Siðrof í Reykjavík Guðmundur Kristján Jónsson skrifar 14. ágúst 2015 07:00 Á síðustu áratugum hefur myndast ákveðið siðrof á meðal fjölmargra kynslóða Íslendinga. Svo virðist sem stór hluti ökumanna í Reykjavík hafi ekki stigið niður fæti (nema á eldsneytisgjöf) á leið sinni á milli staða alla sína fullorðinsævi. Í huga þessa fólks er bíllinn æðsti samgöngumátinn og eðli málsins samkvæmt má ekkert hefta för hans. Af þessu hlýst að þegar þessir ökumenn þurfa að nema staðar til skamms tíma þá hika þeir ekki við að leggja þvert yfir göngu- og hjólastíga í stað þess að finna bílastæði eða stoppa úti á götu þar sem bíllinn á heima. Siðrofið felst í því að þessum ökumönnum finnst þetta svo sjálfsagt að þeir leiða ekki einu sinni hugann að því hvað þeir eru að gera og hverjar afleiðingarnar gætu orðið. Oftar en ekki er þetta skælbrosandi fólk sem hvílir öruggt í ákvörðun sinni og virðist ákaflega ánægt með að hafa náð að koma bílnum sínum þannig fyrir á gangstéttinni að aðrir ökumenn þurfi ekki svo mikið sem stíga á bremsuna á leið sinni fram hjá. Stór hluti vandans er auðvitað helsta þjóðaríþrótt Íslendinga, hin sjúklega meðvirkni sem heldur hér öllu kirfilega föstu í viðjum meðalmennskunnar. Í stað þess að bregðast harkalega við og taka eitt óþægilegt samtal þegar ökumenn í fullkomnum órétti stefna lífi og limum fólks í hættu um leið og þeir eyðileggja hellulagnir og snjóbræðslur í almannaeigu með öllum sínum öxulþunga þá bölvum við bara í hljóði, lítum til beggja hliða og höldum út á götuna með krosslagða fingur. Ekkert má spilla gleði og hraða ökumannanna. Að því sögðu er auðvitað ekki rétt að skella skömminni á gangandi og hjólandi vegfarendur því að hún er alfarið ökumannanna og þeir einir geta stöðvað þessa lögleysu. Við hin getum hins vegar hjálpað þeim og í þeim efnum duga engar Páleyjaraðferðir. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Guðmundur Kristján Jónsson Mest lesið Málþófið er séríslenskt Bryndís Haraldsdóttir Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir Skoðun Af hverju er verðbólga ennþá svona há? Ólafur Margeirsson Skoðun Arðgreiðslur í sjávarútvegi: Staðreyndir gegn fullyrðingum Elliði Vignisson Skoðun Þingmenn auðvaldsins Karl Héðinn Kristjánsson Skoðun Listin að verða fullkomlega ósammála sjálfri sér á mettíma Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sósíalistaflokkurinn heimilislaus - hvað næst? Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun Rán um hábjartan dag Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun Sól, sumar og símafriður: 10 ráð varðandi skjánotkun í sumarfríinu Anna Laufey Stefánsdóttir,Kristín Ólöf Grétarsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun
Á síðustu áratugum hefur myndast ákveðið siðrof á meðal fjölmargra kynslóða Íslendinga. Svo virðist sem stór hluti ökumanna í Reykjavík hafi ekki stigið niður fæti (nema á eldsneytisgjöf) á leið sinni á milli staða alla sína fullorðinsævi. Í huga þessa fólks er bíllinn æðsti samgöngumátinn og eðli málsins samkvæmt má ekkert hefta för hans. Af þessu hlýst að þegar þessir ökumenn þurfa að nema staðar til skamms tíma þá hika þeir ekki við að leggja þvert yfir göngu- og hjólastíga í stað þess að finna bílastæði eða stoppa úti á götu þar sem bíllinn á heima. Siðrofið felst í því að þessum ökumönnum finnst þetta svo sjálfsagt að þeir leiða ekki einu sinni hugann að því hvað þeir eru að gera og hverjar afleiðingarnar gætu orðið. Oftar en ekki er þetta skælbrosandi fólk sem hvílir öruggt í ákvörðun sinni og virðist ákaflega ánægt með að hafa náð að koma bílnum sínum þannig fyrir á gangstéttinni að aðrir ökumenn þurfi ekki svo mikið sem stíga á bremsuna á leið sinni fram hjá. Stór hluti vandans er auðvitað helsta þjóðaríþrótt Íslendinga, hin sjúklega meðvirkni sem heldur hér öllu kirfilega föstu í viðjum meðalmennskunnar. Í stað þess að bregðast harkalega við og taka eitt óþægilegt samtal þegar ökumenn í fullkomnum órétti stefna lífi og limum fólks í hættu um leið og þeir eyðileggja hellulagnir og snjóbræðslur í almannaeigu með öllum sínum öxulþunga þá bölvum við bara í hljóði, lítum til beggja hliða og höldum út á götuna með krosslagða fingur. Ekkert má spilla gleði og hraða ökumannanna. Að því sögðu er auðvitað ekki rétt að skella skömminni á gangandi og hjólandi vegfarendur því að hún er alfarið ökumannanna og þeir einir geta stöðvað þessa lögleysu. Við hin getum hins vegar hjálpað þeim og í þeim efnum duga engar Páleyjaraðferðir.
Sól, sumar og símafriður: 10 ráð varðandi skjánotkun í sumarfríinu Anna Laufey Stefánsdóttir,Kristín Ólöf Grétarsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun
Sól, sumar og símafriður: 10 ráð varðandi skjánotkun í sumarfríinu Anna Laufey Stefánsdóttir,Kristín Ólöf Grétarsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun