Grýlukvæði Eggerts Ólafssonar

Hér er komin hún Grýla, sem gull-leysin mól, :,: hún er að urra' og ýla, því af henni :,: kól. Hún er að urra' og ýla, því ein loppan fraus, :,: þrjár hefur hún eftir, en það ég ei :,: kaus. Þrjár hefur hún heilar og hlakkar sem örn; :,: hún ætlar að hremma þau íslensku :,: börn. Það er hann Skúti Marðarsson, hann svarði við það, :,: að hennar skyldi' hann hyskið höggva niður í :,: spað. Að hann skyldi brytja það og borða við saup; :,: heyrði það hún Grýla og hélt það væri :,: raup. Heyrði það hún Grýla og gretti sitt trýn: :,: ekki munu þeir gráklæddu leggja til :,: mín. Settust að henni dísir og sálguðu' henni þar; :,: hróðugur var hann Skúti og hálf-kenndur :,: var. Þá mælti þá Tuga-sonur, tyrrinn og blár; :,: koma munu þau Grýlu-börn til Íslands í :,: ár. Koma munu þau Grýlu-börn og kveða við dans: :,: kyrjum við hann Skúta og kumpána :,: hans! Glöð urðu þau Grýlu-börn og gengu af stað: :,: aldrei skal þeim Íslendingum eira við :,: það. Ekki skal þeim Íslendingum ævin verða löng: :,: margan heyrða' eg óvætt, sem undir það :,: söng. Margan heyrða' eg annan, sem undir tók þau hljóð: :,: nú mun ei þeim íslensku ævin verða :,: góð! Afturgengin Grýla gægist yfir mar; :,: ekki verður hún börnunum betri' en hún :,: var. Grýlukvæði eftir Eggert Ólafsson (1726-1768) (úr Íslenskt ljóðasafn II bindi, Almenna bókafélagið 1975 bls. 173)