Styður Ísland hópmorð? Yousef Tamimi skrifar 31. janúar 2024 08:01 Niðurstöður Alþjóðadómstólsins í Haag föstudaginn 26. janúar s.l. eru skýrar. Dómstóllinn trúir því að líklegt sé að hópmorð á Palestínufólki sé að eiga sér stað og að Ísrael verði að hætta árásum og morðum á saklausa borgara. Ísland er því á sérkennilegri vegferð þegar kemur að málefnum Palestínu. Á meðan stór meirihluti þjóðarinnar er á móti aðferðum Ísraels í Palestínu og alþjóðadómstólinn telur líklegt að hópmorð eigi sér stað þá hafa aðgerðir utanríkisráðherra Íslands verið á þá leið að styðja við og hlusta gagnrýnislaust á kröfur Ísraels. Upplýsingar, sem komu sama dag og niðurstöður Alþjóðadómstólsins, um að nokkrir af þeim 13 þúsund starfsfólki UNRWA á Gaza hafi hugsanlega tekið þátt í árásum þann 7. október varð til þess að Ísland ákvað að frysta fjármagn til helstu hjálparaðstoðar Palestínumanna. Peningur sem rennur til mannúðaraðstoðar til fólks sem er fast í hörmulegum aðstæðum, aðstæðum sem enginn getur ímyndað sér. Aðgerðir Íslands gagnvart Ísrael, þegar Alþjóðadómstólinn grunar sterklega að hópmorð eigi sér stað í Palestínu, hafa hingað til verið engar. Ásakanir gagnvart UNRWA eru engar nýjungar en Ísrael hefur haft horn í síðu þessarar stærstu hjálparstofnun fyrir Palestínu í áratugi. Núverandi ársaknir komu fram sama dag og Alþjóðadómstólinn í Haag lýsir því yfir að þau treysta UNRWA fyrir því starfi sem á sér stað á Gaza. Þrátt fyrir eðlileg og skýr viðbrögð UNRWA þá hefur Ísland ásamt öðrum löndum ákveðið að stöðva fjárframlög til stofnunarinnar. Staðreyndin er hinsvegar sú að Ísrael hefur á síðustu 3 mánuðum drepið tæplega 30 þúsund einstaklinga en Ísland hefur aldrei látið Ísrael svara fyrir það hörmulega ástand sem Ísrael hefur skapað í Palestínu. Óbrigðull stuðningur Bjarna Benediktssonar við Ísrael, ríki sem stundar arðrán á landi Palestínu og er grunað um hópmorð, er varhugaverður fyrir íslenskt lýðræði. Bjarni Benediktsson hefur ákveðið að styðja við hóprefsingu gagnvart 2.2 milljón íbúum Gaza með því að skrúfa fyrir stuðning við nánast einu líflínu íbúa Gaza. Hugtakið hóprefsing á ekki eingöngu við refsingar, heldur einnig annars konar viðurlög sem gripið er til gegn hópi í hefndarskyni fyrir verknað einstaklings eða einstaklinga sem teljast til hópsins. Bjarni Benediktson hefur því í blindni ákveðið að refsa Palestínumönnum fyrir hugsanlegar, mögulegar aðgerðir nokkurra starfsmanna. Saklaus uns sekt er sönnuð virðist vera hugtak sem flækist fyrir Bjarna og setur enn eitt spurningarmerki um hæfni hans til að gegna því starfi sem hann gegnir. Það breytir engu í þessu samhengi hvort að Ísland ætlar að flytja fjármagnið sitt til annarra stofnanna sem sinna starfi í Palestínu. Engin stofnun kemst nálægt því starfi sem UNRWA sinnir bæði í Palestínu og í flóttamannabúðum og er ákvörðunarferlið utanríkisráðherra ógegnsætt og bendir sterklega till þess að hann hlusti ákaft á kröfur Ísraels en hunsar óskir og þarfir Palestínumanna. Þessar ber þó einnig að geta að þessar ásakanir eru mjög óljósar og óvíst hve alvarlegar og sannar þær eru yfirhöfuð eða hvernig þær fengust. Hinsvegar er það bláköld staðreynd að Ísrael hefur í áratugi verið rannsakað af Amnesty International fyrir pyntingar og ómannúðlega meðferð gagnvart fönguðum Palestínumönnum. Myndbönd og vitnisburði benda til þess að slíkar meðferðir hafi aukist til muna síðan 7. október og því varhugavert að trúa gagnrýnislaust á þann áróður sem að Ísrael sendir út til að réttlæta aðgerðir sína. Það setur því enn meiri þrýsting á utanríkisráðherra að fá betur á hreint hvernig þessum upplýsingum var safnað saman – ekki nema að ráðherran trúi að pyntingar séu réttmæt aðferð við upplýsingasöfnun? Það skýtur því einnig skökku við að Ísland ætli að taka þátt í Eurovision á meðan Ísrael fái að taka þátt í þeirri gleði sem fylgi keppninni, þrátt fyrir skýrar vísbendingar um hópmorð ríkisins. Eurovision er orðinn vettvangur fyrir Ísrael til að reyna að hvítþvo sig af þjóðernishreinsunum og glæpum gegn mannkyni en stefna Ísraels á fátt sameiginlegt með þeim friðsamlegu hugsjónum sem Eurovision boðar og er í raun að taka þátt í óþökk alls friðelskandi áhugafólks um Eurovision. Vandamálið er að Eurovision er orðinn vettvangur fyrir Ísrael til að reyna að betrumbæta ímynd sína með „art washing“, listþvætti en slíkt á sér stað þegar list eða listafólk er notað til að afvegaleiða athygli frá eða réttlæta neikvæða aðgerðir stjórnvalda eða ríkis. Ef Ísrael fær að taka þátt með Íslandi og öðrum Evrópuþjóðum þá erum við að gefa okkar samþykki á að aðgerðir Ísraels eru réttlætanlegar gagnvart Palestínu. Við erum að gefa grænt ljós á að Ísrael haldi áfram núverandi stefnu gagnvart Palestínu þar sem engar afleiðingar eru gagnvart hópmorðum, landráni og arðráni Ísraels í Palestínu. RÚV og íslenska ríkið hefur sterkar skyldur til að standa með þeim sem verða fyrir þessu endalausa ofbeldi sem Ísrael fremur og það getur varla talist eðlilegt að Ísland telji sig geta verið „sameinuð“ ríkjum sem eru undir rannsókn vegna hópmorðs. Það getur varla talist eðlilegt að Ísland vilji deila sviði með ríki sem hefur hernumið annað land í yfir 70 ár, stundar þjóðernishreinsanir, arðrán og landrán á landi Palestínu. Að lokum er krafan skýr. Ísland á að sniðganga Ísrael þar til landið fer að alþjóðalögum. Eitthvað sem ríkið hefur hingað til ekki gert og virðist ekki ætla að gera. Ísrael hefur nú þegar gert lítið úr Alþjóðadómstólnum og ekkert bendir til að ríkið muni stöðva sínar aðgerðir á Gaza né tryggja að Palestína verði frjáls. Höfundur er svæfingahjúkrunarfræðingur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Yousef Ingi Tamimi Átök í Ísrael og Palestínu Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Sigursaga Evrópu í 21 ár Pawel Bartoszek skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin, Dagbjört og ESB Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar Skoðun Myndir þú ráða fatlað fólk í vinnu? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Sköpum störf við hæfi! Unnur Hrefna Jóhannsóttir skrifar Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán skrifar Skoðun Tikkað í skipulagsboxin Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir skrifar Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir skrifar Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Hljóð og mynd íslenskra varna Arnór Sigurjónsson skrifar Skoðun Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal skrifar Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen skrifar Sjá meira
Niðurstöður Alþjóðadómstólsins í Haag föstudaginn 26. janúar s.l. eru skýrar. Dómstóllinn trúir því að líklegt sé að hópmorð á Palestínufólki sé að eiga sér stað og að Ísrael verði að hætta árásum og morðum á saklausa borgara. Ísland er því á sérkennilegri vegferð þegar kemur að málefnum Palestínu. Á meðan stór meirihluti þjóðarinnar er á móti aðferðum Ísraels í Palestínu og alþjóðadómstólinn telur líklegt að hópmorð eigi sér stað þá hafa aðgerðir utanríkisráðherra Íslands verið á þá leið að styðja við og hlusta gagnrýnislaust á kröfur Ísraels. Upplýsingar, sem komu sama dag og niðurstöður Alþjóðadómstólsins, um að nokkrir af þeim 13 þúsund starfsfólki UNRWA á Gaza hafi hugsanlega tekið þátt í árásum þann 7. október varð til þess að Ísland ákvað að frysta fjármagn til helstu hjálparaðstoðar Palestínumanna. Peningur sem rennur til mannúðaraðstoðar til fólks sem er fast í hörmulegum aðstæðum, aðstæðum sem enginn getur ímyndað sér. Aðgerðir Íslands gagnvart Ísrael, þegar Alþjóðadómstólinn grunar sterklega að hópmorð eigi sér stað í Palestínu, hafa hingað til verið engar. Ásakanir gagnvart UNRWA eru engar nýjungar en Ísrael hefur haft horn í síðu þessarar stærstu hjálparstofnun fyrir Palestínu í áratugi. Núverandi ársaknir komu fram sama dag og Alþjóðadómstólinn í Haag lýsir því yfir að þau treysta UNRWA fyrir því starfi sem á sér stað á Gaza. Þrátt fyrir eðlileg og skýr viðbrögð UNRWA þá hefur Ísland ásamt öðrum löndum ákveðið að stöðva fjárframlög til stofnunarinnar. Staðreyndin er hinsvegar sú að Ísrael hefur á síðustu 3 mánuðum drepið tæplega 30 þúsund einstaklinga en Ísland hefur aldrei látið Ísrael svara fyrir það hörmulega ástand sem Ísrael hefur skapað í Palestínu. Óbrigðull stuðningur Bjarna Benediktssonar við Ísrael, ríki sem stundar arðrán á landi Palestínu og er grunað um hópmorð, er varhugaverður fyrir íslenskt lýðræði. Bjarni Benediktsson hefur ákveðið að styðja við hóprefsingu gagnvart 2.2 milljón íbúum Gaza með því að skrúfa fyrir stuðning við nánast einu líflínu íbúa Gaza. Hugtakið hóprefsing á ekki eingöngu við refsingar, heldur einnig annars konar viðurlög sem gripið er til gegn hópi í hefndarskyni fyrir verknað einstaklings eða einstaklinga sem teljast til hópsins. Bjarni Benediktson hefur því í blindni ákveðið að refsa Palestínumönnum fyrir hugsanlegar, mögulegar aðgerðir nokkurra starfsmanna. Saklaus uns sekt er sönnuð virðist vera hugtak sem flækist fyrir Bjarna og setur enn eitt spurningarmerki um hæfni hans til að gegna því starfi sem hann gegnir. Það breytir engu í þessu samhengi hvort að Ísland ætlar að flytja fjármagnið sitt til annarra stofnanna sem sinna starfi í Palestínu. Engin stofnun kemst nálægt því starfi sem UNRWA sinnir bæði í Palestínu og í flóttamannabúðum og er ákvörðunarferlið utanríkisráðherra ógegnsætt og bendir sterklega till þess að hann hlusti ákaft á kröfur Ísraels en hunsar óskir og þarfir Palestínumanna. Þessar ber þó einnig að geta að þessar ásakanir eru mjög óljósar og óvíst hve alvarlegar og sannar þær eru yfirhöfuð eða hvernig þær fengust. Hinsvegar er það bláköld staðreynd að Ísrael hefur í áratugi verið rannsakað af Amnesty International fyrir pyntingar og ómannúðlega meðferð gagnvart fönguðum Palestínumönnum. Myndbönd og vitnisburði benda til þess að slíkar meðferðir hafi aukist til muna síðan 7. október og því varhugavert að trúa gagnrýnislaust á þann áróður sem að Ísrael sendir út til að réttlæta aðgerðir sína. Það setur því enn meiri þrýsting á utanríkisráðherra að fá betur á hreint hvernig þessum upplýsingum var safnað saman – ekki nema að ráðherran trúi að pyntingar séu réttmæt aðferð við upplýsingasöfnun? Það skýtur því einnig skökku við að Ísland ætli að taka þátt í Eurovision á meðan Ísrael fái að taka þátt í þeirri gleði sem fylgi keppninni, þrátt fyrir skýrar vísbendingar um hópmorð ríkisins. Eurovision er orðinn vettvangur fyrir Ísrael til að reyna að hvítþvo sig af þjóðernishreinsunum og glæpum gegn mannkyni en stefna Ísraels á fátt sameiginlegt með þeim friðsamlegu hugsjónum sem Eurovision boðar og er í raun að taka þátt í óþökk alls friðelskandi áhugafólks um Eurovision. Vandamálið er að Eurovision er orðinn vettvangur fyrir Ísrael til að reyna að betrumbæta ímynd sína með „art washing“, listþvætti en slíkt á sér stað þegar list eða listafólk er notað til að afvegaleiða athygli frá eða réttlæta neikvæða aðgerðir stjórnvalda eða ríkis. Ef Ísrael fær að taka þátt með Íslandi og öðrum Evrópuþjóðum þá erum við að gefa okkar samþykki á að aðgerðir Ísraels eru réttlætanlegar gagnvart Palestínu. Við erum að gefa grænt ljós á að Ísrael haldi áfram núverandi stefnu gagnvart Palestínu þar sem engar afleiðingar eru gagnvart hópmorðum, landráni og arðráni Ísraels í Palestínu. RÚV og íslenska ríkið hefur sterkar skyldur til að standa með þeim sem verða fyrir þessu endalausa ofbeldi sem Ísrael fremur og það getur varla talist eðlilegt að Ísland telji sig geta verið „sameinuð“ ríkjum sem eru undir rannsókn vegna hópmorðs. Það getur varla talist eðlilegt að Ísland vilji deila sviði með ríki sem hefur hernumið annað land í yfir 70 ár, stundar þjóðernishreinsanir, arðrán og landrán á landi Palestínu. Að lokum er krafan skýr. Ísland á að sniðganga Ísrael þar til landið fer að alþjóðalögum. Eitthvað sem ríkið hefur hingað til ekki gert og virðist ekki ætla að gera. Ísrael hefur nú þegar gert lítið úr Alþjóðadómstólnum og ekkert bendir til að ríkið muni stöðva sínar aðgerðir á Gaza né tryggja að Palestína verði frjáls. Höfundur er svæfingahjúkrunarfræðingur.
Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar
Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar