101 Reykjavík Hallgrímur Helgason skrifar 22. ágúst 2005 00:01 Eftirfarandi texti eftir Hallgrím Helgason er formáli að ljósmyndabók eftir Friðþjóf Helgason sem er nýkomin út. Bókin nefnist 101 Reykjavík. Birt með góðfúslegu leyfi höfunda. --- --- --- 101 er Evrópa. Úthverfin eru Ameríka. Einhversstaðar þar á milli er Ísland. Við megum hrósa happi að miðborg Reykjavíkur hafi byggst upp fyrir seinna stríð, á þeim tímum þegar ennþá lifði í glæðum hefðar og “siðmenningar”. Þessi bæjarhluti, sem skipulagður var af Dönum og er eini hluti landsins sem hægt er að kalla borg, byggðist upp í sögulegu samhengi; afleiðing árþúsunda þróunar; glæsilegrar evrópskrar hefðar. Eftir stríð var sögunni kastað á glæ, Danir reknir heim og landinn tók til við að malbika leiðina upp í Árbæ og Breiðholt að hætti Kanans. Menn höfðu eignast bíla og langaði til að keyra sem lengsta leið í og úr vinnu. Skítt með strætó. Úthverfin voru hönnuð fyrir bíla. Og börn. Þessum tveimur fyrirbærum átti að líða vel í nýju hverfunum sem jafnframt voru hönnuð til að halda þeim vandlega aðskildum. Öllum öðrum mátti hinsvegar líða illa í úthverfunum og líður enn. Fólk gerir sér bara ekki grein fyrir því. Þunglyndi á Íslandi má að stórum hluta rekja til arkitektúrs og skipulags. Senn líður að því að fyrstu arkitektarnir verði dregnir fyrir dómstóla fyrir að hafa eyðilagt líf heilla kynslóða, líkt og tóbaksrisarnir vestra. Grafarvogurinn telur 25.000 manns en samt er hvergi að fá þar mannlegt samneyti, hvað þá bjór. Grafarvogsbúar hafa orðið að leita á náðir kirkjunnar. Þess vegna er Grafarvogskirkja vinsælasta kirkja landsins. Það er eftirtektarvert að allir arkitektar á Íslandi skuli búa í 101, eina borgarhverfi landsins sem þeir hönnuðu ekki sjálfir. Galdurinn við 101 er einfalt skipulag í bland við algert skipulagsleysi. Í rúðustrikuðu gatnakerfi fengu hundrað hústegundir að rísa. Hið fasíska Fossvogs-samræmi er hér víðsfjarri. Á hundrað fermetra bletti í hjarta borgarinnar má finna íbúðarhús, bókabúð, kaffhús, bar, apótek, fangelsi, hótel, skósmið og sparisjóð. Engum núlifandi arkitekti myndi detta í huga að blanda saman svo ólíkum rekstri. Samt er þetta það sem gerir miðborg Reykjavíkur skemmtilega. Ég hef gengið hundrað þúsund sinnum niður Laugaveginn og ég er enn að sjá hús sem ég hef aldrei séð áður. Ég hef hinsvegar aðeins fimm sinnum gengið Grensásveg og ég kann hann utanbókar. Við getum týnt okkur í 101. Þrátt fyrir sáraeinfalt gatnakerfið er þessi borgarhluti nægilega flókinn til þess að við fáum ekki leiða á honum. Að auki er það nábýlið sem heillar. Göturnar í 101 einum eru alvöru götur sem heita götur og stræti. Njálsgata, Bergstaðastræti, Grjótagata. Um göturnar aka bílar og við þær standa hús. Á gangstéttunum gengur fólk. Hér eru ekki fimmtíu metrar á milli húsa eins og lögbundið er í úthverfunum. Hér er ólögleg nálægð. Þægileg óreiða. Fólk sér inn til nágrannanna og niður á grillið í garðinum við hliðina. Maður hittir fólk úti á götu og býður góðan dag á meðan maðurinn á móti bakkar úr stæðinu og nikkar í gegnum bílrúðu. Og maður gengur út í búð. Þetta er það sem kallað er borgarlíf. Skemmtilegt lífsform sem er grundvöllur blómstrandi menningar. Það er erfitt að hugsa sér ljósmyndabók helgaða Háaleitishverfinu sem er bernskuhverfi mitt. Að minnsta kosti væri ekkert fólk á myndunum. Ég man allavega ekki til þess að hafa séð manneskju á gangi niður Háleitisbraut. Ljósmyndarinn þyrfti að hringja á nokkrum bjöllum til að fanga andlit á mynd. Sagt er að hverfi öðlist sál með aldrinum en hinsvegar virðist sú regla ekki gilda um “nýju hverfin” í Reykjavík. Í hvert skipti sem ég ek í gegnum mitt gamla hverfi hrópar sú staðreynd á mig að bernskublokkin mín er alveg nákvæmlega jafn sálarlaus í dag og hún var árið 1974. Líklega er það þess vegna sem ljósmyndararnir halda sig ennþá niðri í miðbæ. Listin varð til um leið og menn fóru að rotta sig saman innan borgarmúra. Nábýlið hafði hvetjandi áhrif. Menn skiptust á hugmyndum og fundu innblástur hver hjá öðrum. Og samkeppnin sá um restina. Borgin varð suðupottur sköpunar. Það er því engin tilviljun að allir listamenn landsins skuli búa í 101, nema þessir örfáu sem hafa fundið sér sinn Gljúfrastein utan höfuðborgarinnar. Í úthverfunum hefur aldrei orðið til neinskonar list. Engar skáldsögur hafa verið skrifaðar í einbýlishúsunum í Neðra Breiðholti og engin tónverk hafa verið samin í blokkunum í Engihjalla. Þetta er ekki hroki heldur staðreynd. Í 101 verður íslensk menning til. Hér er sál Íslands. Þetta vita úthverfabúarnir og þess vegna koma þeir alltaf niður í bæ þegar mikið liggur við. Þjakaðir af sálarleysi sinna kantsnyrtu hverfa láta þeir leigubíla keyra sig niður í bæ þar sem þeir sturta sálinni í sig þar til þeir eru farnir að syngja. Þá er þeim skutlað aftur heim í Flyðrusmárann og Lautarkimann. Miðborg Reykjavíkur hefur tekist að varðveita sjarma og þægindi þorpsins um leið og hún hefur opnast fyrir alþjóðlegum straumum. Hér sameinast kostir smæðar og stærðar. 101 er kosmópólitan þorp. Suðupottur hugmynda og sköpunar. Í stærri borgum situr hver listgrein á sínu kaffihúsi. Myndlistarmenn hitta aldrei leikhúsfólk og rithöfundar ekki tónlistarmenn. Hér eru allir á sama barnum. Út úr því kemur alltaf eitthvað skrýtið og skemmtilegt. Það er fallegt að ganga um göturnar á Skólavörðuholtinu og niður í Þingholtin á lygnu og góðu vorkvöldi. Að loknum vindum dags og vetrar hefur lífið öðlast visst jafnvægi og ró og maður nýtur þess að ganga framhjá görðum fullum af skrýtnum trjám og hrópandi krökkum, á ská yfir götuna framhjá svörtum ketti, undir bláum himni, og sjá unga stúlku hátt í glugga sem hallar þungu höfði yfir bók, en niðri á næsta horni heyrist leikið á píanó og gömul vinkona veifar þér út um gluggann á meðan hún leikur áfram með hinni hendinni, kafla úr gamalli etíðu, í sama vetfangi og ungur leikari brunar hjá á skondnu hjóli og hrópar hvellt til þín “hæ!” um leið og hann hverfur niður stíginn þar sem bifreið bíður fyrir utan hús og þú kannast við manninn undir stýrinu og veist hver mun koma niður tröppurnar von bráðar. Þú heilsar þeim báðum og heldur svo þinnar leiðar. Þegar þú gengur loks inn á barinn ertu í svo góðu skapi að þig langar til að kaupa tvo bjóra. Einn fyrir þig og annan fyrir borgina. Því þig langar til að skála við 101 Reykjavík. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Silfur Egils Silfur-Bréf Mest lesið Halldór 15.06.2024 Halldór Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Núll prósent skynsemi Lára G. Sigurðardóttir Skoðun Drasl Hafþór Reynisson Skoðun Atvinnulífið og fíkniefnasalan Ólafur Kjartansson Skoðun Birgir Þórarinsson er enn að Hjálmtýr Heiðdal Skoðun Að fórna hamingju fyrir verslunarfrelsi Gunnar Hersveinn Skoðun Þegar kvíðinn tekur völdin Sóley Dröfn Davíðsdóttir Skoðun Ljúgandi málpípa Sjálfstæðisflokksins Tómas Kristjánsson Skoðun Svar við bréfi Ingós: 3.233.700.000 krónur Runólfur Ágústsson Skoðun Skoðun Skoðun Vetur að vori - stuðningur eftir óveður Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Skömm stjórnvalda - íslensk börn með erlendan bakgrunn Birna Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Að fórna hamingju fyrir verslunarfrelsi Gunnar Hersveinn skrifar Skoðun Er þensla vegna íbúðauppbyggingar? Jónas Atli Gunnarsson skrifar Skoðun Birgir Þórarinsson er enn að Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Viðurkennum þjóðarmorð á Armenum Eiríkur Rögnvaldsson skrifar Skoðun Þegar kvíðinn tekur völdin Sóley Dröfn Davíðsdóttir skrifar Skoðun Atvinnulífið og fíkniefnasalan Ólafur Kjartansson skrifar Skoðun Drasl Hafþór Reynisson skrifar Skoðun Er lýðræðinu viðbjargandi? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Þegar forréttindafólk í valdastöðu skerðir mannréttindi jaðarsettra hópa Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Forsetapróf Auður Guðna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Aukin sala áfengis ógnar grundvallarmarkmiðum lýðheilsu Aðalsteinn Gunnarsson skrifar Skoðun Svik VG í jafnréttismálum Jana Salóme Ingibjargar Jósepsdóttir skrifar Skoðun Spennandi tímar fyrir ungt fólk í Hafnarfirði Kristín Thoroddsen,Margrét Vala Marteinsdóttir skrifar Skoðun Ingólfur krítar liðugt Kristinn H. Gunnarsson skrifar Skoðun Fáu spáð en vel fylgst með Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Armæða um íslenska tungu Hermann Stefánsson skrifar Skoðun Það eru lög í landinu Líneik Anna Sævarsdóttir skrifar Skoðun Svar við bréfi Ingós: 3.233.700.000 krónur Runólfur Ágústsson skrifar Skoðun Úr buffi í klút Gunnhildur Birna Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Rétturinn til heilnæms umhverfis vs bæjaryfirvöld Hafnarfjarðar Björg Sveinsdóttir skrifar Skoðun Málsvari minksins Lárus Karl Arnbjarnarson skrifar Skoðun Skuldum við 17 þúsund íbúðir á höfuðborgarsvæðinu? Sigurður Stefánsson skrifar Skoðun Förum vel með byggingarvörur Eyþór Bjarki Sigurbjörnsson skrifar Skoðun Gerum betur Kristín B. Jónsdóttir skrifar Skoðun Á tæpustu tungu Eiríkur Örn Norðdahl skrifar Skoðun Aðför að ungmennum (Í minningu Hamarsins) Óskar Steinn Jónínuson Ómarsson skrifar Skoðun „Betur borgandi ferðamenn“ Bjarnheiður Hallsdóttir skrifar Skoðun Brosum breitt Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Sjá meira
Eftirfarandi texti eftir Hallgrím Helgason er formáli að ljósmyndabók eftir Friðþjóf Helgason sem er nýkomin út. Bókin nefnist 101 Reykjavík. Birt með góðfúslegu leyfi höfunda. --- --- --- 101 er Evrópa. Úthverfin eru Ameríka. Einhversstaðar þar á milli er Ísland. Við megum hrósa happi að miðborg Reykjavíkur hafi byggst upp fyrir seinna stríð, á þeim tímum þegar ennþá lifði í glæðum hefðar og “siðmenningar”. Þessi bæjarhluti, sem skipulagður var af Dönum og er eini hluti landsins sem hægt er að kalla borg, byggðist upp í sögulegu samhengi; afleiðing árþúsunda þróunar; glæsilegrar evrópskrar hefðar. Eftir stríð var sögunni kastað á glæ, Danir reknir heim og landinn tók til við að malbika leiðina upp í Árbæ og Breiðholt að hætti Kanans. Menn höfðu eignast bíla og langaði til að keyra sem lengsta leið í og úr vinnu. Skítt með strætó. Úthverfin voru hönnuð fyrir bíla. Og börn. Þessum tveimur fyrirbærum átti að líða vel í nýju hverfunum sem jafnframt voru hönnuð til að halda þeim vandlega aðskildum. Öllum öðrum mátti hinsvegar líða illa í úthverfunum og líður enn. Fólk gerir sér bara ekki grein fyrir því. Þunglyndi á Íslandi má að stórum hluta rekja til arkitektúrs og skipulags. Senn líður að því að fyrstu arkitektarnir verði dregnir fyrir dómstóla fyrir að hafa eyðilagt líf heilla kynslóða, líkt og tóbaksrisarnir vestra. Grafarvogurinn telur 25.000 manns en samt er hvergi að fá þar mannlegt samneyti, hvað þá bjór. Grafarvogsbúar hafa orðið að leita á náðir kirkjunnar. Þess vegna er Grafarvogskirkja vinsælasta kirkja landsins. Það er eftirtektarvert að allir arkitektar á Íslandi skuli búa í 101, eina borgarhverfi landsins sem þeir hönnuðu ekki sjálfir. Galdurinn við 101 er einfalt skipulag í bland við algert skipulagsleysi. Í rúðustrikuðu gatnakerfi fengu hundrað hústegundir að rísa. Hið fasíska Fossvogs-samræmi er hér víðsfjarri. Á hundrað fermetra bletti í hjarta borgarinnar má finna íbúðarhús, bókabúð, kaffhús, bar, apótek, fangelsi, hótel, skósmið og sparisjóð. Engum núlifandi arkitekti myndi detta í huga að blanda saman svo ólíkum rekstri. Samt er þetta það sem gerir miðborg Reykjavíkur skemmtilega. Ég hef gengið hundrað þúsund sinnum niður Laugaveginn og ég er enn að sjá hús sem ég hef aldrei séð áður. Ég hef hinsvegar aðeins fimm sinnum gengið Grensásveg og ég kann hann utanbókar. Við getum týnt okkur í 101. Þrátt fyrir sáraeinfalt gatnakerfið er þessi borgarhluti nægilega flókinn til þess að við fáum ekki leiða á honum. Að auki er það nábýlið sem heillar. Göturnar í 101 einum eru alvöru götur sem heita götur og stræti. Njálsgata, Bergstaðastræti, Grjótagata. Um göturnar aka bílar og við þær standa hús. Á gangstéttunum gengur fólk. Hér eru ekki fimmtíu metrar á milli húsa eins og lögbundið er í úthverfunum. Hér er ólögleg nálægð. Þægileg óreiða. Fólk sér inn til nágrannanna og niður á grillið í garðinum við hliðina. Maður hittir fólk úti á götu og býður góðan dag á meðan maðurinn á móti bakkar úr stæðinu og nikkar í gegnum bílrúðu. Og maður gengur út í búð. Þetta er það sem kallað er borgarlíf. Skemmtilegt lífsform sem er grundvöllur blómstrandi menningar. Það er erfitt að hugsa sér ljósmyndabók helgaða Háaleitishverfinu sem er bernskuhverfi mitt. Að minnsta kosti væri ekkert fólk á myndunum. Ég man allavega ekki til þess að hafa séð manneskju á gangi niður Háleitisbraut. Ljósmyndarinn þyrfti að hringja á nokkrum bjöllum til að fanga andlit á mynd. Sagt er að hverfi öðlist sál með aldrinum en hinsvegar virðist sú regla ekki gilda um “nýju hverfin” í Reykjavík. Í hvert skipti sem ég ek í gegnum mitt gamla hverfi hrópar sú staðreynd á mig að bernskublokkin mín er alveg nákvæmlega jafn sálarlaus í dag og hún var árið 1974. Líklega er það þess vegna sem ljósmyndararnir halda sig ennþá niðri í miðbæ. Listin varð til um leið og menn fóru að rotta sig saman innan borgarmúra. Nábýlið hafði hvetjandi áhrif. Menn skiptust á hugmyndum og fundu innblástur hver hjá öðrum. Og samkeppnin sá um restina. Borgin varð suðupottur sköpunar. Það er því engin tilviljun að allir listamenn landsins skuli búa í 101, nema þessir örfáu sem hafa fundið sér sinn Gljúfrastein utan höfuðborgarinnar. Í úthverfunum hefur aldrei orðið til neinskonar list. Engar skáldsögur hafa verið skrifaðar í einbýlishúsunum í Neðra Breiðholti og engin tónverk hafa verið samin í blokkunum í Engihjalla. Þetta er ekki hroki heldur staðreynd. Í 101 verður íslensk menning til. Hér er sál Íslands. Þetta vita úthverfabúarnir og þess vegna koma þeir alltaf niður í bæ þegar mikið liggur við. Þjakaðir af sálarleysi sinna kantsnyrtu hverfa láta þeir leigubíla keyra sig niður í bæ þar sem þeir sturta sálinni í sig þar til þeir eru farnir að syngja. Þá er þeim skutlað aftur heim í Flyðrusmárann og Lautarkimann. Miðborg Reykjavíkur hefur tekist að varðveita sjarma og þægindi þorpsins um leið og hún hefur opnast fyrir alþjóðlegum straumum. Hér sameinast kostir smæðar og stærðar. 101 er kosmópólitan þorp. Suðupottur hugmynda og sköpunar. Í stærri borgum situr hver listgrein á sínu kaffihúsi. Myndlistarmenn hitta aldrei leikhúsfólk og rithöfundar ekki tónlistarmenn. Hér eru allir á sama barnum. Út úr því kemur alltaf eitthvað skrýtið og skemmtilegt. Það er fallegt að ganga um göturnar á Skólavörðuholtinu og niður í Þingholtin á lygnu og góðu vorkvöldi. Að loknum vindum dags og vetrar hefur lífið öðlast visst jafnvægi og ró og maður nýtur þess að ganga framhjá görðum fullum af skrýtnum trjám og hrópandi krökkum, á ská yfir götuna framhjá svörtum ketti, undir bláum himni, og sjá unga stúlku hátt í glugga sem hallar þungu höfði yfir bók, en niðri á næsta horni heyrist leikið á píanó og gömul vinkona veifar þér út um gluggann á meðan hún leikur áfram með hinni hendinni, kafla úr gamalli etíðu, í sama vetfangi og ungur leikari brunar hjá á skondnu hjóli og hrópar hvellt til þín “hæ!” um leið og hann hverfur niður stíginn þar sem bifreið bíður fyrir utan hús og þú kannast við manninn undir stýrinu og veist hver mun koma niður tröppurnar von bráðar. Þú heilsar þeim báðum og heldur svo þinnar leiðar. Þegar þú gengur loks inn á barinn ertu í svo góðu skapi að þig langar til að kaupa tvo bjóra. Einn fyrir þig og annan fyrir borgina. Því þig langar til að skála við 101 Reykjavík.
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Skoðun Þegar forréttindafólk í valdastöðu skerðir mannréttindi jaðarsettra hópa Sema Erla Serdaroglu skrifar
Skoðun Spennandi tímar fyrir ungt fólk í Hafnarfirði Kristín Thoroddsen,Margrét Vala Marteinsdóttir skrifar
Skoðun Rétturinn til heilnæms umhverfis vs bæjaryfirvöld Hafnarfjarðar Björg Sveinsdóttir skrifar
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun