Fram líða stundir Halla Þórlaug Óskarsdóttir skrifar 12. mars 2014 07:00 Það er óþægilega mikið að gera hjá mér um þessar mundir. Þetta er auðvitað sjálfskaparvíti, ég tek að mér allt sem mér dettur í hug, bý mér til verkefni þess á milli, fresta svo öllu fram á síðustu stundu og skil svo ekkert í stressinu. Ég reyni að temja mér að segja nei við nýjum verkefnum og einbeita mér að þeim sem ég glími við nú þegar. En svo hringir amma. „Ætlarðu ekki að mæta?“ Maður segir ekki nei við ömmu sína. „Jú, auðvitað mæti ég. Passar svona líka stórvel,“ laug ég. Þetta passaði alls ekki vel, því ég átti að vera í skólanum. En maður segir ekki nei við ömmu sína. Svo ég skrópaði í skólanum til að spila félagsvist við eldri borgara. Égvar orðin virkilega stressuð fyrir þessari atrennu þegar ég mætti. Það var sprengidagur, dauf saltkjötsangan í loftinu og eldri borgararnir voru í ham, orkumiklir eftir hádegismatinn. „Nei, hér eru mættar dúkkulísur,“ sagði ókunnugur maður og blikkaði mig. Ég beit í tunguna á mér, brosti og sagði „já, já,“ rosalega hátt. Áður en leikar hófust fékk ég leiðbeiningar um hvernig best væri að skrá niður stigin á sem einfaldastan hátt. „Þegar fólk er komið yfir hundraðið fer það að ruglast í þessu,“ útskýrði maður sem sjálfur var ekki deginum eldri en 85. Fljótlegagleymdi ég verkefnunum sem biðu mín heima, enda orðin mjög áköf í spilunum. Þessir eldri borgarar voru stórskemmtilegir. Ég lærði alls konar orðatiltæki sem ég hef ekki hugmynd um hvað þýða, fékk að sjá ævafornt húðflúr og heyra söguna á bak við það sem reyndist vera nokkuð dæmigerð djammsaga, hlustaði á fjörgamlar konur spekúlera hvort þessi eða hinn pólitíkusinn væri drykkjumaður og í hléinu drakk ég kaffi með ömmu, ömmusystur og afabróður. Það gerist ekki mikið betra. Eftir hlé kom upp ágreiningur um hver ætti að sitja hjá eina umferð og allt virtist ætla um koll að keyra, en þá heyrðist róandi rödd í kallkerfinu: „Verið þið róleg, elskurnar mínar, það eina sem við eigum enn þá nóg af, það er tími.“ Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halla Þórlaug Óskarsdóttir Mest lesið Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun Skýr stefna um málfrelsi Róbert H. Haraldsson Skoðun Munar þig um 5-7 milljónir árlega? Jón Pétur Zimzen Skoðun Kosningar í september Guðveig Lind Eyglóardóttir Skoðun Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun Heilsufarsmat á vinnustöðum: Góð fjárfesting í heilbrigði og vellíðan starfsfólks Gígja Valgerður Harðardóttir Skoðun Keldnaland – fjölmenn hverfi í mótun Þorsteinn R. Hermannsson Skoðun Framtíð nemenda í Kópavogi í fyrsta sæti Halla Björg Evans Skoðun Olíuleit á Drekasvæði - tilvistarleit Halldór Reynisson Skoðun
Það er óþægilega mikið að gera hjá mér um þessar mundir. Þetta er auðvitað sjálfskaparvíti, ég tek að mér allt sem mér dettur í hug, bý mér til verkefni þess á milli, fresta svo öllu fram á síðustu stundu og skil svo ekkert í stressinu. Ég reyni að temja mér að segja nei við nýjum verkefnum og einbeita mér að þeim sem ég glími við nú þegar. En svo hringir amma. „Ætlarðu ekki að mæta?“ Maður segir ekki nei við ömmu sína. „Jú, auðvitað mæti ég. Passar svona líka stórvel,“ laug ég. Þetta passaði alls ekki vel, því ég átti að vera í skólanum. En maður segir ekki nei við ömmu sína. Svo ég skrópaði í skólanum til að spila félagsvist við eldri borgara. Égvar orðin virkilega stressuð fyrir þessari atrennu þegar ég mætti. Það var sprengidagur, dauf saltkjötsangan í loftinu og eldri borgararnir voru í ham, orkumiklir eftir hádegismatinn. „Nei, hér eru mættar dúkkulísur,“ sagði ókunnugur maður og blikkaði mig. Ég beit í tunguna á mér, brosti og sagði „já, já,“ rosalega hátt. Áður en leikar hófust fékk ég leiðbeiningar um hvernig best væri að skrá niður stigin á sem einfaldastan hátt. „Þegar fólk er komið yfir hundraðið fer það að ruglast í þessu,“ útskýrði maður sem sjálfur var ekki deginum eldri en 85. Fljótlegagleymdi ég verkefnunum sem biðu mín heima, enda orðin mjög áköf í spilunum. Þessir eldri borgarar voru stórskemmtilegir. Ég lærði alls konar orðatiltæki sem ég hef ekki hugmynd um hvað þýða, fékk að sjá ævafornt húðflúr og heyra söguna á bak við það sem reyndist vera nokkuð dæmigerð djammsaga, hlustaði á fjörgamlar konur spekúlera hvort þessi eða hinn pólitíkusinn væri drykkjumaður og í hléinu drakk ég kaffi með ömmu, ömmusystur og afabróður. Það gerist ekki mikið betra. Eftir hlé kom upp ágreiningur um hver ætti að sitja hjá eina umferð og allt virtist ætla um koll að keyra, en þá heyrðist róandi rödd í kallkerfinu: „Verið þið róleg, elskurnar mínar, það eina sem við eigum enn þá nóg af, það er tími.“
Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun
Heilsufarsmat á vinnustöðum: Góð fjárfesting í heilbrigði og vellíðan starfsfólks Gígja Valgerður Harðardóttir Skoðun
Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun
Heilsufarsmat á vinnustöðum: Góð fjárfesting í heilbrigði og vellíðan starfsfólks Gígja Valgerður Harðardóttir Skoðun