Fiskveiðiauðlindin Brynjar Níelsson skrifar 28. maí 2020 11:00 Eignayfirfærsla hluthafa í Samherja á hlut sínum í félaginu til afkomenda hefur valdið miklu uppnámi í íslensku samfélagi. Nú eru það ekki nýmæli að börn erfi foreldra sína, hvorki þegar um hlutabréf er að ræða né aðrar eignir. Velti því fyrir mér hvort uppnámið hefði orðið jafnmikið hefðu hluthafarnir bara gefið upp öndina. Reiðin og heiftin virðist vera vegna þess að Samherji hefur aflaheimildir í íslenskri lögsögu. Iðulega þegar heiftin og reiðin ræður för grauta menn saman ólíkum hlutum, ekki síst stjórnmálamenn á vinstri vængnum. Því er rétt að rifja upp söguna en hún getur stundum hjálpað okkur að fá eitthvert vit í umræðuna. Sagan í grófum dráttum Þegar kvótakerfinu var komið á höfðu verið frjálsar veiðar á Íslandsmiðum í takmarkaðri auðlind. Veiðar voru óhagkvæmar og offjárfesting var í greininni. Opinberir aðilar voru áberandi í útgerð, einkum bæjarútgerðir, sem kostuðu útsvarsgreiðendur háar fjárhæðir. Útgerðir voru meira og minna á hausnum þótt afli væri mikill. Kallaði það á endalausar gengisfellingar og millifærslusjóði með tilheyrandi kjararýrnun fyrir almenning, sem var óhjákvæmilegt því engin önnur atvinnugrein aflaði okkur gjaldeyris. Við vorum svo lánsöm að farið var úr sóknarmarkskerfi í aflamarkskerfi á árinu 1983, sem í daglegu tali nefnist kvótakerfi. Við þau umskipti voru góð ráð dýr og deilt um hverjum ætti að úthluta aflaheimildum og hvernig. Farin var sú leið að miða við veiðireynslu síðustu ára hjá hverri útgerð. Var það gert að ráði færustu stjórnlagafræðinga, sem töldu að þeir sem höfðu sótt sjóinn ættu stjórnarskrárvarin réttindi til veiða, alveg eins og aðrir sem höfðu nýtt auðlindir sem ekki voru háðar beinum eignarrétti annarra. Þess vegna var talið að einhvers konar uppboðsleið til hæstbjóðanda gengi ekki upp auk þess ekki talið rétt af afhenda örfáum ríkum allan rétt til að nýta auðlindina sem hæstbjóðanda. Síðan gerist það á árinu 1990 að heimilað er framsal aflaheimilda til að auka hagkvæmni greinarinnar og óþarfi er að rekja hversu mikil lukka það var fyrir greinina og þjóðina alla. Sjávarútvegur varð sjálfbær atvinnugrein, sem hefur alið af sér mörg stór og öflug nýsköpunarfyrirtæki. Það sem menn sáu ekki fyrir við kvótakerfið og sérstaklega framsalið, hversu verðmætar aflaheimildirnar urðu. Þeir sem höfðu verið skuldugir upp fyrir haus og barist í bökkum áratugum saman áttu skyndilega eitthvað afgangs og jafnvel talsvert af fé. Það fór illa í marga landsmenn, skiljanlega, jafnvel þótt opinberir aðilar hafi fengið úthlutað mest af kvótanum þegar aflamarkskerfinu var komið á. Aflamarkskerfið hefur verið við lýði síðan þótt margs konar breytingar hafi átt sér stað til að koma til móts við félagsleg-og byggðasjónarmið. Samherji Ólíkt mörgum öðrum útgerðum hafði Samherji litlar sem engar veiðiheimildir í upphafi. Eftir 1990 þegar markaður var kominn með veiðiheimildir tóku Samherjamenn mikla áhættu og keyptu veiðiheimildir jafnt og þétt. Ástæðan væntanlega sú að þeir hafi talið sig geta rekið útgerð betur en margir aðrir. Virðist sú verða raunin og óx fyrirtækið hröðum skrefum. Fyrirtækið keypti einnig útgerðir í öðrum löndum sem og veiðiheimildir og einnig víkkað út starfsemi sína. Hefur verið svo í nokkurn tíma að hagnaður samsteypunnar hefur verið meiri af annarri starfsemi en veiðum á Íslandsmiðum. Ástæða er til að gleðjast yfir velgengni félagsins, ekki bara fyrir hönd hluthafanna, heldur einnig fyrir hönd þjóðarinnar. Hagsmunir þjóðarinnar Nú er það ekki svo að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi sé meitlað í stein. Það hefur hins vegar reynst vel og sjávarútvegurinn sjálfbær, öfugt við aðrar fiskveiðiþjóðir. Í því felst mestur hagur þjóðarinnar. Margir halda að hagsmunir þjóðarinnar felist í því að skattleggja útveginn meira með hærri veiðigjöldum að því að þjóðin fái ekki nægan arð af auðlindinni. Nú er það samt svo að arðgreiðslur úr greininni er minni en í öðrum atvinnugreinum. Það myndi að sjálfsögðu drepa mörg útgerðarfyrirtæki og hafa veruleg neikvæð áhrif á byggðirnar, auk þess að veikja samkeppnishæfni greinarinnar. Það væri eins og að pissa í skóinn sinn. Brynjar á Alþingi milli Viðreisnarmannanna Jóns Steinþórs Valdimarssonar og Þorsteins Víglundssonar. Þorsteinn hefur nú látið af þingmennsku.visir/vilhelm Enn fráleitari er sú skoðun að innkalla allar veiðiheimildir og selja síðan hæstbjóðanda. Mjög merkilegt þegar stjórnmálamenn, sem búa til kerfi þar sem veiðiheimildir ganga kaupum og sölu, halda að það sé rétt og eðlilegt að afturkalla þær bótalaust í einum grænum af útgerðum sem hafa skuldsett sig upp á milljarða til að kaupa kvóta, og ætla svo að selja það hæstbjóðanda. Ætla menn að kalla það gjafakvóta áfram? Hvað ætla menn að gera ef svo vildi til að þessi hæstbjóðandi myndi nú hagnast eftir uppboðið svo ég tali nú ekki um að afkomendur hans erfi þann hagnað? Það er eins og menn séu ekki með öllum mjalla. Gamlir stjórnmálamenn og yngri Ég hef ég alltaf haft gaman af gömlum og reynslumiklum stjórnmálamönnum. Legg við hlustir þegar þeir tjá sig og reyni að innbyrða fróðleikinn. Las grein eftir einn slíkan í einum af þessum skoðanamiðlum sem kalla sig fjölmiðla. Þar gagnrýnir hann fyrirkomulag fiskveiðikerfisins og segir að arðinum á þjóðareigninni hafi verið stolið um hábjartan dag í pólitísku skjóli stjórnvalda. Vísar hann til þess að eignarhluti í Samherja færðist eigna barna eigendanna. En þessi aldni og skemmtilegi maður var forystumaður í íslenskri pólitík á níunda áratug síðustu aldar og í ríkisstjórn þegar framsalinu á aflaheimildum var komið á. Skrítið að sami maðurinn tali um þjófnað á auðlindinni um hábjartan dag og varpi ábyrgðinni á aðra. Stjórnmálamenn í dag eru enn meira úti á þekju en þeir eldri. Einn kom með fyrirspurn til forsætisráðherra í vikunni og spurði hvort von væri á frumvarpi um útgerðarfyrirtæki í haust og var tilefnið eignayfirfærsla á hlut í Samherja til afkomenda. Um hvað skyldi þingmaðurinn vera að spyrja? Vill hann breyta erfðalögum eða er þetta bara venjulegt gaspur og lýðsleikjuháttur? Af hverju kemur þetta fólk ekki með frumvarp um breytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu eða tillögu um nýtt kerfi? Hvað skal gera? Tilfinningar fylgja allri umræðu um nýtingar á auðlindum landsins. Það fer öfugt ofan í marga að einhver hagnist á nýtingu auðlinda og er litið á það sem þjófnað. Það er líka glæpur í hugum margra þegar fyrirtæki verða gjaldþrota, sem hefur verið hlutskipti margra útgerða í gegnum tíðina. Það er vandlifað í íslenskum veruleika. Sjálfur dáist ég af mönnum sem taka áhættu með allt sitt fé með því að kaupa aflaheimildir á markaði samkvæmt leikreglum sem löggjafinn hefur sett. Þeir gerðu það vegna þess að þeir trúðu að þeir gætu byggt upp öflugt Útgerðarfélag Útgerð er áhættusamur rekstur enda ekki á vísan að róa með aflabrögð eða stöðu fiskstofna. Núverandi fiskveiðikerfi er ekki heilagt. Á því hafa verið gerðar minniháttar breytingar í gegnum tíðina og deilt hefur verið um hvort þær séu allar til batnaðar. Ég er opinn fyrir breytingum ef ég sannfærist um að hagsmunir þjóðarinnar sé betur borgið með þeim. Hærri skattur á greinina, sem sumir halda að sé leigugjald, er ekki í þágu hagsmuna þjóðarinnar. Slíkur skattur myndi drepa litlar og meðalstórar útgerðir. Þessi innköllun á aflaheimildum og uppboð á þeim til hæstbjóðanda er ótæk. Í fyrsta lagi er ekki hægt að innkalla þær nema á löngum tíma. Í annan stað, eins og sumir myndu segja, myndi það drepa margar útgerðir, sérstaklega litlu og meðalstóru útgerðirnar. Í þriðja lagi myndi það raska mjög byggðum landsins. Fyrir þá sem aldrei geta lært af reynslunni gætum við tekið upp aftur frjálsar veiðar í sóknarmarkskerfi. Það vilja þeir helst sem hafa selt aflaheimildir sínar og eytt andvirðinu í brask. Svo getum við auðvitað ákveðið að þjóðnýta útgerðirnar og ríki og sveitarfélög fari aftur í útgerð. Þá fer allur arðurinn sannanlega til þjóðarinnar. En þjóðin verður þá að vera tilbúin að greiða tapið, eins og hún gerði áratugum saman þegar ég var ungur maður. Höfundur er alþingismaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Alþingi Sjávarútvegur Samherjaskjölin Brynjar Níelsson Mest lesið Þátttökuverðlaun Þórdísar Ragnar Þór Pétursson Skoðun Er ég ömurlegt foreldri ef ég segi nei við barnið mitt? Stefán Þorri Helgason Skoðun Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun Ákall til ESB-sinna: Hvar eru undanþágurnar? Einar Jóhannes Guðnason Skoðun Vindorkuvæðing í skjóli nætur Kristín Helga Gunnarsdóttir Skoðun Fjármálaráðherra búinn að segja A Ögmundur Jónasson Skoðun Ótryggt aðgengi á Veðurstofureit Friðjón R. Friðjónsson Skoðun Hagfræði-tilgáta ómeðtekin Karl Guðlaugsson Skoðun Stattu vörð um launin þín Davíð Aron Routley Skoðun Byggjum fyrir eldra fólk, ekki ungt Ólafur Margeirsson Skoðun Skoðun Skoðun Yfir hverju er verið að brosa? Árni Kristjánsson skrifar Skoðun Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson skrifar Skoðun Stjórnvöld sem fjárfestatenglar Baldur Thorlacius skrifar Skoðun Ákall til ESB-sinna: Hvar eru undanþágurnar? Einar Jóhannes Guðnason skrifar Skoðun Er ég ömurlegt foreldri ef ég segi nei við barnið mitt? Stefán Þorri Helgason skrifar Skoðun Vindorkuvæðing í skjóli nætur Kristín Helga Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Þátttökuverðlaun Þórdísar Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Fjármálaráðherra búinn að segja A Ögmundur Jónasson skrifar Skoðun Hagfræði-tilgáta ómeðtekin Karl Guðlaugsson skrifar Skoðun Ótryggt aðgengi á Veðurstofureit Friðjón R. Friðjónsson skrifar Skoðun Stattu vörð um launin þín Davíð Aron Routley skrifar Skoðun Byggjum fyrir eldra fólk, ekki ungt Ólafur Margeirsson skrifar Skoðun Hlustum í eitt skipti á foreldra Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Hugleiðingar um ástandið fyrir botni Miðjarðarhafs Örn Sigurðsson skrifar Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller skrifar Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir skrifar Skoðun Mikilvægi félagasamtaka og magnað maraþon Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Allt sem ég þarf að gera Dagbjartur Kristjánsson skrifar Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson skrifar Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Notkun ökklabanda Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir skrifar Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Þjóðarmorð, fálmandi mjálm eða aðgerðir? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Vin í eyðimörkinni – almenningsbókasöfn borgarinnar Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson skrifar Sjá meira
Eignayfirfærsla hluthafa í Samherja á hlut sínum í félaginu til afkomenda hefur valdið miklu uppnámi í íslensku samfélagi. Nú eru það ekki nýmæli að börn erfi foreldra sína, hvorki þegar um hlutabréf er að ræða né aðrar eignir. Velti því fyrir mér hvort uppnámið hefði orðið jafnmikið hefðu hluthafarnir bara gefið upp öndina. Reiðin og heiftin virðist vera vegna þess að Samherji hefur aflaheimildir í íslenskri lögsögu. Iðulega þegar heiftin og reiðin ræður för grauta menn saman ólíkum hlutum, ekki síst stjórnmálamenn á vinstri vængnum. Því er rétt að rifja upp söguna en hún getur stundum hjálpað okkur að fá eitthvert vit í umræðuna. Sagan í grófum dráttum Þegar kvótakerfinu var komið á höfðu verið frjálsar veiðar á Íslandsmiðum í takmarkaðri auðlind. Veiðar voru óhagkvæmar og offjárfesting var í greininni. Opinberir aðilar voru áberandi í útgerð, einkum bæjarútgerðir, sem kostuðu útsvarsgreiðendur háar fjárhæðir. Útgerðir voru meira og minna á hausnum þótt afli væri mikill. Kallaði það á endalausar gengisfellingar og millifærslusjóði með tilheyrandi kjararýrnun fyrir almenning, sem var óhjákvæmilegt því engin önnur atvinnugrein aflaði okkur gjaldeyris. Við vorum svo lánsöm að farið var úr sóknarmarkskerfi í aflamarkskerfi á árinu 1983, sem í daglegu tali nefnist kvótakerfi. Við þau umskipti voru góð ráð dýr og deilt um hverjum ætti að úthluta aflaheimildum og hvernig. Farin var sú leið að miða við veiðireynslu síðustu ára hjá hverri útgerð. Var það gert að ráði færustu stjórnlagafræðinga, sem töldu að þeir sem höfðu sótt sjóinn ættu stjórnarskrárvarin réttindi til veiða, alveg eins og aðrir sem höfðu nýtt auðlindir sem ekki voru háðar beinum eignarrétti annarra. Þess vegna var talið að einhvers konar uppboðsleið til hæstbjóðanda gengi ekki upp auk þess ekki talið rétt af afhenda örfáum ríkum allan rétt til að nýta auðlindina sem hæstbjóðanda. Síðan gerist það á árinu 1990 að heimilað er framsal aflaheimilda til að auka hagkvæmni greinarinnar og óþarfi er að rekja hversu mikil lukka það var fyrir greinina og þjóðina alla. Sjávarútvegur varð sjálfbær atvinnugrein, sem hefur alið af sér mörg stór og öflug nýsköpunarfyrirtæki. Það sem menn sáu ekki fyrir við kvótakerfið og sérstaklega framsalið, hversu verðmætar aflaheimildirnar urðu. Þeir sem höfðu verið skuldugir upp fyrir haus og barist í bökkum áratugum saman áttu skyndilega eitthvað afgangs og jafnvel talsvert af fé. Það fór illa í marga landsmenn, skiljanlega, jafnvel þótt opinberir aðilar hafi fengið úthlutað mest af kvótanum þegar aflamarkskerfinu var komið á. Aflamarkskerfið hefur verið við lýði síðan þótt margs konar breytingar hafi átt sér stað til að koma til móts við félagsleg-og byggðasjónarmið. Samherji Ólíkt mörgum öðrum útgerðum hafði Samherji litlar sem engar veiðiheimildir í upphafi. Eftir 1990 þegar markaður var kominn með veiðiheimildir tóku Samherjamenn mikla áhættu og keyptu veiðiheimildir jafnt og þétt. Ástæðan væntanlega sú að þeir hafi talið sig geta rekið útgerð betur en margir aðrir. Virðist sú verða raunin og óx fyrirtækið hröðum skrefum. Fyrirtækið keypti einnig útgerðir í öðrum löndum sem og veiðiheimildir og einnig víkkað út starfsemi sína. Hefur verið svo í nokkurn tíma að hagnaður samsteypunnar hefur verið meiri af annarri starfsemi en veiðum á Íslandsmiðum. Ástæða er til að gleðjast yfir velgengni félagsins, ekki bara fyrir hönd hluthafanna, heldur einnig fyrir hönd þjóðarinnar. Hagsmunir þjóðarinnar Nú er það ekki svo að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi sé meitlað í stein. Það hefur hins vegar reynst vel og sjávarútvegurinn sjálfbær, öfugt við aðrar fiskveiðiþjóðir. Í því felst mestur hagur þjóðarinnar. Margir halda að hagsmunir þjóðarinnar felist í því að skattleggja útveginn meira með hærri veiðigjöldum að því að þjóðin fái ekki nægan arð af auðlindinni. Nú er það samt svo að arðgreiðslur úr greininni er minni en í öðrum atvinnugreinum. Það myndi að sjálfsögðu drepa mörg útgerðarfyrirtæki og hafa veruleg neikvæð áhrif á byggðirnar, auk þess að veikja samkeppnishæfni greinarinnar. Það væri eins og að pissa í skóinn sinn. Brynjar á Alþingi milli Viðreisnarmannanna Jóns Steinþórs Valdimarssonar og Þorsteins Víglundssonar. Þorsteinn hefur nú látið af þingmennsku.visir/vilhelm Enn fráleitari er sú skoðun að innkalla allar veiðiheimildir og selja síðan hæstbjóðanda. Mjög merkilegt þegar stjórnmálamenn, sem búa til kerfi þar sem veiðiheimildir ganga kaupum og sölu, halda að það sé rétt og eðlilegt að afturkalla þær bótalaust í einum grænum af útgerðum sem hafa skuldsett sig upp á milljarða til að kaupa kvóta, og ætla svo að selja það hæstbjóðanda. Ætla menn að kalla það gjafakvóta áfram? Hvað ætla menn að gera ef svo vildi til að þessi hæstbjóðandi myndi nú hagnast eftir uppboðið svo ég tali nú ekki um að afkomendur hans erfi þann hagnað? Það er eins og menn séu ekki með öllum mjalla. Gamlir stjórnmálamenn og yngri Ég hef ég alltaf haft gaman af gömlum og reynslumiklum stjórnmálamönnum. Legg við hlustir þegar þeir tjá sig og reyni að innbyrða fróðleikinn. Las grein eftir einn slíkan í einum af þessum skoðanamiðlum sem kalla sig fjölmiðla. Þar gagnrýnir hann fyrirkomulag fiskveiðikerfisins og segir að arðinum á þjóðareigninni hafi verið stolið um hábjartan dag í pólitísku skjóli stjórnvalda. Vísar hann til þess að eignarhluti í Samherja færðist eigna barna eigendanna. En þessi aldni og skemmtilegi maður var forystumaður í íslenskri pólitík á níunda áratug síðustu aldar og í ríkisstjórn þegar framsalinu á aflaheimildum var komið á. Skrítið að sami maðurinn tali um þjófnað á auðlindinni um hábjartan dag og varpi ábyrgðinni á aðra. Stjórnmálamenn í dag eru enn meira úti á þekju en þeir eldri. Einn kom með fyrirspurn til forsætisráðherra í vikunni og spurði hvort von væri á frumvarpi um útgerðarfyrirtæki í haust og var tilefnið eignayfirfærsla á hlut í Samherja til afkomenda. Um hvað skyldi þingmaðurinn vera að spyrja? Vill hann breyta erfðalögum eða er þetta bara venjulegt gaspur og lýðsleikjuháttur? Af hverju kemur þetta fólk ekki með frumvarp um breytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu eða tillögu um nýtt kerfi? Hvað skal gera? Tilfinningar fylgja allri umræðu um nýtingar á auðlindum landsins. Það fer öfugt ofan í marga að einhver hagnist á nýtingu auðlinda og er litið á það sem þjófnað. Það er líka glæpur í hugum margra þegar fyrirtæki verða gjaldþrota, sem hefur verið hlutskipti margra útgerða í gegnum tíðina. Það er vandlifað í íslenskum veruleika. Sjálfur dáist ég af mönnum sem taka áhættu með allt sitt fé með því að kaupa aflaheimildir á markaði samkvæmt leikreglum sem löggjafinn hefur sett. Þeir gerðu það vegna þess að þeir trúðu að þeir gætu byggt upp öflugt Útgerðarfélag Útgerð er áhættusamur rekstur enda ekki á vísan að róa með aflabrögð eða stöðu fiskstofna. Núverandi fiskveiðikerfi er ekki heilagt. Á því hafa verið gerðar minniháttar breytingar í gegnum tíðina og deilt hefur verið um hvort þær séu allar til batnaðar. Ég er opinn fyrir breytingum ef ég sannfærist um að hagsmunir þjóðarinnar sé betur borgið með þeim. Hærri skattur á greinina, sem sumir halda að sé leigugjald, er ekki í þágu hagsmuna þjóðarinnar. Slíkur skattur myndi drepa litlar og meðalstórar útgerðir. Þessi innköllun á aflaheimildum og uppboð á þeim til hæstbjóðanda er ótæk. Í fyrsta lagi er ekki hægt að innkalla þær nema á löngum tíma. Í annan stað, eins og sumir myndu segja, myndi það drepa margar útgerðir, sérstaklega litlu og meðalstóru útgerðirnar. Í þriðja lagi myndi það raska mjög byggðum landsins. Fyrir þá sem aldrei geta lært af reynslunni gætum við tekið upp aftur frjálsar veiðar í sóknarmarkskerfi. Það vilja þeir helst sem hafa selt aflaheimildir sínar og eytt andvirðinu í brask. Svo getum við auðvitað ákveðið að þjóðnýta útgerðirnar og ríki og sveitarfélög fari aftur í útgerð. Þá fer allur arðurinn sannanlega til þjóðarinnar. En þjóðin verður þá að vera tilbúin að greiða tapið, eins og hún gerði áratugum saman þegar ég var ungur maður. Höfundur er alþingismaður.
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Skoðun Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson skrifar
Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar
Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar
Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun