Háhraða hugarró Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 8. október 2014 07:00 Ég ók eins og fjandinn væri á hælunum á mér. Sveiflaðist milli akreina eins og ég væri að sikksakka buxnaskálm með spori 4. Skipti niður, gaf í, bremsaði snögglega og skaut mér inn á milli. Hjartað ólmaðist í brjóstinu þegar litlu mátti muna eitt skiptið og bálreiður ökumaður þeytti hornið. Ég svaraði í sömu mynt og lamdi í stýrið til áhersluauka. Steig svo fast á bensíngjöfina og komst inn í röðina fyrir framan hann. Þetta aksturslag náði engri átt en það varð að hafa það. Ég var sein fyrir. Ég var varla komin út úr hverfinu en ferðinni var heitið í næsta bæjarfélag. Það voru óþægilega margir á sömu leið, þvældust fyrir mér og ýfðu skapið. „Af hverju er fólk ekki bara heima hjá sér,“ öskraði ég á bílrúðuna og gaf ekkert fyrir undrunarsvip farþegans í næsta bíl. Þegar út á hraðbrautina var komið gengu hlutirnir hraðar og ég spólaði áfram, vongóð um að ná í tæka tíð. Rauð ljós töfðu þó enn fyrir mér en með miðflóttaaflinu vann ég upp tíma á hringtorgum. Af hverju fór ég ekki fyrr af stað? Sumir dagar eru bara svona. Gjörsamlega ekki ein einasta mínúta aflögu. Teygst hafði úr vinnudeginum og þegar heim var komið biðu hversdagslegar annir sem ég gat ekki sleppt. Ég lagði af stað um leið og ég hafði gefið ormunum hressingu, hlustað á heimalesturinn, hengt upp úr vélinni, hent í aftur, hreinsað upp, gengið frá, allt á innan við 11 mínútum! Á áfangastað tróð ég mér á milli bíla á ruglingslegu bílastæðinu, svo þröngt að ég þurfti nánast að smokra mér út um bílgluggann. Stökk yfir drullupollana, þeyttist inn um dyrnar, niður tröppurnar, reif mig úr skónum, henti af mér úlpunni, kastaðist inn í salinn og fleygði mér á dýnuna. „Einbeitið ykkur að andardrættinum og kyrrið hugann. Skiljið allt áreiti eftir fyrir utan salinn. Næsta klukkutímann verðum við bara hér og nú,“ sagði flauelsmjúk rödd. Nei, bara, ég var á leiðinni í jóga! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Halla, ekki Kata Sævar Þór Jónsson Skoðun Halldór 01.06.2024 Halldór Sameinumst um forvarnir gegn átröskun Karen Daðadóttir,Guðrún Erla Hilmarsdóttir,Elva Björk Bjarnadóttir Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu Skoðun Getur reiði valdið veikindum? Sigurbjörg Jónsdóttir Skoðun Taktísk skilyrðing umræðunnar Magnús Davíð Norðdahl, Skoðun Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Ráðherrar hafa áhyggjur af valdbeitingu Tómas Ingvason Skoðun Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun
Ég ók eins og fjandinn væri á hælunum á mér. Sveiflaðist milli akreina eins og ég væri að sikksakka buxnaskálm með spori 4. Skipti niður, gaf í, bremsaði snögglega og skaut mér inn á milli. Hjartað ólmaðist í brjóstinu þegar litlu mátti muna eitt skiptið og bálreiður ökumaður þeytti hornið. Ég svaraði í sömu mynt og lamdi í stýrið til áhersluauka. Steig svo fast á bensíngjöfina og komst inn í röðina fyrir framan hann. Þetta aksturslag náði engri átt en það varð að hafa það. Ég var sein fyrir. Ég var varla komin út úr hverfinu en ferðinni var heitið í næsta bæjarfélag. Það voru óþægilega margir á sömu leið, þvældust fyrir mér og ýfðu skapið. „Af hverju er fólk ekki bara heima hjá sér,“ öskraði ég á bílrúðuna og gaf ekkert fyrir undrunarsvip farþegans í næsta bíl. Þegar út á hraðbrautina var komið gengu hlutirnir hraðar og ég spólaði áfram, vongóð um að ná í tæka tíð. Rauð ljós töfðu þó enn fyrir mér en með miðflóttaaflinu vann ég upp tíma á hringtorgum. Af hverju fór ég ekki fyrr af stað? Sumir dagar eru bara svona. Gjörsamlega ekki ein einasta mínúta aflögu. Teygst hafði úr vinnudeginum og þegar heim var komið biðu hversdagslegar annir sem ég gat ekki sleppt. Ég lagði af stað um leið og ég hafði gefið ormunum hressingu, hlustað á heimalesturinn, hengt upp úr vélinni, hent í aftur, hreinsað upp, gengið frá, allt á innan við 11 mínútum! Á áfangastað tróð ég mér á milli bíla á ruglingslegu bílastæðinu, svo þröngt að ég þurfti nánast að smokra mér út um bílgluggann. Stökk yfir drullupollana, þeyttist inn um dyrnar, niður tröppurnar, reif mig úr skónum, henti af mér úlpunni, kastaðist inn í salinn og fleygði mér á dýnuna. „Einbeitið ykkur að andardrættinum og kyrrið hugann. Skiljið allt áreiti eftir fyrir utan salinn. Næsta klukkutímann verðum við bara hér og nú,“ sagði flauelsmjúk rödd. Nei, bara, ég var á leiðinni í jóga!
Sameinumst um forvarnir gegn átröskun Karen Daðadóttir,Guðrún Erla Hilmarsdóttir,Elva Björk Bjarnadóttir Skoðun
Sameinumst um forvarnir gegn átröskun Karen Daðadóttir,Guðrún Erla Hilmarsdóttir,Elva Björk Bjarnadóttir Skoðun