Í dag er kölski kátur Svavar Hávarðsson skrifar 21. nóvember 2012 06:00 Bandaríski háðfuglinn Jay Leno stendur á sviðinu og fer með uppistand sitt fyrir troðnum sal. Árið er 2009 en er þó ekki nema tíu daga gamalt. Einn brandarinn fjallar um ísraelskan hjartaþega. Hann fékk gjafahjarta úr Palestínumanni. Hann náði heilsu en fannst skömmu síðar látinn í íbúð sinni. Dauðameinið var að hann hafði barið sjálfan sig ítrekað í höfuðið með grjóti. Leno og gestir hans engjast um af hlátri. Leno slær sér á lær. Kvöldskemmtunin fjallar sem sagt um stríð sem er í algleymingi; stríð Ísraela og Palestínumanna á Gasa. Égman hvað ég var forviða þegar horfði á þáttinn. Ótal spurningar komu óumflýjanlega upp í hugann. Hvernig kemur svona skeytingarleysi til? Eru menn ekki betur upplýstir en svo að þeim þyki það viðeigandi að gera stríð að umfjöllunarefni með þessum hætti? Er það þarlendum fjölmiðlum að kenna, sem sýna gjarnan reyk liðast frá sprengdum byggingum en ekki blóðug andlit fólksins sem sprengjurnar drápu? Ég hef ekki svörin og efast reyndar um að það endurspegli viðhorf almennings í Bandaríkjunum til þessara átaka þó einstaka bjánar geri að gamni sínu opinberlega. Hitt er staðreynd að kvöldið sem þátturinn var sendur út til hins vestræna heims stóðu tveir norskir læknar, þeir Mads Gilbert og Erik Fosse, aukavaktir á gluggalausu Shifa-sjúkrahúsinu í Gasaborg. Skjólstæðingar þeirra voru palestínsk börn og foreldrar þeirra; fórnarlömb eins best búna hers í heimi. Læknarnir tveir höfðu nefnilega ekki aðeins það hlutverk að líkna heldur voru textaskeyti þeirra ein af fáum leiðum heimsbyggðarinnar til að fá nákvæmar upplýsingar um stríðið þessa örlagaríku daga. Ísraelar hófu landhernað sinn gegn Palestínumönnum 3. janúar 2009. Nú er þessu sama hótað. Heimurinn stendur á öndinni og spyr sig hvað þetta komi til með að þýða. Svörin er kannski að finna í eftirfarandi skilaboðum sem náðu eyrum fólks daginn sem skriðdrekarnir fóru síðast af stað. „Frá Mads Gilbert lækni á Gasa: Takk fyrir stuðninginn. Þeir sprengdu matvörumarkað í Gasaborg fyrir tveimur klukkutímum. 80 særðir, 20 drepnir. Allir komu á Shifa. Hades! [holdgervingur dauðans í grískri goðafræði]. Við vöðum dauða, blóð og aflimuð lík. Mörg börn. Ólétt kona. Ég hef aldrei séð annan eins hrylling. Við heyrum í skriðdrekum. Segið frá, látið þetta berast, æpið. Hvað sem er. GERIÐ EITTHVAÐ! GERIÐ MEIRA! Við erum öll hluti af sögunni, öllsömul!" Þarf að segja eitthvað meira? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Skoðanir Svavar Hávarðsson Mest lesið Íslenskur útgerðarmaður, evrópsk verkakona Sigurgeir B. Kristgeirsson Skoðun Embættismenn og stjórnmálamenn 30 ára Pétur Berg Matthíasson Skoðun Áhrifaleysið – trúa menn því virkilega? Andrés Pétursson Skoðun Maður á sviði: Narsissisti í nánu sambandi Hrafnhildur Sigmarsdóttir Skoðun Sýrland í stuttu máli Omran Kassoumeh Skoðun Siðferði og ábyrgð – lykillinn að trausti Sigvaldi Einarsson Skoðun Bílastæði eru hættulegri en þú heldur Hrefna Sigurjónsdóttir Skoðun Köld eru kvennaráð – eða hvað? Halla Hrund Logadóttir Skoðun Halldór 07.12.2024 Halldór Brottvísanir frá sjónarhorni íslenskukennara Sigurlín Bjarney Gísladóttir Skoðun
Bandaríski háðfuglinn Jay Leno stendur á sviðinu og fer með uppistand sitt fyrir troðnum sal. Árið er 2009 en er þó ekki nema tíu daga gamalt. Einn brandarinn fjallar um ísraelskan hjartaþega. Hann fékk gjafahjarta úr Palestínumanni. Hann náði heilsu en fannst skömmu síðar látinn í íbúð sinni. Dauðameinið var að hann hafði barið sjálfan sig ítrekað í höfuðið með grjóti. Leno og gestir hans engjast um af hlátri. Leno slær sér á lær. Kvöldskemmtunin fjallar sem sagt um stríð sem er í algleymingi; stríð Ísraela og Palestínumanna á Gasa. Égman hvað ég var forviða þegar horfði á þáttinn. Ótal spurningar komu óumflýjanlega upp í hugann. Hvernig kemur svona skeytingarleysi til? Eru menn ekki betur upplýstir en svo að þeim þyki það viðeigandi að gera stríð að umfjöllunarefni með þessum hætti? Er það þarlendum fjölmiðlum að kenna, sem sýna gjarnan reyk liðast frá sprengdum byggingum en ekki blóðug andlit fólksins sem sprengjurnar drápu? Ég hef ekki svörin og efast reyndar um að það endurspegli viðhorf almennings í Bandaríkjunum til þessara átaka þó einstaka bjánar geri að gamni sínu opinberlega. Hitt er staðreynd að kvöldið sem þátturinn var sendur út til hins vestræna heims stóðu tveir norskir læknar, þeir Mads Gilbert og Erik Fosse, aukavaktir á gluggalausu Shifa-sjúkrahúsinu í Gasaborg. Skjólstæðingar þeirra voru palestínsk börn og foreldrar þeirra; fórnarlömb eins best búna hers í heimi. Læknarnir tveir höfðu nefnilega ekki aðeins það hlutverk að líkna heldur voru textaskeyti þeirra ein af fáum leiðum heimsbyggðarinnar til að fá nákvæmar upplýsingar um stríðið þessa örlagaríku daga. Ísraelar hófu landhernað sinn gegn Palestínumönnum 3. janúar 2009. Nú er þessu sama hótað. Heimurinn stendur á öndinni og spyr sig hvað þetta komi til með að þýða. Svörin er kannski að finna í eftirfarandi skilaboðum sem náðu eyrum fólks daginn sem skriðdrekarnir fóru síðast af stað. „Frá Mads Gilbert lækni á Gasa: Takk fyrir stuðninginn. Þeir sprengdu matvörumarkað í Gasaborg fyrir tveimur klukkutímum. 80 særðir, 20 drepnir. Allir komu á Shifa. Hades! [holdgervingur dauðans í grískri goðafræði]. Við vöðum dauða, blóð og aflimuð lík. Mörg börn. Ólétt kona. Ég hef aldrei séð annan eins hrylling. Við heyrum í skriðdrekum. Segið frá, látið þetta berast, æpið. Hvað sem er. GERIÐ EITTHVAÐ! GERIÐ MEIRA! Við erum öll hluti af sögunni, öllsömul!" Þarf að segja eitthvað meira?