Verkfall og verðmætamat Guðmundur Andri Thorsson skrifar 24. mars 2014 06:00 Vart eru þarfari stéttir hér í þjóðfélaginu en kennarar og með sterkari inngróna ábyrgðarkennd gagnvart starfi sínu og þeim verðmætum sem þeim er trúað fyrir. Það þekkja allir sem átt hafa börn í skóla – eða verið börn í skóla – sem sagt: allir. Sjálfur get ég vitnað um það hversu mikilvægir kennararnir mínir í menntaskóla voru í MT/MS þegar maður var nú eiginlega óttalegt himpigimpi. Þá skipti máli að hafa kennara eins og Sigurð Ragnarsson, Aðalstein Davíðsson, Pál Bjarnason og Sverri Hólmarsson og ýmsa fleiri afbragðs kennara sem leiddu hjá sér stælana og náðu að næra með okkur mörgum þá hugmynd að þekkingin væri eftirsóknarverð og skólinn væri nokkuð góður staður til að stunda þekkingarleit. Maður stendur í þakkarskuld við slíka kennara alla ævi og það er dapurleg tilhugsun og beinlínis fráleit, að svo mikilvægt fólk í samfélagsvefnum skuli þurfa að standa í jafn róttækum aðgerðum og verkfalli, til þess svo mikið sem ná eyrum viðsemjenda sinna, sem stunda það jafnan að tala ekki við neinn fyrr en allt er komið í óefni.Brottfall Ekki er að sjá að yfirvöld menntamála átti sig fyllilega á alvöru málsins. Illugi Gunnarsson menntamálaráðherra virðist ekki hafa fyrst og fremst áhuga á því að leysa þetta mál heldur hyggst hann nota það til að ná fram tilteknum kerfisbreytingum á íslensku menntakerfi sem honum eru hugleiknar. Hann virðist standa í þeirri meiningu að allir framhaldsskólar séu eins og MR og bjóði bara upp á fjögurra ára nám – kannski að einfaldast væri bara að breyta MR, en svona almennar hugmyndir viku fyrir verkfall eru vitanlega fyrst og fremst til þess ætlaðar að drepa launakröfum á dreif. Óskandi væri að yfirvöld hefðu sama metnað við að búa kennurum góð kjör og þau sýna jafnan þegar reistar eru skólabyggingar, þar sem allir virðast jafnan þrútnir af metnaði. Margoft hefur komið fram að brottfall nemenda framhaldsskóla er hér meira en forsvaranlegt er. Skýringar á því eru sjálfsagt margvíslegar – menningarlegar og sögulegar og einkalegar hjá hverjum og einum – en ætli ein þeirra hljóti ekki að vera hreinlega sú að það beinlínis borgi sig fyrir suma að hætta í skóla og fara að vinna. Það borgi sig að vera fremur ófaglærður verkamaður á einhverju sviði en að verja tilteknum árafjölda í að mennta sig og sérhæfa til ákveðinna starfa: að í samfélag okkar vanti hreinlega hvata til þess að mennta sig. Og samt er það ævinlega viðkvæðið þegar talið berst að vandamálum íslensks samfélags, að hér skorti menntað vinnuafl á ótal sviðum, og því sé verðmætasköpun hér minni en ella og framleiðni íslensks samfélags ekki nægileg. Til skamms tíma hefur það reyndar verið svo að menn hafa getað hætt í skóla og skapað sér gott líf út af því svigrúmi einstaklinganna sem hér hefur löngum verið ærið, en smám saman hafa minnkað möguleikar þeirra próflausu; sífellt fleiri svið útheimta háskólagráðu.Hvað viltu Ísland? Allt er þetta samtengt. Lág laun kennara eru til vitnis um verðmætamat samfélagsins. Þau sýna – hvað sem orðagjálfri líður – að menntun nýtur ekki þeirrar virðingar sem er sjálf forsenda framfaranna. Nú eru háskólakennarar einnig teknir að ókyrrast og skyldi engan undra: ekki síst hefur stundakennsla á háskólastigi hér verið nokkurs konar góðgerðastarfsemi eða þegnskylduvinna. Daglega er tekist á um Ísland og hvernig við ætlum eiginlega að hafa þetta hjá okkur. Fullvirkjað land? Jafnvel krani á fossum eins og Dettifossi og Gullfossi? Og kostar þúsund krónur takk inn á sýningu tvisvar í viku? Risasvört rör um allt land eins og við Hellisheiðarvirkjun – og landið eins og eitthvert Mordor? Háspennulínur yfir hálendið þvert? Hraðbraut yfir Sprengisand? Hvergi þögn? Hvergi seytlandi lækur? Allt í vatn í eigu Samherja? Og verksmiðjur í hverjum firði? Atvinnusköpun: nei nei, vertu ekkert að mennta þig því þú getur valið úr þrettán kísilgúrverksmiðjum og átta álverksmiðjum þar sem þú getur unnið. Viltu þetta, Ísland? Eða hitt: fjölbreytt og hugvitssamlegt atvinnulíf þar sem einstaklingarnir fá notið sín og framtakssemi sinnar við að framleiða hver handa öðrum alls konar skemmtilegan varning: föt og skó og skúlptúra, tölvuleiki, öpp, ljóð og skáldsögur; ljóstillífunarlakkrís, yngingarkrem úr hitakærum örverum, ferðir um undraheima Íslands, tónlistarhátíðir í afskekktum dölum með tilheyrandi selshreifaáti… og þannig áfram og áfram þar sem hugmynd kveikir hugmyndir. Forsenda þessa alls er ákveðið hugarfar, ákveðin sýn á sjálfan sig og samfélagið sitt, ákveðið verðmætamat. Við eigum að vísu sögur um dásamleg séní sem voru droppát, allt frá Halldóri Laxness til Bjarkar, en til að slíkt fólk njóti sín þarf að vera viss jarðvegur, visst hugarfar, visst menntunarstig, visst verðmætamat þar sem störf kennara eru metin að verðleikum.Lesendur Vísis geta sent inn greinar á greinar@visir.is. Greinunum þarf að fylgja mynd af höfundi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Guðmundur Andri Thorsson Mest lesið Halldór 4.10.2025 Halldór Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun Skoðun Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir skrifar Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði Auður Kjartansdóttir skrifar Skoðun Staða bænda styrkt Hanna Katrín Friðriksson skrifar Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson skrifar Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir skrifar Skoðun Vísindarannsóknir og þróun – til umhugsunar í tiltekt Þorgerður J. Einarsdóttir skrifar Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason skrifar Skoðun Foreldrar þurfa bara að vera duglegri Björg Magnúsdóttir skrifar Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar Skoðun Dýrkeypt eftirlitsleysi Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Svindl eða sjálfsvernd? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir skrifar Skoðun Mannauðurinn á vinnustaðnum þarf góða innivist til að dafna Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Árborg - spennandi kostur fyrir öll Guðný Björk Pálmadóttir skrifar Skoðun Tökum á glæpahópum af meiri þunga Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Minntist ekkert á Evrópusambandið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugsum stórt í skipulags- og samgöngumálum Hilmar Ingimundarson skrifar Skoðun Eitt eilífðar smáblóm Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Betri mönnun er lykillinn Skúli Helgason,Sabine Leskopf skrifar Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Hversu oft á að fresta framtíðinni? Erna Magnúsdóttir,Stefán Þórarinn Sigurðsson skrifar Skoðun Getur Ísland staðið fremst í heilsutækni? Arna Harðardóttir skrifar Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir skrifar Sjá meira
Vart eru þarfari stéttir hér í þjóðfélaginu en kennarar og með sterkari inngróna ábyrgðarkennd gagnvart starfi sínu og þeim verðmætum sem þeim er trúað fyrir. Það þekkja allir sem átt hafa börn í skóla – eða verið börn í skóla – sem sagt: allir. Sjálfur get ég vitnað um það hversu mikilvægir kennararnir mínir í menntaskóla voru í MT/MS þegar maður var nú eiginlega óttalegt himpigimpi. Þá skipti máli að hafa kennara eins og Sigurð Ragnarsson, Aðalstein Davíðsson, Pál Bjarnason og Sverri Hólmarsson og ýmsa fleiri afbragðs kennara sem leiddu hjá sér stælana og náðu að næra með okkur mörgum þá hugmynd að þekkingin væri eftirsóknarverð og skólinn væri nokkuð góður staður til að stunda þekkingarleit. Maður stendur í þakkarskuld við slíka kennara alla ævi og það er dapurleg tilhugsun og beinlínis fráleit, að svo mikilvægt fólk í samfélagsvefnum skuli þurfa að standa í jafn róttækum aðgerðum og verkfalli, til þess svo mikið sem ná eyrum viðsemjenda sinna, sem stunda það jafnan að tala ekki við neinn fyrr en allt er komið í óefni.Brottfall Ekki er að sjá að yfirvöld menntamála átti sig fyllilega á alvöru málsins. Illugi Gunnarsson menntamálaráðherra virðist ekki hafa fyrst og fremst áhuga á því að leysa þetta mál heldur hyggst hann nota það til að ná fram tilteknum kerfisbreytingum á íslensku menntakerfi sem honum eru hugleiknar. Hann virðist standa í þeirri meiningu að allir framhaldsskólar séu eins og MR og bjóði bara upp á fjögurra ára nám – kannski að einfaldast væri bara að breyta MR, en svona almennar hugmyndir viku fyrir verkfall eru vitanlega fyrst og fremst til þess ætlaðar að drepa launakröfum á dreif. Óskandi væri að yfirvöld hefðu sama metnað við að búa kennurum góð kjör og þau sýna jafnan þegar reistar eru skólabyggingar, þar sem allir virðast jafnan þrútnir af metnaði. Margoft hefur komið fram að brottfall nemenda framhaldsskóla er hér meira en forsvaranlegt er. Skýringar á því eru sjálfsagt margvíslegar – menningarlegar og sögulegar og einkalegar hjá hverjum og einum – en ætli ein þeirra hljóti ekki að vera hreinlega sú að það beinlínis borgi sig fyrir suma að hætta í skóla og fara að vinna. Það borgi sig að vera fremur ófaglærður verkamaður á einhverju sviði en að verja tilteknum árafjölda í að mennta sig og sérhæfa til ákveðinna starfa: að í samfélag okkar vanti hreinlega hvata til þess að mennta sig. Og samt er það ævinlega viðkvæðið þegar talið berst að vandamálum íslensks samfélags, að hér skorti menntað vinnuafl á ótal sviðum, og því sé verðmætasköpun hér minni en ella og framleiðni íslensks samfélags ekki nægileg. Til skamms tíma hefur það reyndar verið svo að menn hafa getað hætt í skóla og skapað sér gott líf út af því svigrúmi einstaklinganna sem hér hefur löngum verið ærið, en smám saman hafa minnkað möguleikar þeirra próflausu; sífellt fleiri svið útheimta háskólagráðu.Hvað viltu Ísland? Allt er þetta samtengt. Lág laun kennara eru til vitnis um verðmætamat samfélagsins. Þau sýna – hvað sem orðagjálfri líður – að menntun nýtur ekki þeirrar virðingar sem er sjálf forsenda framfaranna. Nú eru háskólakennarar einnig teknir að ókyrrast og skyldi engan undra: ekki síst hefur stundakennsla á háskólastigi hér verið nokkurs konar góðgerðastarfsemi eða þegnskylduvinna. Daglega er tekist á um Ísland og hvernig við ætlum eiginlega að hafa þetta hjá okkur. Fullvirkjað land? Jafnvel krani á fossum eins og Dettifossi og Gullfossi? Og kostar þúsund krónur takk inn á sýningu tvisvar í viku? Risasvört rör um allt land eins og við Hellisheiðarvirkjun – og landið eins og eitthvert Mordor? Háspennulínur yfir hálendið þvert? Hraðbraut yfir Sprengisand? Hvergi þögn? Hvergi seytlandi lækur? Allt í vatn í eigu Samherja? Og verksmiðjur í hverjum firði? Atvinnusköpun: nei nei, vertu ekkert að mennta þig því þú getur valið úr þrettán kísilgúrverksmiðjum og átta álverksmiðjum þar sem þú getur unnið. Viltu þetta, Ísland? Eða hitt: fjölbreytt og hugvitssamlegt atvinnulíf þar sem einstaklingarnir fá notið sín og framtakssemi sinnar við að framleiða hver handa öðrum alls konar skemmtilegan varning: föt og skó og skúlptúra, tölvuleiki, öpp, ljóð og skáldsögur; ljóstillífunarlakkrís, yngingarkrem úr hitakærum örverum, ferðir um undraheima Íslands, tónlistarhátíðir í afskekktum dölum með tilheyrandi selshreifaáti… og þannig áfram og áfram þar sem hugmynd kveikir hugmyndir. Forsenda þessa alls er ákveðið hugarfar, ákveðin sýn á sjálfan sig og samfélagið sitt, ákveðið verðmætamat. Við eigum að vísu sögur um dásamleg séní sem voru droppát, allt frá Halldóri Laxness til Bjarkar, en til að slíkt fólk njóti sín þarf að vera viss jarðvegur, visst hugarfar, visst menntunarstig, visst verðmætamat þar sem störf kennara eru metin að verðleikum.Lesendur Vísis geta sent inn greinar á greinar@visir.is. Greinunum þarf að fylgja mynd af höfundi.
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun
Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar
Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar
Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar
Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar
Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun