Undirgefni, trúleysi og tómarúm Einar Baldvin Árnason skrifar 30. desember 2024 19:00 Bókin „Undirgefni” eftir franska rithöfundinn Michel Houellebecq eða „Soumission” eins og hún nefnist á frummálinu, olli töluverðu fjaðrafoki þegar hún kom út, eiginlega áður en nokkur maður hafði lesið hana. Það vildi nefnilega svo óheppilega til að skáldsagan, sem allir héldu að fjallaði fyrst og fremst um Íslam í Frakklandi, kom út þann 7. janúar 2015, daginn sem íslamskir hryðjuverkamenn réðust inn í á skrifstofur tímaritsins Charlie Hebdo, myrtu tólf manns og slösuðu tíu. Bókarinnar hafði reyndar verið beðið með bæði ótta og eftirvæntingu, enda hefur Houellebecq verið þekktur fyrir að ögra með verkum sínum. Að þessu sinni var tímasetningin svo óheppileg að höfundurinn hrökklaðist í felur. Titill skáldsögunnar vísar í Íslam sem þýðir einmitt undirgefni en hann er þó margræður. Þó skáldsagan fjalli um yfirtöku múhameðstrúarmanna á Frakklandi í nálægri framtíð, þá er bókin ekki um Íslam nema að litlu leyti og Houllebeqc hæðist hvorki að trúarbrögðunum né gagnrýnir þau með beinum hætti. Sagan fjallar öllu heldur um hvernig afstæðishyggja og sinnuleysi skilja hinn frjálslynda vestræna nútímamann óvarinn fyrir sér róttækari og staðfastari öflum. Aðalsöguhetja „Undirgefni” er frekar dæmigerð fyrir Houellebecq sögu. Francois er þunglyndur háskólaprófessor sem á stuttum ástarsamböndum við unga nemendur sína og kemur litlu í verk í háskóla þar sem yfirmaður hans er snoðklippt kona, hámenntaður kynjafræðingur sem nýtur þess að niðurlægja karlmenn kynferðislega. Francois er á miðjum aldri og reiknar með því að með sígandi pungi munu ástarævintýrin, og þar með sú litla gleði sem hann upplifir ennþá, brátt líða undir lok. Þegar frambjóðandi múslima sigrar Marine Le Pen í forsetakosningunum og gerir Frakkland að múslímaríki stuttu síðar, þá eru öllum karlmönnum sem játa ekki múhameðstrú bannað að kenna og allar konur eru gerðar að húsfrúm. Francois horfir upp á karlkyns samstarfsmenn sína, frjálslynda, vinstrisinnaða háskólamenn, taka múhameðstrú en þeim er með því ekki aðeins lofað öruggri vinnu til frambúðar, heldur einnig því sem þeir þrá heitast af öllu - fjölkvæni með stelpum á táningsaldri. Snoðaða yfirkonan hverfur og yfirmaður Francois er nú nýbakaður trúskiptingur sem stærir sig af fimmtán ára eiginkonu sinni. Nú er fokið í flest skjól, allur efi og ótti Francois hverfur eins og dögg fyrir sólu og hann snýst til hinnar nýju ríkistrúar - undirgefinn hinum nýju herrum, líkt og hann var undirgefinn hinum gömlu. Það er tilviljun ein sem ræður því að hann uppsker betur undir hinum nýja drottnara en þeim gamla. Sá óumburðarlyndi sigrar Í bók sinni „Skin in The Game” skrifaði tölfræðingurinn Nassim Nicholas Taleb um það hvernig lítill og staðfastur minnihluti getur stjórnað heilu samfélagi og nefnir þar t.d sem dæmi hvernig trúarhópar sem leggja sér ekki ákveðnar fæðutegundir til munns, geta orðið til þess að allar merkingar á vörum eru gerðar með þá í huga. Hann bendir einnig á hvernig kristni breiddist út í Rómarveldi á ógnarhraða sökum þess hversu staðfastir kristnir menn voru í sinni trú. Samkvæmt þessari kenningu skiptir litlu máli hversu stór hópurinn er - aðeins hversu hart hann gengur fram, og hversu ósveigjanlegur hann sé. Sagan er sneisafull af slíkum dæmum og við þekkjum auðvitað mörg slík vel úr samtímanum. Séra Guðrún Karls Helgudóttir, biskup þjóðkirkjunnar, fjallaði um það í jólapredikun sinni hvernig kristinni trú hefur á síðustu árum verið ýtt út úr samfélaginu. Hún sagði m.a: „Fyrir nokkrum árum byrjuðum við smátt og smátt að fjarlægja trú úr almannarými á Íslandi. Almannarýmið átti að verða hlutlaust rými en trúin átti að búa í kirkjum og á heimilum, verða einkamál fólks. Þetta hófst með umræðu um samskipti skóla og kirkju, sem var í raun mikilvæg í samfélagi sem var að breytast. Þetta leiddi m.a. til þess að smám saman urðum við feimin við að ræða trú og trúmál á almannafæri. Trú varð feimnismál,“ Hún sagði einnig að Guðleysi væri ekki hlutleysi. Það er óhætt að taka undir hvert orð. Guðlaust rými er allt annað en hlutlaust. Fámennur, staðfastur og óumburðarlyndur hópur fékk sínu fram, ýtti kristni út á jaðarinn, og traðkaði yfir tómarúmið sem myndaðist á eftir, með slæmum afleiðingum fyrir samfélagið allt. Trúlausir kristnir menn En hvernig gat þetta gerst? Hvers vegna eru kristnir menn ofurseldir því að trú þeirra sé ýtt út á jaðar samfélagsins og jafn máttlausir í mótstöðu og raun ber vitni? Í fyrirlestri sínum í Regensburg árið 2006, fjallaði hans heilagleiki Benedikt XVI páfi m.a um það hvernig frjálslynd guðfræði nítjándu og tuttugustu aldar hafi valdið miklum skaða, og þá sérstaklega guðfræði Adolfs von Harnack. Sú guðfræði lagði áherslu á manninn Jesú Krist sem siðspeking þ.e þá hugmynd að Kristur væri fyrst og fremst faðir húmanísks boðskapar og gæti því runnið fullkomlega saman við nútíma rökhyggju og vísindalegar framfarir. Með slíkum áherslum væri hægt að frelsa kristnina frá öllum heimspekilegum og guðfræðilegum vangaveltum og þá sérstaklega þeirri hugmynd að Kristur væri guðdómlegur og hluti af heilagri þrenningu. Með öðrum orðum ætti að aðlaga Guð að tíðarandanum en ekki öfugt. Afleiðingar slíkrar hugmyndafræði, sem hefur verið afar áberandi á Íslandi, ekki síst innan þjóðkirkjunnar, eru þær að kristnir menn enda eins og söguhetjan Francois í skáldsögu Houellebecq: ofurseldir þeim sem hafa viljann til að drottna yfir þeim á hverjum tíma. Það er nefnilega engin staðfesta fólgin í því að trúa á siðspekinginn Krist, aðeins hinn guðdómlega. Höfundur er listamaður og leikmaður í kaþólsku kirkjunni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason skrifar Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason skrifar Skoðun 112. liðurinn í aðgerðaáætlun í menntamálum? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson skrifar Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Drambið okkar Júlíus Valsson skrifar Skoðun Við vitum Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Börn í meðferð eiga rétt á fagfólki orð duga ekki lengur! Steindór Þórarinsson skrifar Skoðun Greindarskerðing eða ofurgáfur með gervigreind Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Stöndum saman gegn fjölþáttaógnum Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hagræðing á kostnað fjölbreytni og gæðamenntunar Ida Marguerite Semey skrifar Skoðun Umbúðir en ekkert innihald í Hafnarfirði Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Við viljum tala íslensku, en hvernig Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Mansalsmál á Íslandi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Hættur heimsins virða engin landamæri Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Tímamót í sjálfsvígsforvörnum Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Yfirgangur, yfirlæti og endastöð Strætó Axel Hall skrifar Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar Skoðun Skapandi menntun skilar raunverulegum árangri Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Sex ára sáttmáli Davíð Þorláksson skrifar Sjá meira
Bókin „Undirgefni” eftir franska rithöfundinn Michel Houellebecq eða „Soumission” eins og hún nefnist á frummálinu, olli töluverðu fjaðrafoki þegar hún kom út, eiginlega áður en nokkur maður hafði lesið hana. Það vildi nefnilega svo óheppilega til að skáldsagan, sem allir héldu að fjallaði fyrst og fremst um Íslam í Frakklandi, kom út þann 7. janúar 2015, daginn sem íslamskir hryðjuverkamenn réðust inn í á skrifstofur tímaritsins Charlie Hebdo, myrtu tólf manns og slösuðu tíu. Bókarinnar hafði reyndar verið beðið með bæði ótta og eftirvæntingu, enda hefur Houellebecq verið þekktur fyrir að ögra með verkum sínum. Að þessu sinni var tímasetningin svo óheppileg að höfundurinn hrökklaðist í felur. Titill skáldsögunnar vísar í Íslam sem þýðir einmitt undirgefni en hann er þó margræður. Þó skáldsagan fjalli um yfirtöku múhameðstrúarmanna á Frakklandi í nálægri framtíð, þá er bókin ekki um Íslam nema að litlu leyti og Houllebeqc hæðist hvorki að trúarbrögðunum né gagnrýnir þau með beinum hætti. Sagan fjallar öllu heldur um hvernig afstæðishyggja og sinnuleysi skilja hinn frjálslynda vestræna nútímamann óvarinn fyrir sér róttækari og staðfastari öflum. Aðalsöguhetja „Undirgefni” er frekar dæmigerð fyrir Houellebecq sögu. Francois er þunglyndur háskólaprófessor sem á stuttum ástarsamböndum við unga nemendur sína og kemur litlu í verk í háskóla þar sem yfirmaður hans er snoðklippt kona, hámenntaður kynjafræðingur sem nýtur þess að niðurlægja karlmenn kynferðislega. Francois er á miðjum aldri og reiknar með því að með sígandi pungi munu ástarævintýrin, og þar með sú litla gleði sem hann upplifir ennþá, brátt líða undir lok. Þegar frambjóðandi múslima sigrar Marine Le Pen í forsetakosningunum og gerir Frakkland að múslímaríki stuttu síðar, þá eru öllum karlmönnum sem játa ekki múhameðstrú bannað að kenna og allar konur eru gerðar að húsfrúm. Francois horfir upp á karlkyns samstarfsmenn sína, frjálslynda, vinstrisinnaða háskólamenn, taka múhameðstrú en þeim er með því ekki aðeins lofað öruggri vinnu til frambúðar, heldur einnig því sem þeir þrá heitast af öllu - fjölkvæni með stelpum á táningsaldri. Snoðaða yfirkonan hverfur og yfirmaður Francois er nú nýbakaður trúskiptingur sem stærir sig af fimmtán ára eiginkonu sinni. Nú er fokið í flest skjól, allur efi og ótti Francois hverfur eins og dögg fyrir sólu og hann snýst til hinnar nýju ríkistrúar - undirgefinn hinum nýju herrum, líkt og hann var undirgefinn hinum gömlu. Það er tilviljun ein sem ræður því að hann uppsker betur undir hinum nýja drottnara en þeim gamla. Sá óumburðarlyndi sigrar Í bók sinni „Skin in The Game” skrifaði tölfræðingurinn Nassim Nicholas Taleb um það hvernig lítill og staðfastur minnihluti getur stjórnað heilu samfélagi og nefnir þar t.d sem dæmi hvernig trúarhópar sem leggja sér ekki ákveðnar fæðutegundir til munns, geta orðið til þess að allar merkingar á vörum eru gerðar með þá í huga. Hann bendir einnig á hvernig kristni breiddist út í Rómarveldi á ógnarhraða sökum þess hversu staðfastir kristnir menn voru í sinni trú. Samkvæmt þessari kenningu skiptir litlu máli hversu stór hópurinn er - aðeins hversu hart hann gengur fram, og hversu ósveigjanlegur hann sé. Sagan er sneisafull af slíkum dæmum og við þekkjum auðvitað mörg slík vel úr samtímanum. Séra Guðrún Karls Helgudóttir, biskup þjóðkirkjunnar, fjallaði um það í jólapredikun sinni hvernig kristinni trú hefur á síðustu árum verið ýtt út úr samfélaginu. Hún sagði m.a: „Fyrir nokkrum árum byrjuðum við smátt og smátt að fjarlægja trú úr almannarými á Íslandi. Almannarýmið átti að verða hlutlaust rými en trúin átti að búa í kirkjum og á heimilum, verða einkamál fólks. Þetta hófst með umræðu um samskipti skóla og kirkju, sem var í raun mikilvæg í samfélagi sem var að breytast. Þetta leiddi m.a. til þess að smám saman urðum við feimin við að ræða trú og trúmál á almannafæri. Trú varð feimnismál,“ Hún sagði einnig að Guðleysi væri ekki hlutleysi. Það er óhætt að taka undir hvert orð. Guðlaust rými er allt annað en hlutlaust. Fámennur, staðfastur og óumburðarlyndur hópur fékk sínu fram, ýtti kristni út á jaðarinn, og traðkaði yfir tómarúmið sem myndaðist á eftir, með slæmum afleiðingum fyrir samfélagið allt. Trúlausir kristnir menn En hvernig gat þetta gerst? Hvers vegna eru kristnir menn ofurseldir því að trú þeirra sé ýtt út á jaðar samfélagsins og jafn máttlausir í mótstöðu og raun ber vitni? Í fyrirlestri sínum í Regensburg árið 2006, fjallaði hans heilagleiki Benedikt XVI páfi m.a um það hvernig frjálslynd guðfræði nítjándu og tuttugustu aldar hafi valdið miklum skaða, og þá sérstaklega guðfræði Adolfs von Harnack. Sú guðfræði lagði áherslu á manninn Jesú Krist sem siðspeking þ.e þá hugmynd að Kristur væri fyrst og fremst faðir húmanísks boðskapar og gæti því runnið fullkomlega saman við nútíma rökhyggju og vísindalegar framfarir. Með slíkum áherslum væri hægt að frelsa kristnina frá öllum heimspekilegum og guðfræðilegum vangaveltum og þá sérstaklega þeirri hugmynd að Kristur væri guðdómlegur og hluti af heilagri þrenningu. Með öðrum orðum ætti að aðlaga Guð að tíðarandanum en ekki öfugt. Afleiðingar slíkrar hugmyndafræði, sem hefur verið afar áberandi á Íslandi, ekki síst innan þjóðkirkjunnar, eru þær að kristnir menn enda eins og söguhetjan Francois í skáldsögu Houellebecq: ofurseldir þeim sem hafa viljann til að drottna yfir þeim á hverjum tíma. Það er nefnilega engin staðfesta fólgin í því að trúa á siðspekinginn Krist, aðeins hinn guðdómlega. Höfundur er listamaður og leikmaður í kaþólsku kirkjunni.
Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun
Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar
Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar
Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar
Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun