Vonbrigði Þórgunnur Oddsdóttir skrifar 23. maí 2008 06:00 Hafi eitthvað valdið mér vonbrigðum undanfarið þá er það kreppan sem allir eru að tala um. Eftir kreppuspár undanfarinna mánaða var ég orðin svolítið spennt og sá fram á að loks ætti það fyrir mér að liggja að lifa spennandi tíma. Rómantískar baslsögur frá kreppunni miklu heilluðu mig og í fávisku minni sá ég fyrir mér slíka tíma, fulla af erfiðleikum og ömurlegheitum sem við, sem alin erum upp í allsnægtum nútímans, höfum aldrei kynnst. Ég var hreinlega farin að búa mig undir að standa í biðröð eftir dósamat í slitinni kápu og með úfið hár og horfði með trega á flatskjáinn í stofunni sem brátt yrði aðeins tákn um horfinn tíma og seldur upp í skófatnað og eldivið. Svo kom kreppan og ekkert breyttist. Engir hungurverkir, ekkert atvinnuleysi og úrvalið í verslunum nákvæmlega það sama og áður. Þvílíkt frat! Hvar eru skömmtunarmiðarnir, rafmagnsleysið og vonleysið? Að kalla ástandið núna kreppu er hrein móðgun við alla þá sem reynt hafa raunverulegt mótlæti. Vissulega er svekkjandi að fá ekki lengur 100 prósent lán fyrir lúxushjólhýsi sem nota á tvisvar á ári en kreppa getur það varla kallast. Þetta er eitthvað allt annað. Vonbrigðin eru gífurleg. Ég er af kynslóð sem hefur aldrei þurft að hafa fyrir neinu. Almennileg kreppa hefði ekki aðeins kennt okkur að meta hlutina heldur líka bjargað ímynd okkar í augum komandi kynslóða. Það er ekki gaman að vera minnst sem dekurbarna. Við erum kynslóðin sem þykir ekki nógu fínt að vinna á kassa í Bónus. Kynslóðin sem kaupir hús til þess eins að rífa þau og byggja nýrra og stærra. Við eigum allt. Ef við fengum það ekki í fermingargjöf kaupum við það á yfirdrætti og ef við erum svo heppin að eiga nýríka foreldra getum við lifað á vísakortinu þeirra fram undir fertugt og þurfum því aldrei að velta verði á matvælum eða bensíni fyrir okkur. Kreppa hefði verið eins og syndaflóð eftir neysluæðið. Landlægt atvinnuleysi sameinaði fjölskyldurnar á ný og valkvíðinn sem háir okkur alla daga í samfélagi offramboðsins væri á bak og burt. Í stað þess að velta því fyrir okkur hvort við ættum að panta pítsu í kvöldmatinn eða fara á McDonalds þyrftum við ekkert að hugsa og færum beint í röðina við súpueldhúsin. Það þarf þá varla að nefna að menningartengdir sjúkdómar eins og offita væru fljótt úr sögunni. En þessar vonir verða að bíða betri tíma. Og það að læra að spara gerist varla í þessari kreppu. Að minnsta kosti tókst mér að hækka heimildina mína í gær. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórgunnur Oddsdóttir Mest lesið Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun Embætti þitt geta allir séð Ragnheiður Davíðsdóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun
Hafi eitthvað valdið mér vonbrigðum undanfarið þá er það kreppan sem allir eru að tala um. Eftir kreppuspár undanfarinna mánaða var ég orðin svolítið spennt og sá fram á að loks ætti það fyrir mér að liggja að lifa spennandi tíma. Rómantískar baslsögur frá kreppunni miklu heilluðu mig og í fávisku minni sá ég fyrir mér slíka tíma, fulla af erfiðleikum og ömurlegheitum sem við, sem alin erum upp í allsnægtum nútímans, höfum aldrei kynnst. Ég var hreinlega farin að búa mig undir að standa í biðröð eftir dósamat í slitinni kápu og með úfið hár og horfði með trega á flatskjáinn í stofunni sem brátt yrði aðeins tákn um horfinn tíma og seldur upp í skófatnað og eldivið. Svo kom kreppan og ekkert breyttist. Engir hungurverkir, ekkert atvinnuleysi og úrvalið í verslunum nákvæmlega það sama og áður. Þvílíkt frat! Hvar eru skömmtunarmiðarnir, rafmagnsleysið og vonleysið? Að kalla ástandið núna kreppu er hrein móðgun við alla þá sem reynt hafa raunverulegt mótlæti. Vissulega er svekkjandi að fá ekki lengur 100 prósent lán fyrir lúxushjólhýsi sem nota á tvisvar á ári en kreppa getur það varla kallast. Þetta er eitthvað allt annað. Vonbrigðin eru gífurleg. Ég er af kynslóð sem hefur aldrei þurft að hafa fyrir neinu. Almennileg kreppa hefði ekki aðeins kennt okkur að meta hlutina heldur líka bjargað ímynd okkar í augum komandi kynslóða. Það er ekki gaman að vera minnst sem dekurbarna. Við erum kynslóðin sem þykir ekki nógu fínt að vinna á kassa í Bónus. Kynslóðin sem kaupir hús til þess eins að rífa þau og byggja nýrra og stærra. Við eigum allt. Ef við fengum það ekki í fermingargjöf kaupum við það á yfirdrætti og ef við erum svo heppin að eiga nýríka foreldra getum við lifað á vísakortinu þeirra fram undir fertugt og þurfum því aldrei að velta verði á matvælum eða bensíni fyrir okkur. Kreppa hefði verið eins og syndaflóð eftir neysluæðið. Landlægt atvinnuleysi sameinaði fjölskyldurnar á ný og valkvíðinn sem háir okkur alla daga í samfélagi offramboðsins væri á bak og burt. Í stað þess að velta því fyrir okkur hvort við ættum að panta pítsu í kvöldmatinn eða fara á McDonalds þyrftum við ekkert að hugsa og færum beint í röðina við súpueldhúsin. Það þarf þá varla að nefna að menningartengdir sjúkdómar eins og offita væru fljótt úr sögunni. En þessar vonir verða að bíða betri tíma. Og það að læra að spara gerist varla í þessari kreppu. Að minnsta kosti tókst mér að hækka heimildina mína í gær.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun