„Those were the days“ Ellert B. Schram skrifar 1. júlí 2016 07:00 Ég hef eins og aðrir Íslendingar fylgst með Evrópukeppninni og bíð spenntur eftir leiknum gegn Frökkum í átta liða úrslitum. Stærstu stundar íslenskrar karlaknattspyrnu. Íslenskra íþrótta. Tek þátt í fagnaðarlátunum og spenningnum og er svo heppinn að vera boðinn til Parísar til að vera viðstaddur þennan atburð, með öndina í hálsinum. Rifjum aðeins upp fortíðina og aðdragandann. Mér verður hugsað til landsleikjasögu Íslands. Ég var sex ára þegar Ísland spilaði sinn fyrsta landsleik 1946. Gegn Dönum. Var þá í sveitinni og sá ekki þann leik. Var aftur í sveitinni þegar Ísland vann Svía 4-3, árið 1948, og Ríkharður Jónsson skoraði öll mörkin. Fyrsti landsleikurinn sem ég sá, var gegn Dönum 1953. Á Melavellinum, með Albert Guðmundsson í fararbroddi. Á sjötta áratugnum tók Ísland þátt í undankeppni Evrópu. Belgar og Hollendingar voru meðal andstæðinganna. Knattspyrnusambandið samdi við þessi tvö lönd að leika heimaleiki Íslands úti. Fjárhagurinn leyfði ekki að taka á móti útlendingum til að spila „bara“ landsleik. Svo kom að því að ég lék með landsliði Íslands á sjöunda áratugnum. Áður en efnt var til Evrópukeppni, áður en nokkur þjóð nennti að ferðast til Íslands til að spila fótbolta. Bermúda kom, Færeyingar og stundum Norðmenn og svo tókum við þátt í mótum sem voru fyrir amatöra, en voru eftirsóttar uppákomur fyrir íslenska áhugamenn um fótboltann. Ég man eftir leik í London gegn áhugamannalandsliði Englendinga, þar sem völlurinn hallaði frá vinstri kanti til hægri um að a.m.k. hálfan annan metra. Tveir voru sendir af velli í enska liðinu en þeir unnu samt, tvö – núll. Ég man líka eftir leik gegn áhugamannaliði Spánverja í Madrid, í 35 stiga hita. Allt í einu brunaði kantmaðurinn í spænska liðinu upp kantinn óáreittur og lagði upp mark. Ég, aftasti maður í vörn og fyrirliði, spurði fúlbakkinn: hvar varst þú? Og svarið var: Æ, ég færði mig yfir á hinn vallarhelminginn til að hvíla mig frá sólinni, hún var alveg að drepa mig. Svo fórum við einu sinni í landsleikjaferð til Noregs og Finnlands og eftir að fyrri leiknum var lokið var gert ráð fyrir að leikmennirnir hvíldu sig á milli leikja. Einhvern veginn tókst þeim að smeygja sér út um glugga á annarri hæð og komast á næturrölt. Ég var svo „heppinn“ að vera meiddur á fæti og komst ekki með. Þetta var nú aginn í þá daga.Ásgeir Sigurvinsson skallar boltann í leik Íslands og A-Þýskalands á Laugardalsvelli 1973.Framlag margra kynslóða Á áttunda og níunda áratugnum gegndi ég formennsku í knattspyrnusambandinu. Það voru ekki miklir peningar í handraðanum hjá KSÍ á þeim árum. Þegar landsleikur var leikinn í Laugardalnum var mesta áhyggjuefni KSÍ stjórnarinnar fyrir leik, hvernig veðrið yrði. Í roki og rigningu kom nánast enginn á völlinn. Við efndum til bingós og happdrættis og höfðum bíl í verðlaun. Stærsti sigurinn var þegar vinningurinn gekk ekki út. Það bjargaði fjárhagnum. Nokkrir voru atvinnumenn í útlöndum, svo sem Ásgeir Sigurvinsson, Atli Eðvaldsson og Arnór Guðjohnsen. Arnór meiddist einu sinni í landsleik og það tók knattspyrnusambandið mörg ár að borga klúbbnum (í Belgíu) skaðabætur, fyrir að meiðast á okkar ábyrgð! Þannig gæti ég haldið áfram að rifja upp þessa sögu og líka að rifja upp að íslenska landsliðið sigraði Austur-Þjóðverja, sem þá voru Ólympíumeistarar, 2-0. Þá var kátt í höllinni. Ég bauð liðinu heim á Stýrimannastíginn í Vesturbænum og fagnaðarlátunum lauk undir morgun og enginn kvartaði í hverfinu! Já, svona var nú fótboltinn í þá daga. Ég hef auðvitað haldið áfram að fylgjast með knattspyrnunni. Ég sé ekki eftir því. Sérstaklega ekki, þegar mér gefst nú tækifæri til að setjast í heiðursstúkuna á áttatíu þúsund manna leikvellinum í París og hrópa „áfram Ísland“ í baráttu til að komast í undanúrslit í sjálfri Evrópukeppninni. Þetta er ekki öskubuskuævintýri. Þetta er ekki draumur. Þetta er ávöxtur langrar og stórmerkilegrar sögu knattspyrnunnar hér á landi. Uppskera starfs og framlags margra kynslóða áhugamanna og leiðtoga íslenskra knattspyrnufélaga. Hvernig svo sem leikurinn fer á sunnudaginn, þá er afrekið þegar unnið. Sigrarnir. Frammistaðan. Úrslitin.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ellert B. Schram Mest lesið Heilbrigðiskerfi Íslands - Tími fyrir lausnir! Victor Gudmundsson Skoðun Forseti sem svarar á mannamáli Erna Ástþórsdóttir Skoðun „Ég kýs homma“ Óli Gunnar Gunnarsson Skoðun Kletturinn Katrín Júlía Margrét Alexandersdóttir Skoðun Við unga fólkið viljum fá sæti við borðið Selma Rós Axelsdóttir Skoðun Aleinn í heiminum? Lukka Sigurðardóttir,Katrín Harðardóttir ,Margrét Kristín Blöndal Skoðun Það sem býr í Höllu Hrund Viðar Hreinsson Skoðun Lausnin út í mýri? Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Sigþórsdóttir Skoðun Sérstök vitleysa Albert Björn Lúðvígsson Skoðun Reykjavíkurborg svíkur íbúa Laugardals Grétar Már Axelsson Skoðun Skoðun Skoðun Viltu koma í ferðalag? Guðmundur Björnsson skrifar Skoðun „Ég kýs homma“ Óli Gunnar Gunnarsson skrifar Skoðun Forseti sem svarar á mannamáli Erna Ástþórsdóttir skrifar Skoðun Hugrekki Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Afvegaleiðing SFS? Friðleifur Egill Guðmundsson skrifar Skoðun Jón Gnarr fyrir dýraverndina Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Mannréttindastofnun verður að veruleika Jódís Skúladóttir skrifar Skoðun Samstarf við landsbyggðina Sævar Þór Halldórsson skrifar Skoðun Lausnin út í mýri? Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Sigþórsdóttir skrifar Skoðun Takk Ísland fyrir upplýsandi kosningabaráttu! Tómas Ellert Tómasson skrifar Skoðun Forseti sem gefur kjark og von Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Við unga fólkið viljum fá sæti við borðið Selma Rós Axelsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfi Íslands - Tími fyrir lausnir! Victor Gudmundsson skrifar Skoðun Offita er langvinnur sjúkdómur Hópur fólks í stjórn Félags fagfólks um offitu skrifar Skoðun Reykjavíkurborg svíkur íbúa Laugardals Grétar Már Axelsson skrifar Skoðun Mynda þurfti ríkisstjórn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Kletturinn Katrín Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar Skoðun Nýsköpun er svarið Nótt Thorberg skrifar Skoðun Aleinn í heiminum? Lukka Sigurðardóttir,Katrín Harðardóttir ,Margrét Kristín Blöndal skrifar Skoðun Ísland í öðru sæti Regnbogakortsins um réttindi hinsegin fólks Bjarndís Helga Tómasdóttir,Daníel E. Arnarsson skrifar Skoðun Almenn kvíðaröskun: léttvægt vandamál eða áhyggjuefni? Sævar Már Gústavsson skrifar Skoðun Lokað á börn í vanda Sigmar Guðmundsson skrifar Skoðun Sérstök vitleysa Albert Björn Lúðvígsson skrifar Skoðun Fjarheilbrigðisþjónusta Lilja Rannveig Sigurgeirsdóttir skrifar Skoðun Ég Gísli Hvanndal Jakobsson ætla í framboð til Alþingis með Vinstri grænum Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Forsetaframbjóðandi með sömu tölu og Jesú Gunnar Karl Halldórsson skrifar Skoðun Einfaldara fyrirkomulag tilvísana Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Málið á að endurspegla fólkið í landinu Birta Björnsdóttir skrifar Skoðun Hreyfing og tengsl Jóhanna Stefáns Bjarkardóttir skrifar Skoðun Eru byssur meira fullorðins? Oddný G. Harðardóttir skrifar Sjá meira
Ég hef eins og aðrir Íslendingar fylgst með Evrópukeppninni og bíð spenntur eftir leiknum gegn Frökkum í átta liða úrslitum. Stærstu stundar íslenskrar karlaknattspyrnu. Íslenskra íþrótta. Tek þátt í fagnaðarlátunum og spenningnum og er svo heppinn að vera boðinn til Parísar til að vera viðstaddur þennan atburð, með öndina í hálsinum. Rifjum aðeins upp fortíðina og aðdragandann. Mér verður hugsað til landsleikjasögu Íslands. Ég var sex ára þegar Ísland spilaði sinn fyrsta landsleik 1946. Gegn Dönum. Var þá í sveitinni og sá ekki þann leik. Var aftur í sveitinni þegar Ísland vann Svía 4-3, árið 1948, og Ríkharður Jónsson skoraði öll mörkin. Fyrsti landsleikurinn sem ég sá, var gegn Dönum 1953. Á Melavellinum, með Albert Guðmundsson í fararbroddi. Á sjötta áratugnum tók Ísland þátt í undankeppni Evrópu. Belgar og Hollendingar voru meðal andstæðinganna. Knattspyrnusambandið samdi við þessi tvö lönd að leika heimaleiki Íslands úti. Fjárhagurinn leyfði ekki að taka á móti útlendingum til að spila „bara“ landsleik. Svo kom að því að ég lék með landsliði Íslands á sjöunda áratugnum. Áður en efnt var til Evrópukeppni, áður en nokkur þjóð nennti að ferðast til Íslands til að spila fótbolta. Bermúda kom, Færeyingar og stundum Norðmenn og svo tókum við þátt í mótum sem voru fyrir amatöra, en voru eftirsóttar uppákomur fyrir íslenska áhugamenn um fótboltann. Ég man eftir leik í London gegn áhugamannalandsliði Englendinga, þar sem völlurinn hallaði frá vinstri kanti til hægri um að a.m.k. hálfan annan metra. Tveir voru sendir af velli í enska liðinu en þeir unnu samt, tvö – núll. Ég man líka eftir leik gegn áhugamannaliði Spánverja í Madrid, í 35 stiga hita. Allt í einu brunaði kantmaðurinn í spænska liðinu upp kantinn óáreittur og lagði upp mark. Ég, aftasti maður í vörn og fyrirliði, spurði fúlbakkinn: hvar varst þú? Og svarið var: Æ, ég færði mig yfir á hinn vallarhelminginn til að hvíla mig frá sólinni, hún var alveg að drepa mig. Svo fórum við einu sinni í landsleikjaferð til Noregs og Finnlands og eftir að fyrri leiknum var lokið var gert ráð fyrir að leikmennirnir hvíldu sig á milli leikja. Einhvern veginn tókst þeim að smeygja sér út um glugga á annarri hæð og komast á næturrölt. Ég var svo „heppinn“ að vera meiddur á fæti og komst ekki með. Þetta var nú aginn í þá daga.Ásgeir Sigurvinsson skallar boltann í leik Íslands og A-Þýskalands á Laugardalsvelli 1973.Framlag margra kynslóða Á áttunda og níunda áratugnum gegndi ég formennsku í knattspyrnusambandinu. Það voru ekki miklir peningar í handraðanum hjá KSÍ á þeim árum. Þegar landsleikur var leikinn í Laugardalnum var mesta áhyggjuefni KSÍ stjórnarinnar fyrir leik, hvernig veðrið yrði. Í roki og rigningu kom nánast enginn á völlinn. Við efndum til bingós og happdrættis og höfðum bíl í verðlaun. Stærsti sigurinn var þegar vinningurinn gekk ekki út. Það bjargaði fjárhagnum. Nokkrir voru atvinnumenn í útlöndum, svo sem Ásgeir Sigurvinsson, Atli Eðvaldsson og Arnór Guðjohnsen. Arnór meiddist einu sinni í landsleik og það tók knattspyrnusambandið mörg ár að borga klúbbnum (í Belgíu) skaðabætur, fyrir að meiðast á okkar ábyrgð! Þannig gæti ég haldið áfram að rifja upp þessa sögu og líka að rifja upp að íslenska landsliðið sigraði Austur-Þjóðverja, sem þá voru Ólympíumeistarar, 2-0. Þá var kátt í höllinni. Ég bauð liðinu heim á Stýrimannastíginn í Vesturbænum og fagnaðarlátunum lauk undir morgun og enginn kvartaði í hverfinu! Já, svona var nú fótboltinn í þá daga. Ég hef auðvitað haldið áfram að fylgjast með knattspyrnunni. Ég sé ekki eftir því. Sérstaklega ekki, þegar mér gefst nú tækifæri til að setjast í heiðursstúkuna á áttatíu þúsund manna leikvellinum í París og hrópa „áfram Ísland“ í baráttu til að komast í undanúrslit í sjálfri Evrópukeppninni. Þetta er ekki öskubuskuævintýri. Þetta er ekki draumur. Þetta er ávöxtur langrar og stórmerkilegrar sögu knattspyrnunnar hér á landi. Uppskera starfs og framlags margra kynslóða áhugamanna og leiðtoga íslenskra knattspyrnufélaga. Hvernig svo sem leikurinn fer á sunnudaginn, þá er afrekið þegar unnið. Sigrarnir. Frammistaðan. Úrslitin.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.
Skoðun Ísland í öðru sæti Regnbogakortsins um réttindi hinsegin fólks Bjarndís Helga Tómasdóttir,Daníel E. Arnarsson skrifar
Skoðun Ég Gísli Hvanndal Jakobsson ætla í framboð til Alþingis með Vinstri grænum Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar