Sigur 21. september 2007 00:01 Eftir gullaldarárin í handboltanum á níunda áratugnum er því ekki að neita að hugtakið „strákarnir okkar" hefur misst nokkurt vægi á síðustu árum. Fyrir síðasta stórmót í handbolta þurfti til dæmis að blása til sérstaks átaks þar sem landsmenn beinlínis skuldbundu sig til að kalla landsliðið „strákana okkar" sama hvað á dyni. Herópsins virtist því bíða sama hlutskipti og geirfuglsins; útdauði, uppstoppun og að að verða vatnsskemmdum að bráð inni á Náttúruminjasafni. Þangað til í gær. Mikið voru þeir flottir í sjónvarpinu í gærmorgun, strákarnir okkar í íslenska lögreglulandsliðinu, nýbakaðir Evrópumeistarar í „haldlagningu" fíkniefna. Þetta er síst minni sigur en heimsmeistaratitillinn í B-keppni landsliða 1989. Ó, bara að skútan hafi verið sænsk. Haraldur Johannessen fór fyrir sínum mönnum, eins og Bogdan í gamla daga, lagði þunga áherslu á hnökralausa samvinnu á meðan Gaupi... afsakið, Stefán Eiríksson tók fram að undirbúningurinn hefði staðið í „marga, marga mánuði". Í kringum þá röðuðu sér svo lykilmennirnir: Jón Bjartmarz er auðvitað Alfreð Gísla, Hörður Jóhannesson eins og Kristján Ara, Friðrik Smári Björgvinsson eins og Þorgils Óttar. Þröngu bláu joggingtreyjurnar hafa reyndar vikið fyrir straujuðum skyrtum og gljáfægðu látúni og svitalyktin er nú kæfð með kölnarvatni en í grunninn er þetta það sama. Liðið lék eins og vel smurð vél og einbeitingin skein af hverju andliti. Þetta er ekki sama andlausa liðið og mætti til leiks í Neskaupstað 2004, þar sem menn gerðu ekki annað en að missa boltann. Í máli Haraldar kom fram að helsti veikleiki liðsins hingað til hefði verið vörnin. „Það er eins og það sé opin leið frá Evrópu til Íslands yfir Atlantshafið!" Menn hafa sem sagt bara vaðið yfir pollinn með „boltann" eins og ekkert sé og enginn Einar Þorvarðarson í fjörunni. En nú er sem sagt búið að stoppa í gatið og karlalandsliðið í haldlagningu fíkniefna orðið nokkuð öruggur hestur til að veðja á. Það tapar vissulega fullt af leikjum en það fer yfirleitt framhjá öllum. Við einblínum á sigra á borð við þessa og tökum ekki einu sinni eftir því þegar strákarnir okkar eru teknir í nefið. En getum orðið óþyrmilega vör við þegar það sama er gert við „sigurlaunin". Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergsteinn Sigurðsson Mest lesið Málþófið er séríslenskt Bryndís Haraldsdóttir Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir Skoðun Af hverju er verðbólga ennþá svona há? Ólafur Margeirsson Skoðun Arðgreiðslur í sjávarútvegi: Staðreyndir gegn fullyrðingum Elliði Vignisson Skoðun Þingmenn auðvaldsins Karl Héðinn Kristjánsson Skoðun Listin að verða fullkomlega ósammála sjálfri sér á mettíma Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sósíalistaflokkurinn heimilislaus - hvað næst? Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun Rán um hábjartan dag Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun Sól, sumar og símafriður: 10 ráð varðandi skjánotkun í sumarfríinu Anna Laufey Stefánsdóttir,Kristín Ólöf Grétarsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun
Eftir gullaldarárin í handboltanum á níunda áratugnum er því ekki að neita að hugtakið „strákarnir okkar" hefur misst nokkurt vægi á síðustu árum. Fyrir síðasta stórmót í handbolta þurfti til dæmis að blása til sérstaks átaks þar sem landsmenn beinlínis skuldbundu sig til að kalla landsliðið „strákana okkar" sama hvað á dyni. Herópsins virtist því bíða sama hlutskipti og geirfuglsins; útdauði, uppstoppun og að að verða vatnsskemmdum að bráð inni á Náttúruminjasafni. Þangað til í gær. Mikið voru þeir flottir í sjónvarpinu í gærmorgun, strákarnir okkar í íslenska lögreglulandsliðinu, nýbakaðir Evrópumeistarar í „haldlagningu" fíkniefna. Þetta er síst minni sigur en heimsmeistaratitillinn í B-keppni landsliða 1989. Ó, bara að skútan hafi verið sænsk. Haraldur Johannessen fór fyrir sínum mönnum, eins og Bogdan í gamla daga, lagði þunga áherslu á hnökralausa samvinnu á meðan Gaupi... afsakið, Stefán Eiríksson tók fram að undirbúningurinn hefði staðið í „marga, marga mánuði". Í kringum þá röðuðu sér svo lykilmennirnir: Jón Bjartmarz er auðvitað Alfreð Gísla, Hörður Jóhannesson eins og Kristján Ara, Friðrik Smári Björgvinsson eins og Þorgils Óttar. Þröngu bláu joggingtreyjurnar hafa reyndar vikið fyrir straujuðum skyrtum og gljáfægðu látúni og svitalyktin er nú kæfð með kölnarvatni en í grunninn er þetta það sama. Liðið lék eins og vel smurð vél og einbeitingin skein af hverju andliti. Þetta er ekki sama andlausa liðið og mætti til leiks í Neskaupstað 2004, þar sem menn gerðu ekki annað en að missa boltann. Í máli Haraldar kom fram að helsti veikleiki liðsins hingað til hefði verið vörnin. „Það er eins og það sé opin leið frá Evrópu til Íslands yfir Atlantshafið!" Menn hafa sem sagt bara vaðið yfir pollinn með „boltann" eins og ekkert sé og enginn Einar Þorvarðarson í fjörunni. En nú er sem sagt búið að stoppa í gatið og karlalandsliðið í haldlagningu fíkniefna orðið nokkuð öruggur hestur til að veðja á. Það tapar vissulega fullt af leikjum en það fer yfirleitt framhjá öllum. Við einblínum á sigra á borð við þessa og tökum ekki einu sinni eftir því þegar strákarnir okkar eru teknir í nefið. En getum orðið óþyrmilega vör við þegar það sama er gert við „sigurlaunin".
Sól, sumar og símafriður: 10 ráð varðandi skjánotkun í sumarfríinu Anna Laufey Stefánsdóttir,Kristín Ólöf Grétarsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun
Sól, sumar og símafriður: 10 ráð varðandi skjánotkun í sumarfríinu Anna Laufey Stefánsdóttir,Kristín Ólöf Grétarsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun