Við erum byrjaðir Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 8. júlí 2013 08:00 Ég heyrði sögina öskra gegnum símann svo skar í eyrun. Maðurinn á hinum enda línunnar heyrði ekkert í mér. „Hvað segirðu?“ hrópaði hann þegar ég kynnti mig. Ég hafði misst af símtali frá honum skömmu áður og var nú að hringja til baka. Ég þóttist vita hvaða erindi hann hafði átt við mig og hávaðinn í söginni gerði mig taugaóstyrka. Þeir voru byrjaðir. Ég gat sjálfir mér um kennt. Ég hafði gengið á eftir þeim, ýtt á um að drífa þetta í gang sem fyrst. „Helst á morgun“ hafði ég nauðað þegar ég fékk þá fyrst til verksins en þeir höfðu engu lofað. Sögðust skrifa mig niður á listann hjá sér, svo sæjum við til. Það var víst mikið að gera. Þetta verk hafði lengið staðið til, árum saman reyndar og oft hafði ég bölvað því að drífa þetta ekki bara í gang. Að nokkrum dögum liðnum hafði ég því aftur samband við þessa mætu menn og ýtti enn á eftir verkinu. Hvort nokkur séns væri að þeir kæmust í þetta fljótlega? Helst á morgun! Nú voru þeir byrjaðir og ég heyrði á söginni gegnum símann að verkið var á fljúgandi siglingu. Að hendur stæðu fram úr ermum. Trén í garðinum mínum væri verið að búta niður eitt af öðru til að hleypa kærkomnu sólskininu að blettinum. Í garðinum mínum, vonandi! Fyrr um daginn hafði ég nefnilega fengið símtal þar sem vasklegur maðurinn tilkynnti mér að, jú, þeir kæmust í þetta í dag. Barasta núna á eftir og nei, nei ég þyrfti ekkert frekar að vera á staðnum. Þeir gengju bara í verkið. Hvar ætti ég aftur heima? Ég hafði þurft að endurtaka heimilisfangið mitt. Hann hélt að ég byggi annars staðar. Og nú voru þeir byrjaðir. Með sagargnýinn í eyranu sá ég fyrir mér tré falla í ókunnugum garði. Ræktarleg reynitré og blómstrandi gullregn og hjartað missti úr slag. Ég hrópaði á manninn í símanum, fannst hann jánka við. Svo lagði hann á. Ég steig hjólið mitt titrandi í hnjánum heim. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Ég heyrði sögina öskra gegnum símann svo skar í eyrun. Maðurinn á hinum enda línunnar heyrði ekkert í mér. „Hvað segirðu?“ hrópaði hann þegar ég kynnti mig. Ég hafði misst af símtali frá honum skömmu áður og var nú að hringja til baka. Ég þóttist vita hvaða erindi hann hafði átt við mig og hávaðinn í söginni gerði mig taugaóstyrka. Þeir voru byrjaðir. Ég gat sjálfir mér um kennt. Ég hafði gengið á eftir þeim, ýtt á um að drífa þetta í gang sem fyrst. „Helst á morgun“ hafði ég nauðað þegar ég fékk þá fyrst til verksins en þeir höfðu engu lofað. Sögðust skrifa mig niður á listann hjá sér, svo sæjum við til. Það var víst mikið að gera. Þetta verk hafði lengið staðið til, árum saman reyndar og oft hafði ég bölvað því að drífa þetta ekki bara í gang. Að nokkrum dögum liðnum hafði ég því aftur samband við þessa mætu menn og ýtti enn á eftir verkinu. Hvort nokkur séns væri að þeir kæmust í þetta fljótlega? Helst á morgun! Nú voru þeir byrjaðir og ég heyrði á söginni gegnum símann að verkið var á fljúgandi siglingu. Að hendur stæðu fram úr ermum. Trén í garðinum mínum væri verið að búta niður eitt af öðru til að hleypa kærkomnu sólskininu að blettinum. Í garðinum mínum, vonandi! Fyrr um daginn hafði ég nefnilega fengið símtal þar sem vasklegur maðurinn tilkynnti mér að, jú, þeir kæmust í þetta í dag. Barasta núna á eftir og nei, nei ég þyrfti ekkert frekar að vera á staðnum. Þeir gengju bara í verkið. Hvar ætti ég aftur heima? Ég hafði þurft að endurtaka heimilisfangið mitt. Hann hélt að ég byggi annars staðar. Og nú voru þeir byrjaðir. Með sagargnýinn í eyranu sá ég fyrir mér tré falla í ókunnugum garði. Ræktarleg reynitré og blómstrandi gullregn og hjartað missti úr slag. Ég hrópaði á manninn í símanum, fannst hann jánka við. Svo lagði hann á. Ég steig hjólið mitt titrandi í hnjánum heim.
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun