Hvar er manndómurinn?

Í þættinum Vikulokin á Rás 1 laugardaginn 25. febrúar var til umræðu kynferðisleg áreitni Jóns Baldvins Hannibalssonar. Árni Gunnarsson, fyrrv. alþingismaður, gestur þáttarins sagði:

„Ég held hins vegar að baki þessu máli liggi ýmislegt sem að kannski kemur í ljós á síðari stigum. Ég hafði veður af þessu bréfi fyrir mörgum árum, ég taldi að þetta mál væri algjörlega úr sögunni, því væri lokið og frágengið að öllu leyti og að fyrirgefningarbeiðni Jóns hefði verið tekin til greina en það virðist ekki vera og ég auðvitað velti því fyrir mér eins og svo margir hvað liggur að baki þörfinni fyrir það að birta þessi bréf nú svo mörgum árum eftir að þau voru skrifuð, ég átta mig ekki alveg á því."

Þáttastjórnandi spyr: „Er pólitík á bak við þetta heldurðu?"

Árni Gunnarsson svarar: „Það kæmi mér ekkert á óvart" Árni ýjar að því, með hjálp þáttastjórnanda, að ástæður Guðrúnar Harðardóttur séu þær að koma (pólitísku) höggi á Jón Baldvin Hannibalsson. Dylgjur Árna eru skaðlegar og óskandi að hann hefði manndóm í sér að koma hreint fram til að hægt sé að svara dylgjum hans.

Þekkt er að sá sem áreitir eða beitir börn kynferðislegu ofbeldi sé það sem kallað er síbrotamaður. Mikilvægt er að samfélagið taki mark á brotaþolum til að koma í veg fyrir að fleiri börn séu áreitt eða beitt ofbeldi, að sannleikanum sé dreift sem víðast til verndar öðrum. Einnig er mjög mikilvægt að þau sem fyrir ofbeldinu eða áreitinu verða séu ekki beitt áframhaldandi ofbeldi af samfélagi sem heldur hlífiskildi yfir ofbeldismönnum, að rými þeirra í samfélaginu sé ekki skert, þeim sé ekki fórnað vegna getuleysis okkar að bregðast við.

Þeir valdameiri eiga oft auðveldara með að sannfæra samfélagið um eigið sakleysi. Í huga okkar býr staðalmynd ofbeldismannsins: Við sjáum fyrir okkur skrímsli og ekkert annað. Ekki þá sem eru eða hafa verið álitnir málsmetandi í samfélaginu. Því er berskjöldun þeirra sem greina frá áreitni og ofbeldi valdamikilla manna mikil og ábyrgð okkar því meiri.

Það væri óskandi að Árni Gunnarsson og skoðanasystkini hans hefðu sama kjark og Guðrún Harðardóttir: Að koma hreint fram, greina frá því sem átti sér stað og á brýnt erindi við samfélagið. Eruð þið búin að gleyma biskupsmálinu? Með aðgerðarleysi og þöggun stuðlum við að því að Ísland sé griðastaður kynferðisglæpamanna, og kannski sérstaklega þeirra valdameiri í þeirra hópi.