Óttasleginn mömmuher og Eurovision Birna Guðný Björnsdóttir skrifar 7. maí 2024 11:31 Afi minn var svona persóna sem mér þótti vera stærri en lífið. Það geislaði af honum sjálfsöryggið, hann var hörkugreindur, flugskarpur og hnyttinn. Hann kynnti sér málin og vissi svo margt. Hann labbaði inn í herbergi og hann átti það, hann hreinlega gleypti það. Ef einhver sagði eitthvað á móti honum, þá var sá sami jarðaður, án nokkurrar illsku og án nokkurrar áreynslu. Hann kunni þá list svo vel að taka upp rök, kryfja þau og finna hið fullkomna andsvar. Lítil stúlka eins og ég hreifst með hans stóra persónuleika, þráði hans athygli en óttaðist hana líka. Og hljóp oft í felur þegar hvassa tungan fór upp á loft. Ég var ekki sú eina sem bar ótta í brjósti til hans afa. Hann var oft á tíðum ekki sá vinsælasti á svæðinu, þótt að hann hafi búið yfir mörgum afar góðum mannkostum. Skiljanlega þá alloft uppskar hvassa tungan hans reiði, hatur og baknag. Reiði sem hefði kannski mátt finna sér betri farveg en hún gerði. Því ljót orð hatursmanna höfðu ekki aðeins afleiðingar fyrir hann. Börnin heyrðu og hlupu í felur og hér hef ég nú setið í tvö ár að reyna að finna röddina. Rödd sem mér hefur verið kennt frá barnæsku að væri mér fyrir bestu að láta aldrei heyrast. Reiðin er afkaplega öflug tilfinning. Við getum átt bágt með að hafa á okkur stjórn þegar hún brýst út og það er voða eðlileg viðbrögð annarra í kring að reisa sér háa varnarmúra vegna ótta. Við sem samfélag erum ekkert svo vitlaus. Við skynjum að orð geta komið af stað óróa. Óróa sem myndar gárur. Og gárur sem geta haft afleiðingar fyrir okkur sjálf. Um leið og órói myndast þá eigum við það að stökkva til, gerast koddar á milli aðila og við reynum oft að gera gott úr öllu. Til að halda öllu góðu, þá vílum við oft ekki fyrir okkur að hunsa og letja orðræðu. Söngvakeppni sjónvarpsins nú í ár var mér mikil vonbrigði. Ég hreyfst af Bashar, laginu og atriðinu í heild. Og þeirri rödd sem hann hafði að segja. Köld kaldhæðnin á bakvið orðin, gæti ekki hafa orðið merkingarmeiri. Það er ekkert gaman að lifa tíma þar sem gyðingar virðast hafa tekið upp „Lebensraum“ stefnu nasista. Stefnu um yfirtöku á landsvæði sem nasistar m.a. réttlættu með útbreiðslu Kanans í hinu villta, villta vestri. Það er engin furða að kenningar hafi komið upp um hökkuð tölvu- og símkerfi, þegar úrslit urðu ljós. Kenningar sem mig beinlínis langaði til að trúa á, í smá tíma. Því það tók mig smá tíma að melta hina hliðina á málinu. Bashar hafði yfirburðarsigur eftir fyrstu atrennu sem svo breyttist eftir seinni atrennu. Kannski að til sé einhver rannsókn í félagsvísindum sem hefur verið gerð á hverjir það eru sem grípa í símann. Ég ætla að leyfa mér að álykta að niðurstaðan sé sú sama og gerist inn á mínu heimili. Þar leyfi ég stelpunni minni að kjósa þrisvar og þykist kjósa þrisvar sjálf, en kýs svo um leið og hún snýr sér að mér bakinu, sjö sinnum til viðbótar, mitt eigið atriði, sem að öllu jöfnu er eitthvað allt annað en hennar atriði. Í ár gerðust þau undur að við vorum báðar sammála. Bashar var algjörlega með þetta og því var undrunin svona stór. Okkar 13 atkvæði reyndust ekki vera nóg. Fílefldur óttasleginn mömmuher virðist hafa tekið öll völd, kaus engar gárur og valdi önnur málalok. Rödd hinna reiðu hér á Íslandi var kæfð niður í fæðingu og við það töpuðust töfrar. Lokað var fyrir útrás á reiði með því að leyfa rödd okkar hljóma í friðsamlegum mótmælum yfir hörmungunum á Gaza. Það tók mig langan tíma að átta mig á það er í lagi að leyfa sér að vera reiður. Að leyfa sér að vera reiður er fyrsta skrefið í að heila annan undirliggjandi þátt. Það er, ef þú nennir að fara í þá vinnu að láta þér líða betur. Því það er alltaf önnur undirliggjandi tilfinning sem kemur af stað reiði. Reiðin eru skilaboð sem eru að segja við okkur, þetta er ekki rétt. Stundum sitjum við í sjálfsblekkingu og verðum reið yfir einhverju sem við ættum með rétti að breyta í eigin hugarfari. En stundum erum við reið yfir utanaðkomandi þáttum sem ættu bara að vera betri. Valið er alltaf okkar. Við getum viðhaldið reiðinni, með því að leyfa henni að malla eða við getum tekist á við hana. Við getum breytt eigin hugarfari og hegðan, sett sátt í það að aðstæður eru eins og þær eru og engu sé hægt að breyta, eða við getum reynt að stíga skref til batnaðar á ástandi samfélags sem er bara ekki í lagi. Hér á landi höfum við verið frekar opin fyrir flest allri umræðu um ofbeldi. Það er kominn aukinn skilningur á því að það megi setja upp mörk og að þau beri svo að virða. En erum við enn smá blind yfir því hvað megi teljast vera ofbeldi? Atburðirnir á Gaza eru tvímælalaust ofbeldi af verstu gerð og ég ætla mér ekki nokkurn veginn að gera lítið úr því hér. En það að vera áhorfandi að hryllingnum, upplifa hann beint í æð bæði frá fréttamyndum og samfélagsmiðlum, tengja sig inn á tilfinningar þeirra sem bágt eiga, en upplifa sig svo varnarlausan þegar kemur að því að stöðva hörmungarnar, það tel ég vera tilfinningalegt ofbeldi. Flest öll höfum við myndað með okkur varnarhjúp í gegnum árin. Við leyfum okkur að horfa framhjá voðaverkum, fáum kannski smá ónótatilfinningu í maga, en hristum hana svo af okkur. Við getum ekkert að gert og við setjum sátt yfir þá staðreynd. En það sem við erum kannski ekki enn farin að átta okkur á, er hversu mikið hlutir eru að breytast með tilkomu samfélagsmiðla. Ofbeldið situr nær okkur. Það er erfiðara að loka augunum. Það er erfiðar að leyfa sér að finna ekki fyrir tilfinningum. Og með slíkum tilfinningunum kemur reiði. Reiði yfir því að þrátt fyrir allar framfarir, þrátt fyrir allan boðskap um frið á jörð, þá séum við enn að upplifa óréttlæti og sorg vegna átaka í heiminum, án þess að við getum að gert. Án þess að við höfum rödd. Allmargir hafa þá getu og/eða vilja til að horfa framhjá átökunum, bæði að hluta til og að fullu. Kannski að það sé að vekja furðu nú að fleiri og fleiri séu ekki á sömu slóðum. Það er að stækka í hópi sterka fólksins. Fólksins sem leyfir sér að finna fyrir tilfinningum í stað þess að hunsa eða bæla þær niður. En við verðum að skilja að það er bara ekki nóg að finna fyrir tilfinningum. Næsta skref er að fá heilbrigða útrás fyrir þær. Því reiði okkar á ekki að skapa ógn og ótta meðal annarra. Við sem erum reið ættum að sýna því skilning að kannski var ekki rétt að reiði okkar væri að hrella óttasleginn mömmuher. Og kannski að sá her sýni nú skilning fyrir því tilfinningalegu ofbeldi sem stór hópur fólks hér á landi hefur verið að ganga í gegnum. Það er réttmæt reiði til staðar yfir ákvörðun stjórnendateymis Eurovision að leyfa Ísrael að eiga rödd í keppninni. Keppnin var stofnuð til að vera tákn sameiningar en ekki sundrungar. Með ákvörðun sinni þá hefur það andstæða gerst. Eurovision, keppnin sjálf er að taka afstöðu með sundrungu. Hún er að setja stimpil samþykkis á öll ósköpin. Svo látum það heyrast frá landinu sem er alltaf með langhæsta áhorfið. Í stað þess að Hera Björk verði táknmynd tapaðra töfra, gerum hana að táknmynd skilaboða um ást og umhyggju íslenskrar þjóðar, fyrir ástandi sem er bara ekki í lagi. Látum Eurovision finna fyrir reiðinni í buddunni. Látum áhorfið í ár vera hið langminnsta. Í stað radda veljum þá þögnina. Slökkvum á tækjunum í dag, á fimmtudag og á laugardag. Kæri lesandi, tökum þátt. Förum á samstöðutónleika, göngum léttan labbitúr og endum út í ísbúð. Og brosum yfir því að skilja að rödd okkar skiptir máli. Jafnvel þó hún sé sögð með þögninni. Að lokum. Ég veit ekki hversu margir fengu að upplifa afa minn eins og ég fékk að sjá hann. Ég upplifði hann aldrei sem illgjarnan mann. Hann var svona maður sem hjálpaði til á bak við tjöldin, án þess að nokkur yrði þess var. Ef fólk hefði haft nægilegan kjark til að takast á við reiði sem kom til vegna hvassrar tungu, með öðrum hætti, þá hefðu mál kannski farið öðruvísi. Þá hefðu rætnar hugsanir og baknag, ekki náð þeim áfanga að hafa haft áhrif á tvær kynslóðir eftir hans daga. En þá hefði ég kannski aldrei fengið að upplifa þá vinnu að byggja upp nægilega mikið sjálfsvirði til að sitja við tölvu og skrifa skrítnar greinar. Og ég hefði kannski ekki öðlast þann skilning að orð skipta máli, en það skiptir líka máli hvernig þau eru sögð. Svo já, kannski bara takk fyrir, samfélagið að norðan, fyrir innblástur af guðs náð. Og ekki má gleyma. Takk fyrir lesandi góður fyrir að hafa endast lesturinn til loka. Höfundur er með MAcc í reikningshaldi og endurskoðun. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir Skoðun Skapandi menntun skilar raunverulegum árangri Bryngeir Valdimarsson Skoðun Sex ára sáttmáli Davíð Þorláksson Skoðun Heiðursgestur Viðreisnar vill heimsveldi Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun Styrkjum stöðu leigjenda Kristján Þórður Snæbjarnarson Skoðun Skoðun Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar Skoðun Skapandi menntun skilar raunverulegum árangri Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Sex ára sáttmáli Davíð Þorláksson skrifar Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar Skoðun Stjórnendur sem mega ekki stjórna Stefán Vagn Stefánsson skrifar Skoðun Stokkhólmseinkenni sem við ættum að forðast Aðalsteinn Júlíus Magnússon skrifar Skoðun Eflum iðnlöggjöfina og stöðvum brotin Hilmar Harðarson skrifar Skoðun Pjattkratar taka til Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Vaxtamunarviðskipti láta aftur á sér kræla Jökull Sólberg Auðunsson skrifar Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Græðgin í forgrunni Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Greiningar eða lausnir – hvort vegur þyngra? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Sterk staða Hafnarfjarðar Orri Björnsson skrifar Skoðun Bless bless jafnlaunavottun Sigríður Margrét Oddsdóttir skrifar Skoðun Miðstýrt skólakerfi eða fjölbreytni með samræmdu gæðamati? Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Heiðursgestur Viðreisnar vill heimsveldi Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Veðmál barna – hættulegur leikur sem hægt er að stöðva Jóhann Steinar Ingimundarson skrifar Skoðun Allt leikur í umburðarlyndi – eða hvað? Sigurður Eyjólfur Sigurjónsson skrifar Skoðun Lyfjafræðingar - traustur stuðningur í flóknum heimi Sigurbjörg Sæunn Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þvílíkt „plan“ fyrir íslensk heimili Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Ísland og móðurplanta með erindi Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Háttvirta nýja þingkonan, María Rut Kristinsdóttir Ólafur Grétar Gunnarsson skrifar Skoðun Alþjóðadagur krabbameinsrannsókna – eitthvað sem mig varðar? Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Af hverju ættum við að stunda geðrækt, rétt eins og líkamsrækt? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar Sjá meira
Afi minn var svona persóna sem mér þótti vera stærri en lífið. Það geislaði af honum sjálfsöryggið, hann var hörkugreindur, flugskarpur og hnyttinn. Hann kynnti sér málin og vissi svo margt. Hann labbaði inn í herbergi og hann átti það, hann hreinlega gleypti það. Ef einhver sagði eitthvað á móti honum, þá var sá sami jarðaður, án nokkurrar illsku og án nokkurrar áreynslu. Hann kunni þá list svo vel að taka upp rök, kryfja þau og finna hið fullkomna andsvar. Lítil stúlka eins og ég hreifst með hans stóra persónuleika, þráði hans athygli en óttaðist hana líka. Og hljóp oft í felur þegar hvassa tungan fór upp á loft. Ég var ekki sú eina sem bar ótta í brjósti til hans afa. Hann var oft á tíðum ekki sá vinsælasti á svæðinu, þótt að hann hafi búið yfir mörgum afar góðum mannkostum. Skiljanlega þá alloft uppskar hvassa tungan hans reiði, hatur og baknag. Reiði sem hefði kannski mátt finna sér betri farveg en hún gerði. Því ljót orð hatursmanna höfðu ekki aðeins afleiðingar fyrir hann. Börnin heyrðu og hlupu í felur og hér hef ég nú setið í tvö ár að reyna að finna röddina. Rödd sem mér hefur verið kennt frá barnæsku að væri mér fyrir bestu að láta aldrei heyrast. Reiðin er afkaplega öflug tilfinning. Við getum átt bágt með að hafa á okkur stjórn þegar hún brýst út og það er voða eðlileg viðbrögð annarra í kring að reisa sér háa varnarmúra vegna ótta. Við sem samfélag erum ekkert svo vitlaus. Við skynjum að orð geta komið af stað óróa. Óróa sem myndar gárur. Og gárur sem geta haft afleiðingar fyrir okkur sjálf. Um leið og órói myndast þá eigum við það að stökkva til, gerast koddar á milli aðila og við reynum oft að gera gott úr öllu. Til að halda öllu góðu, þá vílum við oft ekki fyrir okkur að hunsa og letja orðræðu. Söngvakeppni sjónvarpsins nú í ár var mér mikil vonbrigði. Ég hreyfst af Bashar, laginu og atriðinu í heild. Og þeirri rödd sem hann hafði að segja. Köld kaldhæðnin á bakvið orðin, gæti ekki hafa orðið merkingarmeiri. Það er ekkert gaman að lifa tíma þar sem gyðingar virðast hafa tekið upp „Lebensraum“ stefnu nasista. Stefnu um yfirtöku á landsvæði sem nasistar m.a. réttlættu með útbreiðslu Kanans í hinu villta, villta vestri. Það er engin furða að kenningar hafi komið upp um hökkuð tölvu- og símkerfi, þegar úrslit urðu ljós. Kenningar sem mig beinlínis langaði til að trúa á, í smá tíma. Því það tók mig smá tíma að melta hina hliðina á málinu. Bashar hafði yfirburðarsigur eftir fyrstu atrennu sem svo breyttist eftir seinni atrennu. Kannski að til sé einhver rannsókn í félagsvísindum sem hefur verið gerð á hverjir það eru sem grípa í símann. Ég ætla að leyfa mér að álykta að niðurstaðan sé sú sama og gerist inn á mínu heimili. Þar leyfi ég stelpunni minni að kjósa þrisvar og þykist kjósa þrisvar sjálf, en kýs svo um leið og hún snýr sér að mér bakinu, sjö sinnum til viðbótar, mitt eigið atriði, sem að öllu jöfnu er eitthvað allt annað en hennar atriði. Í ár gerðust þau undur að við vorum báðar sammála. Bashar var algjörlega með þetta og því var undrunin svona stór. Okkar 13 atkvæði reyndust ekki vera nóg. Fílefldur óttasleginn mömmuher virðist hafa tekið öll völd, kaus engar gárur og valdi önnur málalok. Rödd hinna reiðu hér á Íslandi var kæfð niður í fæðingu og við það töpuðust töfrar. Lokað var fyrir útrás á reiði með því að leyfa rödd okkar hljóma í friðsamlegum mótmælum yfir hörmungunum á Gaza. Það tók mig langan tíma að átta mig á það er í lagi að leyfa sér að vera reiður. Að leyfa sér að vera reiður er fyrsta skrefið í að heila annan undirliggjandi þátt. Það er, ef þú nennir að fara í þá vinnu að láta þér líða betur. Því það er alltaf önnur undirliggjandi tilfinning sem kemur af stað reiði. Reiðin eru skilaboð sem eru að segja við okkur, þetta er ekki rétt. Stundum sitjum við í sjálfsblekkingu og verðum reið yfir einhverju sem við ættum með rétti að breyta í eigin hugarfari. En stundum erum við reið yfir utanaðkomandi þáttum sem ættu bara að vera betri. Valið er alltaf okkar. Við getum viðhaldið reiðinni, með því að leyfa henni að malla eða við getum tekist á við hana. Við getum breytt eigin hugarfari og hegðan, sett sátt í það að aðstæður eru eins og þær eru og engu sé hægt að breyta, eða við getum reynt að stíga skref til batnaðar á ástandi samfélags sem er bara ekki í lagi. Hér á landi höfum við verið frekar opin fyrir flest allri umræðu um ofbeldi. Það er kominn aukinn skilningur á því að það megi setja upp mörk og að þau beri svo að virða. En erum við enn smá blind yfir því hvað megi teljast vera ofbeldi? Atburðirnir á Gaza eru tvímælalaust ofbeldi af verstu gerð og ég ætla mér ekki nokkurn veginn að gera lítið úr því hér. En það að vera áhorfandi að hryllingnum, upplifa hann beint í æð bæði frá fréttamyndum og samfélagsmiðlum, tengja sig inn á tilfinningar þeirra sem bágt eiga, en upplifa sig svo varnarlausan þegar kemur að því að stöðva hörmungarnar, það tel ég vera tilfinningalegt ofbeldi. Flest öll höfum við myndað með okkur varnarhjúp í gegnum árin. Við leyfum okkur að horfa framhjá voðaverkum, fáum kannski smá ónótatilfinningu í maga, en hristum hana svo af okkur. Við getum ekkert að gert og við setjum sátt yfir þá staðreynd. En það sem við erum kannski ekki enn farin að átta okkur á, er hversu mikið hlutir eru að breytast með tilkomu samfélagsmiðla. Ofbeldið situr nær okkur. Það er erfiðara að loka augunum. Það er erfiðar að leyfa sér að finna ekki fyrir tilfinningum. Og með slíkum tilfinningunum kemur reiði. Reiði yfir því að þrátt fyrir allar framfarir, þrátt fyrir allan boðskap um frið á jörð, þá séum við enn að upplifa óréttlæti og sorg vegna átaka í heiminum, án þess að við getum að gert. Án þess að við höfum rödd. Allmargir hafa þá getu og/eða vilja til að horfa framhjá átökunum, bæði að hluta til og að fullu. Kannski að það sé að vekja furðu nú að fleiri og fleiri séu ekki á sömu slóðum. Það er að stækka í hópi sterka fólksins. Fólksins sem leyfir sér að finna fyrir tilfinningum í stað þess að hunsa eða bæla þær niður. En við verðum að skilja að það er bara ekki nóg að finna fyrir tilfinningum. Næsta skref er að fá heilbrigða útrás fyrir þær. Því reiði okkar á ekki að skapa ógn og ótta meðal annarra. Við sem erum reið ættum að sýna því skilning að kannski var ekki rétt að reiði okkar væri að hrella óttasleginn mömmuher. Og kannski að sá her sýni nú skilning fyrir því tilfinningalegu ofbeldi sem stór hópur fólks hér á landi hefur verið að ganga í gegnum. Það er réttmæt reiði til staðar yfir ákvörðun stjórnendateymis Eurovision að leyfa Ísrael að eiga rödd í keppninni. Keppnin var stofnuð til að vera tákn sameiningar en ekki sundrungar. Með ákvörðun sinni þá hefur það andstæða gerst. Eurovision, keppnin sjálf er að taka afstöðu með sundrungu. Hún er að setja stimpil samþykkis á öll ósköpin. Svo látum það heyrast frá landinu sem er alltaf með langhæsta áhorfið. Í stað þess að Hera Björk verði táknmynd tapaðra töfra, gerum hana að táknmynd skilaboða um ást og umhyggju íslenskrar þjóðar, fyrir ástandi sem er bara ekki í lagi. Látum Eurovision finna fyrir reiðinni í buddunni. Látum áhorfið í ár vera hið langminnsta. Í stað radda veljum þá þögnina. Slökkvum á tækjunum í dag, á fimmtudag og á laugardag. Kæri lesandi, tökum þátt. Förum á samstöðutónleika, göngum léttan labbitúr og endum út í ísbúð. Og brosum yfir því að skilja að rödd okkar skiptir máli. Jafnvel þó hún sé sögð með þögninni. Að lokum. Ég veit ekki hversu margir fengu að upplifa afa minn eins og ég fékk að sjá hann. Ég upplifði hann aldrei sem illgjarnan mann. Hann var svona maður sem hjálpaði til á bak við tjöldin, án þess að nokkur yrði þess var. Ef fólk hefði haft nægilegan kjark til að takast á við reiði sem kom til vegna hvassrar tungu, með öðrum hætti, þá hefðu mál kannski farið öðruvísi. Þá hefðu rætnar hugsanir og baknag, ekki náð þeim áfanga að hafa haft áhrif á tvær kynslóðir eftir hans daga. En þá hefði ég kannski aldrei fengið að upplifa þá vinnu að byggja upp nægilega mikið sjálfsvirði til að sitja við tölvu og skrifa skrítnar greinar. Og ég hefði kannski ekki öðlast þann skilning að orð skipta máli, en það skiptir líka máli hvernig þau eru sögð. Svo já, kannski bara takk fyrir, samfélagið að norðan, fyrir innblástur af guðs náð. Og ekki má gleyma. Takk fyrir lesandi góður fyrir að hafa endast lesturinn til loka. Höfundur er með MAcc í reikningshaldi og endurskoðun.
Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir Skoðun
Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir Skoðun
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun
Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun
Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar
Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar
Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar
Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar
Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar
Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju ættum við að stunda geðrækt, rétt eins og líkamsrækt? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar
Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir Skoðun
Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir Skoðun
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun
Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun