Bakþankar

Fjórmenningaklíkan

Sirrý Hallgrímsdóttir skrifar
Það hefur lengi legið fyrir að fjórmenningaklíkan, Sóveig, Ragnar, Gunnar Smári og Vilhjálmur ætla ekki að semja. Markmiðið er átök, þau vilja breyta samfélaginu og til þess ætla þau að beita verkalýðsfélögunum. Það verður ekki gert með skynsamlegum samningum sem skila launafólki auknum kaupmætti, lágri verðbólgu og fullri atvinnu. Ekkert fútt í því.

Fjórmenningarnir hafa tileinkað sér orðræðu og slagorð úr stéttarbaráttu þriðja og fjórða áratugs síðustu aldar með áberandi hætti. En þrátt fyrir slagorðin, vaxandi reiði,  sívaxandi hneykslan, úthlaup af fundum og annað slíkt þá er augljós munurinn á þessum hópi og verkalýðsleiðtogum eins og til dæmis Guðmundi Jaka. Allir skynjuðu heilind Jakans, fyrir hverju hann barðist af hörku og þáttur hans í þjóðarsáttinni skilaði launafólki gríðarlegri kjarabót. Gunnar Smári er enginn Jaki, nýuppfundin sósíalismi hans væri hlægilegur ef afleiðingar væru ekki alvarlegar.

Hver skyldi þurfa að borga fyrir stjórnmálabrölt fjórmenningarklíkunnar? Verður það “auðstéttin” sem Sólveigu Önnu verður svo tíðrætt um. Nei ekki aldeilis. Það fólk er búið að breyta lánunum sínum í óverðtryggð lán og það fólk mun ekki missa vinnuna þegar harðnar á dalnum.

Við höfum nefnilega séð þetta allt áður, oft. Laun hækka langt umfram framleiðni, verðlag hækkar og gengið fellur, fyrirtækin fækka starfsfólki. Það er hægt að fletta upp á þessari sögu t.d. í Öldinni Okkar, ef maður nennir ekki að hlusta á hagfræðingana.

En það er láglaunafólkið sem skuldar verðtryggt og það er láglaunafólkið sem missir fyrst vinnuna. Ríka liðið sleppur. Herkostnaðurinn af stjórnmálabaráttu fjórmenningana mun falla á launafólk.






×