Rauð viðvörun í íslenska menntakerfinu Tinna Steindórsdóttir skrifar 5. febrúar 2025 21:32 Undanfarna mánuði höfum við kennarar og skólafólk keppst við að senda inn greinar til þess að reyna að opna augu fólks fyrir því hve alvarleg staðan er í íslensku menntakerfi. Það eru rauð blikkandi ljós alls staðar, það er staðreynd, en samt erum við einhvern veginn enn á þeim stað að við erum að reyna að sannfæra samfélagið um að starf kennara sé mikilvægt, að menntun sé mikilvæg. Að börn séu mikilvæg. Í hvernig samfélagi þarf eiginlega að sannfæra almenning um það? Grein eftir grein þar sem samstarfsfólk mitt hellir hjarta sínu í það að varpa ljósi á raunveruleikann sem gildir í íslenskum skólum í dag, á vandann sem blasir við okkur skólafólki og börnunum sem við vinnum með. Vinnuaðstæðurnar sem við og börnin búum við sem eru komnar að þolmörkum og löngu kominn tími á að lýsa yfir rauðri viðvörun í menntakerfinu okkar. Það að heil stétt þurfi að réttlæta sín störf fyrir vinnuveitanda sínum sem endalaust talar þau niður er líka þreyttasta þema þjóðfélagsins í dag. Við þurfum ekki að réttlæta starfið okkar og baráttu og við þurfum ekki að útskýra af hverju við erum búin að missa trúna á ráðamönnum til þess að standa undir sinni ábyrgð á menntakerfinu þegar ráðherrar mæta bara í viðtöl og segjast ekki aðilar að málinu. Ég er samt ekki búin að missa trúna á starfið mitt. Ég veit að það er mikilvægt, ég veit að við skiptum máli fyrir börnin. Ég veit að skólastéttin er sneisafull af faglegum, harðduglegum hugsjónamanneskjum sem hafa náð að láta skólana rúlla áfram í “survival mode” með því að bera þá á sínum eigin herðum. Ég trúi svo mikið á skólafólk því ég hef séð með eigin augum kraftaverkin sem þau vinna í hversdeginum. Ég hins vegar finn að ég er að missa alla trú á íslenska menntakerfið. Viðmótið sem við fáum opinberlega finnst mér staðfesta það að það er ekki forgangsatriði samfélagsins að lækna blæðandi menntakerfi og ég skil ekki af hverju duglegir foreldrar sem leggja í það að berjast opinberlega fyrir því sem þeir telja að sé börnunum sínum fyrir bestu eru ekki frekar að berja í potta og pönnur á Austurvelli í staðinn fyrir að eyða orku og tíma í að fá “úrskurðað um vafaatriði” eins og sannarlega er þeirra réttur, um það þarf ekki að deila. Ég hef barist í fjölda ára fyrir nánu samstarfi heimila og skóla, að það séu “við saman” sem stöndum að menntun barna en ekki “við” og “þau” og í einfaldleika mínum skil ég bara ekki af hverju VIÐ, skólafólk og foreldrar, erum ekki bara öll saman á Austurvelli að krefjast þess besta fyrir börnin frá okkar kosnu fulltrúum?? Í staðinn erum við að gera stjórnvöldum þann frábæra greiða að skipa okkur í fylkingar og rífast um hluti í fjölmiðlum sem í stóra samhenginu skipta engu máli og gera ekkert nema færa fókusinn af stjórnvöldum og þeirra aðgerða- og ábyrgðarleysi gagnvart börnum þessa lands! Viljinn virðist ekki vera til staðar hjá þeim sem virkilega geta breytt einhverju og kergjan og þrýstingurinn sem þeir ættu að finna frá samfélaginu til þess gera eitthvað beinist þess í stað að okkur kennurum og hvernig við berjumst fyrir okkar réttindum. Við vitum að íslenskt menntakerfi er komið á hættulegar krossgötur og þær helstu manneskjur sem við getum treyst á til þess að vinna okkur úr hjólfarinu og í rétta átt eru að flýja starfið í bunkum á öllum skólastigum! Er þá ekki bara best að hætta að svíkja þær endalaust og pretta og láta þær finna í orði og á borði að við metum þær og þeirra störf að verðleikum? Hvaða máli skiptir það í stóra samhenginu hve margir skólar eru í verkfalli þegar vandamàlið er svo risastórt og landlægt að þetta er bara einn liður af mörgum sem þarf að fara í til að bjarga menntakerfinu? Stóra samhengið fyrir mér er að stórum hluta barna líður illa skólanum. Stórum hluta starfsmanna líður illa í skólanum. Foreldrum líður illa með börnunum sínum. Af hverju er þetta svona? Eru börn eitthvað öðruvísi innréttuð en þau voru fyrir 30-40 árum? Er fullorðið fólk það? Ég held ekki. Hvað hefur þá breyst og hvað er það sem er ekki að virka hérna? Af hverju erum við ekki öll saman í þessu samfélagi að gera allt sem við getum til þess að komast að því hvað það er? Ef við værum saman einn líkami, börnin, foreldrar þeirra og við starfsfólkið, þá værum við mjög alvarlega veik en enginn vill gera neitt í málinu af því að hvað? Það kostar svo mikið? Við sem samfélag erum ákveða að hafa ekki heilbrigt menntakerfi með því að leyfa þessu að halda àfram svona. Við erum að ákveða að setja ekki börn í forgang. Við erum líka, sem er nú alveg efni í aðra grein, að ákveða að setja ekki móðurmálið okkar íslenskuna í forgang. Við erum að ákveða að menntun barnanna okkar sé ekki nógu mikilvæg til þess að berjast fyrir henni og tímum ekki að borga fyrir hana í þokkabót. Með því að hafa ófaglærða í kennslu, tvítuga og sakhreina eður ei, erum að ákveða að skólar séu í raun bara geymslustaðir fyrir börn svo foreldrar þeirra geti mætt í vinnuna. Því það er eina forgangsatriðið sem ég verð vör við í samfélagsumræðunni. Að fólk geti mætt í vinnuna sama hvað. Á það virkilega að stýra því hvernig menntakerfið okkar endar að baráttan fyrir því má ekki hafa áhrif á atvinnulífið? Stór fyrirtæki eru að stæra sig af því að ætla að opna leikskóla til þess að styðja við fjölskyldur og skólakerfið. Vilja sýna samfélagslega ábyrgð. Af hverju stæra þessi sömu fyrirtæki sig ekki að því að borga sínu starfsfólki samt laun þó þau þurfi að vera heima með börn vegna verkfalla og sýna samfélagslegan stuðning við fjölskyldur og menntakerfið þannig? Af hverju gera ekki allir vinnustaðir það? Hvar er sveigjanleiki vinnustaðanna sem var til staðar í covid t.d. núna? Það er með sorg í hjarta að ég segi að tilfinningin mín í dag er sú að þó að við kennarar fáum í gegn leiðréttingu launa þá muni það líklega ekki duga til þess að stemma við flótta úr stéttinni. Allt bendir til þess að starfsumhverfi skólanna næstu árin verði ekki léttara, heldur þvert á móti. Stjórnvöld hafa árum saman rúllað meiri og meiri ábyrgð og verkefnum inn í skólana á sama tíma og fjármagn hefur verið skorið niður. Illa undirbúnum stefnum hefur verið þröngvað yfir skólana með pólitískum pennastrikum, oft án þess að vera með nokkra reynslu, rannsóknir né fagmennsku à bakvið sig og skólarnir eru enn að eiga við og vinna úr grafalvarlegum afleyðingum þessa. Námsefnisútgáfa, námsmat, eftirlit skólastofnanna og allt annað sem er 100% á ábyrgð stjórnvalda hefur verið fjársvelt og sveiflast á einhverju pólitísku hálmstrái milli kosninga bara frá því ég man eftir mér. Skólabyggingar eru í bunkum óíveruhæfar vegna áralangrar vanrækslu og… já, og! Það sem ég er að reyna að segja er að það er ekki eitthvað eitt, heldur allt! sem hefur verið vanrækt í skólakerfinu. Og við sem störfum á gólfinu höfum bara þurft að finna út úr þessu, enda erum við svo frábær í að hugsa í lausnum, sjálft framlínufólkið! Svo ég viðurkenni að þegar þessar framtíðarhorfur blasa við manni, þá er ég ekki bara langþreytt á ástandinu og endalausri baráttu eins og við erum mörg orðin. Ég er eiginlega búin að missa trúna og vonina á elsku menntakerfið okkar. Það eina sem hangir eftir í hjartanu er kærleikurinn. Kærleikurinn fyrir börnunum sem ég kenni, karleikurinn fyrir hugsjónafólkinu sem stendur enn í brúnni og berst við óheftan lekann sem er að sökkva skólakerfinu okkar. Þannig að já. Í frekar löngu máli þá spyr ég sjálfa mig af hverju ég ætti að halda áfram að starfa á leku skipi sem stefnir í strand og það eina sem ég get gert er að ausa eins miklu vatni og ég get með litlu teskeiðinni sem ég og allt mitt samstarfsfólk fengum frá stjórnvöldum til þess að halda skipinu svona nokkurn veginn á floti? Munu einhver laun duga fólki sem fær aldrei betra verkfæri en teskeið í svona vinnuumhverfi? Hvers konar forgangsröðun stöndum við eiginlega fyrir sem samfélag? Ég bara get ekki meiri bráðabirgðalausnir og bráðabirgðasamninga. Ekki fyrir mig og ALLS EKKI fyrir börnin mín og þín og okkar! Sá tími er búinn. Það er rauð viðvörun! Það er allt komið að þolmörkum og við verðum sem samfélag að ákveða saman hvers virði menntakerfið er okkur og hvernig við endurreisum það til frambúðar. Foreldrar á Íslandi vita sína frumskyldu gagnvart börnum. Kennarar á Íslandi vita sína frumskyldu gagnvart börnum. En stjórnvöld? Vita þau sína frumskyldu gagnvart börnum á Íslandi??? Höfundur er kennari. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kennaraverkfall 2024-25 Mest lesið Grindavík má enn bíða Gísli Stefánsson Skoðun Ég heiti Elísa og ég er Drusla Elísa Rún Svansdóttir Skoðun Yfirlýsing frá Kára Stefánssyni um hrakfarir hans í samskiptum við íhaldssaman blaðamann Kári Stefánsson Skoðun Þið voruð í partýinu líka! Gísli Sigurður Gunnlaugsson Skoðun Þétting byggðar er ekki vandamálið Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Lýðheilsan að veði? Willum Þór Þórsson Skoðun Gaza og sjálfbærni mennskunnar Elva Rakel Jónsdóttir Skoðun Swuayda blæðir: Hróp sem heimurinn heyrir ekki Mouna Nasr Skoðun Aðventukerti og aðgangshindranir Kristín María Birgisdóttir Skoðun Lífið í tjaldi á Gaza Viðar Hreinsson,Israa Saed Skoðun Skoðun Skoðun Ég heiti Elísa og ég er Drusla Elísa Rún Svansdóttir skrifar Skoðun Grindavík má enn bíða Gísli Stefánsson skrifar Skoðun Aðventukerti og aðgangshindranir Kristín María Birgisdóttir skrifar Skoðun Lífið í tjaldi á Gaza Viðar Hreinsson,Israa Saed skrifar Skoðun Gaza og sjálfbærni mennskunnar Elva Rakel Jónsdóttir skrifar Skoðun Börnin og hungursneyðin í Gaza Sverrir Ólafsson skrifar Skoðun Kynbundið ofbeldi Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Aðdragandi aðildar þarf umboð Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Yfirlýsing frá Kára Stefánssyni um hrakfarir hans í samskiptum við íhaldssaman blaðamann Kári Stefánsson skrifar Skoðun Þétting byggðar er ekki vandamálið Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Þrengt að þjóðarleikvanginum Þorvaldur Örlygsson skrifar Skoðun Ert þú drusla? Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir,Elísa Rún Svansdóttir,Lilja Íris Long Birnudóttir,Lísa Margrét Gunnarsdóttir,Margrét Baldursdóttir,Silja Höllu Egilsdóttir skrifar Skoðun Sameiginleg yfirlýsing 28 ríkja um málefni Palestínu, hvers virði er hún? Einar Ólafsson skrifar Skoðun Alltof mörg sveitarfélög á Íslandi! Gunnar Alexander Ólafsson skrifar Skoðun Öryggi betur tryggt – fangelsismál færð til nútímans Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Lýðheilsan að veði? Willum Þór Þórsson skrifar Skoðun Evrópusambandsaðild - valdefling íslensks almennings Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Köllum Skjöld Íslands réttu nafni: Rasískt götugengi Ian McDonald skrifar Skoðun Hverjir eru komnir með nóg? Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Að leigja okkar eigin innviði Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Málþóf sem valdníðsla Einar G. Harðarson skrifar Skoðun Klaufaskapur og reynsluleysi? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hvernig spyr ég gervigreind til að fá besta svarið? Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Ertu bitur? Björn Leví Gunnarsson skrifar Skoðun Er hægt að læra af draumum? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Afstæði ábyrgðar Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Fjárhagslegt virði vörumerkja Elías Larsen skrifar Skoðun Við ákærum – hver sveik strandveiðisjómenn? Kjartan Páll Sveinsson skrifar Skoðun Þið voruð í partýinu líka! Gísli Sigurður Gunnlaugsson skrifar Sjá meira
Undanfarna mánuði höfum við kennarar og skólafólk keppst við að senda inn greinar til þess að reyna að opna augu fólks fyrir því hve alvarleg staðan er í íslensku menntakerfi. Það eru rauð blikkandi ljós alls staðar, það er staðreynd, en samt erum við einhvern veginn enn á þeim stað að við erum að reyna að sannfæra samfélagið um að starf kennara sé mikilvægt, að menntun sé mikilvæg. Að börn séu mikilvæg. Í hvernig samfélagi þarf eiginlega að sannfæra almenning um það? Grein eftir grein þar sem samstarfsfólk mitt hellir hjarta sínu í það að varpa ljósi á raunveruleikann sem gildir í íslenskum skólum í dag, á vandann sem blasir við okkur skólafólki og börnunum sem við vinnum með. Vinnuaðstæðurnar sem við og börnin búum við sem eru komnar að þolmörkum og löngu kominn tími á að lýsa yfir rauðri viðvörun í menntakerfinu okkar. Það að heil stétt þurfi að réttlæta sín störf fyrir vinnuveitanda sínum sem endalaust talar þau niður er líka þreyttasta þema þjóðfélagsins í dag. Við þurfum ekki að réttlæta starfið okkar og baráttu og við þurfum ekki að útskýra af hverju við erum búin að missa trúna á ráðamönnum til þess að standa undir sinni ábyrgð á menntakerfinu þegar ráðherrar mæta bara í viðtöl og segjast ekki aðilar að málinu. Ég er samt ekki búin að missa trúna á starfið mitt. Ég veit að það er mikilvægt, ég veit að við skiptum máli fyrir börnin. Ég veit að skólastéttin er sneisafull af faglegum, harðduglegum hugsjónamanneskjum sem hafa náð að láta skólana rúlla áfram í “survival mode” með því að bera þá á sínum eigin herðum. Ég trúi svo mikið á skólafólk því ég hef séð með eigin augum kraftaverkin sem þau vinna í hversdeginum. Ég hins vegar finn að ég er að missa alla trú á íslenska menntakerfið. Viðmótið sem við fáum opinberlega finnst mér staðfesta það að það er ekki forgangsatriði samfélagsins að lækna blæðandi menntakerfi og ég skil ekki af hverju duglegir foreldrar sem leggja í það að berjast opinberlega fyrir því sem þeir telja að sé börnunum sínum fyrir bestu eru ekki frekar að berja í potta og pönnur á Austurvelli í staðinn fyrir að eyða orku og tíma í að fá “úrskurðað um vafaatriði” eins og sannarlega er þeirra réttur, um það þarf ekki að deila. Ég hef barist í fjölda ára fyrir nánu samstarfi heimila og skóla, að það séu “við saman” sem stöndum að menntun barna en ekki “við” og “þau” og í einfaldleika mínum skil ég bara ekki af hverju VIÐ, skólafólk og foreldrar, erum ekki bara öll saman á Austurvelli að krefjast þess besta fyrir börnin frá okkar kosnu fulltrúum?? Í staðinn erum við að gera stjórnvöldum þann frábæra greiða að skipa okkur í fylkingar og rífast um hluti í fjölmiðlum sem í stóra samhenginu skipta engu máli og gera ekkert nema færa fókusinn af stjórnvöldum og þeirra aðgerða- og ábyrgðarleysi gagnvart börnum þessa lands! Viljinn virðist ekki vera til staðar hjá þeim sem virkilega geta breytt einhverju og kergjan og þrýstingurinn sem þeir ættu að finna frá samfélaginu til þess gera eitthvað beinist þess í stað að okkur kennurum og hvernig við berjumst fyrir okkar réttindum. Við vitum að íslenskt menntakerfi er komið á hættulegar krossgötur og þær helstu manneskjur sem við getum treyst á til þess að vinna okkur úr hjólfarinu og í rétta átt eru að flýja starfið í bunkum á öllum skólastigum! Er þá ekki bara best að hætta að svíkja þær endalaust og pretta og láta þær finna í orði og á borði að við metum þær og þeirra störf að verðleikum? Hvaða máli skiptir það í stóra samhenginu hve margir skólar eru í verkfalli þegar vandamàlið er svo risastórt og landlægt að þetta er bara einn liður af mörgum sem þarf að fara í til að bjarga menntakerfinu? Stóra samhengið fyrir mér er að stórum hluta barna líður illa skólanum. Stórum hluta starfsmanna líður illa í skólanum. Foreldrum líður illa með börnunum sínum. Af hverju er þetta svona? Eru börn eitthvað öðruvísi innréttuð en þau voru fyrir 30-40 árum? Er fullorðið fólk það? Ég held ekki. Hvað hefur þá breyst og hvað er það sem er ekki að virka hérna? Af hverju erum við ekki öll saman í þessu samfélagi að gera allt sem við getum til þess að komast að því hvað það er? Ef við værum saman einn líkami, börnin, foreldrar þeirra og við starfsfólkið, þá værum við mjög alvarlega veik en enginn vill gera neitt í málinu af því að hvað? Það kostar svo mikið? Við sem samfélag erum ákveða að hafa ekki heilbrigt menntakerfi með því að leyfa þessu að halda àfram svona. Við erum að ákveða að setja ekki börn í forgang. Við erum líka, sem er nú alveg efni í aðra grein, að ákveða að setja ekki móðurmálið okkar íslenskuna í forgang. Við erum að ákveða að menntun barnanna okkar sé ekki nógu mikilvæg til þess að berjast fyrir henni og tímum ekki að borga fyrir hana í þokkabót. Með því að hafa ófaglærða í kennslu, tvítuga og sakhreina eður ei, erum að ákveða að skólar séu í raun bara geymslustaðir fyrir börn svo foreldrar þeirra geti mætt í vinnuna. Því það er eina forgangsatriðið sem ég verð vör við í samfélagsumræðunni. Að fólk geti mætt í vinnuna sama hvað. Á það virkilega að stýra því hvernig menntakerfið okkar endar að baráttan fyrir því má ekki hafa áhrif á atvinnulífið? Stór fyrirtæki eru að stæra sig af því að ætla að opna leikskóla til þess að styðja við fjölskyldur og skólakerfið. Vilja sýna samfélagslega ábyrgð. Af hverju stæra þessi sömu fyrirtæki sig ekki að því að borga sínu starfsfólki samt laun þó þau þurfi að vera heima með börn vegna verkfalla og sýna samfélagslegan stuðning við fjölskyldur og menntakerfið þannig? Af hverju gera ekki allir vinnustaðir það? Hvar er sveigjanleiki vinnustaðanna sem var til staðar í covid t.d. núna? Það er með sorg í hjarta að ég segi að tilfinningin mín í dag er sú að þó að við kennarar fáum í gegn leiðréttingu launa þá muni það líklega ekki duga til þess að stemma við flótta úr stéttinni. Allt bendir til þess að starfsumhverfi skólanna næstu árin verði ekki léttara, heldur þvert á móti. Stjórnvöld hafa árum saman rúllað meiri og meiri ábyrgð og verkefnum inn í skólana á sama tíma og fjármagn hefur verið skorið niður. Illa undirbúnum stefnum hefur verið þröngvað yfir skólana með pólitískum pennastrikum, oft án þess að vera með nokkra reynslu, rannsóknir né fagmennsku à bakvið sig og skólarnir eru enn að eiga við og vinna úr grafalvarlegum afleyðingum þessa. Námsefnisútgáfa, námsmat, eftirlit skólastofnanna og allt annað sem er 100% á ábyrgð stjórnvalda hefur verið fjársvelt og sveiflast á einhverju pólitísku hálmstrái milli kosninga bara frá því ég man eftir mér. Skólabyggingar eru í bunkum óíveruhæfar vegna áralangrar vanrækslu og… já, og! Það sem ég er að reyna að segja er að það er ekki eitthvað eitt, heldur allt! sem hefur verið vanrækt í skólakerfinu. Og við sem störfum á gólfinu höfum bara þurft að finna út úr þessu, enda erum við svo frábær í að hugsa í lausnum, sjálft framlínufólkið! Svo ég viðurkenni að þegar þessar framtíðarhorfur blasa við manni, þá er ég ekki bara langþreytt á ástandinu og endalausri baráttu eins og við erum mörg orðin. Ég er eiginlega búin að missa trúna og vonina á elsku menntakerfið okkar. Það eina sem hangir eftir í hjartanu er kærleikurinn. Kærleikurinn fyrir börnunum sem ég kenni, karleikurinn fyrir hugsjónafólkinu sem stendur enn í brúnni og berst við óheftan lekann sem er að sökkva skólakerfinu okkar. Þannig að já. Í frekar löngu máli þá spyr ég sjálfa mig af hverju ég ætti að halda áfram að starfa á leku skipi sem stefnir í strand og það eina sem ég get gert er að ausa eins miklu vatni og ég get með litlu teskeiðinni sem ég og allt mitt samstarfsfólk fengum frá stjórnvöldum til þess að halda skipinu svona nokkurn veginn á floti? Munu einhver laun duga fólki sem fær aldrei betra verkfæri en teskeið í svona vinnuumhverfi? Hvers konar forgangsröðun stöndum við eiginlega fyrir sem samfélag? Ég bara get ekki meiri bráðabirgðalausnir og bráðabirgðasamninga. Ekki fyrir mig og ALLS EKKI fyrir börnin mín og þín og okkar! Sá tími er búinn. Það er rauð viðvörun! Það er allt komið að þolmörkum og við verðum sem samfélag að ákveða saman hvers virði menntakerfið er okkur og hvernig við endurreisum það til frambúðar. Foreldrar á Íslandi vita sína frumskyldu gagnvart börnum. Kennarar á Íslandi vita sína frumskyldu gagnvart börnum. En stjórnvöld? Vita þau sína frumskyldu gagnvart börnum á Íslandi??? Höfundur er kennari.
Yfirlýsing frá Kára Stefánssyni um hrakfarir hans í samskiptum við íhaldssaman blaðamann Kári Stefánsson Skoðun
Skoðun Yfirlýsing frá Kára Stefánssyni um hrakfarir hans í samskiptum við íhaldssaman blaðamann Kári Stefánsson skrifar
Skoðun Ert þú drusla? Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir,Elísa Rún Svansdóttir,Lilja Íris Long Birnudóttir,Lísa Margrét Gunnarsdóttir,Margrét Baldursdóttir,Silja Höllu Egilsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginleg yfirlýsing 28 ríkja um málefni Palestínu, hvers virði er hún? Einar Ólafsson skrifar
Skoðun Öryggi betur tryggt – fangelsismál færð til nútímans Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar
Skoðun Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir skrifar
Yfirlýsing frá Kára Stefánssyni um hrakfarir hans í samskiptum við íhaldssaman blaðamann Kári Stefánsson Skoðun