En þetta er bara mín trú Ólafur Sindri Ólafsson skrifar 5. júní 2008 04:00 Nýlega reyndi guðfræðinemi að færa rök fyrir því hér á þessum vettvangi að fullorðið fólk, t.a.m. í umönnunarstéttum, ætti að vera hreinskiptið í samræðum við börn um álitamál eins og trúmál. Ef barn spyrði kristinn kennara spurningar á borð við: „Hvar er mamma þín?" þá væri hreinlega eðlilegt að svara „Hún er hjá Guði," svo lengi sem sá varnagli fylgdi að einhver gæti verið annarrar skoðunar. Þannig lærði barnið smám saman að kennarinn héldi mömmu sína vera hjá Guði, Abdullah í 5.G héldi hana hjá Skrattanum og Ella náttúrufræðikennari fullyrti að hún væri hjá ormunum. Með þessu móti myndi barnið vera eggjað til að taka eigin afstöðu sjálfstætt og eðlilega. Þetta er auðvitað galin skoðun. Kennarar, foreldrar og jafnvel þýðendur barnaefnis eru í innrætingarhlutverki gagnvart börnum. Þessu innrætingarhlutverki fylgir sú skylda að gera barnið fært um að taka sjálft afstöðu til álitamála. Meginatriði í því að taka afstöðu, hvort sem um barn eða fullorðinn er að ræða, er að skilja málefnið sjálft - og þá þarf að hreinsa burt alla þá þætti sem þvælast fyrir og byrgja sýn. Það eru einmitt þættir eins og hefðir, bábiljur og síðast en alls ekki síst persónur þeirra sem málefninu tengjast. Það er óhugguleg sálnaásælni sem vakir fyrir guðfræðinemanum sem vill eiga einlæg samtöl við smábörn um Guð og blanda persónu sinni þar inn í. Þau rök að annars tali barnið bara við einhvern annan (t.d. önnur börn) eru svo ómerkileg að þau þarf ekki að virða með svari. Skoðanir einstakra fullorðinna á álitamálum eiga ekkert erindi við börn. Það skiptir hér ekki meginmáli hvort skoðunin lýtur að eilífðarmálum eða öðrum eldfimum málum. Kennari sem trúir börnum fyrir því að sér finnist komið alveg nóg af Pólverjum til landsins er siðblindur, alveg eins og sá sem fullyrðir að það sé hans persónulega sannfæring að börn sem sprengi sig í loft upp við landamærastöðvar fari á góða staðinn og kalli blessun yfir fjölskyldur sínar. Hér skiptir engu þótt skoðunin sé smurð í bak og fyrir með fyrirvörum og varnöglum. Fólk sem hefur svo róttæka afstöðu í álitamálum að því líður illa að þurfa að sitja á henni innan um börn er hreinlega ófært til að umgangast börn í starfi sínu. Það á að finna sér aðra vinnu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólafur Sindri Ólafsson Mest lesið Opnum Tröllaskagann Helgi Jóhannsson Skoðun Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Forvarnateymi grunnskóla – góð hugmynd sem má ekki sofna Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Ávinningur af endurhæfingu – aukum lífsgæðin Ólafur H. Jóhannsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun
Nýlega reyndi guðfræðinemi að færa rök fyrir því hér á þessum vettvangi að fullorðið fólk, t.a.m. í umönnunarstéttum, ætti að vera hreinskiptið í samræðum við börn um álitamál eins og trúmál. Ef barn spyrði kristinn kennara spurningar á borð við: „Hvar er mamma þín?" þá væri hreinlega eðlilegt að svara „Hún er hjá Guði," svo lengi sem sá varnagli fylgdi að einhver gæti verið annarrar skoðunar. Þannig lærði barnið smám saman að kennarinn héldi mömmu sína vera hjá Guði, Abdullah í 5.G héldi hana hjá Skrattanum og Ella náttúrufræðikennari fullyrti að hún væri hjá ormunum. Með þessu móti myndi barnið vera eggjað til að taka eigin afstöðu sjálfstætt og eðlilega. Þetta er auðvitað galin skoðun. Kennarar, foreldrar og jafnvel þýðendur barnaefnis eru í innrætingarhlutverki gagnvart börnum. Þessu innrætingarhlutverki fylgir sú skylda að gera barnið fært um að taka sjálft afstöðu til álitamála. Meginatriði í því að taka afstöðu, hvort sem um barn eða fullorðinn er að ræða, er að skilja málefnið sjálft - og þá þarf að hreinsa burt alla þá þætti sem þvælast fyrir og byrgja sýn. Það eru einmitt þættir eins og hefðir, bábiljur og síðast en alls ekki síst persónur þeirra sem málefninu tengjast. Það er óhugguleg sálnaásælni sem vakir fyrir guðfræðinemanum sem vill eiga einlæg samtöl við smábörn um Guð og blanda persónu sinni þar inn í. Þau rök að annars tali barnið bara við einhvern annan (t.d. önnur börn) eru svo ómerkileg að þau þarf ekki að virða með svari. Skoðanir einstakra fullorðinna á álitamálum eiga ekkert erindi við börn. Það skiptir hér ekki meginmáli hvort skoðunin lýtur að eilífðarmálum eða öðrum eldfimum málum. Kennari sem trúir börnum fyrir því að sér finnist komið alveg nóg af Pólverjum til landsins er siðblindur, alveg eins og sá sem fullyrðir að það sé hans persónulega sannfæring að börn sem sprengi sig í loft upp við landamærastöðvar fari á góða staðinn og kalli blessun yfir fjölskyldur sínar. Hér skiptir engu þótt skoðunin sé smurð í bak og fyrir með fyrirvörum og varnöglum. Fólk sem hefur svo róttæka afstöðu í álitamálum að því líður illa að þurfa að sitja á henni innan um börn er hreinlega ófært til að umgangast börn í starfi sínu. Það á að finna sér aðra vinnu.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun