Jól

Sálmur 566 - Einu sinni' í ættborg Davíðs

Einu sinni' í ættborg Davíðs ofurhrörlegt fjárhús var, fátæk móðir litverp lagði lítið barn í jötu þar, móðir sú var meyja hrein, mjúkhent reifum vafði svein. Kom frá hæðum hingað niður hann, sem Guð og Drottinn er, jatan varð hans vaggan fyrsta, vesælt skýli kaus hann sér. Snauðra gekk hann meðal manna, myrkrið þekkti' ei ljósið sanna. Móður blíðri barnið helga bernsku sinnar dögum á hlýðni sýndi' og virðing veitti, vann það starf, er fyrir lá. Kristin börn í bernskurann breyta vilja eins og hann. Æska hans var æsku vorrar æðst og sönnust fyrirmynd, hann var lítill, óx með aldri, átti bros og táralind. Hann því skilur hryggð í geði, hann er með í leik og gleði. Loks vér sjá hann fáum frelsuð, fyr'ir hans blóð og sáttargjörð því það barn, svo blítt og hlýðið, ber nú allt á himni' og jörð, börn sín leiðir áfram öll upp til sín í dýrðarhöll. Ei á jörð í jötu lágri jólabarnið sjáum þá. Við Guðs hægri hönd hann situr, hann þar fáum vér að sjá, er við stól Guðs standa glöð, stjörnum lík, hans börn í röð.


Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur.



×