Hvernig höldum við samtalinu lifandi? Achola Otieno, Shruthi Basappa og Elizabeth Lay skrifa 21. mars 2023 14:01 Við erum þrjár venjulegar konur sem eru íslenskir ríkisborgarar. Við erum í vinnu, ölum fjölskyldur og tökumst á við verkefnið dagsins. Við leggjum okkar af mörkum daglega til okkar nánasta umhverfis. Við erum líka innflytjendur sem höfum gert Ísland að heimili okkar, samanlagt í áratugi. Undanfarið höfum við hist til að deila reynslu okkar sem litað fólk (POC) á Íslandi í hlaðvarpi. Við höfum alla ævi þurft að takast á við fordóma. Upp með hausinn og áfram gakk? Það er það sem við höfum gert hingað til og það er lýjandi. Ofbeldi rasisma er svo innbyggt að fólk, sem ekki hefur reynt það á eigin skinni, getur ekki skilið þessa tilfinningu. Það er kjarninn í þörf okkar til að tjá okkur og deila erfiðum samtölum með þeim sem eru tilbúnir til að hlusta og taka þátt í umræðunni. Undanfarið hefur hin sígilda ópera Madame Butterfly eftir Puccini verið í umræðunni. Óperan var fyrst flutt árið 1904 og nú í sýningu hjá Íslensku óperunni. Sagan er í hnotskurn fegrun á menningarlegri og kynjaðri heimsvaldastefnu, svipmynd af liðinni öld sem nú er ódauðleg sem ein vinsælasta og frægasta ópera allra tíma. Óperan er svo sannarlega listrænt meistaraverk og uppsetningar um allan heim (til dæmis hér, hér og hér) hafa tekið á innbyggðum kynþáttafordómum og menningarnámi til að uppfæra gamla óperu fyrir áhorfendur í dag. Hvaða framþróun í þessum málefnum getum við stært okkur af, sem evrópskt lýðræðisríki, ef við getum ekki lagt í þá vinnu að skilja þennan rasíska undirtón frá snillini sem er tónlist Puccini? Hin ríkisstyrkta Íslenska ópera sleppti því að gera þetta, sem leiddi til gagnrýni frá listamönnum, aðgerðasinnum og meðlimum samfélagsins. En forsvarsfólk sýningarinnar hafa vísað allri gagnrýni á bug. Það er ábyrgð okkar sem samfélag að finna leiðir til að aðskilja listrænt ágæti sýningarinnar frá austrænum staðalímyndum hennar. Það er mikilvægara en að gera yfirborðslegar breytingar á sýningunni. Sú umræða sem spannst af gagnrýni á uppsetningu Óperunnar opinberaði fávisku og hatur og stundum úr ranni sem kom á óvart. Menntað, frjálslynt fólk sem aldrei hefði tekið stöðu með kynþáttafordómum sá ekkert athugavert við sýninguna og gagnrýndi gagnrýnina. Það sem umræðan sýndi okkur er að við eigum mikið verk óunnið. Ef við viljum búa í samfélagi sem er blómlegt og ber virðingu fyrir öllum, þurfum við að hlusta hvert á annað. Við erum stoltar að búa í landi sem vinnur stöðugt að því að bæta sjálfbærni, auka hagvöxt, jafnrétti kynjanna og inngildingarstefnur. Það er kominn tími til að bæta and-rasisma við samtalið. Aðgerðir gegn kynþáttafordómum þurfa koma í mörgum myndum. Við erum venjulegir íslenskir ríkisborgarar og sitjum ekki í stjórnunarstöðum í viðskiptalífi eða opinberri þjónustu. Þau forréttindi okkar sem við þó höfum gera það að verkum að við getum ekki þagað. Við vonum að þú takir þátt í næsta samtali. Achola Otieno er ráðgjafi, Shruthi Basappa er arkitekt, og Elizabeth Lay er menntunarfræðingur. Þær reka podcast sem heitir Beyond Melanin Iceland. Greinin var skrifuð sem hluti af Evrópuviku gegn kynþáttamisrétti 16. til 29. mars, á vegum Mannréttindaskrifstofu Íslands. How do we keep the conversation going? We are three of your fairly average Icelandic citizens. We are employed, we are raising a family, we struggle with what to make for dinner. We contribute daily to our immediate community. We also happen to be immigrants who have called Iceland home for 10-23 years. Recently, we have been meeting to share our experiences as persons of color (POC) living in Iceland. We have earned our place here and yet, the discussions have been difficult. Like many immigrants in Iceland, we are continuously made to feel excluded, dismissed, and discriminated against. Chin up and move on with it? Indeed, we have been doing that for a lifetime and it’s laborious. The violence of racism is so embedded that one cannot understand this feeling if one has only lived in the majority. This is the essence of why we want to speak up and share difficult discussions with anyone willing to engage. Take for example the classic opera Madame Butterfly by Puccini, first performed in 1904 and currently running by Icelandic Opera. The story is a romanticization of cultural and sexist imperialism, a snapshot of a bygone age now immortalized as one of the most popular and celebrated operas of all time. It is indeed an artistic masterpiece and productions around the world (for example, here, here, and here) have addressed the inherent racism and cultural appropriation head on in order to update the old opera for today’s audience. The Icelandic Opera holds responsibility as a state funded entity to move away from the well documented critique of Madame Butterfly’s story. What kind of growth and progress can we, as a democratic European nation, be proud of if we don’t put the hard work into detaching this (racist past) from the genius of Puccini’s music? The Opera missed an opportunity to do so, resulting in criticism from artists, activists, and members of the community. The opera production leaders have so far dismissed and denied any criticism. More important than making superficial changes on stage, it is our responsibility as a European nation to find ways to separate the artistic excellence of the show from its Orientalist and stereotypical portrayals of the East. The debate around the production is ongoing, and it shows all the vitriol and hate that we experience privately, now made apparent as social media trolling. It is disappointing to see wilful ignorance control the narrative. Once again, we have been excluded, dismissed, and discriminated against. If this example has shown us anything, it is that we still have work to do. We must remember that despite our differences, we share commonalities. If we want to live in a society that is thriving, resilient, and respects everyone, we need to listen to each other. We proudly live in a country that tirelessly works to improve sustainability, economic growth, gender parity, and inclusive practices. It’s time to add Anti-racism to the conversation. Action against racism comes in many forms. We are your average Icelandic citizen, we hold no positions in higher management nor government, but that does not mean we do not have a voice. The privileges that we do have means that we cannot stay silent. We hope you join in the next conversation. Achola Otieno is in consultancy, Shruthi Basappa is an architect, and Elizabeth Lay is an education researcher. They run a podcast called Beyond Melanin Iceland. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kynþáttafordómar Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Halldór 18.05.2024 Halldór Er klassískt frjálslyndi orðið að jaðarskoðun? Kári Allansson Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Forseti Íslands veifaði mér Fjóla Einarsdóttir Skoðun Ákall til framtíðar: Nám í félagsráðgjöf! Steinunn Bergmann Skoðun Kynhluthlaust mál, máltilfinning og forsetaframboð Höskuldur Þráinsson Skoðun Lexía lærð á hálfum degi Stefanía Arnardóttir Skoðun Formaður húsfélagsins Guðmundur Andri Thorsson Skoðun Halla Hrund eða Katrín? Reynir Böðvarsson Skoðun Birni Bjarnasyni svarað Arnar Þór Jónsson Skoðun Skoðun Skoðun Halla Hrund eða Katrín? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Til áréttingar Kári Stefánsson skrifar Skoðun Kynhluthlaust mál, máltilfinning og forsetaframboð Höskuldur Þráinsson skrifar Skoðun Er klassískt frjálslyndi orðið að jaðarskoðun? Kári Allansson skrifar Skoðun Forseti Íslands veifaði mér Fjóla Einarsdóttir skrifar Skoðun Ákall til framtíðar: Nám í félagsráðgjöf! Steinunn Bergmann skrifar Skoðun Lexía lærð á hálfum degi Stefanía Arnardóttir skrifar Skoðun Ég kýs Helgu Þórisdóttur Gerður Rún Guðlaugsdóttir skrifar Skoðun Yfirborðskenndur stríðsáróður og McCarthýismi hjá háskólaprófessor Tjörvi Schiöth skrifar Skoðun Formaður húsfélagsins Guðmundur Andri Thorsson skrifar Skoðun Opið bréf til landsliðsmanna Íslands í blaki Guðbergur Egill Eyjólfsson skrifar Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Kosningum frestað Ása Berglind Hjálmarsdóttir,Hrönn Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Mesti stjórnmálamaðurinn? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Birni Bjarnasyni svarað Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Því miður ekkert annað í stöðunni en að fresta atkvæðagreiðslu um verkefni Heidelberg Gestur Þór Kristjánsson,Erla Sif Markúsdóttir,Sigurbjörg Jenný Jónsdóttir,Grétar Ingi Erlendsson skrifar Skoðun Baldur Þórhallsson er vitur og vís Bryndís Friðgeirsdóttir skrifar Skoðun Kjósum Katrínu Kjartan Ragnarsson skrifar Skoðun Neikvæð áhrif þess að útiloka forsetaframbjóðendur frá kappræðum strax komin í ljós Ástþór Magnússon skrifar Skoðun Nýtt sveitarfélag Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Stafrænn ójöfnuður á upplýsingaöld Stella Samúelsdóttir,Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Varfærnisleg fagnaðarlæti Berglind Sunna Bragadóttir skrifar Skoðun „Ég skal baka fyrir Gunnar en ég kýs Kristján“ Páll Magnússon skrifar Skoðun Daðrað við sölu Björn Sævar Einarsson skrifar Skoðun Rannsóknir á söfnum skapa dýrmæta þekkingu Arndís Bergsdóttr skrifar Skoðun Sagan sem verður að segja Drífa Snædal skrifar Skoðun Nýsköpun innviða Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Fjöldi fyrirtækja hætta með Rapyd Oddný Björg Rafnsdóttir skrifar Skoðun Forsetaframbjóðendur undir áhrifum Kremlverja? Bjarni Már Magnússon skrifar Skoðun Bréf frá móður Berglind Fríða Viggósdóttir skrifar Sjá meira
Við erum þrjár venjulegar konur sem eru íslenskir ríkisborgarar. Við erum í vinnu, ölum fjölskyldur og tökumst á við verkefnið dagsins. Við leggjum okkar af mörkum daglega til okkar nánasta umhverfis. Við erum líka innflytjendur sem höfum gert Ísland að heimili okkar, samanlagt í áratugi. Undanfarið höfum við hist til að deila reynslu okkar sem litað fólk (POC) á Íslandi í hlaðvarpi. Við höfum alla ævi þurft að takast á við fordóma. Upp með hausinn og áfram gakk? Það er það sem við höfum gert hingað til og það er lýjandi. Ofbeldi rasisma er svo innbyggt að fólk, sem ekki hefur reynt það á eigin skinni, getur ekki skilið þessa tilfinningu. Það er kjarninn í þörf okkar til að tjá okkur og deila erfiðum samtölum með þeim sem eru tilbúnir til að hlusta og taka þátt í umræðunni. Undanfarið hefur hin sígilda ópera Madame Butterfly eftir Puccini verið í umræðunni. Óperan var fyrst flutt árið 1904 og nú í sýningu hjá Íslensku óperunni. Sagan er í hnotskurn fegrun á menningarlegri og kynjaðri heimsvaldastefnu, svipmynd af liðinni öld sem nú er ódauðleg sem ein vinsælasta og frægasta ópera allra tíma. Óperan er svo sannarlega listrænt meistaraverk og uppsetningar um allan heim (til dæmis hér, hér og hér) hafa tekið á innbyggðum kynþáttafordómum og menningarnámi til að uppfæra gamla óperu fyrir áhorfendur í dag. Hvaða framþróun í þessum málefnum getum við stært okkur af, sem evrópskt lýðræðisríki, ef við getum ekki lagt í þá vinnu að skilja þennan rasíska undirtón frá snillini sem er tónlist Puccini? Hin ríkisstyrkta Íslenska ópera sleppti því að gera þetta, sem leiddi til gagnrýni frá listamönnum, aðgerðasinnum og meðlimum samfélagsins. En forsvarsfólk sýningarinnar hafa vísað allri gagnrýni á bug. Það er ábyrgð okkar sem samfélag að finna leiðir til að aðskilja listrænt ágæti sýningarinnar frá austrænum staðalímyndum hennar. Það er mikilvægara en að gera yfirborðslegar breytingar á sýningunni. Sú umræða sem spannst af gagnrýni á uppsetningu Óperunnar opinberaði fávisku og hatur og stundum úr ranni sem kom á óvart. Menntað, frjálslynt fólk sem aldrei hefði tekið stöðu með kynþáttafordómum sá ekkert athugavert við sýninguna og gagnrýndi gagnrýnina. Það sem umræðan sýndi okkur er að við eigum mikið verk óunnið. Ef við viljum búa í samfélagi sem er blómlegt og ber virðingu fyrir öllum, þurfum við að hlusta hvert á annað. Við erum stoltar að búa í landi sem vinnur stöðugt að því að bæta sjálfbærni, auka hagvöxt, jafnrétti kynjanna og inngildingarstefnur. Það er kominn tími til að bæta and-rasisma við samtalið. Aðgerðir gegn kynþáttafordómum þurfa koma í mörgum myndum. Við erum venjulegir íslenskir ríkisborgarar og sitjum ekki í stjórnunarstöðum í viðskiptalífi eða opinberri þjónustu. Þau forréttindi okkar sem við þó höfum gera það að verkum að við getum ekki þagað. Við vonum að þú takir þátt í næsta samtali. Achola Otieno er ráðgjafi, Shruthi Basappa er arkitekt, og Elizabeth Lay er menntunarfræðingur. Þær reka podcast sem heitir Beyond Melanin Iceland. Greinin var skrifuð sem hluti af Evrópuviku gegn kynþáttamisrétti 16. til 29. mars, á vegum Mannréttindaskrifstofu Íslands. How do we keep the conversation going? We are three of your fairly average Icelandic citizens. We are employed, we are raising a family, we struggle with what to make for dinner. We contribute daily to our immediate community. We also happen to be immigrants who have called Iceland home for 10-23 years. Recently, we have been meeting to share our experiences as persons of color (POC) living in Iceland. We have earned our place here and yet, the discussions have been difficult. Like many immigrants in Iceland, we are continuously made to feel excluded, dismissed, and discriminated against. Chin up and move on with it? Indeed, we have been doing that for a lifetime and it’s laborious. The violence of racism is so embedded that one cannot understand this feeling if one has only lived in the majority. This is the essence of why we want to speak up and share difficult discussions with anyone willing to engage. Take for example the classic opera Madame Butterfly by Puccini, first performed in 1904 and currently running by Icelandic Opera. The story is a romanticization of cultural and sexist imperialism, a snapshot of a bygone age now immortalized as one of the most popular and celebrated operas of all time. It is indeed an artistic masterpiece and productions around the world (for example, here, here, and here) have addressed the inherent racism and cultural appropriation head on in order to update the old opera for today’s audience. The Icelandic Opera holds responsibility as a state funded entity to move away from the well documented critique of Madame Butterfly’s story. What kind of growth and progress can we, as a democratic European nation, be proud of if we don’t put the hard work into detaching this (racist past) from the genius of Puccini’s music? The Opera missed an opportunity to do so, resulting in criticism from artists, activists, and members of the community. The opera production leaders have so far dismissed and denied any criticism. More important than making superficial changes on stage, it is our responsibility as a European nation to find ways to separate the artistic excellence of the show from its Orientalist and stereotypical portrayals of the East. The debate around the production is ongoing, and it shows all the vitriol and hate that we experience privately, now made apparent as social media trolling. It is disappointing to see wilful ignorance control the narrative. Once again, we have been excluded, dismissed, and discriminated against. If this example has shown us anything, it is that we still have work to do. We must remember that despite our differences, we share commonalities. If we want to live in a society that is thriving, resilient, and respects everyone, we need to listen to each other. We proudly live in a country that tirelessly works to improve sustainability, economic growth, gender parity, and inclusive practices. It’s time to add Anti-racism to the conversation. Action against racism comes in many forms. We are your average Icelandic citizen, we hold no positions in higher management nor government, but that does not mean we do not have a voice. The privileges that we do have means that we cannot stay silent. We hope you join in the next conversation. Achola Otieno is in consultancy, Shruthi Basappa is an architect, and Elizabeth Lay is an education researcher. They run a podcast called Beyond Melanin Iceland.
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Skoðun Yfirborðskenndur stríðsáróður og McCarthýismi hjá háskólaprófessor Tjörvi Schiöth skrifar
Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Því miður ekkert annað í stöðunni en að fresta atkvæðagreiðslu um verkefni Heidelberg Gestur Þór Kristjánsson,Erla Sif Markúsdóttir,Sigurbjörg Jenný Jónsdóttir,Grétar Ingi Erlendsson skrifar
Skoðun Neikvæð áhrif þess að útiloka forsetaframbjóðendur frá kappræðum strax komin í ljós Ástþór Magnússon skrifar
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun