Virðing með varalit Hildur Björnsdóttir skrifar 1. júlí 2016 07:00 Fyrir fáeinum árum sótti ég námskeið til öflunar lögmannsréttinda. Hluti námskeiðsins var leiðsögn í framsögu. Þátttakendum var gert að flytja stutta tölu og sæta gagnrýni fyrir frammistöðuna. Ég gleymi gagnrýninni seint. Hún sneri ekki að framsögu. Hún sneri að einhverju allt öðru. „Ef þú vilt að einhver taki þig alvarlega verður þú að breytast“, sagði leiðbeinandinn. Ég yrði að hætta að daðra við áheyrendur. Ég yrði að klæða mig öðruvísi. Fela hárið. Sleppa varalitnum. Skilaboðin voru skýr. Ef ég vildi öðlast virðingu kollega minna yrði ég að breyta útliti mínu. Ég skyldi verða meira eins og karlmaður. Ég þekki unga konu sem lauk nýverið gráðu í byggingaverkfræði. Á námsárunum sat hún fyrir í kynningarblaði deildarinnar. Hún var þar mynduð við vegamælingar. Konan mætti til myndatökunnar íklædd pels. Það þótti óviðeigandi. Verkfræðingar klæðast auðvitað ekki pels. Hún var umsvifalaust færð í úlpu í yfirstærð. Konur hafa rutt sér til rúms á vinnumarkaði síðustu áratugi. Þær hafa sannað það sem sjálfsagt er – að þær eru engu síðri starfskraftur en karlmenn. Þetta vita flestir. Einhverjir virðast þó enn telja útlit, sem frekar einkennir kvenmenn, draga úr trúverðugleika. Þær einar öðlist virðingu sem líkist hvað mest körlum. Í barnæsku var bleikur í uppáhaldi. Ég klæddist helst eingöngu blúndukjólum. Ég ætlaði að verða forsætisráðherra. Aldrei kom mér til hugar að þetta þrennt ætti ekki samleið. Enda væri það fráleitt. Klæði skilgreina ekki gáfnafar. Útlit skilgreinir ekki hæfileika – og eitt útilokar ekki annað.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Björnsdóttir Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson Skoðun
Fyrir fáeinum árum sótti ég námskeið til öflunar lögmannsréttinda. Hluti námskeiðsins var leiðsögn í framsögu. Þátttakendum var gert að flytja stutta tölu og sæta gagnrýni fyrir frammistöðuna. Ég gleymi gagnrýninni seint. Hún sneri ekki að framsögu. Hún sneri að einhverju allt öðru. „Ef þú vilt að einhver taki þig alvarlega verður þú að breytast“, sagði leiðbeinandinn. Ég yrði að hætta að daðra við áheyrendur. Ég yrði að klæða mig öðruvísi. Fela hárið. Sleppa varalitnum. Skilaboðin voru skýr. Ef ég vildi öðlast virðingu kollega minna yrði ég að breyta útliti mínu. Ég skyldi verða meira eins og karlmaður. Ég þekki unga konu sem lauk nýverið gráðu í byggingaverkfræði. Á námsárunum sat hún fyrir í kynningarblaði deildarinnar. Hún var þar mynduð við vegamælingar. Konan mætti til myndatökunnar íklædd pels. Það þótti óviðeigandi. Verkfræðingar klæðast auðvitað ekki pels. Hún var umsvifalaust færð í úlpu í yfirstærð. Konur hafa rutt sér til rúms á vinnumarkaði síðustu áratugi. Þær hafa sannað það sem sjálfsagt er – að þær eru engu síðri starfskraftur en karlmenn. Þetta vita flestir. Einhverjir virðast þó enn telja útlit, sem frekar einkennir kvenmenn, draga úr trúverðugleika. Þær einar öðlist virðingu sem líkist hvað mest körlum. Í barnæsku var bleikur í uppáhaldi. Ég klæddist helst eingöngu blúndukjólum. Ég ætlaði að verða forsætisráðherra. Aldrei kom mér til hugar að þetta þrennt ætti ekki samleið. Enda væri það fráleitt. Klæði skilgreina ekki gáfnafar. Útlit skilgreinir ekki hæfileika – og eitt útilokar ekki annað.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.