Greinin sem má ekki skrifa Birgir Örn Guðjónsson skrifar 27. nóvember 2014 13:29 Sú kirkja sem er í hvað hraðasta vextinum hér á landi í dag er sennilega pólitíska rétttrúnaðarkirkjan. Ég held svei mér þá að það sé jafnvel kominn tími til að tilnefna hana bara sem þjóðkirkju. Þetta er svo afspyrnu flókið samfélag eitthvað. Samfélag þar sem allir eiga rétt á að vera eins og þeir eru og hafa rétt á sínum skoðunum. Sko, svo framarlega sem þeir séu réttu aðilarnir með réttu skoðanirnar. Tökum trúarskoðanir sem dæmi. Í dag virðist allt vera leyfilegt, nema að vera kristinn. Kristnir eru víst upp til hópa þröngsýnir öfga hægri afturhaldssinnar. Ekki múslimar, ásatrúarfólk eða þeir sem trúa ekki yfir höfuð. Nei, þeir eru allir frábærir, friðelskandi og víðsýnir framfarasinnar. Og þá væntanlega vinstrimenn? Kommon, erum við ekki bara flest öll ljómandi fín? Mér finnst það. Við viljum bara svo oft finna þær ræddir sem við kjósum að hlusta á til þess að syngja í kórnum sem við viljum ekki heyra í. „Æji, mér er alveg sama hvað þessi var að segja, hann er svo næs eitthvað. Hlustum frekar á þennan hrokafulla besservisser sem er þarna. Sko, þetta eru allt asnar. Ég vissi það.“ Annað málefni sem er heitara en húddið á svörtum bíl í Svíþjóð að sumri eru málefni innflytjenda og hælisleitenda. Nei, ég er ekki að fara að tala um lekamálið. Það er gjörsamlega dauða synd að ræða um þessi mál nema á ákveðinn hátt. Innflytjendur og hælisleitendur koma úr misjafnri menningu og hafa misjafnan bakgrunn en eru auðvitað að megninu til dásamlegt fólk, alveg eins og allir aðrir. Það kemur því ekkert við þó svo að einhverjir vilji velta upp öllum hliðum þessara mála. Stundum snýst það um fordóma og það er slæmt. Það er samt alger óþarfi og ósanngjarnt að skjóta hvern þann niður sem vogar sér að velta því upp hvort vandamál geti fylgt auknum fjölda innflytjenda eða því hvort við eigum eða getum tekið við öllum hælisleitendum sem hingað koma. Ég hef heldur enga ástæðu til þess að ætla að starfsfólk útlendingastofnunar eða aðrir sem vinna við þessu mál séu eitthvað illa innrætt. Ekki frekar en hælisleitendurnir sjálfir. Í pólitísku réttrúnaðarkirkjunni er það líka litið hornauga að tala með stolti um land og þjóð. Eru menn þá gjarnan fljótt kenndir við þjóðernishyggju og fordóma. Það er oftast frekar ósanngjarnt tal og ég held að það sé bara oft notað til þess að ná sér niður á pólitískum andstæðingum. Ég held til dæmis að það hafi ekkert afbrygðilegt legið að baki því að Sigmundir Davíð hafi sett upp íslenska fánann á skrifstofunni sinni. Ef forsætisráðherrann má ekki vera stoltur af landi og þjóð þá ekki hver? Ég er stoltur af fjölskyldunni minni. Ég veit samt vel að hún er ekkert yfir aðrar fjölskyldur hafin. Við erum lítil þjóð á afskektu skeri og höfum gengið saman í gegnum marga mýrina. Ég vona svo sannarlega að við komumst í gegnum þá sem við erum að staulast yfir núna en ég held að það sé betra og í raun nauðsynlegt að við peppum hvort annað meira upp í staðinn fyrir að vera alltaf að hrinda hvort öðru í svaðið. Að lokum er hér smá saga úr vinnunni. Ég fór eitt sinn í útkall þar sem nágrannar höfðu hringt út af látum í einni blokkaríbúð. Þegar við komum á staðinn tók á móti okkur maður af erlendum uppruna. Hann var nokkuð æstur en samt mjög kurteis við okkur. Hann bauð okkur inn og við könnuðum ástandið. Inni í svefnherbergi fann ég konuna hans, sem er íslensk, sitjandi grátandi á gólfinu. Þegar ég kom inn stóð hún strax upp og sagði að það væri allt í lagi hjá þeim. Ég trúði því nú ekki alveg og ræddi lengur við hana. Í ljós kom að hún hafði ætlað út að skemmta sér en maðurinn hennar hafði ekki leyft henni það. Við ræddum svo saman í nokkra stund og það kom í ljós að þetta var ekkert nýtt. Eftir að hafa rætt við hana fór ég og ræddi við eiginmanninn. Hann sagði mér sömu sögu. Þegar ég sagði honum að hann gæti ekki haldið henni inni þá horfði hann á mig og sagði hissa, „jú auðvitað, ég er maðurinn hennar.“ Það sló mig hversu hissa hann var á því að hann mætti þetta ekki. Honum fannst þetta fullkomlega eðlilegt. Við ræddum saman í nokkra stund og ég reyndi að útskýra hvernig þetta virkaði samkvæmt íslenskum lögum í íslensku samfélagi. Hann sagðist skilja það en ég veit ekki hversu djúpt það náði. Vinkona konunnar kom svo á staðinn og eftir að við höfðum gengið úr skugga um að okkur væri óhætt að fara yfirgáfum við vettvanginn. Eftir svona mál þá er kannski ekkert óeðlilegt að maður velti því fyrir sér hvort menning þeirra sem hingað koma sé alltaf þeirra einkamál. Þetta sýnir kannski að þessi mál geta oft verið flókin og erfið en við megum ekki festa okkur á einhverjum stað þar sem ekki er leyfilegt að ræða þau frá fleiri hliðum en einni. Umfram allt verðum við að passa okkur á því að ræða við hvort annað og um hvort annað í kærleika og að virðingu. Sama hverrar þjóðar við erum, hverrar trúar við erum eða hvar við stöndum í pólitík. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Á að sameina ÍSÍ og UMFÍ? Ómar Stefánsson Skoðun Sósíalistar á vaktinni í átta ár Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Skoðun Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir skrifar Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir skrifar Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson skrifar Skoðun Á að sameina ÍSÍ og UMFÍ? Ómar Stefánsson skrifar Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir skrifar Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir skrifar Skoðun Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Sósíalistar á vaktinni í átta ár Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason skrifar Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson skrifar Skoðun Embætti þitt geta allir séð Ragnheiður Davíðsdóttir skrifar Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Hver á dómur að vera hjá ungmenni fyrir að fremja alvarlegt afbrot, jafnvel morð? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Sigursaga Evrópu í 21 ár Pawel Bartoszek skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin, Dagbjört og ESB Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar Skoðun Myndir þú ráða fatlað fólk í vinnu? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman skrifar Sjá meira
Sú kirkja sem er í hvað hraðasta vextinum hér á landi í dag er sennilega pólitíska rétttrúnaðarkirkjan. Ég held svei mér þá að það sé jafnvel kominn tími til að tilnefna hana bara sem þjóðkirkju. Þetta er svo afspyrnu flókið samfélag eitthvað. Samfélag þar sem allir eiga rétt á að vera eins og þeir eru og hafa rétt á sínum skoðunum. Sko, svo framarlega sem þeir séu réttu aðilarnir með réttu skoðanirnar. Tökum trúarskoðanir sem dæmi. Í dag virðist allt vera leyfilegt, nema að vera kristinn. Kristnir eru víst upp til hópa þröngsýnir öfga hægri afturhaldssinnar. Ekki múslimar, ásatrúarfólk eða þeir sem trúa ekki yfir höfuð. Nei, þeir eru allir frábærir, friðelskandi og víðsýnir framfarasinnar. Og þá væntanlega vinstrimenn? Kommon, erum við ekki bara flest öll ljómandi fín? Mér finnst það. Við viljum bara svo oft finna þær ræddir sem við kjósum að hlusta á til þess að syngja í kórnum sem við viljum ekki heyra í. „Æji, mér er alveg sama hvað þessi var að segja, hann er svo næs eitthvað. Hlustum frekar á þennan hrokafulla besservisser sem er þarna. Sko, þetta eru allt asnar. Ég vissi það.“ Annað málefni sem er heitara en húddið á svörtum bíl í Svíþjóð að sumri eru málefni innflytjenda og hælisleitenda. Nei, ég er ekki að fara að tala um lekamálið. Það er gjörsamlega dauða synd að ræða um þessi mál nema á ákveðinn hátt. Innflytjendur og hælisleitendur koma úr misjafnri menningu og hafa misjafnan bakgrunn en eru auðvitað að megninu til dásamlegt fólk, alveg eins og allir aðrir. Það kemur því ekkert við þó svo að einhverjir vilji velta upp öllum hliðum þessara mála. Stundum snýst það um fordóma og það er slæmt. Það er samt alger óþarfi og ósanngjarnt að skjóta hvern þann niður sem vogar sér að velta því upp hvort vandamál geti fylgt auknum fjölda innflytjenda eða því hvort við eigum eða getum tekið við öllum hælisleitendum sem hingað koma. Ég hef heldur enga ástæðu til þess að ætla að starfsfólk útlendingastofnunar eða aðrir sem vinna við þessu mál séu eitthvað illa innrætt. Ekki frekar en hælisleitendurnir sjálfir. Í pólitísku réttrúnaðarkirkjunni er það líka litið hornauga að tala með stolti um land og þjóð. Eru menn þá gjarnan fljótt kenndir við þjóðernishyggju og fordóma. Það er oftast frekar ósanngjarnt tal og ég held að það sé bara oft notað til þess að ná sér niður á pólitískum andstæðingum. Ég held til dæmis að það hafi ekkert afbrygðilegt legið að baki því að Sigmundir Davíð hafi sett upp íslenska fánann á skrifstofunni sinni. Ef forsætisráðherrann má ekki vera stoltur af landi og þjóð þá ekki hver? Ég er stoltur af fjölskyldunni minni. Ég veit samt vel að hún er ekkert yfir aðrar fjölskyldur hafin. Við erum lítil þjóð á afskektu skeri og höfum gengið saman í gegnum marga mýrina. Ég vona svo sannarlega að við komumst í gegnum þá sem við erum að staulast yfir núna en ég held að það sé betra og í raun nauðsynlegt að við peppum hvort annað meira upp í staðinn fyrir að vera alltaf að hrinda hvort öðru í svaðið. Að lokum er hér smá saga úr vinnunni. Ég fór eitt sinn í útkall þar sem nágrannar höfðu hringt út af látum í einni blokkaríbúð. Þegar við komum á staðinn tók á móti okkur maður af erlendum uppruna. Hann var nokkuð æstur en samt mjög kurteis við okkur. Hann bauð okkur inn og við könnuðum ástandið. Inni í svefnherbergi fann ég konuna hans, sem er íslensk, sitjandi grátandi á gólfinu. Þegar ég kom inn stóð hún strax upp og sagði að það væri allt í lagi hjá þeim. Ég trúði því nú ekki alveg og ræddi lengur við hana. Í ljós kom að hún hafði ætlað út að skemmta sér en maðurinn hennar hafði ekki leyft henni það. Við ræddum svo saman í nokkra stund og það kom í ljós að þetta var ekkert nýtt. Eftir að hafa rætt við hana fór ég og ræddi við eiginmanninn. Hann sagði mér sömu sögu. Þegar ég sagði honum að hann gæti ekki haldið henni inni þá horfði hann á mig og sagði hissa, „jú auðvitað, ég er maðurinn hennar.“ Það sló mig hversu hissa hann var á því að hann mætti þetta ekki. Honum fannst þetta fullkomlega eðlilegt. Við ræddum saman í nokkra stund og ég reyndi að útskýra hvernig þetta virkaði samkvæmt íslenskum lögum í íslensku samfélagi. Hann sagðist skilja það en ég veit ekki hversu djúpt það náði. Vinkona konunnar kom svo á staðinn og eftir að við höfðum gengið úr skugga um að okkur væri óhætt að fara yfirgáfum við vettvanginn. Eftir svona mál þá er kannski ekkert óeðlilegt að maður velti því fyrir sér hvort menning þeirra sem hingað koma sé alltaf þeirra einkamál. Þetta sýnir kannski að þessi mál geta oft verið flókin og erfið en við megum ekki festa okkur á einhverjum stað þar sem ekki er leyfilegt að ræða þau frá fleiri hliðum en einni. Umfram allt verðum við að passa okkur á því að ræða við hvort annað og um hvort annað í kærleika og að virðingu. Sama hverrar þjóðar við erum, hverrar trúar við erum eða hvar við stöndum í pólitík.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun
Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir skrifar
Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson skrifar
Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir skrifar
Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty skrifar
Skoðun Hver á dómur að vera hjá ungmenni fyrir að fremja alvarlegt afbrot, jafnvel morð? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun