Gagnrýni

Spennandi framvinda

Jónas Sen skrifar
Kristinn Sigmundsson var skemmtilegur á tónleikum Listahátíðar í Reykjavík í Hörpu.
Kristinn Sigmundsson var skemmtilegur á tónleikum Listahátíðar í Reykjavík í Hörpu. Visir/GVA
Tónlist

Og þökk sé margri morgunbjartri svipstund

Kristinn Sigmundsson syngur nýja íslenska tónlist

Verk eftir John Speight og Þórunni Grétu Sigurðardóttur. Kristinn Sigmundsson söng ásamt Laufeyju Sigurðardóttur, Elísabetu Waage og fleirum. Einar Jóhannesson stjórnaði.

Norðurljós í Hörpu sunnudaginn 31. maí.

Listahátíð í Reykjavík



Tónleikar Kristins Sigmundssonar í Norðurljósum á sunnudagskvöldið voru nokkuð rýrir. Ástæðan var sú að einn lykilhljóðfæraleikarinn, Páll Eyjólfsson gítarleikari, veiktist og dagskráin riðlaðist. Tvö verk eftir John Speight féllu niður og í staðinn var annað verk eftir hann flutt tvisvar. Það var Cantus IV, safn sjö laga sem eru samin við ljóð eftir Þorstein frá Hamri.

Þetta er falleg tónlist, innhverf og alvörugefin eins og svo margt eftir Speight. Kristinn söng lögin af ástríðu og rétta stemningin var í hverju lagi. Hljóðfæraleikurinn var ekki eins góður, en hann var í höndum hörpu- og strengjaleikara. Eitt lagið var reglulega illa spilað, það var óhreint; nánast eins og nemendur héldu þar á bogum. Heildarútkoman var engan veginn fullnægjandi.

Mun betra var Gesänge des Harfners eftir sama tónskáld við þrjú ljóð eftir Goethe. Þar var aðeins einn hljóðfæraleikari, Elísabet Waage hörpuleikari, sem lék við söng Kristins. Tónlistin var svipsterk, hljómur hörpunnar var tær og það gerði sönginn fallega nakinn. Tilfinningarnar voru djúpar og Kristinn kom þeim fullkomlega til skila með sinni fögru rödd. Hörpuleikurinn var líka magnþrunginn; Elísabet er frábær músíkant, hún kann þá list að láta hörpuna hljóma eins og heila hljómsveit.

Ein tónsmíð enn eftir Speight var leikin á tónleikunum, Aubade fyrir einleiksklarinettu. Einar Jóhannesson flutti hana af alúð og kostgæfni, nostraði við hvern tón; túlkunin var full af heillandi dulúð.

Loks ber að nefna KOK eftir Þórunni Grétu Sigurðardóttur, sem hér var frumflutt. Ljóðið var eftir Kristínu Eiríksdóttur og var ort í fyrra. Það er einhvers konar manískt hugstreymi þar sem klifun er aðalstílbragðið. Eftir því var hljóðfæraleikurinn endurtekningarsamur, en hann var í höndum fiðlu-, hörpu- og bassaleikara. Hann var ærslafenginn og fyndinn og Kristinn varð sífellt æstari.

Framvindan var spennandi, þrátt fyrir endurtekningarnar var stöðugt eitthvað að gerast. Heildaryfirbragðið var þó ávallt fíngert, hljóðheimurinn var þægilegur áheyrnar og samsvaraði sér vel. Það var gaman.

Niðurstaða: Hljóðfæraleikurinn var ekki alltaf góður en Kristinn Sigmundsson var skemmtilegur og tónlistin var falleg.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×