Minna drasl og meiri gleði

„Fyrir mér snýst þetta um að einfalda líf mitt. Ég vildi ekki eyða svona miklum tíma í að þrífa og þurrka af. Ég vil bara geta slappað af heima, núna eru ekki endalaus verkefni sem bíða heima. Það var það sem mér fannst heillandi við þetta,“ segir Þórhildur Magnúsdóttir. Hún stofnaði Facebook-hópinn Áhugafólk um minimalískan lífstíl ásamt vinkonu sinni, Magneu Arnardóttur.

Grunnhugmyndin er að hafa aðeins í lífi sínu það sem maður þarf og nýtur þess að hafa. Minimalískur lífsstíll er að vera laus við óþarfa og hafa aðeins í lífi þínu það sem maður þarf á að halda og nýtur þess að eiga. Hins vegar eru engar reglur um hvað hver og einn eigi að eiga mikið af hverju heldur er það ólíkt eftir einstaklingum. Lífsstíllinn snýst ekki um að eiga eins lítið og maður getur eða bara nauðsynjar. 

 „Þetta byrjaði þannig að við vorum að tala um hvað við værum með alltof mikið af dóti í lífi okkar og fórum að spá í þessum hlutum. Við ákváðum svo að stofna þennan hóp,“ segir Þórhildur. Hópurinn varð fljótt vinsæll og nú eru um 3.500 í hópnum. „Fólk er að skiptast á ráðum og segja frá hvernig það fór að eða leita ráða til þess að byrja.

Þórhildur segir líf sitt vera töluvert einfaldara í dag eftir því sem hlutunum hefur fækkað.

Hún segir misjafnt hversu hratt fólk fari af stað. „Sumir byrja smátt. Taka einn skáp í einu. Konmari-aðferðin er mjög vinsæl núna en hún er byggð á bók sem japönsk kona skrifaði. Hennar aðferð snýst um að taka einn flokk af hlutum í einu og setja í eina hrúgu. Til dæmis föt, flokka þau, henda þeim sem þú notar ekki og fara svo kannski og taka allar bækurnar. Mörgum finnst það virka mjög vel.“

Það er þó ekki svo að fólk hendi bara hlutunum. Yfirleitt er fólk að gefa hlutina, stundum til hjálparstofnana, og sumir selja þá. Þannig nýtast þeir öðrum.”

Dró úr neyslunni eftir púðakaup

„Ég var ekki kaupfíkill þannig lagað en lét telja mér trú um að ég þyrfti alls konar drasl sem ég þurfti alls ekki. Lifði svona aðeins umfram efni eins og margir gera,“ segir Bryndís Eva Ásmundsdóttir. 

Hún skrifaði pistil á Kjarnann sem bar heitið Í neyslu þar sem hún lýsti því hvernig hún hefði einn daginn ákveðið að hætta að kaupa hluti sem hún þurfti alls ekki á að halda. Botninum náði hún þegar hún kom heim með tvo rándýra hönnunarpúða sem hún hafði alls ekki efni á. Þá fannst henni eins og rynni skyndilega af henni og firringin varð allt í einu augljós.

Bryndís segist hafa farið að hugsa um þessa hluti þegar hún var að nema menningarfræði þar sem fjallað var um neysluvenjur og sóun. „Ég prófaði að kaupa mér ekki föt í hverjum mánuði, fara ekki alltaf í litun og klippingu. Ég prófaði að sleppa þessu og hinu sem ég hélt ég þyrfti á að halda og uppgötvaði að líf mitt varð betra en ekki verra.“

Í kjölfarið breyttist margt í heimilishaldinu. Fjölskyldan kaupir inn minna magn af mat og veltir meira fyrir sér hverju þau þurfa á að halda. „Áður opnuðu börnin oft ísskápinn og kveinuðu yfir að ekkert væri til og maður rauk til og keypti alls kyns óþarfa. Þegar nánar var að gáð var fullt til í skápunum. Það er gaman að prófa sig áfram í sambandi við mat, prófa að elda úr þessu „engu“ og útkoman verður oft stórskemmtileg.“

Í dag kaupir hún sér sjaldan föt. „Þá aðallega í Kolaportinu eða á mörkuðum. Við fjölskyldan erum líka farin að samnýta fataskápana okkar. Kærastinn minn gengur oft í fötum af mér og ég af dóttur minni eða öfugt. Ef það hellist yfir mig löngun í ný föt, eins og gerist auðvitað, þá getur líka verið gott að fara í heimsókn til systur minnar og fá eitthvað lánað hjá henni. Ég fer til útlanda og kaupi mér ekki neitt. Og það er bara ljómandi. Mér tekst alltaf að vera í fötum á daginn og lifa ágætis lífi,“ segir hún hlæjandi.

Snyrtivörukaup hafa líka breyst. „Ég var að ræða þetta við kærastann minn og uppgötvaði að hann var að borga helmingi minna fyrir húðvörur en ég. Ég ákvað að prófa að nota hans rakakrem og það er bara ljómandi fínt. Leikmaðurinn ég finn lítinn mun þó að það sé örugglega hægt að færa gríðarleg snyrtifræðileg rök fyrir því. Snyrtivörubransinn gerir út á það að herja á konur, sannfæra þær um alls konar galla og misbresti en að sem betur fer sé til lausn á þessum tilbúnu göllum.“

Nú hugsar hún sig um í nokkra daga ef hana langar að kaupa sér eitthvað. „Við kaupum ekki allt strax. Hugsum um það í nokkra daga, oft langar mann ekkert í hlutinn eftir nokkra daga. Þetta er oft svona skyndilöngun. Maður sannfærir sig um að maður þurfi þetta og hitt.“

Keypti sér ekki föt í ár

„Ég fann strax mikinn létti, ég var ekki lengur með pressuna á mér að þurfa að kaupa ný föt,“ segir Auður Alfífa Ketilsdóttir sem ákvað í desember 2013 að fara í árs fatabindindi. Þá starfaði hún sem neytendablaðamaður og hafði mikið verið að velta fyrir sér minimalískum lífsstíl, hverju við þurfum raunverulega á að halda.



„Ég var komin á kaf í þetta en á sama tíma var í mér ákveðið stjórnleysi hvað varðaði það að kaupa föt, græjur og svona ýmislegt. Ég var síðan á þessum sama tíma að skoða jólakjól sem kostaði 30 þúsund og ég hafði ekki efni á. Samstarfsfélagi minn hafði farið í gegnum þetta ferli að einfalda líf sitt og spurði mig hvort ég þyrfti þennan kjól. Ég þurfti hann auðvitað ekki því ég átti nóg af fötum og ákvað þess vegna að prófa að fara í fatabindindi,“ segir hún.

Skilyrðið var að kaupa engin föt í ár nema sokka, sokkabuxur og göngubuxur. Sokkana keypti hún, sokkabuxur að ári liðnu og buxurnar fékk hún í jólagjöf frá foreldrum sínum. Auður segir það hafa verið lítið mál að halda út bindindið. Hún fór að nota fötin sem hún átti fyrir meira. Hún fékk líka gefins föt frá vinum og hélt stóran skiptifatamarkað þar sem hún fékk nýjar flíkur.

„Það komu yfir 100 manns með föt sem voru sett bara í hrúgu og fólk gat valið sér. Þar fékk ég sex kjóla, kápu og alls konar. Ég held ég hafi aldrei eignast jafn marga kjóla og á þessu ári.“

Auður segir það hafa haft lítil áhrif á sig að mega ekki kaupa ný föt. „Ég man ekki eftir að hafa langað í neitt nýtt allt árið. Ég fór til útlanda um sumarið og var bara að lesa blað meðan hinir fóru í HM. Það er líka svo galin hugmynd að þegar maður fer til útlanda þá þurfi maður alltaf að vera í HM. Eina sem ég fann fyrir er að undir lokin var mig farið að vanta ullarsokka. Ég var búin að stoppa í sum pörin tvisvar, þriðja skiptið hefði verið of mikið.“

Eftir að árið var liðið vissi Auður líka hvað hana raunverulega vantaði í fataskápinn, ekki bara í hvað hana langaði. Í dag hugsar hún innkaupin öðruvísi. „Núna kaupi ég það sem mig vantar. Ég kaupi mér alveg enn þá föt en það er öðruvísi núna. Svo er líka gott ráð að taka til í fataskápnum áður en maður kaupir sér eitthvað því maður finnur oft eitthvað þar.“

Í kjölfar fatabindindisins fór hún líka að taka til á heimilinu og losa sig við hluti sem hún hafði sankað að sér. „Ég er svona safnari í mér, átti rosalega mikið af hlutum. Ég seldi fullt af dóti og gaf rest. Ég finn það núna að með þessu báðu þá er ég líka hætt að tengjast hlutum svona mikið tilfinningalega. Það verður oft þannig að þegar maður tengist hlutunum tilfinningalega þá fer hluturinn að eiga mann en ekki öfugt.“