Minningar sem skolast burt Þórlindur Kjartansson skrifar 14. júní 2019 08:30 Fyrr í vor var sagt frá áhugaverðri vísindarannsókn í tímaritinu The Economist. Það hafði vakið áhuga nokkurra náttúruvísindamanna og sagnfræðinga í Tékklandi að þar í landi hafði það ítrekað gerst í kringum ár og fljót að mannskæð flóð þurrkuðu hluta heilu byggðarlaganna út. Vísindamennirnir skoðuðu gögn og menjar á öllu svæðinu sem tengist Moldá og vatnasvæðinu sem safnast í hana. Þeir komust að því að á umliðnum þúsund árum eða svo hefði það gerst á um það bil 100 ára fresti að mikil hamfaraflóð hefðu valdið gríðarlegu tjóni á bæjum í kringum ána, þannig að íbúum stóð veruleg hætta af. Fyrsta tilvikið sem þeir skoðuðu átti sér stað árið 1118 en hið síðasta árið 1845. Fólkinu við fljótið var vorkunn. Fram að hamfaraflóðunum höfðu jafnvel elstu menn ekki orðið vitni að neinu sem bent gat til þess að íbúar svæðisins væru í hættu. Engum gat dottið í hug að það væri slæm hugmynd að byggja hús við friðsælan árbakkann þar sem vingjarnlegt fljótið streymdi hjá í fyrirsjáanlegri og meinlausri sátt við byggðirnar og borgarana.Óvænt flóð En svo gerðist það sem enginn gat spáð fyrir um. Vatnsmagnið í ánni margfaldaðist, straumurinn þyngdist og stórir hlutar bæjanna urðu yfirflæði árbakkans að bráð. Svona flóð eru með hrikalegustu náttúruhörmungum. Manntjón getur verið skelfilegt þar sem fólk er ýmist þrifið með straumnum eða horfir á eftir ástvinum sínum hverfa bjargarlausa út í opinn dauðann. Lausamunir og mannvirki eiga litla von á móti vatnsflaumnum og eftir mikil flóð geta staðið eftir algjörlega vængbrotin samfélög. Hamfaraflóð ættu því ekki að þurrkast svo glatt úr sameiginlegu minni þeirra sem eftir lifa. Vísindamennirnir vildu skoða þetta og þeir tóku eftir því að í hvert skipti sem hamfaraflóð höfðu skolað burtu þeim hluta bæjanna sem næst stóðu árbakkanum þá fóru bæjarbúar varlega í endurbyggingunni, leituðu ofar í hlíðarnar og auðvitað datt engum í hug að byggja sér og fjölskyldu sinni heimili á bletti þaðan sem nýlega hafði allt skolast á haf út. Slíkt væri augljóst glapræði svo skömmu eftir að náttúran hafði sýnt hvað í henni bjó. Þannig að eftir hamfarirnar þá hófst endurbygging bæjanna um það bil í grennd við þann stað þar sem flóðið hafði náð hæst. Það virkar rökrétt. Varkárnin tapast En hvernig gat það gerst að á svipuðum slóðum og við sömu ár hafi hamfaraflóðunum tekist að valda tjóni á mönnum og mannvirkjum á um það bil einnar aldar fresti? Urðu flóðin sífellt stærri og náðu hærra upp í hlíðarnar þar sem byggðina var að finna? Nei. Það var víst ekki þannig. Þegar elstu manna minni fór að förla og úr því hverfur upplifun og vitneskja um gríðaraflið í straumnum, þá fer það smám saman að virðast furðulegt að skilja eftir óbyggð svæðin sem næst liggja árbakkanum. Vísindamennirnir tóku eftir því að smám saman var byrjað að skipuleggja byggðina nær og nær þeim slóðum þar sem áin hafði áður tortímt öllu því sem mennirnir höfðu lagt á sig að byggja upp. Annars vegar fölnuðu minningarnar og hins vegar bar að garði nýtt fólk sem hafði ekki hugmynd um hamfarirnar og smám saman fór fólk að muldra með sér: „Hvaða vitleysa er að byggja ekki á þessu frábæra landi niðri við ána?“ Og eftir því sem vetur og sumur líða áfram án þess að nokkur minnsta hætta virðist vera á því að eitthvað raski ró hins óbyggða lands við bakkann þá fer varkárnin í skipulagsmálum að virðast sífellt afturhaldssamari og órökréttari. Byrjað er að byggja ögn neðar og sagt: „Sjáið bara, ég byggði hús fyrir neðan neðstu línu bæjarins, og ekkert slæmt gerðist.“ Og aðrir bæjarbúar og aðkomumenn horfa á þróunina og sjá smám saman að það er alveg rétt. Það er bara allt í góðu lagi með þá sem brutu upp hefðina og byggðu ögn neðar en neðsta lína bæjarins. Og þá kemur einhver og segir: „Ég sé að það er ekkert mál að byggja eina línu fyrir neðan þá gömlu, og það kæmust mörg hús fyrir niður að árbakkanum á svæði sem engin flóð hafa komið nálægt í mörg ár. Ég byggi neðar.“ Og allir sjá að það er bara í fínu lagi að byggja aðeins neðar. Svona gengur þetta koll af kolli þangað til byggðin í bænum er komin aftur á sama stað og hún var á daginn áður en hamfaraflóðið hafði rifið burtu bæði manneskjur og mannvirki af öllum töngum og eyrum og jafnvel út úr háum hlíðum. Áin hefnir Svo gerist það auðvitað aftur sem allir voru búnir að gleyma. Áin hefnir sín á virðingarleysinu og bæjarbúar þurfa að horfa upp á tjón á fólki og eigum, syrgja skaðann og byrja svo að byggja upp á nýtt. Þeir byrja aftur hátt uppi í hlíðunum til þess að vera öruggir fyrir næsta flóði og halda sig í öruggri fjarlægð frá öllu því svæði sem áin gæti grandað næst. En svo gerist það á ný að elstu menn deyja, nýtt fólk flytur í bæinn og enginn man lengur af hverju ekki má byggja á öllu þessu prýðilega láglendi í kringum ána. Og hvað ætli að taki langan tíma áður en byrjað er að byggja á svæði sem svo nýlega varð flóði að bráð? Samkvæmt samantekt tékkneska fræðafólksins byrjar það að gerast um það bil aldarfjórðungi frá hamförunum að íbúar bæjanna fara að byggja fyrir neðan línuna sem síðasta flóð náði. Og eftir því sem áin er friðsæl í lengri tíma, þeim mun lengra í átt til Moldár mjakast byggðin þar til hún er komin á sama stað og daginn fyrir síðasta flóð. Það er nú allt og sumt langtímaminnið—25 ár og þá er byrjað að storka örlögunum á ný. Til hamingju með afmælið Þá að algjörlega allt öðru. Það er ekki ýkja langt síðan algengt var að frumkvöðlar og athafnafólk á Íslandi töldu sig gjarnan þurfa að heimsækja skrifstofur ráðuneyta og ráðherra til þess að fá leyfi og gott veður fyrir þeim hugmyndum sem til stóð að framkvæma. Núna virkar það fjarstæðukennt. Það breyttist nefnilega margt þegar við stigum það heillaskref að gerast aðilar að Evrópska efnahagssvæðinu. Í ár eru einmitt liðin 25 ár frá því það gerðist. Til hamingju með það. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Þórlindur Kjartansson Mest lesið Heilbrigðiskerfi Íslands - Tími fyrir lausnir! Victor Gudmundsson Skoðun Bréf frá móður Berglind Fríða Viggósdóttir Skoðun Forsetaframbjóðendur undir áhrifum Kremlverja? Bjarni Már Magnússon Skoðun Fjöldi fyrirtækja hætta með Rapyd Oddný Björg Rafnsdóttir Skoðun „Ég skal baka fyrir Gunnar en ég kýs Kristján“ Páll Magnússon Skoðun Fjallkonan nýja, hún Katrín Þorvaldur Logason Skoðun Forseti Íslands, Baldur Þórhallsson Friðrik Erlingsson Skoðun Njótum reynslu Katrínar Valgerður Bjarnadóttir Skoðun Sagan sem verður að segja Drífa Snædal Skoðun Vill ekki lengur íslenzkan her? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Neikvæð áhrif þess að útiloka forsetaframbjóðendur frá kappræðum strax komin í ljós Ástþór Magnússon skrifar Skoðun Nýtt sveitarfélag Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Stafrænn ójöfnuður á upplýsingaöld Stella Samúelsdóttir,Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Varfærnisleg fagnaðarlæti Berglind Sunna Bragadóttir skrifar Skoðun „Ég skal baka fyrir Gunnar en ég kýs Kristján“ Páll Magnússon skrifar Skoðun Daðrað við sölu Björn Sævar Einarsson skrifar Skoðun Rannsóknir á söfnum skapa dýrmæta þekkingu Arndís Bergsdóttr skrifar Skoðun Sagan sem verður að segja Drífa Snædal skrifar Skoðun Nýsköpun innviða Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Fjöldi fyrirtækja hætta með Rapyd Oddný Björg Rafnsdóttir skrifar Skoðun Forsetaframbjóðendur undir áhrifum Kremlverja? Bjarni Már Magnússon skrifar Skoðun Bréf frá móður Berglind Fríða Viggósdóttir skrifar Skoðun Vill ekki lengur íslenzkan her? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hafa íslensk fjarskiptafélög málað sig út í horn? Aron Heiðar Steinsson skrifar Skoðun Á Ísland framtíð í NATO? Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Fjallkonan nýja, hún Katrín Þorvaldur Logason skrifar Skoðun Heilsa íslenskrar þjóðar, samofin framþróun í læknisfræði á Íslandi Theódór Skúli Sigurðsson skrifar Skoðun Njótum reynslu Katrínar Valgerður Bjarnadóttir skrifar Skoðun Katrínu á Bessastaði Brynja Þorbjörnsdóttir skrifar Skoðun Eru stjórnvöld að virða réttindi barna á flótta? Hópur fólks í ungmennaráði UNICEF á Íslandi skrifar Skoðun Forseti Íslands, Baldur Þórhallsson Friðrik Erlingsson skrifar Skoðun Algeng mistök við fasteignakaup og hvernig þú forðast þau Kristín Ósk Þórðardóttir skrifar Skoðun Er ungum mönnum sama um sjófólk? Kjartan Sveinn Guðmundsson skrifar Skoðun Þörfin fyrir heimilislækna Bjarni Jónsson skrifar Skoðun Um lýðræði — Þrjár spurningar til forsetaframbjóðenda Hjörtur Hjartarson skrifar Skoðun 30% kaupmáttaraukning með evru Guðmundur Ragnarsson skrifar Skoðun Halla Tómasdóttir yrði góður forseti Rannveig Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn má ekki fara á taugum Gísli Jökull Gíslason skrifar Skoðun „Brandarinn er búinn!“ María Heba Þorkelsdóttir skrifar Skoðun Katrín kann sig Aðalheiður Björk Olgudóttir skrifar Sjá meira
Fyrr í vor var sagt frá áhugaverðri vísindarannsókn í tímaritinu The Economist. Það hafði vakið áhuga nokkurra náttúruvísindamanna og sagnfræðinga í Tékklandi að þar í landi hafði það ítrekað gerst í kringum ár og fljót að mannskæð flóð þurrkuðu hluta heilu byggðarlaganna út. Vísindamennirnir skoðuðu gögn og menjar á öllu svæðinu sem tengist Moldá og vatnasvæðinu sem safnast í hana. Þeir komust að því að á umliðnum þúsund árum eða svo hefði það gerst á um það bil 100 ára fresti að mikil hamfaraflóð hefðu valdið gríðarlegu tjóni á bæjum í kringum ána, þannig að íbúum stóð veruleg hætta af. Fyrsta tilvikið sem þeir skoðuðu átti sér stað árið 1118 en hið síðasta árið 1845. Fólkinu við fljótið var vorkunn. Fram að hamfaraflóðunum höfðu jafnvel elstu menn ekki orðið vitni að neinu sem bent gat til þess að íbúar svæðisins væru í hættu. Engum gat dottið í hug að það væri slæm hugmynd að byggja hús við friðsælan árbakkann þar sem vingjarnlegt fljótið streymdi hjá í fyrirsjáanlegri og meinlausri sátt við byggðirnar og borgarana.Óvænt flóð En svo gerðist það sem enginn gat spáð fyrir um. Vatnsmagnið í ánni margfaldaðist, straumurinn þyngdist og stórir hlutar bæjanna urðu yfirflæði árbakkans að bráð. Svona flóð eru með hrikalegustu náttúruhörmungum. Manntjón getur verið skelfilegt þar sem fólk er ýmist þrifið með straumnum eða horfir á eftir ástvinum sínum hverfa bjargarlausa út í opinn dauðann. Lausamunir og mannvirki eiga litla von á móti vatnsflaumnum og eftir mikil flóð geta staðið eftir algjörlega vængbrotin samfélög. Hamfaraflóð ættu því ekki að þurrkast svo glatt úr sameiginlegu minni þeirra sem eftir lifa. Vísindamennirnir vildu skoða þetta og þeir tóku eftir því að í hvert skipti sem hamfaraflóð höfðu skolað burtu þeim hluta bæjanna sem næst stóðu árbakkanum þá fóru bæjarbúar varlega í endurbyggingunni, leituðu ofar í hlíðarnar og auðvitað datt engum í hug að byggja sér og fjölskyldu sinni heimili á bletti þaðan sem nýlega hafði allt skolast á haf út. Slíkt væri augljóst glapræði svo skömmu eftir að náttúran hafði sýnt hvað í henni bjó. Þannig að eftir hamfarirnar þá hófst endurbygging bæjanna um það bil í grennd við þann stað þar sem flóðið hafði náð hæst. Það virkar rökrétt. Varkárnin tapast En hvernig gat það gerst að á svipuðum slóðum og við sömu ár hafi hamfaraflóðunum tekist að valda tjóni á mönnum og mannvirkjum á um það bil einnar aldar fresti? Urðu flóðin sífellt stærri og náðu hærra upp í hlíðarnar þar sem byggðina var að finna? Nei. Það var víst ekki þannig. Þegar elstu manna minni fór að förla og úr því hverfur upplifun og vitneskja um gríðaraflið í straumnum, þá fer það smám saman að virðast furðulegt að skilja eftir óbyggð svæðin sem næst liggja árbakkanum. Vísindamennirnir tóku eftir því að smám saman var byrjað að skipuleggja byggðina nær og nær þeim slóðum þar sem áin hafði áður tortímt öllu því sem mennirnir höfðu lagt á sig að byggja upp. Annars vegar fölnuðu minningarnar og hins vegar bar að garði nýtt fólk sem hafði ekki hugmynd um hamfarirnar og smám saman fór fólk að muldra með sér: „Hvaða vitleysa er að byggja ekki á þessu frábæra landi niðri við ána?“ Og eftir því sem vetur og sumur líða áfram án þess að nokkur minnsta hætta virðist vera á því að eitthvað raski ró hins óbyggða lands við bakkann þá fer varkárnin í skipulagsmálum að virðast sífellt afturhaldssamari og órökréttari. Byrjað er að byggja ögn neðar og sagt: „Sjáið bara, ég byggði hús fyrir neðan neðstu línu bæjarins, og ekkert slæmt gerðist.“ Og aðrir bæjarbúar og aðkomumenn horfa á þróunina og sjá smám saman að það er alveg rétt. Það er bara allt í góðu lagi með þá sem brutu upp hefðina og byggðu ögn neðar en neðsta lína bæjarins. Og þá kemur einhver og segir: „Ég sé að það er ekkert mál að byggja eina línu fyrir neðan þá gömlu, og það kæmust mörg hús fyrir niður að árbakkanum á svæði sem engin flóð hafa komið nálægt í mörg ár. Ég byggi neðar.“ Og allir sjá að það er bara í fínu lagi að byggja aðeins neðar. Svona gengur þetta koll af kolli þangað til byggðin í bænum er komin aftur á sama stað og hún var á daginn áður en hamfaraflóðið hafði rifið burtu bæði manneskjur og mannvirki af öllum töngum og eyrum og jafnvel út úr háum hlíðum. Áin hefnir Svo gerist það auðvitað aftur sem allir voru búnir að gleyma. Áin hefnir sín á virðingarleysinu og bæjarbúar þurfa að horfa upp á tjón á fólki og eigum, syrgja skaðann og byrja svo að byggja upp á nýtt. Þeir byrja aftur hátt uppi í hlíðunum til þess að vera öruggir fyrir næsta flóði og halda sig í öruggri fjarlægð frá öllu því svæði sem áin gæti grandað næst. En svo gerist það á ný að elstu menn deyja, nýtt fólk flytur í bæinn og enginn man lengur af hverju ekki má byggja á öllu þessu prýðilega láglendi í kringum ána. Og hvað ætli að taki langan tíma áður en byrjað er að byggja á svæði sem svo nýlega varð flóði að bráð? Samkvæmt samantekt tékkneska fræðafólksins byrjar það að gerast um það bil aldarfjórðungi frá hamförunum að íbúar bæjanna fara að byggja fyrir neðan línuna sem síðasta flóð náði. Og eftir því sem áin er friðsæl í lengri tíma, þeim mun lengra í átt til Moldár mjakast byggðin þar til hún er komin á sama stað og daginn fyrir síðasta flóð. Það er nú allt og sumt langtímaminnið—25 ár og þá er byrjað að storka örlögunum á ný. Til hamingju með afmælið Þá að algjörlega allt öðru. Það er ekki ýkja langt síðan algengt var að frumkvöðlar og athafnafólk á Íslandi töldu sig gjarnan þurfa að heimsækja skrifstofur ráðuneyta og ráðherra til þess að fá leyfi og gott veður fyrir þeim hugmyndum sem til stóð að framkvæma. Núna virkar það fjarstæðukennt. Það breyttist nefnilega margt þegar við stigum það heillaskref að gerast aðilar að Evrópska efnahagssvæðinu. Í ár eru einmitt liðin 25 ár frá því það gerðist. Til hamingju með það.
Skoðun Neikvæð áhrif þess að útiloka forsetaframbjóðendur frá kappræðum strax komin í ljós Ástþór Magnússon skrifar
Skoðun Heilsa íslenskrar þjóðar, samofin framþróun í læknisfræði á Íslandi Theódór Skúli Sigurðsson skrifar
Skoðun Eru stjórnvöld að virða réttindi barna á flótta? Hópur fólks í ungmennaráði UNICEF á Íslandi skrifar
Skoðun Algeng mistök við fasteignakaup og hvernig þú forðast þau Kristín Ósk Þórðardóttir skrifar