Fjandskapur við skriðsóley Páll Baldvin Baldvinsson skrifar 23. júní 2009 06:00 Umhverfis grösin er sprottið þétt fagurgrænt teppi af arfa. Kræklurnar standa uppúr teppinu en undir er einhver tegund sem ég ber ekki kennsl á. Þar í bland sé ég fornan fjanda minn í garðrækt, skriðsóleyjaranga. Í jaðrinu eru gott ef ekki er njólablöð. Ofar öllu eru mín glæstu kartöflugrös. Stæðileg og fönguleg liggja þau í brúskum ofan á illgresinu sem er svo þétt í smágervðri rótinni að stinga má fingrum undir teppið og svopta ví burtu með einu handtaki svo lófastórt gat verður eftir í grænni voðinni. Hver ber ábyrgð á þessu? Garðurinn var nýplægður uppúr eldri görðum og í hann fór vænn skammtur af hrossataði. Hér bar alllt að sama brunni: kangvinn órækt hafði fyllt mómoldina illgresisfræjum og ekki bætti taðið úr: einhver hrossaræktandinn hefur beitt stóði sínu sem þessu taði skeit á arfagresjur. Nú þarf ég að þrífa eftir hann. Það er létt verk að fletta illgresisbreiðunni af beðinu, því fyrsta af fjórum. Neðsta beðið í slakkanum er sínu verst: þar heyir skriðpuntur hetjulega baráttu fyrir lífi sínu og þegar efri beðin öll eru hrein bærist blaðfagur punturinn í kvöldbænum. Þar örlar ekki á grasi. Gleymdist að pota útsæði niður í það? Leit er skipulögð í huganum eftir fáa daga. Líkastil verður að stinga þann part upp, hreinsa beðið á stórum parti eins og veikan stjórnmálaflokk. Gott maður lumar á rauðu útsæði á tryggum stað sem kemur nú til góða, fagurlega spírað í svörtum poka við rétt hitastig. Allt um kring eru félagar mínir, allt ókunnir menn, karla og konur að huga að ræktinni. Bjartar akrílbreiður dimmgrá plöst og sérstiðin fyrir bogagrindur skreyta lundinn, götur teknar að verða torfærar fyrir grjóttýnslunni sem skilar upp úr moldinni smáhrugum milli stærri fanga úr steinaríkinu. Það lítur vel út með uppskeruna, grösin komin vel af stað. Keikir kálblöðungar eru fyrirferðar miklir í beði nágrannans. Handan við órætina þusar umferðin með einstaka rokum manna með vélarafl við tærnar. Lengst niðurfrá hjalar áin. Okkur vantar rigningu, það er stöku dreif af smádropum sem standa ekki undir nafninu skúr. Þá er kallað. Maður er komin upp í birkitré og lítur nú yfir veldi sumarsins í borgarlandinu. Hér er minn heimur og sá er stór. Hann er yfir tímanum snáðinn og greinin vaggar kærlega undir honum. Og svo dettur á dúnalogn í kvöldblíðunni. Gatan tæmist andartak og þá heyrist fugl. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Páll Baldvin Baldvinsson Mest lesið Kjósum sterkan leiðtoga Guðlaug Hrönn Jóhannsdóttir Skoðun Halla Hrund - Þarf fólk eins og þig, fyrir fólk eins og mig? Tómas Ellert Tómasson Skoðun Sjókvíafúskið mikla Rán Flygenring Skoðun Munu kosningar bjarga Bretlandi? Guðmundur Einarsson Skoðun Síðasti naglinn í líkkistu innanlandsflugs? Eiður Ragnarsson Skoðun Vonandi endurtekur sagan sig! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun Framúrskarandi forseti Ásdís Ólafsdóttir Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun Minnislausir molbúar Melkorka Ólafsdóttir Skoðun
Umhverfis grösin er sprottið þétt fagurgrænt teppi af arfa. Kræklurnar standa uppúr teppinu en undir er einhver tegund sem ég ber ekki kennsl á. Þar í bland sé ég fornan fjanda minn í garðrækt, skriðsóleyjaranga. Í jaðrinu eru gott ef ekki er njólablöð. Ofar öllu eru mín glæstu kartöflugrös. Stæðileg og fönguleg liggja þau í brúskum ofan á illgresinu sem er svo þétt í smágervðri rótinni að stinga má fingrum undir teppið og svopta ví burtu með einu handtaki svo lófastórt gat verður eftir í grænni voðinni. Hver ber ábyrgð á þessu? Garðurinn var nýplægður uppúr eldri görðum og í hann fór vænn skammtur af hrossataði. Hér bar alllt að sama brunni: kangvinn órækt hafði fyllt mómoldina illgresisfræjum og ekki bætti taðið úr: einhver hrossaræktandinn hefur beitt stóði sínu sem þessu taði skeit á arfagresjur. Nú þarf ég að þrífa eftir hann. Það er létt verk að fletta illgresisbreiðunni af beðinu, því fyrsta af fjórum. Neðsta beðið í slakkanum er sínu verst: þar heyir skriðpuntur hetjulega baráttu fyrir lífi sínu og þegar efri beðin öll eru hrein bærist blaðfagur punturinn í kvöldbænum. Þar örlar ekki á grasi. Gleymdist að pota útsæði niður í það? Leit er skipulögð í huganum eftir fáa daga. Líkastil verður að stinga þann part upp, hreinsa beðið á stórum parti eins og veikan stjórnmálaflokk. Gott maður lumar á rauðu útsæði á tryggum stað sem kemur nú til góða, fagurlega spírað í svörtum poka við rétt hitastig. Allt um kring eru félagar mínir, allt ókunnir menn, karla og konur að huga að ræktinni. Bjartar akrílbreiður dimmgrá plöst og sérstiðin fyrir bogagrindur skreyta lundinn, götur teknar að verða torfærar fyrir grjóttýnslunni sem skilar upp úr moldinni smáhrugum milli stærri fanga úr steinaríkinu. Það lítur vel út með uppskeruna, grösin komin vel af stað. Keikir kálblöðungar eru fyrirferðar miklir í beði nágrannans. Handan við órætina þusar umferðin með einstaka rokum manna með vélarafl við tærnar. Lengst niðurfrá hjalar áin. Okkur vantar rigningu, það er stöku dreif af smádropum sem standa ekki undir nafninu skúr. Þá er kallað. Maður er komin upp í birkitré og lítur nú yfir veldi sumarsins í borgarlandinu. Hér er minn heimur og sá er stór. Hann er yfir tímanum snáðinn og greinin vaggar kærlega undir honum. Og svo dettur á dúnalogn í kvöldblíðunni. Gatan tæmist andartak og þá heyrist fugl.
Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun
Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun