Ennþá svangar Hildur Björnsdóttir skrifar 10. mars 2017 07:00 Ég upplifði það fyrst fjórtán ára. Að minnsta kosti áþreifanlega. Ég sat við matarborð og bað um ábót. Beiðninni var góðfúslega hafnað. Lítið var eftir af mat og annar aðili svangur. Sá var 10 ára drengur. Hann hafði forgang – því strákar þurfa meira. Atvikið þótti mér óréttlátt. Ég gat ómögulega skilið samhengið. Hvers vegna þurfti 10 ára drengur meira en 14 ára stelpa? Ég var ennþá svöng. Nýlega sat ég við annað matarborð. Þar sat önnur kona og tveir menn. Við snæddum flatbökur. Samanlagt 24 sneiðar. Þegar við konurnar höfðum saman klárað fjórar, höfðu karlarnir sporðrennt nítján. Þeir gáfu okkur góðfúslegt leyfi til að deila síðustu sneiðinni. Við vorum ennþá svangar. Flatbökufrekjurnar eru mér kærar – 10 ára drengurinn einnig. Alls engir yfirgangsmenn. Eintómir ljúflingar. En atvikin eru dæmigerð. Ekki fyrir þá. Bara almennt. Fjölmargir kimar samfélagsins senda skilaboð. Margvísleg skilaboð. Oft óviljandi og stundum óheppileg. Þau smjúga inn í undirmeðvitundina og hafa víðtæk áhrif. Það gerist víða. Ekki bara á matmálstímum. Líka í íþróttakeppnum. Í starfskjörum. Í viðtalsþáttum. Á launaseðlum. Ómeðvitað og oftsinnis. Áætlað að konur þurfi minna. Konur vilji minna. Konur sætti sig við minna. Þær fá minni skammta. Smærri bikar. Minni bíl. Verri áheyrn. Lægri laun. Það horfir sífellt til betri vegar. Við stöndum framarlega í alþjóðlegum samanburði. Þó er enn langt í land. Margt þarf að breytast. Stækka og hækka. Aukast og batna. Konur þurfa meira. Þær vilja ábót og eru ennþá svangar. Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Björnsdóttir Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun
Ég upplifði það fyrst fjórtán ára. Að minnsta kosti áþreifanlega. Ég sat við matarborð og bað um ábót. Beiðninni var góðfúslega hafnað. Lítið var eftir af mat og annar aðili svangur. Sá var 10 ára drengur. Hann hafði forgang – því strákar þurfa meira. Atvikið þótti mér óréttlátt. Ég gat ómögulega skilið samhengið. Hvers vegna þurfti 10 ára drengur meira en 14 ára stelpa? Ég var ennþá svöng. Nýlega sat ég við annað matarborð. Þar sat önnur kona og tveir menn. Við snæddum flatbökur. Samanlagt 24 sneiðar. Þegar við konurnar höfðum saman klárað fjórar, höfðu karlarnir sporðrennt nítján. Þeir gáfu okkur góðfúslegt leyfi til að deila síðustu sneiðinni. Við vorum ennþá svangar. Flatbökufrekjurnar eru mér kærar – 10 ára drengurinn einnig. Alls engir yfirgangsmenn. Eintómir ljúflingar. En atvikin eru dæmigerð. Ekki fyrir þá. Bara almennt. Fjölmargir kimar samfélagsins senda skilaboð. Margvísleg skilaboð. Oft óviljandi og stundum óheppileg. Þau smjúga inn í undirmeðvitundina og hafa víðtæk áhrif. Það gerist víða. Ekki bara á matmálstímum. Líka í íþróttakeppnum. Í starfskjörum. Í viðtalsþáttum. Á launaseðlum. Ómeðvitað og oftsinnis. Áætlað að konur þurfi minna. Konur vilji minna. Konur sætti sig við minna. Þær fá minni skammta. Smærri bikar. Minni bíl. Verri áheyrn. Lægri laun. Það horfir sífellt til betri vegar. Við stöndum framarlega í alþjóðlegum samanburði. Þó er enn langt í land. Margt þarf að breytast. Stækka og hækka. Aukast og batna. Konur þurfa meira. Þær vilja ábót og eru ennþá svangar. Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu.