðun Hugtakið valdarán gengisfellt Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ábyrgðin er þeirra Vilhjálmur Árnason skrifar Skoðun Dæmt um form, ekki efni Hörður Arnarson skrifar Skoðun Að þröngva lífsskoðun upp á annað fólk Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Um fundarstjórn forseta Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hjálpartæki – fyrir hverja? Júlíana Magnúsdóttir skrifar Skoðun Menntasjóður námsmanna og ECTS einingar Matthías Arngrímsson skrifar Skoðun Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland skrifar Skoðun Í 1.129 daga hefur Alþingi hunsað jaðarsettasta hóp samfélagsins Grímur Atlason skrifar Skoðun Tekur ný ríkisstjórn af skarið? Árni Einarsson skrifar Skoðun Strandveiðar í gíslingu – Alþingi sveltir sjávarbyggðir Árni Björn Kristbjörnsson skrifar Skoðun Rölt að botninum Smári McCarthy skrifar Skoðun Að fortíð skal hyggja þegar framtíð skal byggja Einar G. Harðarson skrifar Skoðun Málþóf spillingar og græðgi á Alþingi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Lýðskrum Skattfylkingarinnar Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Krabbamein – reddast þetta? Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Valdið yfir sjávarútvegsmálunum Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Lummuleg áform heilbrigðisráðherra Ragnar Sigurður Kristjánsson skrifar Skoðun Hver á að fá súrefnisgrímuna fyrst? Davíð Bergmann. skrifar Skoðun Baráttan um kjör eldra fólks Jónína Björk Óskarsdóttir skrifar Skoðun Menntamál íslenskra grunnskólabarna hafa verið til umfjöllunar – sem er vel. Miklu verra er tilefnið Karen Rúnarsdóttir skrifar Skoðun Elsku Íslendingar, styðjum saman Grindavík Dagmar Valsdóttir skrifar Skoðun Svigrúm Eydísar á fölskum grunni Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Betri vegur til Þorlákshafnar er samkeppnismál Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Óvirðing við lýðræðislegar hefðir, gegn stjórnarskrá, trúnaðarbrot gagnvart kjósendum Arnar Þór Jónsson skrifar Sjá meira
Mikið væri það ljúft ef trú Valdimars Víðissonar á að allir foreldar þekki börn sín það vel væri reynsla allra barna. Hann hlýtur að vera svo heppinn að koma frá foreldrum sem virkilega vildu eignast börn, og eiga innihaldsríkt samband við þau. Og það frá eigin sjálfsþekkingu og áhuga fyrir hver þau væru sem einstaklingar. En því miður var það ekki alltaf þannig, og er greinilega ekki heldur í dag. Fyrir daga getnaðarvarna komu oft fleiri börn inn í líf hjóna og líka einstaklinga sem skapaði ekki kringumstæður til slíks, né það viðhorf kennt foreldrum í skólum. Margar milljónir einstaklinga í heiminum hafa bara verið umborin af foreldrum sem sýndu engan áhuga fyrir hvað hrærðist í hugum og hjörtum barna sinna. Svo er á hreinu núna, að það er enn minni möguleiki á að foreldrar hafi þann tíma þegar dýrtíðin er orðin svo mikil. Hvort sem þau hafi virkilegan áhuga fyrir öllu um barn sitt eða ekki. Gæti sumum kannski fundist nóg að sjá um að gefa þeim að borða, klæða og hýsa. Síðan að fara með þau í ferðalög, ef þau hafi efni á slíku. Milljónir okkar sem fæddumst fyrir daga getnaðarvarna, misstum af að hafa þá sterku tengingu eða persónulegu tjáskipti við foreldra sem Valdimar talar um. Og vandræðin sem við lesum um í dag á blöðum um andlegt ástand unga fólksins, segir svo annarskonar sögu um það. Við sem fæddumst á þeim tímum, höfðum á hinn veginn ekki allar þær fjarlægu fjölmiðla raddir koma að okkur persónulega sem hafa orðið til á síðustu árum. Fjölmiðlar sem bjóða hverjum sem er, að segja hvað sem er við aðra á þeim. Það frá einstaklingum sem gusa óþverranum út úr sér til að ná einhverju sem þau vilja fá fram, en eru of langt í burtu til að hægt sé að verja sig almennilega til baka. Og án þess að þekkja þau sem velja þá slæmu hegðun. Þó að mörg okkar hafi upplifað munnlegar árásir á heimilum eða úti á götu, sem börn og unglingar og eldri. Það þá frá einstaklingum sem voru í kring um okkur og hentaði að haga sér þannig. Hvernig hvert barn höndlaði það, færi eftir ýmsu. En margir myndu hafa sent það í þöggunar bankann þarna inni. Það er ekki holllt fyrir kerfin, en var séð sem rétt þá. Einstaklingar sem þau hafa séð á þessum miðli. Sum ætla greinilega að vera með ótukt. En aðrir kannski ekki, og skilja ekki að þau séu að hafa mjög slæm áhrif inn í hugi viðtakenda. Það er of margt sem setur heilabú of margra þeirra úr jafnvægi. Sem væri af því að þau hafa ekki fengið þá innri uppbyggingu að hafa verðgildi sín og sjálfstraust uppbyggingu djúpt hið innra, til að skilgreina hismið frá kjarnanum frá því flæði. Og foreldrar hafa ekki tíma til að sjá um að koma í veg fyrir tjónið. Mörg okkar af fyrri kynslóðum lifðum við þöggun. Það að við áttum ekki að kvarta yfir slæmri meðferð. Og það hvort sem hún væri í slæmum orðum eða líkamlegu ofbeldi. Svo eins og áður er sagt, var þjóðarstefnan lítið hrifin af tilfinningasemi á þeim tímum. Ég fékk að heyra það frá tveim konum. Að ef fólk léti aðra sjá sig gráta í jarðarför voru þau aumingjar. Þau höfðu ekki staðið sig vel. Ég var og er aldrei sammála því, og veit að Alice A Bailey Guðspekingur sagði sannleikann um mikilvægi tilfinninga. Að þær séu mál sálarinnar. Svo er eðli sorgar svo margvíslegt eftir aldri og kringumstæðum þess að líf endi. Ættingjar eldri mannvera sem væru södd lífdaganna, væru kannski búin að smá vinna sorgina í gegn um það að mannveran varð veikari. Hvort sem það væri frá sjúkdóm eða elli. Þegar ótal önnur tilfelli væru þannig að það sé ekkert eðlilegra en að tárin streymi þegar sorgin og tilfinningarnar kerfin krefjast þess á þeim stað og stundu. Þöggun hefur annarskonar afleiðingar sem tekur langan tíma fyrir marga að fá safnið upp úr, sem fór inn í líkamann sem gömul atvik sem ekki hafði verið möguleiki til að tala um. Eða atvik sem þurftu táraflóð sem einstaklingurinn neyddist til að kyngja. Saga komu minnar í heiminn og afleiðingar slíkra tilfella sáu um að það sem á ensku er kallað „bonding“ tenging gerðist ekki. Lífsflæði sem eitthvað segir að öll börn fái eða eigi að fá að lifa með foreldrum. En var bara ekki nærri alltaf tilfellið með allar mannverur eða mannkyn. Það þarf svo margt til, að það dæmi sé eins fullkomið og ljúft og Valdimar virðist hafa notið, til að halda þessu fram um alla foreldra. Svo hvað vill Valdimar Víðisson að verði gert til að tryggja að allir foreldrar séu svona vel tengdir við allt um börnin sín. Að þau nái að hafa tíma til að vita allt um hug og tilfinningar þeirra frá því að þau fari að tala, og þangað til að þau flytji að heiman. Hvernig kæmi það inn í dæmi bjartsýninnar sem Valdimar sýnir. Það færi auðvitað heilmikið eftir því hvernig foreldrar vinna foreldrahlutverkið. Og hvort þau sinni því eins og Valdimar er bjartsýnn um að allir fái, sem er því miður ekki alltaf veruleikinn. Vonandi finnur hann leiðir til að orð hans eigi eftir að reynast sönn fyrir komandi kynslóðir. Og þá þarf ríkisstjórnin að vera með honum í liði að sjá um foreldrar nái að hafa þann tíma og færni sem þarf. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langan tíma.
Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir Skoðun
Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir skrifar
Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir skrifar
Skoðun Menntamál íslenskra grunnskólabarna hafa verið til umfjöllunar – sem er vel. Miklu verra er tilefnið Karen Rúnarsdóttir skrifar
Skoðun Óvirðing við lýðræðislegar hefðir, gegn stjórnarskrá, trúnaðarbrot gagnvart kjósendum Arnar Þór Jónsson skrifar
Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir Skoðun