Ólympíuleikar eiginkvenna Anna Margrét Björnsson skrifar 23. febrúar 2010 06:00 Á konudaginn fékk unnusti minn kaffi og ristað brauð í rúmið. Þennan sólríka og syfjaða morgun tók ég skyndiákvörðun um að konudagur væri dagur þar sem konur ættu að vera góðar við karlmennina í lífi þeirra. Valentínusardagurinn var nú líka nýyfirstaðinn og maður var eiginlega kominn með hálfgerða velgju eftir hálfan mánuð af hryllilegri væmni þar sem karlmenn hafa verið næstum því skikkaðir til að dæla blómum, kortum, súkkulaði og krúttlegum böngsum yfir okkur kvenfólk. Ég hef annars ekkert á móti þessum dagsetningum fyrir utan kannski þann skelfilega smekk sem iðulega fylgir slíku sprelli. Bleik sanseruð hjörtu og glimmerkort frá Hallmark eru ekki alveg minn tebolli og hver segir að okkur konurnar langi í alvörunni í vanillukerti eða sætt bleikt freyðandi jarðarberjasull í glösum? Ég á bágt með að skilja hvers vegna konur vilja að mennirnir þeirra breytist í samkynhneigða metrómenn þennan eina dag á ári. Einkennilegasta þróunin sem hefur orðið hér á landi með tilkomu Valentínusardagsins og markaðsvæðingar konudagsins er hin undarlega samkeppni sem sumar konur virðast halda að þær séu í og kemur berlega í ljós á fyrirbærinu Facebook. Yfirlýsingar um hvað „karlinn" færði þeim í bröns á sunnudagsmorgninum, hvaða blóm og hvaða gjafir hann keypti eru orðnar eins og Ólympíuleikar fyrir aðþrengdar eiginkonur. Viðvörunarbjöllur klingja í höfði mér þegar fólk þarf að flagga slíkum hlutum svona opinberlega. Hvað þurfa þessar konur eiginlega að sanna? Er ástin virkilega svona eldheit ef maður þarf að lýsa því yfir við sjö hundruð vini að maður sé vel giftur eða að eiginmaðurinn (eða „karlinn") hafi eytt fjórum klukkustundum í að framreiða lúxusmáltíð og hafi jafnvel dýft jarðarberjum í súkkulaði til að kóróna allt saman? Það versta við konudagsfárið í ár var að uppgötva að konur um allt Ísland kalla elskhuga sína eða eiginmenn „karlinn" líkt og fjöldi karlmanna kallar sömu konurnar „kerlinguna". Þetta er ósmekklegt og gersneytt allri virðingu. „Karlinn" verður eins og einhver óþarfa hlutur sem er píndur upp á mann og þvælist fyrir. Og hvað gæti mögulega verið rómantískt við það? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Anna Margrét Björnsson Vinsælast 2010 Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Hér er elíta, um elítu, frá elítu, til elítu Ragnar Kjartansson Skoðun Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Ég kýs femínista á Bessastaði Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun Erum við að sjúkdómavæða hegðun og höfum við verið að innleiða aumingjagang inn í samfélagið okkar? Davíð Bergmann Skoðun Forsetinn minn Eygló Egilsdóttir Skoðun Varðmenn valdsins Sandra B. Franks Skoðun Flestir munu kjósa Katrínu Jakobsdóttur, beint eða óbeint, ef… Reynir Böðvarsson Skoðun Til varnar líffjölbreytileika Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Sigþórsdóttir Skoðun Höndlum MS saman Hjördís Ýrr Skúladóttir Skoðun Halla Tómasdóttir og Sólskinsdrengurinn Margrét Dagmar Ericsdóttir Skoðun
Á konudaginn fékk unnusti minn kaffi og ristað brauð í rúmið. Þennan sólríka og syfjaða morgun tók ég skyndiákvörðun um að konudagur væri dagur þar sem konur ættu að vera góðar við karlmennina í lífi þeirra. Valentínusardagurinn var nú líka nýyfirstaðinn og maður var eiginlega kominn með hálfgerða velgju eftir hálfan mánuð af hryllilegri væmni þar sem karlmenn hafa verið næstum því skikkaðir til að dæla blómum, kortum, súkkulaði og krúttlegum böngsum yfir okkur kvenfólk. Ég hef annars ekkert á móti þessum dagsetningum fyrir utan kannski þann skelfilega smekk sem iðulega fylgir slíku sprelli. Bleik sanseruð hjörtu og glimmerkort frá Hallmark eru ekki alveg minn tebolli og hver segir að okkur konurnar langi í alvörunni í vanillukerti eða sætt bleikt freyðandi jarðarberjasull í glösum? Ég á bágt með að skilja hvers vegna konur vilja að mennirnir þeirra breytist í samkynhneigða metrómenn þennan eina dag á ári. Einkennilegasta þróunin sem hefur orðið hér á landi með tilkomu Valentínusardagsins og markaðsvæðingar konudagsins er hin undarlega samkeppni sem sumar konur virðast halda að þær séu í og kemur berlega í ljós á fyrirbærinu Facebook. Yfirlýsingar um hvað „karlinn" færði þeim í bröns á sunnudagsmorgninum, hvaða blóm og hvaða gjafir hann keypti eru orðnar eins og Ólympíuleikar fyrir aðþrengdar eiginkonur. Viðvörunarbjöllur klingja í höfði mér þegar fólk þarf að flagga slíkum hlutum svona opinberlega. Hvað þurfa þessar konur eiginlega að sanna? Er ástin virkilega svona eldheit ef maður þarf að lýsa því yfir við sjö hundruð vini að maður sé vel giftur eða að eiginmaðurinn (eða „karlinn") hafi eytt fjórum klukkustundum í að framreiða lúxusmáltíð og hafi jafnvel dýft jarðarberjum í súkkulaði til að kóróna allt saman? Það versta við konudagsfárið í ár var að uppgötva að konur um allt Ísland kalla elskhuga sína eða eiginmenn „karlinn" líkt og fjöldi karlmanna kallar sömu konurnar „kerlinguna". Þetta er ósmekklegt og gersneytt allri virðingu. „Karlinn" verður eins og einhver óþarfa hlutur sem er píndur upp á mann og þvælist fyrir. Og hvað gæti mögulega verið rómantískt við það?
Erum við að sjúkdómavæða hegðun og höfum við verið að innleiða aumingjagang inn í samfélagið okkar? Davíð Bergmann Skoðun
Erum við að sjúkdómavæða hegðun og höfum við verið að innleiða aumingjagang inn í samfélagið okkar? Davíð Bergmann Skoðun