Virðing með varalit Hildur Björnsdóttir skrifar 1. júlí 2016 07:00 Fyrir fáeinum árum sótti ég námskeið til öflunar lögmannsréttinda. Hluti námskeiðsins var leiðsögn í framsögu. Þátttakendum var gert að flytja stutta tölu og sæta gagnrýni fyrir frammistöðuna. Ég gleymi gagnrýninni seint. Hún sneri ekki að framsögu. Hún sneri að einhverju allt öðru. „Ef þú vilt að einhver taki þig alvarlega verður þú að breytast“, sagði leiðbeinandinn. Ég yrði að hætta að daðra við áheyrendur. Ég yrði að klæða mig öðruvísi. Fela hárið. Sleppa varalitnum. Skilaboðin voru skýr. Ef ég vildi öðlast virðingu kollega minna yrði ég að breyta útliti mínu. Ég skyldi verða meira eins og karlmaður. Ég þekki unga konu sem lauk nýverið gráðu í byggingaverkfræði. Á námsárunum sat hún fyrir í kynningarblaði deildarinnar. Hún var þar mynduð við vegamælingar. Konan mætti til myndatökunnar íklædd pels. Það þótti óviðeigandi. Verkfræðingar klæðast auðvitað ekki pels. Hún var umsvifalaust færð í úlpu í yfirstærð. Konur hafa rutt sér til rúms á vinnumarkaði síðustu áratugi. Þær hafa sannað það sem sjálfsagt er – að þær eru engu síðri starfskraftur en karlmenn. Þetta vita flestir. Einhverjir virðast þó enn telja útlit, sem frekar einkennir kvenmenn, draga úr trúverðugleika. Þær einar öðlist virðingu sem líkist hvað mest körlum. Í barnæsku var bleikur í uppáhaldi. Ég klæddist helst eingöngu blúndukjólum. Ég ætlaði að verða forsætisráðherra. Aldrei kom mér til hugar að þetta þrennt ætti ekki samleið. Enda væri það fráleitt. Klæði skilgreina ekki gáfnafar. Útlit skilgreinir ekki hæfileika – og eitt útilokar ekki annað.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Björnsdóttir Mest lesið Kveikur brennur út Þorsteinn Sæmundsson Skoðun Ólafur og Katrín á RÚV Þorvaldur Logason Skoðun Má spyrja homma að öllu? Sólborg Guðbrandsdóttir Skoðun Enga saltdreifara á Bessastaði takk Skírnir Garðarsson Skoðun Gætir þú lifað af örorkubótum? Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Bóndi hvað! Sigríður Ævarsdóttir Skoðun Úthvíld ríkisstjórn? Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Góð manneskja í djobbið Halldór Guðmundsson Skoðun Að velja forseta Stefán Bogi Sveinsson Skoðun Þessu skal troðið ofan í kokið á okkur sama hvað Guðrún Sigurjónsdóttir Skoðun
Fyrir fáeinum árum sótti ég námskeið til öflunar lögmannsréttinda. Hluti námskeiðsins var leiðsögn í framsögu. Þátttakendum var gert að flytja stutta tölu og sæta gagnrýni fyrir frammistöðuna. Ég gleymi gagnrýninni seint. Hún sneri ekki að framsögu. Hún sneri að einhverju allt öðru. „Ef þú vilt að einhver taki þig alvarlega verður þú að breytast“, sagði leiðbeinandinn. Ég yrði að hætta að daðra við áheyrendur. Ég yrði að klæða mig öðruvísi. Fela hárið. Sleppa varalitnum. Skilaboðin voru skýr. Ef ég vildi öðlast virðingu kollega minna yrði ég að breyta útliti mínu. Ég skyldi verða meira eins og karlmaður. Ég þekki unga konu sem lauk nýverið gráðu í byggingaverkfræði. Á námsárunum sat hún fyrir í kynningarblaði deildarinnar. Hún var þar mynduð við vegamælingar. Konan mætti til myndatökunnar íklædd pels. Það þótti óviðeigandi. Verkfræðingar klæðast auðvitað ekki pels. Hún var umsvifalaust færð í úlpu í yfirstærð. Konur hafa rutt sér til rúms á vinnumarkaði síðustu áratugi. Þær hafa sannað það sem sjálfsagt er – að þær eru engu síðri starfskraftur en karlmenn. Þetta vita flestir. Einhverjir virðast þó enn telja útlit, sem frekar einkennir kvenmenn, draga úr trúverðugleika. Þær einar öðlist virðingu sem líkist hvað mest körlum. Í barnæsku var bleikur í uppáhaldi. Ég klæddist helst eingöngu blúndukjólum. Ég ætlaði að verða forsætisráðherra. Aldrei kom mér til hugar að þetta þrennt ætti ekki samleið. Enda væri það fráleitt. Klæði skilgreina ekki gáfnafar. Útlit skilgreinir ekki hæfileika – og eitt útilokar ekki annað.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.