Bakþankar

Börnin frekar en björninn

Tómas Þór Þórðarson skrifar
Íslendingar eru heimsmeistarar í að rífast nánast út af engu og/eða tuða yfir fréttum. Tuð er fyrir löngu orðið þjóðarsport okkar Íslendinga þó það hafi ekki komið almennilega upp á yfirborðið fyrr en á síðustu árum.

Eftir þriggja vikna sameiningu þjóðar á meðan strákarnir okkar voru að gera stórkostlega hluti á EM þar sem við börðumst til dæmis öll saman gegn „illmenninu“ Cristiano Ronaldo var kominn aftur tími til að rífast.

Hamingjan lifði í tvær vikur þar til ísbjörn var skotinn fyrir norðan. Þá gleymdu allir gleðinni og fóru að rífast. Hvernig datt mönnum í hug að skjóta eitt af hættulegustu dýrum jarðar, sársvangt á vappi þar sem börn voru að leik? Þetta var bara í alvöru spurning sem fólk velti upp.

Birnan var örugglega ekkert svöng, nei, nei. Við mannfólkið þurfum að fá okkur eina með öllu eftir 500 metra sprett í Laugardalslaug. Hvítabjörninn var vafalítið til í eitt barn með öllu eftir 600 km sund frá Grænlandi! Allir sem stóðu að aðgerðinni hugsuðu fyrst og fremst um öryggi fólksins fyrir þessu stórhættulega og sársvanga dýri en sumum tókst að tuða yfir því líka.

Börnum finnast bangsar krúttlegir og þau vita ekki betur. Hvað ef félagi hvítabjarnarins á listanum yfir hættulegustu dýr heims, kóbraslangan, myndi skríða úr einum bátnum við Reykjavíkurhöfn? Þá væru allir sammála um að lóga dýrinu því slöngur eru ekki jafn krúttlegar og bangsar.

Það er nú þegar einn Íslendingur búinn að týna lífinu af völdum ísbjarnar. Það var á Grænlandi í fyrra. Sem betur fer var um að ræða hest en ekki manneskju. Leikum ekki við bangsann og höldum dauðsföllum mannfólks áfram á núllinu. Elskum börnin. Skjótum björninn.






×