Í vikunni eldaði ég spaghetti bolognese. Það er nú almennt ekki í frásögur færandi. En í þetta skipti varð mér brugðið. Þegar hráefnið var komið í pottana sat eftir svo mikið plast að fylla mátti heilan poka. Heilan plastpoka.

Árlega framleiðir mannskepnan um 300 milljónir tonna af plasti. Magn sem samsvarar nánast þyngd alls mannkyns. Frá síðari heimsstyrjöld hefur orðið til slíkt ógrynni af plasti að umvefja mætti alla jörðina plastfilmu. Ef fram fer sem horfir mun plastmagn í heiminum vega 30 milljarða tonna við aldarlok. Það hlýtur að teljast ávísun á hörmungar.

Reglulega berast fregnir af skaðlegum áhrifum plasts á margvísleg lífríki jarðar. Talið er að yfir 100 þúsund dýr drepist árlega af völdum plastmengunar og fjölmörg svæði á sjó og landi líða nú fyrir plast og annan úrgang. Þessi flennistóru opnu svöðusár ættu að vera okkur áminning um þau skaðlegu áhrif sem græðgi okkar og neysla hefur á jörðina. Þau ættu að vera okkur hvati til batnaðar.

Það þarf vitundarvakningu gagnvart skaðlegum áhrifum plasts á lífríki jarðar – þeim skaðlegu áhrifum sem neysluvenjur okkar hafa á lífsgæði komandi kynslóða og annarra dýrategunda.

Jörðina eigum við ekki. Við fengum hana að láni. Því sem fæst að láni skal skilað aftur – í heillegu og heilbrigðu ástandi. Það er alkunn regla og almenn kurteisi. Við verðum að gera breytingar. Áður en skilafresturinn rennur út. Áður en við köfnum undan plastfilmunni. Látum af afskiptaleysinu. Gerum betur.

Þessi grein birtist upphaflega í Fréttablaðinu.