Icesave-skuldin fari í þróunaraðstoð G. Pétur Matthíasson skrifar 30. janúar 2010 06:00 Staða okkar Íslendinga er ekki öfundsverð og ljóst hvernig sem fer að kreppan á eftir að bíta töluvert meira áður en leiðin fer að liggja upp á við. Það er svo undir okkur komið hvenær viðsnúningurinn verður. Það er víst tómt mál að tala um það úr þessu hversu verr við erum stödd núna en ef við hefðum strax í fyrravor gengið frá Icesave-samkomulaginu. Það ætti að vera hægt að slá á hversu mörgum milljörðum eða tugmilljörðum íslensk heimili og atvinnulíf hafa tapað og munu tapa á næstu mánuðum. Það yrði auðvitað aldrei annað en spá og breytir ekki stöðunni. Það verður engin endurreisn í landinu nema hún fari fram með reisn. Reisn hins sjálfstæða manns og það verður að viðurkennast að það er sárt að horfa upp á landa sína sem telja okkur svo smá og svo vesæl að við getum ekki axlað ábyrgð á því gífurlega og glæpsamlega gáleysi sem gráðugir bankamenn og spilltir og sofandi stjórnmálamenn stunduðu árum saman. Það finnst mér ekki að vera að standa í lappirnar. Það þarf ekki annað en að fylgjast með fréttum frá Haítí til að skammast sín fyrir þetta viðhorf marga landsmanna. Til að leysa hnútinn er nauðsynlegt að hugsa hlutina upp á nýtt. Það er ekki auðvelt að sjá hvernig ætti að breyta Icesave-samningnum sem ríkisstjórn og Alþingi hefur undirgengist nú þegar. Krafa þeirra sem hæst láta virðist nefnilega vera að ganga lengra en Alþingi samþykkti í ágúst og forsetinn skrifaði þá undir. Hvernig Hollendingar og Bretar eigi að samþykkja það er undirrituðum hulin ráðgáta. Það má ekki gleyma því að þegar Icesave-reikningarnir voru opnaðir í Hollandi í lok maí 2008 mátti þeim sem um véluðu vera ljóst að dæmið myndi aldrei ganga upp. Það má alveg færa rök fyrir því að um hreinan þjófnað hafi verið að ræða. Afstaða okkar helstu bandamanna meðal þjóðanna, norrænu ríkjanna, sýnir okkur að þrátt fyrir jákvæð og gleðileg skrif ýmissa útlendinga, sérstaklega í Bretlandi, þá er ætlast til þess að við öxlum ábyrgð, það er ætlast til þess að við sýnum hið minnsta einhvern lit. Þegar almenningur í Afríku veit það helst um Ísland að við séum þjóðin sem neitar að borga skuldir sínar þá höfum við vissulega verk að vinna að bæta álitið á okkur sem þjóð. Icesave-skuldin hver sem hún verður er gífurlega há upphæð fyrir Ísland en smáaurar fyrir hin stóru hagkerfi Bretlands og Hollands. En hún er stærri en gífurlega stór fyrir almenning á Haítí, svo dæmi sé tekið. Þess vegna legg ég til að Icesave-deilan verði leyst með því að Bretar og Hollendingar falli frá kröfum sínum en við Íslendingar gerum bindandi samkomulag um að borga skuldina með því að veita þróunarhjálp fyrir alla upphæðina. Með því móti mætti semja um vextina upp á nýtt og notast við hógværari tölu sem myndi þá létta á greiðslubyrðinni. Einnig mætti vel hugsa sér að greiðsla hæfist eftir sjö ár og stæði þess vegna lengur en gert er ráð fyrir í núverandi samkomulagi. Þetta yrði ávinningur fyrir flesta og lausn sem deiluaðilar ættu að geta sætt sig við. Féð fer þá til góðra verka á sama tíma og Íslendingar axla ábyrgð. Þetta er fjarlægur möguleiki en möguleiki samt og alltaf rétt að vera bjartsýnn. Bjartsýnisbjarminn sem kviknaði í mínu brjósti um áramótin er eigi að síður og því miður slokknaður. Í þjóðaratkvæðagreiðslunni 6. mars er ekki annað að gera en að segja já en málið verður samt fellt. Þá er ekki annað að gera en að bíða allt þetta ár eftir því að menn reyni að komast að samkomulagi um Icesave, bíða eftir því að mönnum takist að fá að semja meðan AGS bíður eða bara fer, meðan Norðurlandaþjóðirnar bíða, meðan þeir atvinnulausu bíða, bíða eftir því að tíminn líði þar til aftur verður hægt að taka til við endurreisnina. Höfundur er áhugamaður um þjóðlega reisn. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Halldór 01.06.2024 Halldór Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson Skoðun Gerum það! Stefán Hilmarsson Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn Snorri Ásmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Ég kýs Michael Jordan (Höllu Hrund Logadóttur) Óskar Arnarson skrifar Skoðun Ástæður til að kjósa Jón Gnarr Helgi Hrafn Gunnarsson skrifar Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson skrifar Skoðun Gerum það! Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Bónaður brjóstkassi og barnaafmæli Þorbjörg Marínósdóttir skrifar Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Hæfasti einstaklingurinn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Verðmætin og sköpunarkraftur sá sem í mannauð okkar býr Pétur Már Halldórsson skrifar Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson skrifar Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson skrifar Skoðun Takk, Katrín Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving skrifar Skoðun Samherjar Hafþór Reynisson skrifar Skoðun Að hitta hetjuna sína Gréta Kristín Ómarsdóttir skrifar Skoðun Einstakt tækifæri Þóra Valný Yngvadóttir skrifar Skoðun Um afrekskonuna Katrínu Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr skrifar Skoðun Óskað eftir forseta sem færir ungu fólki völd Valgerður Eyja Eyþórsdóttir skrifar Skoðun Með ósk um velgengni, Halla Hrund Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Ég styð Höllu Hrund Logadóttur Þórólfur Árnason skrifar Skoðun Arnar Þór Jónsson Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Opið bréf til Jóns Ólafssonar heimspekings Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Þjóðaröryggi Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Tóbak markaðssett fyrir ungt fólk Guðlaug B. Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn, NATÓ, ýsan og blokkin Guðfinnur Sigurvinsson skrifar Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Aldrei hitta hetjurnar þínar Skarphéðinn Guðmundsson skrifar Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir skrifar Sjá meira
Staða okkar Íslendinga er ekki öfundsverð og ljóst hvernig sem fer að kreppan á eftir að bíta töluvert meira áður en leiðin fer að liggja upp á við. Það er svo undir okkur komið hvenær viðsnúningurinn verður. Það er víst tómt mál að tala um það úr þessu hversu verr við erum stödd núna en ef við hefðum strax í fyrravor gengið frá Icesave-samkomulaginu. Það ætti að vera hægt að slá á hversu mörgum milljörðum eða tugmilljörðum íslensk heimili og atvinnulíf hafa tapað og munu tapa á næstu mánuðum. Það yrði auðvitað aldrei annað en spá og breytir ekki stöðunni. Það verður engin endurreisn í landinu nema hún fari fram með reisn. Reisn hins sjálfstæða manns og það verður að viðurkennast að það er sárt að horfa upp á landa sína sem telja okkur svo smá og svo vesæl að við getum ekki axlað ábyrgð á því gífurlega og glæpsamlega gáleysi sem gráðugir bankamenn og spilltir og sofandi stjórnmálamenn stunduðu árum saman. Það finnst mér ekki að vera að standa í lappirnar. Það þarf ekki annað en að fylgjast með fréttum frá Haítí til að skammast sín fyrir þetta viðhorf marga landsmanna. Til að leysa hnútinn er nauðsynlegt að hugsa hlutina upp á nýtt. Það er ekki auðvelt að sjá hvernig ætti að breyta Icesave-samningnum sem ríkisstjórn og Alþingi hefur undirgengist nú þegar. Krafa þeirra sem hæst láta virðist nefnilega vera að ganga lengra en Alþingi samþykkti í ágúst og forsetinn skrifaði þá undir. Hvernig Hollendingar og Bretar eigi að samþykkja það er undirrituðum hulin ráðgáta. Það má ekki gleyma því að þegar Icesave-reikningarnir voru opnaðir í Hollandi í lok maí 2008 mátti þeim sem um véluðu vera ljóst að dæmið myndi aldrei ganga upp. Það má alveg færa rök fyrir því að um hreinan þjófnað hafi verið að ræða. Afstaða okkar helstu bandamanna meðal þjóðanna, norrænu ríkjanna, sýnir okkur að þrátt fyrir jákvæð og gleðileg skrif ýmissa útlendinga, sérstaklega í Bretlandi, þá er ætlast til þess að við öxlum ábyrgð, það er ætlast til þess að við sýnum hið minnsta einhvern lit. Þegar almenningur í Afríku veit það helst um Ísland að við séum þjóðin sem neitar að borga skuldir sínar þá höfum við vissulega verk að vinna að bæta álitið á okkur sem þjóð. Icesave-skuldin hver sem hún verður er gífurlega há upphæð fyrir Ísland en smáaurar fyrir hin stóru hagkerfi Bretlands og Hollands. En hún er stærri en gífurlega stór fyrir almenning á Haítí, svo dæmi sé tekið. Þess vegna legg ég til að Icesave-deilan verði leyst með því að Bretar og Hollendingar falli frá kröfum sínum en við Íslendingar gerum bindandi samkomulag um að borga skuldina með því að veita þróunarhjálp fyrir alla upphæðina. Með því móti mætti semja um vextina upp á nýtt og notast við hógværari tölu sem myndi þá létta á greiðslubyrðinni. Einnig mætti vel hugsa sér að greiðsla hæfist eftir sjö ár og stæði þess vegna lengur en gert er ráð fyrir í núverandi samkomulagi. Þetta yrði ávinningur fyrir flesta og lausn sem deiluaðilar ættu að geta sætt sig við. Féð fer þá til góðra verka á sama tíma og Íslendingar axla ábyrgð. Þetta er fjarlægur möguleiki en möguleiki samt og alltaf rétt að vera bjartsýnn. Bjartsýnisbjarminn sem kviknaði í mínu brjósti um áramótin er eigi að síður og því miður slokknaður. Í þjóðaratkvæðagreiðslunni 6. mars er ekki annað að gera en að segja já en málið verður samt fellt. Þá er ekki annað að gera en að bíða allt þetta ár eftir því að menn reyni að komast að samkomulagi um Icesave, bíða eftir því að mönnum takist að fá að semja meðan AGS bíður eða bara fer, meðan Norðurlandaþjóðirnar bíða, meðan þeir atvinnulausu bíða, bíða eftir því að tíminn líði þar til aftur verður hægt að taka til við endurreisnina. Höfundur er áhugamaður um þjóðlega reisn.