Frír hádegisverður í boði Friedmans Róbert Björnsson skrifar 15. nóvember 2024 16:01 Ég skrapp í hádeginu til konsúlsins í Lúxemborg til þess að sinna borgaralegri skyldu minni og kjósa til Alþingis. Það kom ekki til greina að sleppa því þrátt fyrir að við því væru engin niðurlög líkt og hér í Lúxemborg hvar samkvæmt lagabókstafnum er hægt að beita ríkisborgara stjórnvaldssektum ef viðkomandi mætir ekki á kjörstað. Ég kaus sömuleiðis þrátt fyrir að hafa ekki búið á Íslandi í 25 ár (utan 30 mánaða á árunum 2009-2011). Ennfremur kaus ég þrátt fyrir að kosningaloforð íslensku flokkanna inspíreri mig ekki beinlínis sérstaklega til þess að flytja „heim“ á næstunni. Sennilega kaus ég aðallega vegna þrjóskunnar einnar saman og þeirrar staðreyndar að þegar ég mætti á kjörstað í fyrsta skipti á ævinni var mér snúið við og tilkynnt að ég væri ekki íslenskur ríkisborgari þrátt fyrir að halda á íslensku vegabréfi (úthlutuðu fyrir mistök sýslumanns áður en tölvan lærði að segja nei) og hafandi fæðst í Reykjavík af íslenskum foreldrum. Vandamálið var víst að afi gamli hafði flust til íslands frá danmörku á fjórða áratugnum áður en íslendingar sviku kónginn illu heilli og stofnuðu lýðveldi. Þjóðremban var slík að allir afkomendur „fullveldis-dana“ í beinan karl-legg voru álitnir danskir þangað til annað yrði ákveðið. Sármóðgaður hafði ég samband við danska sendiráðið og bað þá um danska vegabréfið mitt en danskurinn bara hló og vildi ekkert kannast við mig. Ég var því óafvitandi ríkisfangslaus með öllu þangað til ég neyddist til að sækja um íslenskan ríkisborgararétt nýorðinn 18 ára. Ég held ennþá mikið uppá nálaprentaða kvittunina frá dómsmálaráðuneytinu sem á stendur „1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1300“. Það gerir ríflega 5 þúsundkall á núvirði og því beit ég það í mig að svo lengi sem ég má mun ég kjósa í öllum íslenskum kosningum svo ég fái nú eitthvað fyrir peninginn, for fanden! Því miður hefur mér lengi þótt vanta talsvert uppá hugmyndaauðgi íslensku flokkanna þegar kemur að því að skapa örlítið skárra samfélag. Það er kannski óraunhæft takmark að keppa við Lúxemborg um lífsgæði - þó svo ég spyrji mig stundum af hverju þið getið/viljið ekki reyna læra af reynslu annarra? Það eru vissulega nokkrir hlutir sem gera lífið í Lúx svolítið öðruvísi en víðast hvar annarsstaðar svosem verðtrygging launa, stöðugir vextir og gjaldmiðill og þær sértæku aðgerðir sem hægri-stjórnin (undir forystu Frjálslyndra) innleiddu í kjölfar heimsfaraldursins, úkraínustríðsins, orkukrísu og verðbólgu. Má þar nefna þak á orkuverði til heimila og fyrirtækja (mismunurinn greiddur af ríkinu); álögur á bensín, dísel og hitunarolíu voru lækkaðar um 12 krónur á líterinn; virðisaukaskattur var lækkaður niður í 16% (hæsta þrep); húsaleigusamningar voru frystir og allar hækkanir bannaðar í 2 ár auk þess sem ströng lög gilda um húsaleigufélög í líkingu við ALMA og GAMMA og sértækur skattaafsláttur fyrir tekjulægstu hópana að andivirði 70 milljarða króna svo eitthvað sé nefnt. Ekki kvarta alltént kennararnir með sínar meðaltekjur uppá 1.3 milljónir á mánuði, ókeypis almenningssamgöngur (frí borgarlína, lestar og strætó með ókeypis wi-fi um borð) og frábært heilbrigðiskerfi og tryggingakerfi sem dekkar sömuleiðis tannlækningar og sálfræðiþjónustu. Einhver gæti kannski haldið að Lúxemborg væri einhver sósíalista-útópía en veruleikinn er sá að hér hafa hægri-kapítalistar verið við völd frá upphafi - en þeim hefur þó aldrei dottið í hug að selja ríkisbankana sína þrjá sem hafa verið stoð samfélagsins frá árinu 1852 og þeir tala lítið um "fé án hirðis". Þvert á móti telja Lúxembúrgískir stjórnmálamenn að ríkiskassinn sé ekki og verði aldrei „án hirðis“ heldur að það sé þeirra hlutverk, ábyrgð og heilög skylda að nýta féð í almannaþágu en ekki til sérhagsmuna og spillingar líkt og sumstaðar. Hvað sem því líður var ég orðinn sársvangur eftir að hafa hitt konsúlinn og kosið og ákvað því að fá mér (svo til) frían hádegisverð í boði stjórnvalda (eins og gengur). Þannig vill nefnilega til að almennu launafólki (og ríkisstarfsmönnum) stendur til boða að kaupa „matarmiða“ fyrir 2 evrur og 80 cent (400 krónur sem dregnar eru af launum fyrir skatt) en á móti greiðir vinnuveitandinn (gegn skattaafslætti) eða ríkið eftir atvikum 12 evrur og 20 cent (1800 krónur) sem gerir matarmiðann því 15 evrur (2200 krónur) að nafnvirði. Matarmiðinn er settur á sérstakt Vísa kort sem nota má ekki einungis í mötuneytum heldur yfir 3000 veitingahúsum, kaffihúsum, skyndibitastöðum, bensínstöðvum og matvöruverslunum í Stórhertogadæminu. Sé maður sérlega svangur má maður nota allt að 5 matarmiða á dag eða 75 evrur (11 þúsund krónur) og þaraf greiðir launþeginn einungis 14 evrur eða 2000 kall. Þetta lækkar augljóslega raunverðið á matarkörfunni umtalsvert eða um allt að 3,235 evrur (472 þús krónur) á ári. Hugmyndin var sú að þetta hjálpi veitingageiranum að lifa af faraldurinn og verðbólguna og verndi kaupmátt okkar hinna á sama tíma. Það virðist vera að virka. Geri aðrir hægrikapítalistar betur en þið verðið auðvitað að fá að hafa þetta eins og þið viljið. Kannski þið sættist einhverntíman á „gjaldfrjálsar skólamáltíðir“...svo fremi sem eingöngu verði boðið uppá súrsað hvalkjét frá syni Jóns og hakk frá Kaupfélagi Skagafjarðar? Gangi ykkur vel við kjörborðið og varist að láta draga ykkur á asnaeyrunum enn eina ferðina. Höfundur er kjósandi í suðurkjördæmi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun: Alþingiskosningar 2024 Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Sigursaga Evrópu í 21 ár Pawel Bartoszek skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin, Dagbjört og ESB Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar Skoðun Myndir þú ráða fatlað fólk í vinnu? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Sköpum störf við hæfi! Unnur Hrefna Jóhannsóttir skrifar Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán skrifar Skoðun Tikkað í skipulagsboxin Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir skrifar Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir skrifar Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Hljóð og mynd íslenskra varna Arnór Sigurjónsson skrifar Skoðun Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal skrifar Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen skrifar Sjá meira
Ég skrapp í hádeginu til konsúlsins í Lúxemborg til þess að sinna borgaralegri skyldu minni og kjósa til Alþingis. Það kom ekki til greina að sleppa því þrátt fyrir að við því væru engin niðurlög líkt og hér í Lúxemborg hvar samkvæmt lagabókstafnum er hægt að beita ríkisborgara stjórnvaldssektum ef viðkomandi mætir ekki á kjörstað. Ég kaus sömuleiðis þrátt fyrir að hafa ekki búið á Íslandi í 25 ár (utan 30 mánaða á árunum 2009-2011). Ennfremur kaus ég þrátt fyrir að kosningaloforð íslensku flokkanna inspíreri mig ekki beinlínis sérstaklega til þess að flytja „heim“ á næstunni. Sennilega kaus ég aðallega vegna þrjóskunnar einnar saman og þeirrar staðreyndar að þegar ég mætti á kjörstað í fyrsta skipti á ævinni var mér snúið við og tilkynnt að ég væri ekki íslenskur ríkisborgari þrátt fyrir að halda á íslensku vegabréfi (úthlutuðu fyrir mistök sýslumanns áður en tölvan lærði að segja nei) og hafandi fæðst í Reykjavík af íslenskum foreldrum. Vandamálið var víst að afi gamli hafði flust til íslands frá danmörku á fjórða áratugnum áður en íslendingar sviku kónginn illu heilli og stofnuðu lýðveldi. Þjóðremban var slík að allir afkomendur „fullveldis-dana“ í beinan karl-legg voru álitnir danskir þangað til annað yrði ákveðið. Sármóðgaður hafði ég samband við danska sendiráðið og bað þá um danska vegabréfið mitt en danskurinn bara hló og vildi ekkert kannast við mig. Ég var því óafvitandi ríkisfangslaus með öllu þangað til ég neyddist til að sækja um íslenskan ríkisborgararétt nýorðinn 18 ára. Ég held ennþá mikið uppá nálaprentaða kvittunina frá dómsmálaráðuneytinu sem á stendur „1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1300“. Það gerir ríflega 5 þúsundkall á núvirði og því beit ég það í mig að svo lengi sem ég má mun ég kjósa í öllum íslenskum kosningum svo ég fái nú eitthvað fyrir peninginn, for fanden! Því miður hefur mér lengi þótt vanta talsvert uppá hugmyndaauðgi íslensku flokkanna þegar kemur að því að skapa örlítið skárra samfélag. Það er kannski óraunhæft takmark að keppa við Lúxemborg um lífsgæði - þó svo ég spyrji mig stundum af hverju þið getið/viljið ekki reyna læra af reynslu annarra? Það eru vissulega nokkrir hlutir sem gera lífið í Lúx svolítið öðruvísi en víðast hvar annarsstaðar svosem verðtrygging launa, stöðugir vextir og gjaldmiðill og þær sértæku aðgerðir sem hægri-stjórnin (undir forystu Frjálslyndra) innleiddu í kjölfar heimsfaraldursins, úkraínustríðsins, orkukrísu og verðbólgu. Má þar nefna þak á orkuverði til heimila og fyrirtækja (mismunurinn greiddur af ríkinu); álögur á bensín, dísel og hitunarolíu voru lækkaðar um 12 krónur á líterinn; virðisaukaskattur var lækkaður niður í 16% (hæsta þrep); húsaleigusamningar voru frystir og allar hækkanir bannaðar í 2 ár auk þess sem ströng lög gilda um húsaleigufélög í líkingu við ALMA og GAMMA og sértækur skattaafsláttur fyrir tekjulægstu hópana að andivirði 70 milljarða króna svo eitthvað sé nefnt. Ekki kvarta alltént kennararnir með sínar meðaltekjur uppá 1.3 milljónir á mánuði, ókeypis almenningssamgöngur (frí borgarlína, lestar og strætó með ókeypis wi-fi um borð) og frábært heilbrigðiskerfi og tryggingakerfi sem dekkar sömuleiðis tannlækningar og sálfræðiþjónustu. Einhver gæti kannski haldið að Lúxemborg væri einhver sósíalista-útópía en veruleikinn er sá að hér hafa hægri-kapítalistar verið við völd frá upphafi - en þeim hefur þó aldrei dottið í hug að selja ríkisbankana sína þrjá sem hafa verið stoð samfélagsins frá árinu 1852 og þeir tala lítið um "fé án hirðis". Þvert á móti telja Lúxembúrgískir stjórnmálamenn að ríkiskassinn sé ekki og verði aldrei „án hirðis“ heldur að það sé þeirra hlutverk, ábyrgð og heilög skylda að nýta féð í almannaþágu en ekki til sérhagsmuna og spillingar líkt og sumstaðar. Hvað sem því líður var ég orðinn sársvangur eftir að hafa hitt konsúlinn og kosið og ákvað því að fá mér (svo til) frían hádegisverð í boði stjórnvalda (eins og gengur). Þannig vill nefnilega til að almennu launafólki (og ríkisstarfsmönnum) stendur til boða að kaupa „matarmiða“ fyrir 2 evrur og 80 cent (400 krónur sem dregnar eru af launum fyrir skatt) en á móti greiðir vinnuveitandinn (gegn skattaafslætti) eða ríkið eftir atvikum 12 evrur og 20 cent (1800 krónur) sem gerir matarmiðann því 15 evrur (2200 krónur) að nafnvirði. Matarmiðinn er settur á sérstakt Vísa kort sem nota má ekki einungis í mötuneytum heldur yfir 3000 veitingahúsum, kaffihúsum, skyndibitastöðum, bensínstöðvum og matvöruverslunum í Stórhertogadæminu. Sé maður sérlega svangur má maður nota allt að 5 matarmiða á dag eða 75 evrur (11 þúsund krónur) og þaraf greiðir launþeginn einungis 14 evrur eða 2000 kall. Þetta lækkar augljóslega raunverðið á matarkörfunni umtalsvert eða um allt að 3,235 evrur (472 þús krónur) á ári. Hugmyndin var sú að þetta hjálpi veitingageiranum að lifa af faraldurinn og verðbólguna og verndi kaupmátt okkar hinna á sama tíma. Það virðist vera að virka. Geri aðrir hægrikapítalistar betur en þið verðið auðvitað að fá að hafa þetta eins og þið viljið. Kannski þið sættist einhverntíman á „gjaldfrjálsar skólamáltíðir“...svo fremi sem eingöngu verði boðið uppá súrsað hvalkjét frá syni Jóns og hakk frá Kaupfélagi Skagafjarðar? Gangi ykkur vel við kjörborðið og varist að láta draga ykkur á asnaeyrunum enn eina ferðina. Höfundur er kjósandi í suðurkjördæmi.
Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar
Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar