Hin uppfærða afstæðiskenning Tryggvi Guðmundsson skrifar 12. október 2012 13:48 Kenningin um hlýnun jarðar á greinilega ekki við rök að styðjast. Þetta sést best með því að skoða gögnin. Undanfarnar vikur, og jafnvel mánuði, hefur hitastig lækkað jafnt og þétt og á það ekki bara við um Ísland heldur líka öll nágrannalönd okkar. Því er ljóst að þeir sem tala um að heimurinn sé á undraverðan hátt að verða heitari hafa einfaldlega ekki litið á gögnin og eru á villigötum. Flestum ætti að vera ljóst að röksemdarfærslan hér að ofan er meingölluð. Vísað er í gögn varðandi umræðuefnið en þau síðan afskræmd til að færa rök fyrir ákveðnum málstað. Ljóst má þykja að haustið mun koma þrátt fyrir lengri tíma tilgátur um veðurfar og það að septembermánuður sé kaldari en ágúst og júlí segir okkur ekkert um lengri tíma sveiflur. En hvers vegna virðist slík röksemdarfærsla vera að fullu viðurkennd þegar talið berst að efnahagsmálum? Nú þegar kosningar eru á næsta leiti má gera ráð fyrir að tal um meintan efnahagsbata, eða skort þar á, muni ná nýjum hæðum þar sem hlutaðeigandi aðilar berjast um að sannfæra almenning um eigið ágæti. Fylgjendur sitjandi ríkisstjórnar munu tala um aukinn hagvöxt, lægra atvinnuleysi og batnandi viðskiptajöfnuð meðan stjórandstöðusinnar munu hvessa brýnnar og lýsa yfir áhyggjum af háum skuldum, skattpíningu og óásættanlegum hagvexti. Hvað á hinn almenni kjósandi að halda? Eina leiðin út úr þessari blindgötu er að almenningur geri kröfu um að stjórnmálamenn, og samhangendur þeirra, vísi til sterkari gagna og samhengis þegar þeir færa rök fyrir máli sínu. Af orðræðunni að dæma mætti ætla að allt væri afstætt í efnahagsmálum og að eðlilegt sé að grípa til hagtalna úr lausu lofti með engu samhengi. Svo er ekki. Góður byrjunarreitur fyrir samhengi varðandi efnahagsmál Íslands er hin umtalaða bók þeirra Carmen Reinhart og Kenneth Rogoff, This Time Is Different. Þó bókin sé alls ekki gallalaus má lesa út úr henni hvernig hinn dæmigerði bati - ef svo má að orðið komast - lítur út í kjölfar fjármálakreppa. Þekktasti punktur bókarinnar er að bati eftir fjármálakreppur tekur lengri tíma en eftir hefðbundnar niðursveiflur í hagkerfinu. Samkvæmt úrtaki þeirra Reinhart og Rogoff lækkar landsframleiðsla að meðaltali í tæp tvö ár í kjölfar stórra fjármálakrísa og nemur meðallækkunin rúmlega 9%. Í sambærilegri rannsókn þeirra Moritz Schularick og Alan Taylor er komist að svipaðri niðurstöðu þar sem samdráttur varir í um tvö ár eftir alvarlega krísu. Á Íslandi lækkaði landsframleiðsla í tvö og hálft ár í kjölfar hrunsins og nam lækkunin frá toppi til botns um 11%. Svipaða sögu er að segja um atvinnuleysi. Samkvæmt Reinhart og Rogoff nemur meðalhækkun atvinnuleysis sjö prósentustigum eftir krísur og er í hækkunarfasa í tæp fimm ár eftir að krísa skellur á. Á Íslandi varð aukning atvinnuleysis álíka mikil og í meðalkrísu en var ef eitthvað er ögn fljótari að lækka eftir að hafa náð hámarki. Mögulega endurspeglar þetta forgang Íslendinga hvað atvinnu varðar og hlutfallslega meira umburðarlyndi gagnvart verðbólgu. Á sama hátt er hægt að líta til reynslu Íslands hvað varðar aðrar hagstærðir í samhengi við reynslu annarra landa af svipuðum kringumstæðum. Slíkur samanburður verður aldrei fullkominn og mun seint sannfæra alla óákveðna kjósendur um einhvers konar heilagan sannleik. Hann er þó það nálægasta sem við komumst í því að leggja mat á árangur þeirra efnahagsstefna sem við höfum búið við og hversu raunhæfar tillögur mismunandi stjórnmálaflokka eru. Hver er þá niðurstaðan varðandi árangur sitjandi ríkisstjórnar varðandi efnahagsbatann? Fljótt á litið virðist batinn nokkuð í takt, þó ívið hægari, við það sem gengur og gerist eftir kreppur. Líta verður þó til þátta sem gætu skekkt myndina við slíkan samanburð svo sem umfang bankakerfisins, ytri aðstæður og breytt viðhorf stofnana á borð við IMF til fjármagnshafta. Hvað sem því líður þá sýna hin einföldu dæmi hér að ofan að ríkisstjórnin hefur hvorki eyðilagt alla möguleika á efnahagsbata með stefnumálum sínum né heldur verið drifkraftur í undraverðum bata. Ætlunin hér er hins vegar ekki að reikna út lokaeinkunn ríkisstjórnarinnar heldur eingöngu að benda á hversu auðvelt það væri að stuðla að betri umræðu um efnahagsmál með því að almenningur gerði meiri kröfu um rökstuðning frá álitsgjöfum og stjórnmálamönnum. Þá má í lokin nefna að ekki varð hjá því komist að fyrstu árin eftir hrun yrðu ár skattahækkana og útgjaldalækkana, sama hvaða flokkar sætu hér við völd. Mögulega má deila um hversu mikið er reynt á tekjuhlið ríkisreikningsins og hversu mikið á útgjaldahlið en þar yrðu alltaf erfiðar ákvarðanir teknar - þvert á málflutning margra. Ef menn vildu komast hjá skattahækkunum í meira mæli en gert var ber viðkomandi að segja nákvæmlega hvar hefði mátt skera meira niður og ef mönnum finnst útgjöldin hafa verið skorin of geyst niður þá er ekki hjá því komist að segja hvaða skattar hefðu mátt hækka í staðinn. Almenningur á að gera þá kröfu til stjórnmálastéttarinnar að hún lofi ekki útgjöldum sem hún hefur ekki safnað fyrir eða skattalækkunum sem eiga að borga fyrir sig sjálfar. Öll myndum við vilja betri þjónustu, án skattahækkana, og lægri skattheimtu, án þjónustuskerðingar. Þess háttar hjal er þó engu betra en ofannefnt tal um (ó)hagstæðar hagstærðir sem gripnar eru samhengislaust úr lausu lofti. Slík tegund af afstæðiskenningu er ávísun á óábyrga hagstjórn og eiga Íslendingar að vera komnir með nóg af slíku hjali í bili.Höfundur er hagfræðingurStundaði doktorsnám við University of Cambridge (2010) Stunda doktorsnám við London School of Economics (2011-2014) Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Loftslagsmál Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen Skoðun Halldór 18.05.2024 Halldór Hvaða eiginleika þarf forseti að hafa? Hildur Eir Bolladóttir Skoðun Nú vandast valið Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Halla Hrund eða Katrín? Reynir Böðvarsson Skoðun Birni Bjarnasyni svarað Arnar Þór Jónsson Skoðun Góð gildi og staðfesta Höllu Hrundar Margrét Reynisdóttir Skoðun Kynhluthlaust mál, máltilfinning og forsetaframboð Höskuldur Þráinsson Skoðun Er klassískt frjálslyndi orðið að jaðarskoðun? Kári Allansson Skoðun Skoðun Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir skrifar Skoðun Hvaða eiginleika þarf forseti að hafa? Hildur Eir Bolladóttir skrifar Skoðun Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen skrifar Skoðun Í framhaldi af viðtali við Helgu Þórisdóttur Kári Stefánsson skrifar Skoðun Góð gildi og staðfesta Höllu Hrundar Margrét Reynisdóttir skrifar Skoðun Halla Hrund eða Katrín? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Til áréttingar Kári Stefánsson skrifar Skoðun Kynhluthlaust mál, máltilfinning og forsetaframboð Höskuldur Þráinsson skrifar Skoðun Er klassískt frjálslyndi orðið að jaðarskoðun? Kári Allansson skrifar Skoðun Forseti Íslands veifaði mér Fjóla Einarsdóttir skrifar Skoðun Ákall til framtíðar: Nám í félagsráðgjöf! Steinunn Bergmann skrifar Skoðun Lexía lærð á hálfum degi Stefanía Arnardóttir skrifar Skoðun Ég kýs Helgu Þórisdóttur Gerður Rún Guðlaugsdóttir skrifar Skoðun Yfirborðskenndur stríðsáróður og McCarthýismi hjá háskólaprófessor Tjörvi Schiöth skrifar Skoðun Formaður húsfélagsins Guðmundur Andri Thorsson skrifar Skoðun Opið bréf til landsliðsmanna Íslands í blaki Guðbergur Egill Eyjólfsson skrifar Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Kosningum frestað Ása Berglind Hjálmarsdóttir,Hrönn Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Mesti stjórnmálamaðurinn? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Birni Bjarnasyni svarað Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Því miður ekkert annað í stöðunni en að fresta atkvæðagreiðslu um verkefni Heidelberg Gestur Þór Kristjánsson,Erla Sif Markúsdóttir,Sigurbjörg Jenný Jónsdóttir,Grétar Ingi Erlendsson skrifar Skoðun Baldur Þórhallsson er vitur og vís Bryndís Friðgeirsdóttir skrifar Skoðun Kjósum Katrínu Kjartan Ragnarsson skrifar Skoðun Neikvæð áhrif þess að útiloka forsetaframbjóðendur frá kappræðum strax komin í ljós Ástþór Magnússon skrifar Skoðun Nýtt sveitarfélag Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Stafrænn ójöfnuður á upplýsingaöld Stella Samúelsdóttir,Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Varfærnisleg fagnaðarlæti Berglind Sunna Bragadóttir skrifar Skoðun „Ég skal baka fyrir Gunnar en ég kýs Kristján“ Páll Magnússon skrifar Skoðun Daðrað við sölu Björn Sævar Einarsson skrifar Skoðun Rannsóknir á söfnum skapa dýrmæta þekkingu Arndís Bergsdóttr skrifar Sjá meira
Kenningin um hlýnun jarðar á greinilega ekki við rök að styðjast. Þetta sést best með því að skoða gögnin. Undanfarnar vikur, og jafnvel mánuði, hefur hitastig lækkað jafnt og þétt og á það ekki bara við um Ísland heldur líka öll nágrannalönd okkar. Því er ljóst að þeir sem tala um að heimurinn sé á undraverðan hátt að verða heitari hafa einfaldlega ekki litið á gögnin og eru á villigötum. Flestum ætti að vera ljóst að röksemdarfærslan hér að ofan er meingölluð. Vísað er í gögn varðandi umræðuefnið en þau síðan afskræmd til að færa rök fyrir ákveðnum málstað. Ljóst má þykja að haustið mun koma þrátt fyrir lengri tíma tilgátur um veðurfar og það að septembermánuður sé kaldari en ágúst og júlí segir okkur ekkert um lengri tíma sveiflur. En hvers vegna virðist slík röksemdarfærsla vera að fullu viðurkennd þegar talið berst að efnahagsmálum? Nú þegar kosningar eru á næsta leiti má gera ráð fyrir að tal um meintan efnahagsbata, eða skort þar á, muni ná nýjum hæðum þar sem hlutaðeigandi aðilar berjast um að sannfæra almenning um eigið ágæti. Fylgjendur sitjandi ríkisstjórnar munu tala um aukinn hagvöxt, lægra atvinnuleysi og batnandi viðskiptajöfnuð meðan stjórandstöðusinnar munu hvessa brýnnar og lýsa yfir áhyggjum af háum skuldum, skattpíningu og óásættanlegum hagvexti. Hvað á hinn almenni kjósandi að halda? Eina leiðin út úr þessari blindgötu er að almenningur geri kröfu um að stjórnmálamenn, og samhangendur þeirra, vísi til sterkari gagna og samhengis þegar þeir færa rök fyrir máli sínu. Af orðræðunni að dæma mætti ætla að allt væri afstætt í efnahagsmálum og að eðlilegt sé að grípa til hagtalna úr lausu lofti með engu samhengi. Svo er ekki. Góður byrjunarreitur fyrir samhengi varðandi efnahagsmál Íslands er hin umtalaða bók þeirra Carmen Reinhart og Kenneth Rogoff, This Time Is Different. Þó bókin sé alls ekki gallalaus má lesa út úr henni hvernig hinn dæmigerði bati - ef svo má að orðið komast - lítur út í kjölfar fjármálakreppa. Þekktasti punktur bókarinnar er að bati eftir fjármálakreppur tekur lengri tíma en eftir hefðbundnar niðursveiflur í hagkerfinu. Samkvæmt úrtaki þeirra Reinhart og Rogoff lækkar landsframleiðsla að meðaltali í tæp tvö ár í kjölfar stórra fjármálakrísa og nemur meðallækkunin rúmlega 9%. Í sambærilegri rannsókn þeirra Moritz Schularick og Alan Taylor er komist að svipaðri niðurstöðu þar sem samdráttur varir í um tvö ár eftir alvarlega krísu. Á Íslandi lækkaði landsframleiðsla í tvö og hálft ár í kjölfar hrunsins og nam lækkunin frá toppi til botns um 11%. Svipaða sögu er að segja um atvinnuleysi. Samkvæmt Reinhart og Rogoff nemur meðalhækkun atvinnuleysis sjö prósentustigum eftir krísur og er í hækkunarfasa í tæp fimm ár eftir að krísa skellur á. Á Íslandi varð aukning atvinnuleysis álíka mikil og í meðalkrísu en var ef eitthvað er ögn fljótari að lækka eftir að hafa náð hámarki. Mögulega endurspeglar þetta forgang Íslendinga hvað atvinnu varðar og hlutfallslega meira umburðarlyndi gagnvart verðbólgu. Á sama hátt er hægt að líta til reynslu Íslands hvað varðar aðrar hagstærðir í samhengi við reynslu annarra landa af svipuðum kringumstæðum. Slíkur samanburður verður aldrei fullkominn og mun seint sannfæra alla óákveðna kjósendur um einhvers konar heilagan sannleik. Hann er þó það nálægasta sem við komumst í því að leggja mat á árangur þeirra efnahagsstefna sem við höfum búið við og hversu raunhæfar tillögur mismunandi stjórnmálaflokka eru. Hver er þá niðurstaðan varðandi árangur sitjandi ríkisstjórnar varðandi efnahagsbatann? Fljótt á litið virðist batinn nokkuð í takt, þó ívið hægari, við það sem gengur og gerist eftir kreppur. Líta verður þó til þátta sem gætu skekkt myndina við slíkan samanburð svo sem umfang bankakerfisins, ytri aðstæður og breytt viðhorf stofnana á borð við IMF til fjármagnshafta. Hvað sem því líður þá sýna hin einföldu dæmi hér að ofan að ríkisstjórnin hefur hvorki eyðilagt alla möguleika á efnahagsbata með stefnumálum sínum né heldur verið drifkraftur í undraverðum bata. Ætlunin hér er hins vegar ekki að reikna út lokaeinkunn ríkisstjórnarinnar heldur eingöngu að benda á hversu auðvelt það væri að stuðla að betri umræðu um efnahagsmál með því að almenningur gerði meiri kröfu um rökstuðning frá álitsgjöfum og stjórnmálamönnum. Þá má í lokin nefna að ekki varð hjá því komist að fyrstu árin eftir hrun yrðu ár skattahækkana og útgjaldalækkana, sama hvaða flokkar sætu hér við völd. Mögulega má deila um hversu mikið er reynt á tekjuhlið ríkisreikningsins og hversu mikið á útgjaldahlið en þar yrðu alltaf erfiðar ákvarðanir teknar - þvert á málflutning margra. Ef menn vildu komast hjá skattahækkunum í meira mæli en gert var ber viðkomandi að segja nákvæmlega hvar hefði mátt skera meira niður og ef mönnum finnst útgjöldin hafa verið skorin of geyst niður þá er ekki hjá því komist að segja hvaða skattar hefðu mátt hækka í staðinn. Almenningur á að gera þá kröfu til stjórnmálastéttarinnar að hún lofi ekki útgjöldum sem hún hefur ekki safnað fyrir eða skattalækkunum sem eiga að borga fyrir sig sjálfar. Öll myndum við vilja betri þjónustu, án skattahækkana, og lægri skattheimtu, án þjónustuskerðingar. Þess háttar hjal er þó engu betra en ofannefnt tal um (ó)hagstæðar hagstærðir sem gripnar eru samhengislaust úr lausu lofti. Slík tegund af afstæðiskenningu er ávísun á óábyrga hagstjórn og eiga Íslendingar að vera komnir með nóg af slíku hjali í bili.Höfundur er hagfræðingurStundaði doktorsnám við University of Cambridge (2010) Stunda doktorsnám við London School of Economics (2011-2014)
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir skrifar
Skoðun Yfirborðskenndur stríðsáróður og McCarthýismi hjá háskólaprófessor Tjörvi Schiöth skrifar
Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Því miður ekkert annað í stöðunni en að fresta atkvæðagreiðslu um verkefni Heidelberg Gestur Þór Kristjánsson,Erla Sif Markúsdóttir,Sigurbjörg Jenný Jónsdóttir,Grétar Ingi Erlendsson skrifar
Skoðun Neikvæð áhrif þess að útiloka forsetaframbjóðendur frá kappræðum strax komin í ljós Ástþór Magnússon skrifar
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun