Neytandinn sem auðlind 19. mars 2007 05:30 Botnlaus viðskiptahalli þjóðarinnar bendir til þess að verðmætasta auðlind hennar, neytendastofninn, sé gróflega ofnýttur, enda hefur hvaða sótraftur sem er ótakmarkað veiðileyfi á hinn íslenska neytanda. Því væri skynsamlegt að koma hér á kerfi til að vernda neytandann og tryggja að ekki verði svo nærri honum gengið að hann og þjóðin öll verði gjaldþrota. Langbesta aðferðin sem fundin hefur verið upp til að vernda auðlindir er hið eitursnjalla kvótakerfi. Síðan það var tekið upp við fiskveiðistjórnun hafa bæði þorskurinn og útgerðarmenn svifið um með sælubros á vör. KVÓTAKERFI í verslun yrði þannig að verslunarkvóta væri úthlutað til þeirra sem nú eru að berjast við að stunda þessa áhættusömu atvinnugrein. Kvótaeignin yrði í hlutfalli við veltu hverrar verslunar undanfarin þrjú ár. Kvótalausu fólki væri að sjálfsögðu óheimilt að stunda verslun og viðskipti þótt hugsanlega mætti heimila söfnurum að skiptast á frímerkjum innbyrðis. KVÓTAKERFI í verslun mundi gera verslun í landinu hagkvæmari og skilvirkari. Öflugir aðilar gætu keypt verslunarkvótann af eigendum gamalla og úreltra smáverslana, þannig að þeir sem nú reka óarðbærar búðarholur í fámennum krummaskuðum gætu selt verslunarkvóta sinn og sest í helgan stein í Reykjavík. Einnig gætu verslunarkvótaeigendur leigt út verslunarkvóta sinn og stundað þannig arðbær viðskipti án þess að þurfa framar að standa í að vigta ketfars. KVÓTAKERFI í verslun mundi stuðla að skynsamlegri versunarrekstri. Ein verslun í hverjum landsfjórðungi og tvær í Reykjavík gætu hæglega afkastað öllum viðskiptum sem íslenski neytendastofninn getur staðið undir. Til að ná þjóðarsátt um kvótakerfi í verslun mætti slaka inn í stjórnarskrána málamyndaákvæði um að neytandinn sem auðlind yrði áfram hluti af þjóðinni og eign þjóðarinnar ... bla ... bla ... bla ... þótt leyfið til að nýta auðlindina og braska með hana væri að sjálfsögðu í höndum kaupmanna og afkomenda þeirra. Þetta þolir enga bið. Verndun íslenska neytandastofnsins er stærsta hagsmunamál samtímans. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þráinn Bertelsson Mest lesið Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir Skoðun Trump les tölvupóstinn þinn Mörður Áslaugarson Skoðun Þau eru framtíðin – en fá ekki að njóta nútímans Sigurður Kári Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun Hvers vegna þegir kristin, vestræn menning? Ómar Torfason Skoðun Feluleikur ríkisstjórnarinnar? Lárus Guðmundsson Skoðun Heimar sem þurfa nýja umræðu! Sigurður Árni Reynisson Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun 52 milljarðar/ári x 30 ár = EES Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun
Botnlaus viðskiptahalli þjóðarinnar bendir til þess að verðmætasta auðlind hennar, neytendastofninn, sé gróflega ofnýttur, enda hefur hvaða sótraftur sem er ótakmarkað veiðileyfi á hinn íslenska neytanda. Því væri skynsamlegt að koma hér á kerfi til að vernda neytandann og tryggja að ekki verði svo nærri honum gengið að hann og þjóðin öll verði gjaldþrota. Langbesta aðferðin sem fundin hefur verið upp til að vernda auðlindir er hið eitursnjalla kvótakerfi. Síðan það var tekið upp við fiskveiðistjórnun hafa bæði þorskurinn og útgerðarmenn svifið um með sælubros á vör. KVÓTAKERFI í verslun yrði þannig að verslunarkvóta væri úthlutað til þeirra sem nú eru að berjast við að stunda þessa áhættusömu atvinnugrein. Kvótaeignin yrði í hlutfalli við veltu hverrar verslunar undanfarin þrjú ár. Kvótalausu fólki væri að sjálfsögðu óheimilt að stunda verslun og viðskipti þótt hugsanlega mætti heimila söfnurum að skiptast á frímerkjum innbyrðis. KVÓTAKERFI í verslun mundi gera verslun í landinu hagkvæmari og skilvirkari. Öflugir aðilar gætu keypt verslunarkvótann af eigendum gamalla og úreltra smáverslana, þannig að þeir sem nú reka óarðbærar búðarholur í fámennum krummaskuðum gætu selt verslunarkvóta sinn og sest í helgan stein í Reykjavík. Einnig gætu verslunarkvótaeigendur leigt út verslunarkvóta sinn og stundað þannig arðbær viðskipti án þess að þurfa framar að standa í að vigta ketfars. KVÓTAKERFI í verslun mundi stuðla að skynsamlegri versunarrekstri. Ein verslun í hverjum landsfjórðungi og tvær í Reykjavík gætu hæglega afkastað öllum viðskiptum sem íslenski neytendastofninn getur staðið undir. Til að ná þjóðarsátt um kvótakerfi í verslun mætti slaka inn í stjórnarskrána málamyndaákvæði um að neytandinn sem auðlind yrði áfram hluti af þjóðinni og eign þjóðarinnar ... bla ... bla ... bla ... þótt leyfið til að nýta auðlindina og braska með hana væri að sjálfsögðu í höndum kaupmanna og afkomenda þeirra. Þetta þolir enga bið. Verndun íslenska neytandastofnsins er stærsta hagsmunamál samtímans.
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun