Sálgæsla hinna veraldlegu Norðurlanda Sveinn Atli Gunnarsson skrifar 25. nóvember 2020 09:00 Mig langar að byrja á því að þakka séra Skúla S. Ólafssyni fyrir svar sitt við grein minni frá 22. nóvember. Fyrst langar mig að nefna að þegar ég tala um hlekki þjóðkirkju í upprunalegu greininni minni þá er verið að tala um að fólk sé í hlekkjum vanans og sé þess vegna skráð í Þjóðkirkjuna af gömlum vana, jafnvel enn þann daginn í dag þegar það er orðið mjög auðvelt að breyta trúarskráningu sinni hjá Þjóðskrá. Það er engin ástæða til að túlka þetta sem einhvern breyttan tón hjá Siðmennt, ég held að við séum almennt opin og víðsýn varðandi persónulega trú fólks hver sem hún er, en það verður einnig að hafa í huga að greinin er mín og ég tel mig alls ekki getað talað fyrir alla meðlimi Siðmenntar. Það er svo alls ekki meint sem svo að Kirkjan hafi fólk bókstaflega í hlekkjum, enda býr hér veraldleg þjóð með sjálfstæða hugsun sem lætur ekki hlekkja sig svo auðveldlega, sem betur fer. Jafnvel þó að Kirkjan virðist hafa litla samleið með stórum hluta meðlima sinna þá er margt fólk samt svolítið fast í viðjum rótgróina skráninga og því rétt að hvetja það til að skoða og hugsa um hvernig trúfélagsskráningu þess er háttað, sérstaklega í ljósi þess hversu fáir telja sig í raun eiga samleið með Kirkjunni samkvæmt könnun Siðmenntar. Persónulega þá þykir mér það mjög athyglisvert í sjálfu sér og það hlýtur að vera áhyggjuefni innan Kirkjunnar. Þjóðin vill aðgengi að veraldlegri sálgæslu Talandi um könnun Siðmenntar, þá er um að gera að ræða um sálgæsluna sem Skúli gerir að umtalsefni. Það kom nefnilega einnig fram í könnuninni að mjög lítill minnihluti þjóðarinnar telur að bjóða ætti eingöngu uppá kristilega sálgæslu, eða 3,2%. 15% aðspurðra telja að sálgæsla ætti einvörðungu að vera veraldleg, en mikill meirihluti, eða 79% telja, að stofnanir líkt og heilbrigðisstofnanir og fangelsi ættu að bjóða uppá bæði kristilegan og veraldlegan valkost þegar kemur að sálgæslu. Þannig að það er ljóst að þjóðin vill breytingar í þessum efnum og vil ég þakka Skúla fyrir að taka það mál upp að fyrra bragði, enda þarfnast það mál mun meiri og dýpri umræðu og athygli og alls ekki sjálfgefið að sálgæsluþjónusta geti ekki tekið breytingum á næstunni. Hin veraldlegu Norðurlönd og norræna módelið En svo að við snúum okkur að Norðurlöndunum, þá segir Skúli; “[Þjóðkirkjan] einkennir Norðurlöndin”. Þessi fullyrðing kemur mér sérstaklega spánskt fyrir sjónir, en samt er norræn menning svo ótal margt í mínum huga og hef ég sjálfur búið í þó nokkur ár í Danmörku. Vissulega hefur kirkjan haft einhverskonar dagsskrárvald í gegnum aldirnar og hefur staða Þjóðkirkna landanna verið sterk í sögulegu samhengi eftir kristnitöku þjóðanna og Norðurlöndin eru taldar meðal kristina þjóða, þó svo saga þjóðanna nái auðvitað miklu lengra aftur. En það eru þjóðkirkjur/ríkistrú á fleiri stöðum, t.d. á Englandi og Grikklandi og svo m.a. í mörgum löndum í Norður-Afríku og Mið-Austurlöndum og ekki er endilega augljóst að það sé mikill samnefnari á milli Íslands og margra þeirra landa sem aðhyllast ákveðna ríkistrú sem er fest í lagabókstaf þjóðanna. Í Evrópu þá eru þjóðkirkjur frekar undantekning heldur en hitt, þó vissulega sé kristni ríkjandi þegar kemur að lífsskoðunum þeirra þjóða sem byggja álfuna. Sem dæmi þá gerðu Svíar m.a. sambandsbreytingu við Sænsku Kirkjuna árið 2000, þannig að margir Svíar líta svo á í dag að ekki sé lengur hægt að tala um þjóðkirkju þar, þó vissulega hafi Sænska Kirkjan enn forréttindi fram yfir önnur trú- og lífsskoðunarfélög þar í landi, svipað og íslenska Þjóðkirkjan hefur hér á landi. Norðmenn hafa svo einnig gert breytingar á stöðu Kirkjunnar árið 2017, þannig að það eru breytingar í gangi á Norðurlöndum varðandi stöðu Kirkjunnar almennt. Það er því ekki sjálfgefið að tala um að þjóðkirkjur einkenni Norðurlöndin í dag, enda hefur dregið úr sambandi hefðbundina þjóðkirkna og almennings á Norðurlöndum á síðustu áratugum. Velferðarsamfélag Þegar gildi norrænna velferðarsamfélaga er skoðað, t.d. í gegnum Norrænt samstarf, samstarfsvettvang norrænu þjóðanna, þá kemur margt áhugavert upp. Þegar grant er skoðað og jafnvel djúpt grafið þá virðist þáttur þjóðkirkjunnar ekki koma upp sem samnefnari eða einkenni norræna módelsins eða Norðurlanda í ræðu og riti almennt. Helst er rætt um samnefnara eins og lýðræði, að félagslegt öryggi almennings er mikið samanborið við önnur lönd, menntunarstig er hátt, ríkisstyrkt heilbrigðiskerfi, jafnrétti kynjanna er talið sjálfsagt, réttindi samkynhneigðra eru talin tiltölulega sjálfsögð, samfélögin búa yfir tækni og nýsköpun er mikil o.s.frv. En trúarbrögð eru almennt ekki talin upp þegar talað er um samnefnara norræns samstarfs eða einkenni Norðurlanda. Þess má einnig geta að þjóðkirkjur landanna hafa á köflum sett sig á móti ýmsum baráttumálum, eins og t.d. jafnrétti kynjanna og sjálfsögð réttindi samkynhneigðra þegar sú barátta byrjaði, þannig að margt í þeim viðmiðum sem við teljum sjálfsögð á Norðurlöndum hefur þróast þrátt fyrir tregðu Kirkjunnar, sem hefur svo seint og um síðir ákveðið að fylgja almenningsálitinu, sem er vissulega jákvætt og má ekki gera lítið úr, enda Þjóðkirkjan meira en bara trúfélag og hefur meiri slagkraft en bara hreint Guðsorð, þó svo að Skúli álíti að ég hafi haldið öðru fram í upprunalegu greininni. Sameiginlegir fletir Það getur auðvitað verið áhugavert og fróðlegt að skoða hvað er líkt með hinum ýmsu löndum og hvað fólk getur fundið sameiginlegt eins og á Norðulöndunum. T.d. eru Ikea, H&M og Rúmfatalagerinn (heitir mismunandi nöfnum á milli landa) á öllum Norðurlöndunum og reyndar víðar, og svo kaupir fólk líka Carlsberg, Volvo, Marimekko og allskonar skandinavískar vörur og hönnun í öllum þessum löndum. Tískubylgjur berast svo á milli landanna og geta verið mjög svipaðar og fólk horfir svo mikið til á sömu sjónvarpsséríurnar og mikið um sömu vestrænu áhrifin almennt, t.d. Seinfeld, Friends og Keeping Up with the Kardashians. Annað sem þessi lönd eiga sameiginlegt er að þau eru tiltölulega veraldleg og trúarhiti yfirleitt ekki mikill og almennt eru íbúar friðsamir og trú- og málfrelsi í hávegum haft. Fækkun hefur einnig verið í þjóðkirkjum allra Norðurlandanna á síðustu áratugum, sem er auðvitað áhugaverður samnefnari og t.d. í Svíþjóð hefur fækkunin síðan 2000 verið mjög hröð, farið úr um 83% niður í um 56% af íbúafjölda á aðeins 20 árum. Á Íslandi og hinum Norðurlöndunum er þróunin svo svipuð og tiltölulega mikil fækkun á örfáum áratugum, þegar hlutur Þjóðkirkjunnar var um og yfir 90%. Það er því um að gera að minna fólk á trúfrelsið og rétt þess til að breyta trúfélagaskráningu sinni í samræmi við viðhorf sín, það finnst mér sjálfsagt mál. Einnig er það svo ljóst í mínum huga að þegar við tölum um sögu og menningu norrænna þjóða, norræna módelið og samnorrænt samstarf í dag þá eru þjóðkirkjur ekki það fyrsta sem kemur upp í hugann hjá fólki. Ég skil samt að embættismenn innan Kirkjunnar vilji verja sinn málstað og hagsmuni, sem er jú bara sjálfsagt mál og eðlilegt, jafn sjálfsagt og eðlilegt eins og að ég persónulega minni fólk á að það hversu auðvelt er að breyta trúfélagaskráningu sinni í dag og vara það við hlekkjum vanans, sem getur fest það í trúfélagsskráningu sem ekki passar því, m.a. hjá Þjóðkirkjunni, eins og könnun Siðmenntar sýnir svo augljóslega. Sjálfkrafa trúfélagsskráningar Af orðum Skúla í grein sinni mátti m.a. skilja að sjálfkrafa skráningar utan trúfélaga væru m.a. hluti af ástæðu þess að það væri fækkun skráðra í Þjóðkirkjunni. Í svari við fyrirspurn varðandi þetta hjá Þjóðskrá kom eftirfarandi fram; "Trúfélagsskráningu einstaklings er ekki breytt í þjóðskrá nema tilkynning þar um berist frá viðkomandi aðila. Það er alveg óháð búsetu, hvort sem hún er innan- eða utanlands", þannig að það virðist vera rangt hjá Skúla þegar hann skrifar að "[í]búar sem hafa búið erlendis og flytja aftur heim eru sjálfkrafa skráðir utan trúfélaga". Persónulega þá var ég sjálfkrafa skráður beint inn í kaþólska söfnuðinn eftir 7 ára búsetu í Danmörku, þar sem ég hafði verið sjálfkrafa skráður í Dönsku Þjóðkirkjuna að mér forspurðum. En það eru auðvitað liðin nokkur ár síðan, en það virðist samt vera í samræmi við svör Þjóðskrár í dag varðandi trúfélagsskráningarnar. Ég tók mig svo saman síðar (það var samt fyrir tíma rafrænna skilríkja) og breytti minni skráningu og það var nú svo sem ekki mikið mál og í dag er það svo enn einfaldara, enda bara nokkur klikk í snjallsímanum eða tölvunni - fólk ræður þessu auðvitað sjálft og getur gengið frá eða breytt sinni skráningu á www.skra.is á einfaldan hátt. Höfundur er varaformaður í stjórn Siðmenntar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Trúmál Þjóðkirkjan Sveinn Atli Gunnarsson Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Heilbrigðiskerfi Íslands - Tími fyrir lausnir! Victor Gudmundsson Skoðun Bréf frá móður Berglind Fríða Viggósdóttir Skoðun Forsetaframbjóðendur undir áhrifum Kremlverja? Bjarni Már Magnússon Skoðun Fjöldi fyrirtækja hætta með Rapyd Oddný Björg Rafnsdóttir Skoðun „Ég skal baka fyrir Gunnar en ég kýs Kristján“ Páll Magnússon Skoðun Fjallkonan nýja, hún Katrín Þorvaldur Logason Skoðun Forseti Íslands, Baldur Þórhallsson Friðrik Erlingsson Skoðun Njótum reynslu Katrínar Valgerður Bjarnadóttir Skoðun Sagan sem verður að segja Drífa Snædal Skoðun Vill ekki lengur íslenzkan her? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Neikvæð áhrif þess að útiloka forsetaframbjóðendur frá kappræðum strax komin í ljós Ástþór Magnússon skrifar Skoðun Nýtt sveitarfélag Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Stafrænn ójöfnuður á upplýsingaöld Stella Samúelsdóttir,Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Varfærnisleg fagnaðarlæti Berglind Sunna Bragadóttir skrifar Skoðun „Ég skal baka fyrir Gunnar en ég kýs Kristján“ Páll Magnússon skrifar Skoðun Daðrað við sölu Björn Sævar Einarsson skrifar Skoðun Rannsóknir á söfnum skapa dýrmæta þekkingu Arndís Bergsdóttr skrifar Skoðun Sagan sem verður að segja Drífa Snædal skrifar Skoðun Nýsköpun innviða Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Fjöldi fyrirtækja hætta með Rapyd Oddný Björg Rafnsdóttir skrifar Skoðun Forsetaframbjóðendur undir áhrifum Kremlverja? Bjarni Már Magnússon skrifar Skoðun Bréf frá móður Berglind Fríða Viggósdóttir skrifar Skoðun Vill ekki lengur íslenzkan her? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hafa íslensk fjarskiptafélög málað sig út í horn? Aron Heiðar Steinsson skrifar Skoðun Á Ísland framtíð í NATO? Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Fjallkonan nýja, hún Katrín Þorvaldur Logason skrifar Skoðun Heilsa íslenskrar þjóðar, samofin framþróun í læknisfræði á Íslandi Theódór Skúli Sigurðsson skrifar Skoðun Njótum reynslu Katrínar Valgerður Bjarnadóttir skrifar Skoðun Katrínu á Bessastaði Brynja Þorbjörnsdóttir skrifar Skoðun Eru stjórnvöld að virða réttindi barna á flótta? Hópur fólks í ungmennaráði UNICEF á Íslandi skrifar Skoðun Forseti Íslands, Baldur Þórhallsson Friðrik Erlingsson skrifar Skoðun Algeng mistök við fasteignakaup og hvernig þú forðast þau Kristín Ósk Þórðardóttir skrifar Skoðun Er ungum mönnum sama um sjófólk? Kjartan Sveinn Guðmundsson skrifar Skoðun Þörfin fyrir heimilislækna Bjarni Jónsson skrifar Skoðun Um lýðræði — Þrjár spurningar til forsetaframbjóðenda Hjörtur Hjartarson skrifar Skoðun 30% kaupmáttaraukning með evru Guðmundur Ragnarsson skrifar Skoðun Halla Tómasdóttir yrði góður forseti Rannveig Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn má ekki fara á taugum Gísli Jökull Gíslason skrifar Skoðun „Brandarinn er búinn!“ María Heba Þorkelsdóttir skrifar Skoðun Katrín kann sig Aðalheiður Björk Olgudóttir skrifar Sjá meira
Mig langar að byrja á því að þakka séra Skúla S. Ólafssyni fyrir svar sitt við grein minni frá 22. nóvember. Fyrst langar mig að nefna að þegar ég tala um hlekki þjóðkirkju í upprunalegu greininni minni þá er verið að tala um að fólk sé í hlekkjum vanans og sé þess vegna skráð í Þjóðkirkjuna af gömlum vana, jafnvel enn þann daginn í dag þegar það er orðið mjög auðvelt að breyta trúarskráningu sinni hjá Þjóðskrá. Það er engin ástæða til að túlka þetta sem einhvern breyttan tón hjá Siðmennt, ég held að við séum almennt opin og víðsýn varðandi persónulega trú fólks hver sem hún er, en það verður einnig að hafa í huga að greinin er mín og ég tel mig alls ekki getað talað fyrir alla meðlimi Siðmenntar. Það er svo alls ekki meint sem svo að Kirkjan hafi fólk bókstaflega í hlekkjum, enda býr hér veraldleg þjóð með sjálfstæða hugsun sem lætur ekki hlekkja sig svo auðveldlega, sem betur fer. Jafnvel þó að Kirkjan virðist hafa litla samleið með stórum hluta meðlima sinna þá er margt fólk samt svolítið fast í viðjum rótgróina skráninga og því rétt að hvetja það til að skoða og hugsa um hvernig trúfélagsskráningu þess er háttað, sérstaklega í ljósi þess hversu fáir telja sig í raun eiga samleið með Kirkjunni samkvæmt könnun Siðmenntar. Persónulega þá þykir mér það mjög athyglisvert í sjálfu sér og það hlýtur að vera áhyggjuefni innan Kirkjunnar. Þjóðin vill aðgengi að veraldlegri sálgæslu Talandi um könnun Siðmenntar, þá er um að gera að ræða um sálgæsluna sem Skúli gerir að umtalsefni. Það kom nefnilega einnig fram í könnuninni að mjög lítill minnihluti þjóðarinnar telur að bjóða ætti eingöngu uppá kristilega sálgæslu, eða 3,2%. 15% aðspurðra telja að sálgæsla ætti einvörðungu að vera veraldleg, en mikill meirihluti, eða 79% telja, að stofnanir líkt og heilbrigðisstofnanir og fangelsi ættu að bjóða uppá bæði kristilegan og veraldlegan valkost þegar kemur að sálgæslu. Þannig að það er ljóst að þjóðin vill breytingar í þessum efnum og vil ég þakka Skúla fyrir að taka það mál upp að fyrra bragði, enda þarfnast það mál mun meiri og dýpri umræðu og athygli og alls ekki sjálfgefið að sálgæsluþjónusta geti ekki tekið breytingum á næstunni. Hin veraldlegu Norðurlönd og norræna módelið En svo að við snúum okkur að Norðurlöndunum, þá segir Skúli; “[Þjóðkirkjan] einkennir Norðurlöndin”. Þessi fullyrðing kemur mér sérstaklega spánskt fyrir sjónir, en samt er norræn menning svo ótal margt í mínum huga og hef ég sjálfur búið í þó nokkur ár í Danmörku. Vissulega hefur kirkjan haft einhverskonar dagsskrárvald í gegnum aldirnar og hefur staða Þjóðkirkna landanna verið sterk í sögulegu samhengi eftir kristnitöku þjóðanna og Norðurlöndin eru taldar meðal kristina þjóða, þó svo saga þjóðanna nái auðvitað miklu lengra aftur. En það eru þjóðkirkjur/ríkistrú á fleiri stöðum, t.d. á Englandi og Grikklandi og svo m.a. í mörgum löndum í Norður-Afríku og Mið-Austurlöndum og ekki er endilega augljóst að það sé mikill samnefnari á milli Íslands og margra þeirra landa sem aðhyllast ákveðna ríkistrú sem er fest í lagabókstaf þjóðanna. Í Evrópu þá eru þjóðkirkjur frekar undantekning heldur en hitt, þó vissulega sé kristni ríkjandi þegar kemur að lífsskoðunum þeirra þjóða sem byggja álfuna. Sem dæmi þá gerðu Svíar m.a. sambandsbreytingu við Sænsku Kirkjuna árið 2000, þannig að margir Svíar líta svo á í dag að ekki sé lengur hægt að tala um þjóðkirkju þar, þó vissulega hafi Sænska Kirkjan enn forréttindi fram yfir önnur trú- og lífsskoðunarfélög þar í landi, svipað og íslenska Þjóðkirkjan hefur hér á landi. Norðmenn hafa svo einnig gert breytingar á stöðu Kirkjunnar árið 2017, þannig að það eru breytingar í gangi á Norðurlöndum varðandi stöðu Kirkjunnar almennt. Það er því ekki sjálfgefið að tala um að þjóðkirkjur einkenni Norðurlöndin í dag, enda hefur dregið úr sambandi hefðbundina þjóðkirkna og almennings á Norðurlöndum á síðustu áratugum. Velferðarsamfélag Þegar gildi norrænna velferðarsamfélaga er skoðað, t.d. í gegnum Norrænt samstarf, samstarfsvettvang norrænu þjóðanna, þá kemur margt áhugavert upp. Þegar grant er skoðað og jafnvel djúpt grafið þá virðist þáttur þjóðkirkjunnar ekki koma upp sem samnefnari eða einkenni norræna módelsins eða Norðurlanda í ræðu og riti almennt. Helst er rætt um samnefnara eins og lýðræði, að félagslegt öryggi almennings er mikið samanborið við önnur lönd, menntunarstig er hátt, ríkisstyrkt heilbrigðiskerfi, jafnrétti kynjanna er talið sjálfsagt, réttindi samkynhneigðra eru talin tiltölulega sjálfsögð, samfélögin búa yfir tækni og nýsköpun er mikil o.s.frv. En trúarbrögð eru almennt ekki talin upp þegar talað er um samnefnara norræns samstarfs eða einkenni Norðurlanda. Þess má einnig geta að þjóðkirkjur landanna hafa á köflum sett sig á móti ýmsum baráttumálum, eins og t.d. jafnrétti kynjanna og sjálfsögð réttindi samkynhneigðra þegar sú barátta byrjaði, þannig að margt í þeim viðmiðum sem við teljum sjálfsögð á Norðurlöndum hefur þróast þrátt fyrir tregðu Kirkjunnar, sem hefur svo seint og um síðir ákveðið að fylgja almenningsálitinu, sem er vissulega jákvætt og má ekki gera lítið úr, enda Þjóðkirkjan meira en bara trúfélag og hefur meiri slagkraft en bara hreint Guðsorð, þó svo að Skúli álíti að ég hafi haldið öðru fram í upprunalegu greininni. Sameiginlegir fletir Það getur auðvitað verið áhugavert og fróðlegt að skoða hvað er líkt með hinum ýmsu löndum og hvað fólk getur fundið sameiginlegt eins og á Norðulöndunum. T.d. eru Ikea, H&M og Rúmfatalagerinn (heitir mismunandi nöfnum á milli landa) á öllum Norðurlöndunum og reyndar víðar, og svo kaupir fólk líka Carlsberg, Volvo, Marimekko og allskonar skandinavískar vörur og hönnun í öllum þessum löndum. Tískubylgjur berast svo á milli landanna og geta verið mjög svipaðar og fólk horfir svo mikið til á sömu sjónvarpsséríurnar og mikið um sömu vestrænu áhrifin almennt, t.d. Seinfeld, Friends og Keeping Up with the Kardashians. Annað sem þessi lönd eiga sameiginlegt er að þau eru tiltölulega veraldleg og trúarhiti yfirleitt ekki mikill og almennt eru íbúar friðsamir og trú- og málfrelsi í hávegum haft. Fækkun hefur einnig verið í þjóðkirkjum allra Norðurlandanna á síðustu áratugum, sem er auðvitað áhugaverður samnefnari og t.d. í Svíþjóð hefur fækkunin síðan 2000 verið mjög hröð, farið úr um 83% niður í um 56% af íbúafjölda á aðeins 20 árum. Á Íslandi og hinum Norðurlöndunum er þróunin svo svipuð og tiltölulega mikil fækkun á örfáum áratugum, þegar hlutur Þjóðkirkjunnar var um og yfir 90%. Það er því um að gera að minna fólk á trúfrelsið og rétt þess til að breyta trúfélagaskráningu sinni í samræmi við viðhorf sín, það finnst mér sjálfsagt mál. Einnig er það svo ljóst í mínum huga að þegar við tölum um sögu og menningu norrænna þjóða, norræna módelið og samnorrænt samstarf í dag þá eru þjóðkirkjur ekki það fyrsta sem kemur upp í hugann hjá fólki. Ég skil samt að embættismenn innan Kirkjunnar vilji verja sinn málstað og hagsmuni, sem er jú bara sjálfsagt mál og eðlilegt, jafn sjálfsagt og eðlilegt eins og að ég persónulega minni fólk á að það hversu auðvelt er að breyta trúfélagaskráningu sinni í dag og vara það við hlekkjum vanans, sem getur fest það í trúfélagsskráningu sem ekki passar því, m.a. hjá Þjóðkirkjunni, eins og könnun Siðmenntar sýnir svo augljóslega. Sjálfkrafa trúfélagsskráningar Af orðum Skúla í grein sinni mátti m.a. skilja að sjálfkrafa skráningar utan trúfélaga væru m.a. hluti af ástæðu þess að það væri fækkun skráðra í Þjóðkirkjunni. Í svari við fyrirspurn varðandi þetta hjá Þjóðskrá kom eftirfarandi fram; "Trúfélagsskráningu einstaklings er ekki breytt í þjóðskrá nema tilkynning þar um berist frá viðkomandi aðila. Það er alveg óháð búsetu, hvort sem hún er innan- eða utanlands", þannig að það virðist vera rangt hjá Skúla þegar hann skrifar að "[í]búar sem hafa búið erlendis og flytja aftur heim eru sjálfkrafa skráðir utan trúfélaga". Persónulega þá var ég sjálfkrafa skráður beint inn í kaþólska söfnuðinn eftir 7 ára búsetu í Danmörku, þar sem ég hafði verið sjálfkrafa skráður í Dönsku Þjóðkirkjuna að mér forspurðum. En það eru auðvitað liðin nokkur ár síðan, en það virðist samt vera í samræmi við svör Þjóðskrár í dag varðandi trúfélagsskráningarnar. Ég tók mig svo saman síðar (það var samt fyrir tíma rafrænna skilríkja) og breytti minni skráningu og það var nú svo sem ekki mikið mál og í dag er það svo enn einfaldara, enda bara nokkur klikk í snjallsímanum eða tölvunni - fólk ræður þessu auðvitað sjálft og getur gengið frá eða breytt sinni skráningu á www.skra.is á einfaldan hátt. Höfundur er varaformaður í stjórn Siðmenntar.
Skoðun Neikvæð áhrif þess að útiloka forsetaframbjóðendur frá kappræðum strax komin í ljós Ástþór Magnússon skrifar
Skoðun Heilsa íslenskrar þjóðar, samofin framþróun í læknisfræði á Íslandi Theódór Skúli Sigurðsson skrifar
Skoðun Eru stjórnvöld að virða réttindi barna á flótta? Hópur fólks í ungmennaráði UNICEF á Íslandi skrifar
Skoðun Algeng mistök við fasteignakaup og hvernig þú forðast þau Kristín Ósk Þórðardóttir skrifar