Dæmisaga úr raunveruleikanum Sigurður F. Sigurðarson skrifar 12. nóvember 2024 21:47 Samtök íslenskra sveitarfélaga ákváðu í sameiningu að leggja ljósleiðara um öll sveitarfélög. Ráðinn var landfræðingur sem átti að útvega landakort og landamerkingar, einnig landslagsarkitekt sem átti með aðstoð verkfræðings að teikna inn þá leið sem ljósleiðarinn átti að fara. Að lokum var ráðinn maður með skóflu sem skyldi grafa fyrir strengnum. Allir þessir aðilar áttu að fá launaþóknun þegar verkið væri búið og skrifað undir samkomulag þess eðlis. Gröfumaðurinn átti auk þess að útvega sjálfur öll verkfæri sem þyrfti en fengi þau greidd skv. sama samkomulagi að loknu verki. Allt gekk vel til að byrja með, landslagsarkitektinn og verkfræðingurinn fengu gögn frá landfræðingnum og unnu með þau og komu þeim áleiðis á gröfumanninn. Samtökin sáu að þarna var hægt að spara. Gröfumaðurinn var búinn að sjá hvernig átti að teikna þessa leið og það skipti kannski ekki alveg öllu hvernig það var gert, svo lengi sem gröfturinn hélt áfram. Ef sveitarfélögin gætu sagt upp landslagsarkitektinum og verkfræðingnum og látið landfræðingin koma gögnum til gröfumannsins þá gætu þau sparað og gröfumaðurinn aukið verðmæti sitt, án þess þó að fá einhverja umbun aðra en þá að fá fjölbreyttari verk en hann réð sig til. Þetta lætur hann þó ganga því hann vill vinna við þessa vinnu. Finnst frábært að vera úti og grafa. Hann er fljótur að átta sig á því hvernig þessi teiknivinna á sér stað og vinnur hana meðfram greftrinum. Sveitarfélögin sjá þó augljósan mun á greftrinum því hann gengur nú hægar en áður. Sveitarfélögin senda fulltrúa til að ræða við gröfumanninn. Fulltrúinn bendir gröfumanninum á að gröfturinn gangi hægar og virði gröfumannsins er ekki eins mikið og sveitarfélögin vonuðust eftir. Fulltrúinn bendir honum því á að hann geti gert annað af tvennu, grafið og teiknað hraðar þannig að þetta fari aftur að rúlla betur eða vinna lengur á kvöldin, án þess þó að fá greitt fyrir það. Gröfumaðurinn megi þó velja að gera hvoru tveggja ef það hentar honum betur. Gröfumaðurinn sér að þetta verði hann að gera og samþykkir að bæta í og / eða vinna lengur. Gengur þetta nú betur og reyndar svo vel að sveitafélögin fara að sjá fyrir sér að gröfumaðurinn geti e.t.v. líka sótt gögnin sem nú séu í höndum landfræðingsins og þannig sparað sér fjármuni þar. Þetta getur nú varla verið erfitt þar sem allt er orðið svo aðgengilegt og gröfumaðurinn hefur jú bæði kaffitíma og matartíma sem eru ónýttar auðlindir. Fulltrúi sveitarfélaganna fer aftur á fund gröfumannsins með það tilboð að hann fái fartölvu og nýti hana til að finna til landakort og landamerki og fái leyfi hjá bændum þar sem þarf að fara yfir land og fylli út alls kyns lista og samninga því tengdu. Hann fær jú tölvu í staðinn. Gröfumaðurinn biður um að fá að hitta einhvern sem er kosinn til þess að stjórna en nei, það er ekki hægt, það er bara þessi fulltrúi sem sér um að hafa samskipti við hann og kjörnir fulltrúar vilja sem minnst af þessum samningi á milli fulltrúans og gröfumannsins vita. Gröfumaðurinn hugsar málið og veit að mörg heimili reiða sig á að ljósleiðarinn komi til þeirra sem allra fyrst svo þau geti stofnað fyrirtæki á netinu og nýtt aðra kosti þess að hafa hágæða net á heimili og vinnustað. Gröfumaðurinn samþykkti enda launaþóknun um 40% í lok verksins og endurgreiðsla á öllum verkfærum. Hann sá ljósið í enda gangnanna. Heldur nú verkið áfram, gröfumaðurinn þarf að sækja gögn, vinna gögnin, gera þau klár í notkun og nýta þau svo uns verkinu lýkur. Gengur þá gröfumaður á fund fulltrúa sveitarfélaganna, sveittur en nokkuð kátur enda komið að uppgjöri á gerðu samkomulagi. Fulltrúinn heldur nú ekki, hann var ekki kominn til starfa þegar þetta samkomulag var gert, jafnvel þó svo að þeir sem gerðu hann væru enn í starfi hjá samtökum sveitarfélaga. Hann gæti því ómögulega uppfyllt þetta ósanngjarna samkomulag. Það væri ekki hægt að greiða alla þessa upphæð því þá færu aðrir að heimta að samningar væru uppfylltir. Það væri bara alls ekki á færi þeirra sem væru kosnir að standa við það sem þeir segðu eða skrifuðu undir, þeir sem færu fram á slíkt væru bara frekir til fjársins og ómögulegt. Auk þess hefði virði gröfumannsins minnkað töluvert þegar hann var farinn að vinna við ýmislegt annað en að grafa, hann var farinn að vinna sem landfræðingur, verkfræðingur og landslagsarkitekt. Þarna erum við kennarar í dag. Við erum félagsfræðingar, sálfræðingar, mannfræðingar og kennarar. Það er búið að demba svo miklum aukaverkefnum á okkur að stjórnmálamenn halda að við stöndum ekki lengur pliktina sem kennarar. En við erum fyrst og fremst kennarar, sérfræðingar í kennslufræðum. Við viljum fá greitt sem slíkir. Við viljum að þeir sem voru svo góðir að taka af okkur lífeyrisréttindi árið 2016 standi við seinni hluta samkomulagsins sem var að jafna laun kennara, sérfræðinga í kennslufræðum, við sérfræðinga á almennum markaði. Við viljum ekki nýjan kjarasamning. Við viljum fá gamalt samkomulag, átta ára gamalt samkomulag, uppfyllt. Við viljum svo gjarnan fara aftur að grafa eða kenna. Við vijum fá aðra fræðinga til að semja kennsluefni svo við getum snúið okkur enn frekar að kennslunni. Við viljum enn frekari stuðning inn í skólana svo sálfræðingar og félagsfræðingar og iðjuþjálfar sjái um þau mál en við getum staðið í kennslustofunni og gert það sem við gerum best – að kenna. Þegar búið er að uppfylla samkomulagið frá 2016 þá skulum við ræða nýjan kjarasamning. Þá má bjóða okkur sömu hækkanir og hafa verið í gangi. En ekki fyrr en þá. Höfundur er kennari við Brekkuskóla á Akureyri og í stjórn og samninganefnd FG. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sveitarstjórnarmál Kennaraverkfall 2024 Skóla- og menntamál Mest lesið Hvernig vogar þú þér að gera grín að Möggu Stínu? Elliði Vignisson Skoðun Rúmfatalagerinn, ekki fyrir alla! Ragnar Gunnarsson Skoðun Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson Skoðun Ráðgátan um RÚV Helgi Brynjarsson Skoðun Er edrúlífið æðislegt? Jakob Smári Magnússon Skoðun Ísland þarf engan sérdíl Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Flækjustig í skjóli einföldunar Kolbrún Georgsdóttir Skoðun Lausnir í leikskólamálum Kristín Thoroddsen Skoðun Kópavogsmódelið Ragnheiður Ósk Jensdóttir Skoðun Hvetjandi refsing Reykjavíkurborgar Halla Gunnarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Drifkraftur bata – Alþjóðlegi geðheilbrigðisdagurinn Sigríður Ásta Hauksdóttir skrifar Skoðun Lordinn lýgur! Andrés Pétursson skrifar Skoðun Það er ekki hægt að þykjast með líf barnanna okkar Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Í örugga höfn! Örlygur Hnefill Örlygsson,Bergur Elías Ágústsson skrifar Skoðun Reykjavíkurmódelið er skref í rétta átt – fyrir börnin og starfsfólkið Bozena Raczkowska skrifar Skoðun Varasjóður eða hefðbundið styrkjakerfi? Birgitta Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Geðheilsa á tímum óvissu og áskorana María Heimisdóttir skrifar Skoðun Kópavogsmódelið Ragnheiður Ósk Jensdóttir skrifar Skoðun Villta vestur ólöglegra veðmálaauglýsinga á Íslandi Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Sterkari saman – geðheilsa er mannréttindi allra Halldóra Jónsdóttir,Halldóra Víðisdóttir,Júlíana Guðrún Þórðardóttir skrifar Skoðun Ísland þarf engan sérdíl Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Er edrúlífið æðislegt? Jakob Smári Magnússon skrifar Skoðun Rúmfatalagerinn, ekki fyrir alla! Ragnar Gunnarsson skrifar Skoðun Að gera ráð fyrir frelsi Birgir Orri Ásgrímsson skrifar Skoðun Að þekkja sín takmörk Heiðar Guðjónsson skrifar Skoðun Gervigreind og dómgreind Henry Alexander Henrysson skrifar Skoðun Fjárfesting í réttindum barna bætir fjárhag sveitarfélaga Marín Rós Eyjólfsdóttir skrifar Skoðun Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson skrifar Skoðun Alþjóða geðheilbrigðisdagurinn – réttur til réttrar meðferðar Pétur Maack Þorsteinsson skrifar Skoðun Á að takmarka samfélagsmiðlanotkun barna? María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Hvernig vogar þú þér að gera grín að Möggu Stínu? Elliði Vignisson skrifar Skoðun Hvað er í gangi? Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Lausnir í leikskólamálum Kristín Thoroddsen skrifar Skoðun Hjálpum fólki að eignast börn Hildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Ráðgátan um RÚV Helgi Brynjarsson skrifar Skoðun Hvetjandi refsing Reykjavíkurborgar Halla Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Flækjustig í skjóli einföldunar Kolbrún Georgsdóttir skrifar Skoðun Lýst eftir afstöðu Viðreisnar til ríkisstyrkja Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Vegferð menntunar Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Almenningssamgöngur fyrir útvalda: Áskorun til stjórnar Strætó bs. og Reykjavíkurborgar Þorsteinn Árnason Sürmeli: skrifar Sjá meira
Samtök íslenskra sveitarfélaga ákváðu í sameiningu að leggja ljósleiðara um öll sveitarfélög. Ráðinn var landfræðingur sem átti að útvega landakort og landamerkingar, einnig landslagsarkitekt sem átti með aðstoð verkfræðings að teikna inn þá leið sem ljósleiðarinn átti að fara. Að lokum var ráðinn maður með skóflu sem skyldi grafa fyrir strengnum. Allir þessir aðilar áttu að fá launaþóknun þegar verkið væri búið og skrifað undir samkomulag þess eðlis. Gröfumaðurinn átti auk þess að útvega sjálfur öll verkfæri sem þyrfti en fengi þau greidd skv. sama samkomulagi að loknu verki. Allt gekk vel til að byrja með, landslagsarkitektinn og verkfræðingurinn fengu gögn frá landfræðingnum og unnu með þau og komu þeim áleiðis á gröfumanninn. Samtökin sáu að þarna var hægt að spara. Gröfumaðurinn var búinn að sjá hvernig átti að teikna þessa leið og það skipti kannski ekki alveg öllu hvernig það var gert, svo lengi sem gröfturinn hélt áfram. Ef sveitarfélögin gætu sagt upp landslagsarkitektinum og verkfræðingnum og látið landfræðingin koma gögnum til gröfumannsins þá gætu þau sparað og gröfumaðurinn aukið verðmæti sitt, án þess þó að fá einhverja umbun aðra en þá að fá fjölbreyttari verk en hann réð sig til. Þetta lætur hann þó ganga því hann vill vinna við þessa vinnu. Finnst frábært að vera úti og grafa. Hann er fljótur að átta sig á því hvernig þessi teiknivinna á sér stað og vinnur hana meðfram greftrinum. Sveitarfélögin sjá þó augljósan mun á greftrinum því hann gengur nú hægar en áður. Sveitarfélögin senda fulltrúa til að ræða við gröfumanninn. Fulltrúinn bendir gröfumanninum á að gröfturinn gangi hægar og virði gröfumannsins er ekki eins mikið og sveitarfélögin vonuðust eftir. Fulltrúinn bendir honum því á að hann geti gert annað af tvennu, grafið og teiknað hraðar þannig að þetta fari aftur að rúlla betur eða vinna lengur á kvöldin, án þess þó að fá greitt fyrir það. Gröfumaðurinn megi þó velja að gera hvoru tveggja ef það hentar honum betur. Gröfumaðurinn sér að þetta verði hann að gera og samþykkir að bæta í og / eða vinna lengur. Gengur þetta nú betur og reyndar svo vel að sveitafélögin fara að sjá fyrir sér að gröfumaðurinn geti e.t.v. líka sótt gögnin sem nú séu í höndum landfræðingsins og þannig sparað sér fjármuni þar. Þetta getur nú varla verið erfitt þar sem allt er orðið svo aðgengilegt og gröfumaðurinn hefur jú bæði kaffitíma og matartíma sem eru ónýttar auðlindir. Fulltrúi sveitarfélaganna fer aftur á fund gröfumannsins með það tilboð að hann fái fartölvu og nýti hana til að finna til landakort og landamerki og fái leyfi hjá bændum þar sem þarf að fara yfir land og fylli út alls kyns lista og samninga því tengdu. Hann fær jú tölvu í staðinn. Gröfumaðurinn biður um að fá að hitta einhvern sem er kosinn til þess að stjórna en nei, það er ekki hægt, það er bara þessi fulltrúi sem sér um að hafa samskipti við hann og kjörnir fulltrúar vilja sem minnst af þessum samningi á milli fulltrúans og gröfumannsins vita. Gröfumaðurinn hugsar málið og veit að mörg heimili reiða sig á að ljósleiðarinn komi til þeirra sem allra fyrst svo þau geti stofnað fyrirtæki á netinu og nýtt aðra kosti þess að hafa hágæða net á heimili og vinnustað. Gröfumaðurinn samþykkti enda launaþóknun um 40% í lok verksins og endurgreiðsla á öllum verkfærum. Hann sá ljósið í enda gangnanna. Heldur nú verkið áfram, gröfumaðurinn þarf að sækja gögn, vinna gögnin, gera þau klár í notkun og nýta þau svo uns verkinu lýkur. Gengur þá gröfumaður á fund fulltrúa sveitarfélaganna, sveittur en nokkuð kátur enda komið að uppgjöri á gerðu samkomulagi. Fulltrúinn heldur nú ekki, hann var ekki kominn til starfa þegar þetta samkomulag var gert, jafnvel þó svo að þeir sem gerðu hann væru enn í starfi hjá samtökum sveitarfélaga. Hann gæti því ómögulega uppfyllt þetta ósanngjarna samkomulag. Það væri ekki hægt að greiða alla þessa upphæð því þá færu aðrir að heimta að samningar væru uppfylltir. Það væri bara alls ekki á færi þeirra sem væru kosnir að standa við það sem þeir segðu eða skrifuðu undir, þeir sem færu fram á slíkt væru bara frekir til fjársins og ómögulegt. Auk þess hefði virði gröfumannsins minnkað töluvert þegar hann var farinn að vinna við ýmislegt annað en að grafa, hann var farinn að vinna sem landfræðingur, verkfræðingur og landslagsarkitekt. Þarna erum við kennarar í dag. Við erum félagsfræðingar, sálfræðingar, mannfræðingar og kennarar. Það er búið að demba svo miklum aukaverkefnum á okkur að stjórnmálamenn halda að við stöndum ekki lengur pliktina sem kennarar. En við erum fyrst og fremst kennarar, sérfræðingar í kennslufræðum. Við viljum fá greitt sem slíkir. Við viljum að þeir sem voru svo góðir að taka af okkur lífeyrisréttindi árið 2016 standi við seinni hluta samkomulagsins sem var að jafna laun kennara, sérfræðinga í kennslufræðum, við sérfræðinga á almennum markaði. Við viljum ekki nýjan kjarasamning. Við viljum fá gamalt samkomulag, átta ára gamalt samkomulag, uppfyllt. Við viljum svo gjarnan fara aftur að grafa eða kenna. Við vijum fá aðra fræðinga til að semja kennsluefni svo við getum snúið okkur enn frekar að kennslunni. Við viljum enn frekari stuðning inn í skólana svo sálfræðingar og félagsfræðingar og iðjuþjálfar sjái um þau mál en við getum staðið í kennslustofunni og gert það sem við gerum best – að kenna. Þegar búið er að uppfylla samkomulagið frá 2016 þá skulum við ræða nýjan kjarasamning. Þá má bjóða okkur sömu hækkanir og hafa verið í gangi. En ekki fyrr en þá. Höfundur er kennari við Brekkuskóla á Akureyri og í stjórn og samninganefnd FG.
Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson Skoðun
Skoðun Reykjavíkurmódelið er skref í rétta átt – fyrir börnin og starfsfólkið Bozena Raczkowska skrifar
Skoðun Sterkari saman – geðheilsa er mannréttindi allra Halldóra Jónsdóttir,Halldóra Víðisdóttir,Júlíana Guðrún Þórðardóttir skrifar
Skoðun Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson skrifar
Skoðun Alþjóða geðheilbrigðisdagurinn – réttur til réttrar meðferðar Pétur Maack Þorsteinsson skrifar
Skoðun Almenningssamgöngur fyrir útvalda: Áskorun til stjórnar Strætó bs. og Reykjavíkurborgar Þorsteinn Árnason Sürmeli: skrifar
Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson Skoðun