Grýla heitir grettin mær,

Í gömlum helli býr,

hún unir sér í sveitinni

við sínar ær og kýr.

Hún þekkir ekki glaum og glys

né götulífsins spé

og næstum eins og nunna er,

þótt níuhundruð ára sé.

Ó Grýla, ó Grýla, ó Grýla

í gamla hellinum.

Hún sinnir engu öðru

nema elda nótt og dag,

og hirðir þar um hyski sitt

með hreinum myndarbrag.

Af alls kyns mat og öðru slíku

eldar hún þar fjöll.

Ó Grýla, ó Grýla, Ó Grýla

í gamla hellinum.

Já matseldin hjá Grýlu greyi

er geysimikið streð.

Hún hrærir deig, og stórri sleggju

slær hún buffið með.

Með járnkarli hún bryður bein

og brýtur þau í mél

og hrærir skyr í stórri og sterkri

steypuhrærivél.

Ó Grýla, ó Grýla, ó Grýla

í gamla hellinum.

Hún Grýla er mikill mathákur

og myndi undra þig.

Með matarskóflu mokar alltaf

matnum upp í sig.

Og ef hún greiðir á sér hárið,

er það mesta basl,

því það er reitt og rifið

eins og ryðgað víradrasl.

Ó Grýla, ó Grýla, ó Grýla

í gamla hellinum.

Og hjá þeim Grýlu og Leppalúða

ei linnir kífinu,

þótt hann Grýlu elski alveg

út úr lífinu.

Hann eltir hana eins og flón,

þótt ekki sé hún fríð.

Í sæluvímu sama lagið

syngur alla tíð:

Ó Grýla, ó Grýla, ó Grýla,

ég elska bara þig.

Fleiri jólalög hér