Ríkisstarfsmaður eða „Ríkis“starfsmaður? Anna Margrét Pálsdóttir skrifar 9. júní 2020 14:30 Í skugga yfirvofandi verkfalls hjúkrunarfræðinga langar mig að vekja athygli á hvernig ríkið forgangsraðar skattpeningum okkar. Nú hef ég áður furðað mig á forgangsröðun vinnuveitanda míns, íslenska ríkisins, líkt og aðrir kollegar mínir í hjúkrun hafa gert. En hingað er ég komin aftur því ég er farin að klóra mér í höfðinu inn að heilaberki. Ég ætti ekki að þurfa að tíunda mikið um störf hjúkrunarfræðinga. Almenningur ætti nú að vita, eftir síðustu vikur og mánuði sérstaklega, í hverju þau felast. Í stuttu máli, við hjálpum fólki með heilsufarsleg vandamál. Líkamleg, andleg, félagsleg, lífshættuleg. Aðstandendum þeirra. Á öllum tímum sólarhringinsins, alla daga ársins. Við hjálpum fólki að öðlast betri heilsu, lífsgæði og hjálpum dauðvona fólki að komast á gullvagninn með reisn og sem minnstum þjáningum. Ásamt auðvitað öðrum ómissandi stéttum heilbrigðiskerfisins. Starfið er erfitt en líka gefandi, virðingarvert og fallegt. Til að verða hjúkrunarfræðingur þarf fjögur mjög strembin ár í háskóla. Ég man hvað mér fannst gaman í hjúkrunarnáminu. Ég var með frábæra kennara, í æðislegum félagsskap annarra nemenda og lærði spennandi hluti á degi hverjum, bóklega og verklega. Námið var líka gríðarlega erfitt og ég lagði blóð, svita og tár í námið. Ég man líka hvað ég hlakkaði til að útskrifast og geta með stolti kallað mig hjúkrunarfræðing. Að fá að uppskera árangur erfiðisins. Unnið sjálfstætt, nýtt þekkingu mína og gera gagn. Á sama tíma hlakkaði ég til að fá laun fyrir vinnuna mína. Loksins. Í náminu vissi ég auðvitað að ég yrði aldrei með há laun en ég hef aldrei verið í eðli mínu fjárgráðug og það eina sem ég vildi og gerði auðvitað ráð fyrir var að geta lifað af laununum mínum. Ég man þegar ég opnaði fyrsta launaseðilinn minn, æsispennt eftir fyrsta mánuðinn sem hjúkrunarfræðingur. Ég felldi nokkur tár og var verulega sár og reið. Á þessum tíma vann ég á gjörgæsludeild LSH. Ég vissi að launin myndu jú hækka með tímanum svo ég þerraði tárin og hélt áfram að blanda flókin lyf fyrir mína skjólstæðinga, fylgjast með lífsmörkum þeirra og stilla öndunarvélarnar eftir ástandi þeirra og bregðast hratt við ef það breyttist. Ég bar jú ábyrgð á þeirra flóknu meðferð en sjúklingar á gjörgæslu eru allajafna í lífshættulegu ástandi sem krefst flókinnar meðferðar. Það meikar engan sens, svo ég noti lélega íslensku, að hafa á bakinu 4 ára háskólamenntun ásamt námslánum sem munu hanga á herðum mér næstu áratugi, háskólamenntun sem byrjar á samkeppnisprófum til að sigta út þá hæfustu og til að fækka nemendum niður í fjölda sem kerfið hefur efni á að mennta til fulls, að vinna á öllum tímum sólarhrings alla daga ársins, að vinna við að bera ábyrgð á bráðveiku, langveiku, slösuðu, deyjandi og öðrum hjálparþurfi manneskjum í alls kyns krefjandi aðstæðum. Að þurfa að hugsa hratt og taka ákvarðanir er varða líf og lífsgæði fólks. Að gera alla þessa hluti á hlaupum, óétin/n, ósofin/n að í brýnni þörf á að eiga deit við páfann. Ég ætlaði ekki að ræða svona mikið um störf hjúkrunarfræðinga en það er erfitt að stoppa dæluna þegar hún fer af stað. Kröfurnar eru miklar. Enda viðfangsefnið mikilvægt. Það meikar því engan sens, aftur, léleg ísenska, að geta ekki lifað af laununum sem við fáum fyrir þessa vinnu. Nú fer ég að koma mér að efninu. Maðurinn minn vinnur fyrir sama vinnuveitanda og ég. Íslenska ríkið. Hann vinnur fyrir Áfengis og tóbaksverslun ríkisins. ÁTVR. Við búum á landsbyggðinni svo áfengisverslunin sem hann vinnur í er ekki opin í marga klukkutíma á dag svo hans vinnuvika er styttri en mín. Ég vinn 80% vaktavinnu á sjúkradeild. Hann byrjaði að vinna fyrir ríkið í janúar síðastliðnum. Síðan þá hefur hann verið afar ríflega umbunaður fyrir vinnu sína. Dæmi um það eru gjafirnar. Fyrst fékk hann vatnsflösku sem halda vatninu köldu, svona eins og flestir eiga, að gjöf. Þess má geta að ég fékk svona flösku í jólagjöf frá mínum vinnustað. Gott og blessað. Ég met ekki vinnu mína í umbunargjöfum og maðurinn minn ekki heldur. Ekki svo löngu seinna fékk hann útivistarbuxur frá vinsælu sænsku (lesist dýru) útivistarmerki og bakpoka frá öðru vinsælu merki. Falleg sumargjöf. Stuttu seinna kom hann heim með umslag frá vinnunni sem innihélt gjafabréf, hótelgistingu fyrir tvo með morgunverði á hótel nánast að eigin vali á landinu. Geggjað. Svo kom næsta umslag þar sem honum var tilkynnt að hann fengi auka orlofsdag fyrir vel unnin störf á þessum erfiðu (lesist fordæmalausu) tímum undanfarið. Veit ekki hver næsta gjöf verður en ég er mjög spennt. Maðurinn minn vinnur við að selja áfengi. Það er ekki það eina sem felst í vinnu hjá ÁTVR og vil ég á ENGAN HÁTT gera lítið út starfsmönnum ÁTVR með þessum skrifum mínum. Þeir eru bara að vinna vinnuna sína. Eins og ég. Þeir standa sig vel, og vita af því. Þeir eru jú vel minntir á það. Þeir eru augljóslega mikilvægir fyrir þjóðarbúið, íslendingar eru duglegir að fá sér í tánna og ríkið nýtur góðs af sullinu. Svo er líka til fólk sem þjáist af áfengisfíkn. Áfengi í miklu óhófi hefur mjög slæm áhrif á líkamann og er samverkandi með öðrum sjúkdómum og getur verið grunnur að öðrum sjúkdómum. Að ógleymdu eru ofbeldi og slys algengari undir áhrifum áfengis. Áfengisneysla er því mjög breið orsök þess að fólk þarfnast heilbrigðisþjónustu. Þannig vinnum við maðurinn minn í mjög undarlegum ríkisreknum "vítahring". Hann selur fólki áfengi, ég tek svo, sem heilbrigðisstarfsmaður, við þeim sem hafa farið úr hófi fram í neyslu þess. Ástæða þess að ég klóra mér í höfðinu er að, af hverju er maðurinn minn verðlaunaður svona mikið fyrir að selja áfengi á meðan ég fékk ekki einu kökusneið á alþjóðlegum degi hjúkrunar 12.maí síðastliðinn? Nú er ég ekki að krefjast þess að fá fullt af gjöfum fyrir vinnu mína. Þakklæti skjólstæðinga nægir mér yfirleitt til að vita að ég sé að standa mig ágætlega. Ég vil bara fá laun sem ég get lifað af og eru í samræmi við ábyrgð og menntun. Af hverju þurfum við enn og aftur að fara í verkfall til að freista þess að við okkur sé samið? Af hverju fá starfsmenn ÁTVR rándýran Fjällraven fatnað í gjafir á sama tíma og pungsveittur framlínu-hjúkrunarfræðingur í geimfarabúning fær launalækkun í miðjum heimsfaraldri? Á hvaða kampavínsklúbbi eru þessar ákvarðanir með ríkisfé, fé skattgreiðenda teknar? Í hvoru starfinu er meiri álag og ábyrgð? Í hvoru starfinu þarf meiri menntun og sérþekkingu? Í hvoru starfinu er verið að vinna með líf fólks? Af hverju hefur ríkið efni á þessum gjöfum til ÁTVR starfsmanna (sem ég er ekki að segja að þeir eigi ekki skilið) á meðan það getur ekki borgað heilbrigðisstarfsfólki mannsæmandi laun? Af hverju þurfum við að standa í viðstöðulausum samningaviðræðum, gerðardómum, verkföllum sem kosta ríkið fólksflótta úr þessum mikilvægu störfum? Höfundur er hjúkrunarfræðingur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kjaramál Mest lesið Halldór 31.05.2025 Halldór Er ekki tími til kominn að tengja? Kristín María Birgisdóttir Skoðun Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun Barnasáttmáli fyrir öll börn Guðný Björk Eydal,Paola Carenas Skoðun Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun Ójafnvægið sem heimurinn býr við – og skellur á Bakka Erna Bjarnadóttir Skoðun Til hamingju með sjómannadaginn Sigurjón Þórðarson Skoðun Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78 Snorri Másson Skoðun Trollveiðar og veiðiráðgjöf Magnús Jónsson Skoðun Eins skýrt og það verður Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Til hamingju með sjómannadaginn Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Er ekki tími til kominn að tengja? Kristín María Birgisdóttir skrifar Skoðun Barnasáttmáli fyrir öll börn Guðný Björk Eydal,Paola Carenas skrifar Skoðun Ójafnvægið sem heimurinn býr við – og skellur á Bakka Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Bensínstöðvardíll og Birkimelur Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Trollveiðar og veiðiráðgjöf Magnús Jónsson skrifar Skoðun Gríðarlegir hagsmunir í húfi Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Skynsamleg forgangsröðun fjár Ragnhildur Jónsdóttir skrifar Skoðun Eins skýrt og það verður Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar Skoðun Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson skrifar Skoðun Að sameinast fjölskyldu sinni Guðrún Brynjólfsdóttir skrifar Skoðun Þögnin sem skapaði ótta – arfleifð Þórarins í Sameyki Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78 Snorri Másson skrifar Skoðun Eru forvarnir í hættu? Dagbjört Harðardóttir skrifar Skoðun Tveir alþingismenn og Gaza Sverrir Agnarsson skrifar Skoðun Hver borgar fyrir ódýrar lóðir? Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Erum við að lengja dauðann en ekki lífið? Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Mikill munur á aðgengi að líknarmeðferð í Evrópu Kristín Lára Ólafsdóttir skrifar Skoðun Sumarið verður nýtt vel til uppbyggingar snjóflóðavarna Jóhann Páll Jóhannsson skrifar Skoðun Verður það að vera Ísrael? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Dýravernd - frumbyggjahættir Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Stórstraumsfjara mæld - HMS ráðþrota Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Sýnum fordómum ekki umburðarlyndi Snorri Sturluson skrifar Skoðun Landbúnaður á tímamótum – Við þurfum nýja stefnu Guðjón Sigurbjartsson skrifar Skoðun Sjómenn til hamingju! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Leyfum mennskunni að sigra Anna Hildur Hildibrandsdóttir skrifar Skoðun Fjölskyldan fyrst Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Hvað er markaðsverð á fiski? Sverrir Haraldsson skrifar Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar Sjá meira
Í skugga yfirvofandi verkfalls hjúkrunarfræðinga langar mig að vekja athygli á hvernig ríkið forgangsraðar skattpeningum okkar. Nú hef ég áður furðað mig á forgangsröðun vinnuveitanda míns, íslenska ríkisins, líkt og aðrir kollegar mínir í hjúkrun hafa gert. En hingað er ég komin aftur því ég er farin að klóra mér í höfðinu inn að heilaberki. Ég ætti ekki að þurfa að tíunda mikið um störf hjúkrunarfræðinga. Almenningur ætti nú að vita, eftir síðustu vikur og mánuði sérstaklega, í hverju þau felast. Í stuttu máli, við hjálpum fólki með heilsufarsleg vandamál. Líkamleg, andleg, félagsleg, lífshættuleg. Aðstandendum þeirra. Á öllum tímum sólarhringinsins, alla daga ársins. Við hjálpum fólki að öðlast betri heilsu, lífsgæði og hjálpum dauðvona fólki að komast á gullvagninn með reisn og sem minnstum þjáningum. Ásamt auðvitað öðrum ómissandi stéttum heilbrigðiskerfisins. Starfið er erfitt en líka gefandi, virðingarvert og fallegt. Til að verða hjúkrunarfræðingur þarf fjögur mjög strembin ár í háskóla. Ég man hvað mér fannst gaman í hjúkrunarnáminu. Ég var með frábæra kennara, í æðislegum félagsskap annarra nemenda og lærði spennandi hluti á degi hverjum, bóklega og verklega. Námið var líka gríðarlega erfitt og ég lagði blóð, svita og tár í námið. Ég man líka hvað ég hlakkaði til að útskrifast og geta með stolti kallað mig hjúkrunarfræðing. Að fá að uppskera árangur erfiðisins. Unnið sjálfstætt, nýtt þekkingu mína og gera gagn. Á sama tíma hlakkaði ég til að fá laun fyrir vinnuna mína. Loksins. Í náminu vissi ég auðvitað að ég yrði aldrei með há laun en ég hef aldrei verið í eðli mínu fjárgráðug og það eina sem ég vildi og gerði auðvitað ráð fyrir var að geta lifað af laununum mínum. Ég man þegar ég opnaði fyrsta launaseðilinn minn, æsispennt eftir fyrsta mánuðinn sem hjúkrunarfræðingur. Ég felldi nokkur tár og var verulega sár og reið. Á þessum tíma vann ég á gjörgæsludeild LSH. Ég vissi að launin myndu jú hækka með tímanum svo ég þerraði tárin og hélt áfram að blanda flókin lyf fyrir mína skjólstæðinga, fylgjast með lífsmörkum þeirra og stilla öndunarvélarnar eftir ástandi þeirra og bregðast hratt við ef það breyttist. Ég bar jú ábyrgð á þeirra flóknu meðferð en sjúklingar á gjörgæslu eru allajafna í lífshættulegu ástandi sem krefst flókinnar meðferðar. Það meikar engan sens, svo ég noti lélega íslensku, að hafa á bakinu 4 ára háskólamenntun ásamt námslánum sem munu hanga á herðum mér næstu áratugi, háskólamenntun sem byrjar á samkeppnisprófum til að sigta út þá hæfustu og til að fækka nemendum niður í fjölda sem kerfið hefur efni á að mennta til fulls, að vinna á öllum tímum sólarhrings alla daga ársins, að vinna við að bera ábyrgð á bráðveiku, langveiku, slösuðu, deyjandi og öðrum hjálparþurfi manneskjum í alls kyns krefjandi aðstæðum. Að þurfa að hugsa hratt og taka ákvarðanir er varða líf og lífsgæði fólks. Að gera alla þessa hluti á hlaupum, óétin/n, ósofin/n að í brýnni þörf á að eiga deit við páfann. Ég ætlaði ekki að ræða svona mikið um störf hjúkrunarfræðinga en það er erfitt að stoppa dæluna þegar hún fer af stað. Kröfurnar eru miklar. Enda viðfangsefnið mikilvægt. Það meikar því engan sens, aftur, léleg ísenska, að geta ekki lifað af laununum sem við fáum fyrir þessa vinnu. Nú fer ég að koma mér að efninu. Maðurinn minn vinnur fyrir sama vinnuveitanda og ég. Íslenska ríkið. Hann vinnur fyrir Áfengis og tóbaksverslun ríkisins. ÁTVR. Við búum á landsbyggðinni svo áfengisverslunin sem hann vinnur í er ekki opin í marga klukkutíma á dag svo hans vinnuvika er styttri en mín. Ég vinn 80% vaktavinnu á sjúkradeild. Hann byrjaði að vinna fyrir ríkið í janúar síðastliðnum. Síðan þá hefur hann verið afar ríflega umbunaður fyrir vinnu sína. Dæmi um það eru gjafirnar. Fyrst fékk hann vatnsflösku sem halda vatninu köldu, svona eins og flestir eiga, að gjöf. Þess má geta að ég fékk svona flösku í jólagjöf frá mínum vinnustað. Gott og blessað. Ég met ekki vinnu mína í umbunargjöfum og maðurinn minn ekki heldur. Ekki svo löngu seinna fékk hann útivistarbuxur frá vinsælu sænsku (lesist dýru) útivistarmerki og bakpoka frá öðru vinsælu merki. Falleg sumargjöf. Stuttu seinna kom hann heim með umslag frá vinnunni sem innihélt gjafabréf, hótelgistingu fyrir tvo með morgunverði á hótel nánast að eigin vali á landinu. Geggjað. Svo kom næsta umslag þar sem honum var tilkynnt að hann fengi auka orlofsdag fyrir vel unnin störf á þessum erfiðu (lesist fordæmalausu) tímum undanfarið. Veit ekki hver næsta gjöf verður en ég er mjög spennt. Maðurinn minn vinnur við að selja áfengi. Það er ekki það eina sem felst í vinnu hjá ÁTVR og vil ég á ENGAN HÁTT gera lítið út starfsmönnum ÁTVR með þessum skrifum mínum. Þeir eru bara að vinna vinnuna sína. Eins og ég. Þeir standa sig vel, og vita af því. Þeir eru jú vel minntir á það. Þeir eru augljóslega mikilvægir fyrir þjóðarbúið, íslendingar eru duglegir að fá sér í tánna og ríkið nýtur góðs af sullinu. Svo er líka til fólk sem þjáist af áfengisfíkn. Áfengi í miklu óhófi hefur mjög slæm áhrif á líkamann og er samverkandi með öðrum sjúkdómum og getur verið grunnur að öðrum sjúkdómum. Að ógleymdu eru ofbeldi og slys algengari undir áhrifum áfengis. Áfengisneysla er því mjög breið orsök þess að fólk þarfnast heilbrigðisþjónustu. Þannig vinnum við maðurinn minn í mjög undarlegum ríkisreknum "vítahring". Hann selur fólki áfengi, ég tek svo, sem heilbrigðisstarfsmaður, við þeim sem hafa farið úr hófi fram í neyslu þess. Ástæða þess að ég klóra mér í höfðinu er að, af hverju er maðurinn minn verðlaunaður svona mikið fyrir að selja áfengi á meðan ég fékk ekki einu kökusneið á alþjóðlegum degi hjúkrunar 12.maí síðastliðinn? Nú er ég ekki að krefjast þess að fá fullt af gjöfum fyrir vinnu mína. Þakklæti skjólstæðinga nægir mér yfirleitt til að vita að ég sé að standa mig ágætlega. Ég vil bara fá laun sem ég get lifað af og eru í samræmi við ábyrgð og menntun. Af hverju þurfum við enn og aftur að fara í verkfall til að freista þess að við okkur sé samið? Af hverju fá starfsmenn ÁTVR rándýran Fjällraven fatnað í gjafir á sama tíma og pungsveittur framlínu-hjúkrunarfræðingur í geimfarabúning fær launalækkun í miðjum heimsfaraldri? Á hvaða kampavínsklúbbi eru þessar ákvarðanir með ríkisfé, fé skattgreiðenda teknar? Í hvoru starfinu er meiri álag og ábyrgð? Í hvoru starfinu þarf meiri menntun og sérþekkingu? Í hvoru starfinu er verið að vinna með líf fólks? Af hverju hefur ríkið efni á þessum gjöfum til ÁTVR starfsmanna (sem ég er ekki að segja að þeir eigi ekki skilið) á meðan það getur ekki borgað heilbrigðisstarfsfólki mannsæmandi laun? Af hverju þurfum við að standa í viðstöðulausum samningaviðræðum, gerðardómum, verkföllum sem kosta ríkið fólksflótta úr þessum mikilvægu störfum? Höfundur er hjúkrunarfræðingur.
Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun
Skoðun Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir skrifar
Skoðun Tími til kerfisbundinna breytinga í samfélagstúlkun – ákall til stjórnvalda Anna Karen Svövudóttir skrifar
Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun