Ákall til ráðamanna heilbrigðismála á Íslandi Anna Rudolfsdóttir skrifar 8. apríl 2022 08:01 Þessum orðum beini ég til þeirra sem hafa með ákvarðanatöku og framkvæmdavald heilbrigðismála á Íslandi að gera, hvort sem um er að ræða Heilbrigðisráðuneytið, Sjúkratrygginga Íslands, Tryggingarstofnunar, stjórnenda Landspítala Háskólasjúkrahúss, velferðasviðs sveitafélaga, eða annara sem hafa getu og vilja til að finna farsæla lausn. Nú er nóg komið, ég get ekki orða bundist lengur. Daglega birtast fréttir um annmarka heilbrigðisþjónustu og skort á úrræðum til að sinna þjónustu þeirra sem að þurfa að reiða sig á hana. Fjallað hefur verið um ungar konur sem þurfa að greiða úr eigin vasa fyrir aðgerðir sem laga sársaukafullt líf og bæta lífsgæði þeirra, sem gera þeim fært að stunda nám og vinnu. Fréttir af fötluðum einstaklingum sem að fá ekki þá þjónustu sem gerir þeim kleift að lifa sjálfstæðu lífi á heimilum sínum og stunda vinnu og áhugamál, þó svo að þeir þurfi um stundasakir að þiggja læknisþjónustu á spítala. Lenda síðan fastir í kerfinu og komast ekki aftur heim til sín því það er ekki veitt fjármagn til að fá viðeigandi stuðningsþjónustu. Fötluðum einstaklingum sem eru á besta aldri og í blóma lífsins, er komið fyrir á hjúkrunarheimili fyrir aldraða því að ekki eru til búsetuúrræði við hæfi fyrir þennan aldurshóp. Börn sem fá ekki greiningar og þjónustu, sem að skipta gífurlega miklu máli fyrir þroska þeirra og framtíð, í námi og félagsfærni, þar sem heilbrigðiskerfið annar ekki eftirspurn. Ekki er hægt að leita lausna einkarekinna aðila, nema að greitt sé úr eigin vasa, háar upphæðir. Ég þekki það af eigin raun. Risavanda Landspítalans sem er að ganga í gegnum erfiðasta tíma faraldursins til þessa og örmagna, ráðþrota starfsfólks sem gerir sitt besta til að hafa í við að sinna þeim sem þess þurfa. Og síðan eru það biðlistarnir, ó já, biðlistarnir eftir að komast í aðgerðir sem bæta lífsgæði fólks og gerir þeim kleift að taka þátt í lífinu og leggja sitt að mörkum til þjóðfélagsins. Mér finnst þetta til háborinnar skammar í nútíma velferðarsamfélagi. Aðalmarkmið þessara skrifa minna er að vekja athygli á stöðu fólks sem eru á biðlistum eftir skurðaðgerðum, og hvort það sé geta og vilji til að leysa þennan brýna vanda nú þegar. Það eru margir í mínum sporum sem bíða að því er virðist endalaust eftir læknismeð. Ég tipla hér á nokkrum atriðum um hvaða áhrif þörf á aðgerð hefur á líf mitt. Ég er 51 árs kona, sem hef þurft á liðskiptiaðgerð að halda á bæði hné frá árinu 2015, en þar sem ég hef verið talin of ung fyrir slíkar aðgerðir, hafa læknar ráðlagt mér að bíða, eins lengi og ég mögulega get, með að fara í full liðskipti. Ég er gift og á 3 stráka sem hafa margvísleg áhugamál sem ég hef lítið getað tekið þátt í vegna alvarlegs skorts á hreyfigetu. Þær stundir sem ég á með sonum mínum og eiginmanni eiga sér stað nánast eingöngu innandyra og þá langoftast á heimilinu. Þó koma upp einstaka viðburðir þar sem ég get tekið þátt í með þeim og þá er það eingöngu sitjandi viðburðir. Við höfum fjarlægst vini okkar að stórum hluta þar sem ég get ekki tekið þátt í félagslífi með góðu móti og það er mjög heftandi fyrir aðstandendur og vini að ég geti ekki fylgt þeim eftir, þó svo að ég er almennt heilsuhraust og gæti hreyft mig fengi ég meina minna bót. Síðustu sjö ár hef ég búið við mikla félagslega einangrun sem hefur virkilega slæm og alvarleg áhrif á geðheilsu mína og nú er svo komið að ekki verður lengur unað við þá skertu lífsgæði sem ég bý við. Síðustu tvö ár hafa verið flestum erfið þar sem fólk hefur ekki getað starfað og leikið sér eins og það er vant. Fyrir mig var breytingin, sem varð í þjóðfélaginu við tilkomu takmarkana heimsfaraldursins, lítil sem engin, ég var einangruð löngu fyrir þann tíma. Þrá mín eftir að geta tekið þátt í lífinu með fjölskyldu og vinum er knýjandi. Ég hef setið þæg og góð bíðandi eftir að að mér kæmi, en nú get ég ekki beðið lengur. Ég fór loksins á biðlista eftir liðskiptiaðgerð í september 2021 og þá var mér tjáð að biðtími væri um 9 mánuðir í það minnsta. Í janúar á þessu ári fæ ég upplýsingar frá Heilbrigðisráðuneytinu um að staða biðlista væru á LSH þá orðnir 11 mánuðir, 9 mánaða bið á Akranesi og 5 mánuðir á Akureyri. Það er þá til viðbótar þeim 4 mánuðum sem ég var búin að bíða. Í svörum frá Landspítala, nú í lok mars er staða biðlista þannig að enn er verið að taka inn sjúklinga sem fóru á biðlista árið 2020. Að þrotum komin bókaði ég aðgerð á Klíníkinni Ármúla, og fékk lagfært annað hnéð. Biðlisti þar var um 6 vikur og það þrátt fyrir að Klíníkinni hafi verið lokað í 3 vikur, og 206 aðgerðum verið frestað, til að létta undir neyðarástandi spítala allra landsmanna. Þar var ég inniliggjandi í 1 1/2 sólarhring þar sem hjúkrun var vel sinnt og ég fékk góða verkjameðferð. Það liggur í augum uppi að þegar neyðarástand ríkir á Landspítala og erfitt er að fullmanna vaktir hjúkrunarfólks, að dvöl mín á spítalanum væri ekki sambærileg á þessum tímapunkti. Ég veit að réttur minn er að fá aðgerð erlendis hafi ég verið lengur en 90 daga á biðlista. Fyrir manneskju sem á erfitt með að ferðast innanlands, eru ferðalög út fyrir landssteinana gríðarlegt álag, þó svo að ég væri keyrð um í hjólastól, til að gera ferðalagið léttara. Ókunnugt land, ókunnugt tungumál, og fylgdarmaður er nauðsynlegur fyrir sjúkling í þessari stöðu. Launatap fylgdarmanns þarf að greiða, og oft ekki sjálfsagt að frítími hans sé aðgengilegur. Þá þyrfti ég að gera ráðstafanir fyrir börnin mín hjá aðstandendum yfir þann tíma sem sjúkrahúsdvöl og ferðalög standa yfir. Erfið ferðalög auka líkur á lífsógnandi fylgikvillum stórra aðgerð s.s. blóðtappamyndun, sem er sérstaklega líkleg eftir flugferðir. Að sitja lengi eftir aðgerð á hné, er eitt það versta sem gert er eftir aðgerð. Það hafa langt í frá allir bakland til að geta farið í slíkar sjúkrahúsdvalir erlendis. Mér hrýs hugur við tilhugsunina um slíkt ferðalag, nógu erfitt var að komast frá Ármúlanum heim til mín. Ég get fengið lagfærð bæði hné mín hér heima á Klínikinni fyrir sama kostnað eða minni í stað annars hnésins erlendis. Alla endurhæfingu fengi ég hér heima líka. Bið eftir aðgerð á hinu hnénu getur haft slæmar afleiðingar fyrir árangur fyrri aðgerðar. Að borga úr eigin vasa stórar upphæðir, eins og 1,2 milljón króna sem kostar að skipta um hnélið, til að lina þjáningar og eiga möguleika á betri lífsgæðum, er algjörlega óásættanlegt í okkar nútíma þjóðfélagi. Slík fjármögnun er stór biti fyrir alla, sérstaklega öryrkja og annarra lífeyrisþega, eins þeirra sem hafa skert fjármagn sökum heilsutaps. Ég get ekki með nokkru móti fengið rökrétta niðurstöðu á því, að aðgerð sem er framkvæmd erlendis og kostar a.m.k. tvöfalda upphæð aðgerðar á einkarekinni sjúkrastofnun eins og Klínikinni, þar sem eru læknar og hjúkrunarfólk á heimsmælikvarða og fullkomin aðstaða til aðgerða, sé hagstæðari kostur , hvorki fyrir sjúkling né þjóðfélagið. Mér finnst það skjóta skökku við að hægt sé að leita á náðir einkarekinna heilsustofnanna til að létta undir neyð spítalans, en ekki hægt að gera samninga við sömu aðila um að stytta biðlista, til að létta undir neyð sjúklinga. Réttindi min sem þjóðfélagsþegn í velmegunarlandi eru fótum troðin og það finnst mér algjörlega óásættanlegt. Heilbrigðisráðherra hefur greint frá því að vinna sé hafin við að leysa þennan brýna vanda en það getur tekið vikur eða mánuði. Fólk eins og ég, allir þeir fjölmörgu sem þarfnast aðgerða núna, getum hreinlega ekki beðið svo lengi. Ég kalla eftir tafarlausum Iausnum nú þegar. Er möguleiki á að samið verði um afturvirka greiðsluþátttöku Sjúkratrygginga Íslands meðan þetta samningaferli stendur yfir? Heilbrigðisstéttir eins og sérfræðilæknar, sjúkraþjálfarar, talmeinafræðingar og aðrir hafa verið án samninga við Sjúkratryggingar Íslands, með fjárhagslegu tapi og skorti á þjónustuúrræðum fyrir landsmenn. Það er hreinlega ekki boðlegt né réttlætanlegt að þessum málum hafi ekki verið kippt í liðinn fyrir löngu, að fjármunum ríkisins sé sóað með því að greiða a.m.k. tvöfalt verð fyrir aðgerðir og að fjármagn fari út úr hagkerfi landsins. Það þarf að koma samningum á við einkareknar heilsustofnanir núna strax, á meðan ríkisrekin sjúkrahús eins og Landspítali geta ekki sinnti sinnt sínu hlutverki að sinna brýnum heilsufarsaðgerðum þjóðarinnar. Á hverju hefur strandað í samningum? Sé vilji til staðar, er hægt að leysa þennan alvarlega og íþyngjandi heilbrigðisvanda, með viðunandi lausn fyrir alla. Ég bind miklar vonir við hæstvirtan heilbrigðisráðherra, Willum Þór Þórsson, að keyra þetta mál sem fyrst í gegn og að Alþingi láti sig málið varða og þrýsti á um að lausn fáist. Höfundur er á biðlista eftir skurðaðgerð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Heilbrigðismál Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Útrýming mannsins á RÚV Vala Hafstað Skoðun Riðið á Bessastöðum? Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Söngvakeppni og stríðsglæpir Ragnhildur Hólmgeirsdóttir Skoðun Heillandi Halla Hrund Stefán Hilmarsson Skoðun Leikskólakennara á eftirlaunum er ofboðið Ásdís Ólafsdóttir Skoðun Frambjóðandi Sjálfstæðisflokksins? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Já, Katrín Hjálmar Sveinsson Skoðun Forseti allra Ragnhildur Björt Björnsdóttir Skoðun Umræðan um dánaraðstoð Henry Alexander Henrysson Skoðun Að lifa í skugga heilsubrests Svanberg Hreinsson Skoðun Skoðun Skoðun Forseti allra Ragnhildur Björt Björnsdóttir skrifar Skoðun Ný nálgun í afreksíþróttum – Nýsköpun Erlingur Jóhannsson skrifar Skoðun Prófsteinninn Katrín Harðardóttir skrifar Skoðun Innrás á Rafah stríðir gegn allri mannúð Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Börnin okkar Hlédís Sveinsdóttir skrifar Skoðun Vextir geta og þurfa að lækka Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Söngvakeppni og stríðsglæpir Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Leikskólakennara á eftirlaunum er ofboðið Ásdís Ólafsdóttir skrifar Skoðun Óttasleginn mömmuher og Eurovision Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Já, Katrín Hjálmar Sveinsson skrifar Skoðun Frambjóðandi Sjálfstæðisflokksins? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Heillandi Halla Hrund Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Riðið á Bessastöðum? Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Að lifa í skugga heilsubrests Svanberg Hreinsson skrifar Skoðun Umræðan um dánaraðstoð Henry Alexander Henrysson skrifar Skoðun Útrýming mannsins á RÚV Vala Hafstað skrifar Skoðun Opið bréf til samgönguráðherra og vegamálastjóra Hópur ferðaþjóna í Dölunum skrifar Skoðun Hugleiðingar ellilífeyrisþega um landsmálin og orkumálin Ingimundur Andrésson skrifar Skoðun Að tilheyra - Fjölmenningarþing Reykjavíkur Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Katrínu sem forseta Stefán Friðrik Stefánsson skrifar Skoðun Fegin að vera frekar spurð hvaðan ég sé, en „hverra manna ertu“ Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Þekking á naloxone nefúða getur bjargað lífi Hildur Vattnes Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Svik forsetaframbjóðanda við börnin á Gaza Salvör Gullbrá Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Getum við breytt fortíðinni? Ásgeir Jónsson skrifar Skoðun Á að banna TikTok? Óttar Birgisson skrifar Skoðun Gerum góðan dal enn betri Eiríkur Hjálmarsson skrifar Skoðun Ný norræn stjórnarskrá Hrannar Björn Arnarsson,Ragnheiður Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Getum við verið hamingjusöm í vinnunni? Héðinn Sveinbjörnsson skrifar Skoðun Þessum treysti ég til þess að standa vörð um okkar hagsmuni, landið okkar og okkar mannréttindi Ólafur Tryggvi Sigmarsson skrifar Skoðun Stærsta loftslagsráðstefna í heimi Nótt Thorberg skrifar Sjá meira
Þessum orðum beini ég til þeirra sem hafa með ákvarðanatöku og framkvæmdavald heilbrigðismála á Íslandi að gera, hvort sem um er að ræða Heilbrigðisráðuneytið, Sjúkratrygginga Íslands, Tryggingarstofnunar, stjórnenda Landspítala Háskólasjúkrahúss, velferðasviðs sveitafélaga, eða annara sem hafa getu og vilja til að finna farsæla lausn. Nú er nóg komið, ég get ekki orða bundist lengur. Daglega birtast fréttir um annmarka heilbrigðisþjónustu og skort á úrræðum til að sinna þjónustu þeirra sem að þurfa að reiða sig á hana. Fjallað hefur verið um ungar konur sem þurfa að greiða úr eigin vasa fyrir aðgerðir sem laga sársaukafullt líf og bæta lífsgæði þeirra, sem gera þeim fært að stunda nám og vinnu. Fréttir af fötluðum einstaklingum sem að fá ekki þá þjónustu sem gerir þeim kleift að lifa sjálfstæðu lífi á heimilum sínum og stunda vinnu og áhugamál, þó svo að þeir þurfi um stundasakir að þiggja læknisþjónustu á spítala. Lenda síðan fastir í kerfinu og komast ekki aftur heim til sín því það er ekki veitt fjármagn til að fá viðeigandi stuðningsþjónustu. Fötluðum einstaklingum sem eru á besta aldri og í blóma lífsins, er komið fyrir á hjúkrunarheimili fyrir aldraða því að ekki eru til búsetuúrræði við hæfi fyrir þennan aldurshóp. Börn sem fá ekki greiningar og þjónustu, sem að skipta gífurlega miklu máli fyrir þroska þeirra og framtíð, í námi og félagsfærni, þar sem heilbrigðiskerfið annar ekki eftirspurn. Ekki er hægt að leita lausna einkarekinna aðila, nema að greitt sé úr eigin vasa, háar upphæðir. Ég þekki það af eigin raun. Risavanda Landspítalans sem er að ganga í gegnum erfiðasta tíma faraldursins til þessa og örmagna, ráðþrota starfsfólks sem gerir sitt besta til að hafa í við að sinna þeim sem þess þurfa. Og síðan eru það biðlistarnir, ó já, biðlistarnir eftir að komast í aðgerðir sem bæta lífsgæði fólks og gerir þeim kleift að taka þátt í lífinu og leggja sitt að mörkum til þjóðfélagsins. Mér finnst þetta til háborinnar skammar í nútíma velferðarsamfélagi. Aðalmarkmið þessara skrifa minna er að vekja athygli á stöðu fólks sem eru á biðlistum eftir skurðaðgerðum, og hvort það sé geta og vilji til að leysa þennan brýna vanda nú þegar. Það eru margir í mínum sporum sem bíða að því er virðist endalaust eftir læknismeð. Ég tipla hér á nokkrum atriðum um hvaða áhrif þörf á aðgerð hefur á líf mitt. Ég er 51 árs kona, sem hef þurft á liðskiptiaðgerð að halda á bæði hné frá árinu 2015, en þar sem ég hef verið talin of ung fyrir slíkar aðgerðir, hafa læknar ráðlagt mér að bíða, eins lengi og ég mögulega get, með að fara í full liðskipti. Ég er gift og á 3 stráka sem hafa margvísleg áhugamál sem ég hef lítið getað tekið þátt í vegna alvarlegs skorts á hreyfigetu. Þær stundir sem ég á með sonum mínum og eiginmanni eiga sér stað nánast eingöngu innandyra og þá langoftast á heimilinu. Þó koma upp einstaka viðburðir þar sem ég get tekið þátt í með þeim og þá er það eingöngu sitjandi viðburðir. Við höfum fjarlægst vini okkar að stórum hluta þar sem ég get ekki tekið þátt í félagslífi með góðu móti og það er mjög heftandi fyrir aðstandendur og vini að ég geti ekki fylgt þeim eftir, þó svo að ég er almennt heilsuhraust og gæti hreyft mig fengi ég meina minna bót. Síðustu sjö ár hef ég búið við mikla félagslega einangrun sem hefur virkilega slæm og alvarleg áhrif á geðheilsu mína og nú er svo komið að ekki verður lengur unað við þá skertu lífsgæði sem ég bý við. Síðustu tvö ár hafa verið flestum erfið þar sem fólk hefur ekki getað starfað og leikið sér eins og það er vant. Fyrir mig var breytingin, sem varð í þjóðfélaginu við tilkomu takmarkana heimsfaraldursins, lítil sem engin, ég var einangruð löngu fyrir þann tíma. Þrá mín eftir að geta tekið þátt í lífinu með fjölskyldu og vinum er knýjandi. Ég hef setið þæg og góð bíðandi eftir að að mér kæmi, en nú get ég ekki beðið lengur. Ég fór loksins á biðlista eftir liðskiptiaðgerð í september 2021 og þá var mér tjáð að biðtími væri um 9 mánuðir í það minnsta. Í janúar á þessu ári fæ ég upplýsingar frá Heilbrigðisráðuneytinu um að staða biðlista væru á LSH þá orðnir 11 mánuðir, 9 mánaða bið á Akranesi og 5 mánuðir á Akureyri. Það er þá til viðbótar þeim 4 mánuðum sem ég var búin að bíða. Í svörum frá Landspítala, nú í lok mars er staða biðlista þannig að enn er verið að taka inn sjúklinga sem fóru á biðlista árið 2020. Að þrotum komin bókaði ég aðgerð á Klíníkinni Ármúla, og fékk lagfært annað hnéð. Biðlisti þar var um 6 vikur og það þrátt fyrir að Klíníkinni hafi verið lokað í 3 vikur, og 206 aðgerðum verið frestað, til að létta undir neyðarástandi spítala allra landsmanna. Þar var ég inniliggjandi í 1 1/2 sólarhring þar sem hjúkrun var vel sinnt og ég fékk góða verkjameðferð. Það liggur í augum uppi að þegar neyðarástand ríkir á Landspítala og erfitt er að fullmanna vaktir hjúkrunarfólks, að dvöl mín á spítalanum væri ekki sambærileg á þessum tímapunkti. Ég veit að réttur minn er að fá aðgerð erlendis hafi ég verið lengur en 90 daga á biðlista. Fyrir manneskju sem á erfitt með að ferðast innanlands, eru ferðalög út fyrir landssteinana gríðarlegt álag, þó svo að ég væri keyrð um í hjólastól, til að gera ferðalagið léttara. Ókunnugt land, ókunnugt tungumál, og fylgdarmaður er nauðsynlegur fyrir sjúkling í þessari stöðu. Launatap fylgdarmanns þarf að greiða, og oft ekki sjálfsagt að frítími hans sé aðgengilegur. Þá þyrfti ég að gera ráðstafanir fyrir börnin mín hjá aðstandendum yfir þann tíma sem sjúkrahúsdvöl og ferðalög standa yfir. Erfið ferðalög auka líkur á lífsógnandi fylgikvillum stórra aðgerð s.s. blóðtappamyndun, sem er sérstaklega líkleg eftir flugferðir. Að sitja lengi eftir aðgerð á hné, er eitt það versta sem gert er eftir aðgerð. Það hafa langt í frá allir bakland til að geta farið í slíkar sjúkrahúsdvalir erlendis. Mér hrýs hugur við tilhugsunina um slíkt ferðalag, nógu erfitt var að komast frá Ármúlanum heim til mín. Ég get fengið lagfærð bæði hné mín hér heima á Klínikinni fyrir sama kostnað eða minni í stað annars hnésins erlendis. Alla endurhæfingu fengi ég hér heima líka. Bið eftir aðgerð á hinu hnénu getur haft slæmar afleiðingar fyrir árangur fyrri aðgerðar. Að borga úr eigin vasa stórar upphæðir, eins og 1,2 milljón króna sem kostar að skipta um hnélið, til að lina þjáningar og eiga möguleika á betri lífsgæðum, er algjörlega óásættanlegt í okkar nútíma þjóðfélagi. Slík fjármögnun er stór biti fyrir alla, sérstaklega öryrkja og annarra lífeyrisþega, eins þeirra sem hafa skert fjármagn sökum heilsutaps. Ég get ekki með nokkru móti fengið rökrétta niðurstöðu á því, að aðgerð sem er framkvæmd erlendis og kostar a.m.k. tvöfalda upphæð aðgerðar á einkarekinni sjúkrastofnun eins og Klínikinni, þar sem eru læknar og hjúkrunarfólk á heimsmælikvarða og fullkomin aðstaða til aðgerða, sé hagstæðari kostur , hvorki fyrir sjúkling né þjóðfélagið. Mér finnst það skjóta skökku við að hægt sé að leita á náðir einkarekinna heilsustofnanna til að létta undir neyð spítalans, en ekki hægt að gera samninga við sömu aðila um að stytta biðlista, til að létta undir neyð sjúklinga. Réttindi min sem þjóðfélagsþegn í velmegunarlandi eru fótum troðin og það finnst mér algjörlega óásættanlegt. Heilbrigðisráðherra hefur greint frá því að vinna sé hafin við að leysa þennan brýna vanda en það getur tekið vikur eða mánuði. Fólk eins og ég, allir þeir fjölmörgu sem þarfnast aðgerða núna, getum hreinlega ekki beðið svo lengi. Ég kalla eftir tafarlausum Iausnum nú þegar. Er möguleiki á að samið verði um afturvirka greiðsluþátttöku Sjúkratrygginga Íslands meðan þetta samningaferli stendur yfir? Heilbrigðisstéttir eins og sérfræðilæknar, sjúkraþjálfarar, talmeinafræðingar og aðrir hafa verið án samninga við Sjúkratryggingar Íslands, með fjárhagslegu tapi og skorti á þjónustuúrræðum fyrir landsmenn. Það er hreinlega ekki boðlegt né réttlætanlegt að þessum málum hafi ekki verið kippt í liðinn fyrir löngu, að fjármunum ríkisins sé sóað með því að greiða a.m.k. tvöfalt verð fyrir aðgerðir og að fjármagn fari út úr hagkerfi landsins. Það þarf að koma samningum á við einkareknar heilsustofnanir núna strax, á meðan ríkisrekin sjúkrahús eins og Landspítali geta ekki sinnti sinnt sínu hlutverki að sinna brýnum heilsufarsaðgerðum þjóðarinnar. Á hverju hefur strandað í samningum? Sé vilji til staðar, er hægt að leysa þennan alvarlega og íþyngjandi heilbrigðisvanda, með viðunandi lausn fyrir alla. Ég bind miklar vonir við hæstvirtan heilbrigðisráðherra, Willum Þór Þórsson, að keyra þetta mál sem fyrst í gegn og að Alþingi láti sig málið varða og þrýsti á um að lausn fáist. Höfundur er á biðlista eftir skurðaðgerð.
Skoðun Fegin að vera frekar spurð hvaðan ég sé, en „hverra manna ertu“ Matthildur Björnsdóttir skrifar
Skoðun Þessum treysti ég til þess að standa vörð um okkar hagsmuni, landið okkar og okkar mannréttindi Ólafur Tryggvi Sigmarsson skrifar